We are the fangirls

Met rustige passen liep het blauwharige meisje verder. Ze had haar truitje niet aan en liep rond in een shortje en een topje. Haar haren waren echter wel in twee mooie staarten gedaan. Zoals gewoonlijk liep Cassiel rond. Hij zat eigenlijk als het ware op haar schouder geklemd om precies te zijn. Zijn ogen stonden strak gericht op de omgeving, duidelijk op zijn hoede. Voor wat wist het meisje niet en dat kon haar ook niet veel schelen. Met een korte haal van haar hand haalde ze even wat haar omhoog, ookal was dat eigenlijk niet echt nodig. Het blauwhraige kind stopte en leunde wat naar voren toen ze iemand zag. Er stond een nonchalante blik in haar ogen die bijna emotieloos stond. Haar oogleden gingen wat over haar blauwe ogen heen. Ze was duidelijk niet onder de indruk van de persoon die ze had opgemerkt, ookal was deze persoon gewoon een reus. Voor Axelle was alles een reus.

{Alana}

Het was koud in het dorpje, daarom was ze gevlucht naar de donkere bossen. Ze leek wel op deze bossen, koud en donker; maar toch nog leven er in. Toch nog in de bloei, toch nog mooi. Alana keek even naar Duncan, die schichtig om zich heen keek, waarschijnlijk zoekend naar Tim. Tim had ze al een tijdje niet meer gezien, sinds ze hem met de dood had bedreigd tenminste. Toen Duncan echter opeens naar voren schoot naar een meisje en begon te grommen was Alana genoodzaakt om erachteraan te lopen. "Duncan, af!"

Opeens was er een hondachtig beest. Een Houndoom. Toen deze naar voren kwam en begon te blaffen, schoot de fossiel Pokémon meteen op haar kop en stak deze zijn vleugels omhoog. Een fel gekrijs was te horen. Axelle sloeg nonchalant haar armen over elkaar en keek even neer, met priemende ogen, op de blauwachtige Pokémon. "Duncan, af!" Haar helblauwe ogen verplaatste zich naar boven -ja ze moest opkijken yay- en zuchtte even. Cassiel snoof even lichtjes en keek met fijne oogjes naar de Pokémon die schijnbaar Duncan noemde. Wat een rotmormel was dat nu weer.

Dit mens was wel heel klein, daardoor voelde Alana zich een beetje een ... reus. Maar dat gekrijs van die pokémon man, damn dat deed nog steeds pijn aan haar oren. "Sorry." zei Alana stug tegen haar, terwijl haar paarse ogen keken in haar blauwe ogen. Ze gaf Duncan een zacht tikje in zijn zij, zodat hij zou stoppen met dat gegrom. "Sst." zei ze kort tegen hem, stug en hard. Duncan keek naar het meisje, overduidelijk dat hij haar niet vertrouwde.

"Sorry." zei mevrouw de reus opeens. Pff, met haar stomme hond die dacht dat hij het was. Een priemende blik van de blauwharige liet merken dat ze het eigenlijk niet zo apprecieerde. Ze was over het algemeen niet iemand die snel zo'n dingen leuk vond, in tegendeel. Houd je hond aan een leiband en bind hem aan boom, het liefst aan de bovenste tak. Rip. "Sst." zei ze om haar beest in toom te houden. Echter krijste Cassiel nogmaals luid. De fossiel vernauwde zijn ogen even en keek nijdig naar de hond, alsof hij hem wilde uitdagen. Pak hem kip... PAK HEM. <3

De rare fossielpokémon krijste nog een keer. Waarom kon dat ding niet zn mond houden? Het liefst zou ze nu haar prachtige Duncan een mega laten worden, maar helaas. Ze hield zich in. "Kan je dat beest niet op laten houden met krijsen." zuchtte Alana, anders zou zich niet terughouden; Mega Houndoom: DESTROY.

"Kan je dat beest niet op laten houden met krijsen." Ze trok een wenkbrauw op. Hm? wat was er kind? "Hij zwijgt toch al?" zei ze even met een ijzige blik op haar gericht. Niemand zei haar wat haar kippie moest doen. Het was een aardig beestie die het niet verdiende, dus dit maakte haar zeker niet zo blij. Haar mondhoeken hingen nog steeds naar beneden en ze snoof even lichtjes, maar zei verder niks. Nee, ze was nooit echt het zonnetje als het zo liep.

[size=10]"Hij zwijgt toch al?" zei het meisje met een ijzige blik in haar ogen. Alana rolde met haar ogen, wat een leuk mens is het. Natuurlijk moest zij weer zo'n kind tegenkomen die altijd chagrijnig is. "Zorg gewoon dat hij niet nog een keer krijst." zei ze fel tegen het meisje, het kleine meisje, het hele kleine meisje, het miniscule meisje. Alana kon er ook niks aan doen dat het meisje een dwerg was, maar leuk was het wel.

"Zorg gewoon dat hij niet nog een keer krijst." zei ze opeens, op een felle toon. Oh? Dacht mevrouw reus opeens dat ze heel wat was? Well dan, daar zou ze dan verandering in maken. Ze spande haar spieren aan en keek met haar blauwe ogen op naar haar. Ksssst. Straks zou ze eens tonen hoe ze echt was. Alosf ze heel wat was. De roosharige grap voor haar mocht evengoed haar benen breken en ergens liggen sterven. PFFF. Nee, ze merkte het echt wel hoe ze spot toonde bij haar lengte. Ze snoof lichtjes. "Heel aardig van je," snoof ze lichtjes terwijl ze haar ogen op haar bleef richten. Cassiel toonde zijn tanden even kort en liet een kort gegrom horen.

Alana zag dat het meisje haar spieren aanspande, waardoor Alana moest grijnzen. Het meisje snoof zoveel. "Heel aardig van je," snoof ze weer. De rare pokémon toonde zijn tanden en gromde, nou nou. Wat stoer. "Ben je een stier ofzo?" vroeg ze spottend, terwijl ze naar het meisje grijnsde. Blauw haar met blauwe ogen in een totaal blauwe outfit, "Oh nee wacht, Smurf." Sprak Alana met een grote glimlach.

"Ben je een stier ofzo?" Even trok ze een wenkbrauw op. Excuseer mij? "Oh nee wacht, Smurf." Haar ogen werden lichtjes groter en ze zette een stap naar voren, het kon haar ene worst schelen dat die hond van der haar scheenbeen kon pakken. Zij kon immers ook hard trappen. "Zwijgen giant," zei ze even met knarsende tanden. "Ik pas tenminste bij de meeste dudes, wat vind jij wel niet met die lengte van jou?" OOOOOOOOOOOOOOOOH

"Zwijgen giant," klonk het knarsend, ach gossie, had ze een gevoelige plek geraakt? "Ik pas tenminste bij de meeste dudes, wat vind jij wel niet met die lengte van jou?" Alana lachte even, yeah right. "Ik kom tenminste bij hun mond." sprak ze met een grote grijns, yeah zij kon tenminste bij de mond van de gast. De smurf voor haar kon dat niet, niet zonder moeite tenminste. En als iemand zoals Melvin tegenover haar zou staan, dan zou Melvin vast op haar stappen.

Een lach, waardoor haar hand even naar de ball van Steak ging. Die wilde vast geen echte stier in haar gezicht eh. Kort werden haar ogen even kleiner. En zeker bij het volgende gebeuren. "Ik kom tenminste bij hun mond." Wel meteen trok ze haar been in en gaf ze een keiharde trap tegen diens scheenbeen. Een nijdige blik in haar ogen. Daarna keek ze even met een priemende blik naar haar hond. "En wat ga jij doen? Me aanvallen?" Wel meteen kwam Cassiel in actie bij die woorden en sprong deze krijsend in het gezicht van de Houndoom. Hij opende zijn bek en vuurde een Dragon Breath af op de blauwachtige Pokémon. Tja, dat was iets typisch haar Pokémon hoor, niks speciaals aan hoor.

Hah daar had ze het niet van ter- AUW. Verdomme! Alana pakte meteen haar been vast en hinkte op één been. Verdomme dat deed pijn. "En wat ga jij doen? Me aanvallen?" klonk er, waarop er weer gekrijst werd. "Duncan!" riep Alana naar de pokémon, die weg sprong om de Dragon Breath te ontwijken. Tijd voor actie. Alana hield haar vingers op de keystone, waardoor de Houndoominite begon te gloeien. "Mega-evolve!" riep ze naar hem, waardoor hij begon te gloeien en opeens een freaking badass shiny mega houndoom stond voor de vogel. "Feint Attack!" beval ze de Houndoom. Ze hield van die aanval, dit omdat deze aanval nooit kon falen. nooit.

"Duncan!" zei dat roosharige kind opeens. "Mega-evolve!" Opeens, mega Pokémon. Grrr. "Feint Attack!" wel meteen grijnsde Axelle lichtjes en keek ze even naar wat de Houndoom zou doen. Haar strategie was heel simpel met Cassiel en ze zou het ook snel genoeg doorhebben, als ze had verloren. Veel keuze dan geraakt worden had de Archen niet, maar nu was de Pokémon echter wel heel dicht en voerde hij opnieuw een Dragon Breath uit, recht in diens gezicht. Ondertussen tilde de Pokémon zijn gevderde armen op. Doordat de mega Pokémon vast verblind was, was de kans klein dat hij de Ancient Power er ook nog eens zag aankomen. "En Double Team," Opeens, heel veel kippen.