Sup. [ open! ]

Een patrouille. Het laatste waar hij zijn tijd aan wilde verdoen, was patrouilleren door de straten. Alsof iemand hém dreigend zou vinden. Alsof er überhaupt iemand buiten zou zijn met die avondklok. De roodharige jongen had een beetje perplex gestaan toen hij te horen gekregen had dat hij die avond de straat op moest om 'stoute mensen' een mep op de kont te geven. Wat had zo'n avond klok nou voor zin? Een beetje macho'en dat zíj hier nu de baas waren? Wie weet. Natuurlijk had Ethan van dit alles niks laten merken en had hij gedwee zijn hoofd geknikt. Hij zou later wel tegen Avis of Lilo klagen. Veel later. Nu liep hij door de uitgestorven, donkere straten. Avis liep enkele meters verderop als Lilo vermomd, maar leek er net als haar Trainer weinig zin in te hebben. Tja... Positief blijven, Ethan. Misschien gebeurt er nog wel eens wat leuks! En iets dat er toch wel veelbelovend uitzag, vond zich toen een weg in zijn blikveld. Hij zag iemand. Of althans, hij dácht dat hij iemand zag. Het topje van een hoofd, achter een aantal grote vuilnisbakken. Waarschijnlijk iemand die hurkte. Met een grijns om zijn lippen gaf hij Avis de opdracht door te lopen, terwijl hij met vlugge passen op de vuilnisbakken afliep. Hij trok de rits van zijn leren jack tot over de grote rode 'R' op zijn uniform shirt (hoewel zijn uniform toch al moeilijk te herkennen was in het donker) en hurkte naast de onbekende neer. "Aan het verstoppen voor die patrouille, of ben je iets kwijt?" Een lens. Ha ha. Dat gebeurde alleen in films. Niks liet blijken dat hij een Team Rocket Grunt was die billenkoek ging geven. Nee, hij zou eerst even lol hebben en dan kon hij daarna altijd nog zien wat hij ging doen. Misschien waren die patrouilles toch niet zo slecht...

[ Open! :'D ]

Oh. Oh wow. Ze was serieus wat kwijt. Toen hij sprak, keek ze venijnig op, waarna ze hem aan zijn shirt dichterbij trok (wow, oké, likes it rough, niet onverwachts maar ook niet totaal onwelkom, of zo, hehe?) en hem vertelde dat ze haar Holo Caster kwijt was. Nu pas herkende hij haar (met een korte blik van haar gezicht naar haar uniform) als zijn mede-patrouille persoon. Oh, oké. Wist hij wel. Hij moest beter opletten... Dit had hij echter al veel vaker tegen zichzelf gezegd, maar tot nu toe had hij niet erg veel vooruitgang gemaakt. Hij ritste zijn jack weer open (geen angstige burger, helaas), steek zijn shirt glad en leunde—nog altijd hurkend—met zijn onderarmen op zijn benen. "Oh, oké," antwoordde hij enkel, waarna hij enkele seconden voor zich uit keek, zuchtte en in zijn zak reikte. Als het goed was, had hij ergens nog... Ah, gevonden! Hij trok de pocket sized zaklamp uit zijn hand, en begon de twee handels herhaaldelijk in te drukken (het is zo'n vervelende en het heeft de vorm van een kat, mocht dat nog interesseren), waarna hij het op de grond bij haar handen scheen. "Lichtje nodig?" vroeg hij met een grijns, waarna hij ook om zich heen keek. Het was veel te donker om dingen kwijt te zijn. Maar Ethan was altijd goed voorbereid, gelukkig en had aan alles gedacht. Of zo. Zo leek het, want in plaats van belangrijke dingen zoals pleisters en paracetamol en pennen droeg hij een katten-zaklamp bij zich die gegarandeerd voor handkramp zorgde. Way to go!

[ Oh, Ethan (': ]

Van haar innerlijke paniek kreeg de jongen niks mee, en gelukkig maar. Hij was een heel net en vriendelijk persoon die zich nooit tot zulke acties zou verlagen en dat zou hij haar ook maar al te duidelijk mededelen. Daarnaast zat zijn hoofd de laatste tijd al vol met een ander persoon, hoewel hij dat natuurlijk nooit toe zou geven. Hij grijnsde echter vrolijk toen ze hem bedankte voor zijn licht, of althans, dat probeerde ze, want halverwege werd het tweetal aangesproken door een derde persoon. Ethan keek wat verrast op, richtte zijn lichtje richting haar gezicht, maar toen hij zag dat ze gewoon een meisje was, stopte hij met 'pompen' en doofde het licht binnen enkele seconden. Ondertussen had de roodharige (ish?) meid haar Holo Caster gevonden en was ze opgestaan om de ander wat fel aan te spreken. Nieuwsgierig duwde Ethan zichzelf ook weer overeind, maar hield zijn mond. Dit kon misschien wel een catfight worden en hij zou het zichzelf waarschijnlijk nooit vergeven als hij er nu tussen zou komen. Nee, gewoon verdwijnen in de achtergrond en kijken hopen wat er zou gebeuren. Misschien zou de avond dan toch nog interessant worden!