Whatcha want?

Met hernieuwde moed wandelde het paarsharige meisje door de straten heen. Ze had geen idee waarom ze terug was gekomen naar dit stadje, ze had hier immers niet meer te zoeken. De gym hier was nog way out of haar league, dus dat moest ze later maar eens gaan uitzoeken. Eerst moest ze haar pokémon, en voor al haar nieuwe Croconaw, maar eens gaan trainen. Ze kwam uiteindelijk uit op een leuk grasveldje, waar ze besloot een pauze te houden. "Shinji, Gixx, Volara, Croconaw, kom er maar uit," riep ze, terwijl ze haar pokémon uit de pokéballs riep. Gixx was nog altijd een beetje schuw, ondanks dat hij niet het nieuwste teamlid meer was. Croconaw vond het vooral leuk om de jonge Vulpix aan haar staarten te trekken en daarbij een ember aanval over zich heen te krijgen. Lucy glimlachte eventjes en ging op het gras erbij zitten, terwijl ze rustig toekeek hoe haar pokémon met elkaar aan het spelen waren en, in het geval van Shinji, in slaap waren gevallen. Ze liet zich op haar rug vallen en staarde naar de wolken die in een langzaam tempo voorbij dreven. Nooit had ze kunnen raden dat haar leven er zo nu uit zou zien en dat ze met deze pokémon op reis zou zijn gegaan. Net zoals dat ze nooit had gedacht dat ze Uta weg zou geven. Nu was ze blij met de Croconaw die ze ervoor in de plaats had gekregen. Ze sloot haar ogen, maar deed deze al snel weer open toen er een schaduw over haar heen kwam. Ze keek de jongen voor haar geïrriteerd aan en sprak; "Whatcha want?" 

Er speelde zich een vreemd tafereel voor haar af, waarbij de jongen blijkbaar probeerde zijn excuses aan te bieden, terwijl ze eerder een snauw had verwacht maar oké. Opeens verscheen er een Absol die de appel van de jongen jatten en ermee vandoor ging. Lucy keek met gefronste wenkbrauwen toe naar wat er allemaal gebeurde en schrok licht toen de jongen haar opeens een appel aanbood. Ze keek eventjes naar de appel in zijn hand, maar sloeg 'm af door met haar hand te zwaaien. Achter haar hoorde ze de Absol, maar het geluid werd verstoord door de zachte kefjes van haar Vulpix. Lucy draaide zich om en floot, waarna de vossenpokémon op haar af kwam gerend. Ze rommelde wat in haar zakken en haalde een snoepje tevoorschijn, die ze aan de pokémon gaf. Met een glimlach stuurde ze de Vulpix weer weg en keek toe hoe haar Croconaw probeerde de appel van de Absol af te pakken. Het leek wel snor te zitten tussen die pokémons. Haar aandacht richtte zich weer op de onbekende jongen en ze ging overeind zitten, waarna ze zich omdraaide zodat ze omhoog kon kijken om hem aan te kijken. "Kijk maar uit, ik weet niet hoe hard Croconaw bijt, maar hij laat in ieder geval niet meer los," waarschuwde ze de jongen, terwijl ze met haar duim over haar schouder naar de Absol en Croconaw wees. "En wie ben jij eigenlijk?" vroeg ze daarna, met een lichte twinkeling van nieuwsgierigheid in het paarse oog dat zichtbaar was

Haar pret oogjes verdwenen weer toen ze de toon van de onbekende jongeman hoorde. Ah, dus hij dacht dat ze niet goed wist hoe haar pokémon zouden reageren? Pech had die dan maar. Maar ze trok zich er verder maar niets van aan, want veel beter zou het toch niet worden. Misschien moest ze toch maar es wat vriendelijker gaan doen tegen andere en niet direct iemand gaan afsnauwen. Mja, oude gewoontes leerde je nou eenmaal niet zo snel af. Ze was zo opgegroeid, ze zou zo blijven. Ze geeuwde wat nonchalant en keek de jonge even aan alsof 'ie voor haar uit elkaar spatten toen hij een lichte buiging maken. You w0t m8? Wat was hij nou weer aan het doen? "Yeah, right," mompelde ze zachtjes toen hij zich voorstelde als Jace. Ze keek rustig hoe Jace, wat was dat überhaupt voor 'n naam?, zijn Absol terug riep in de pokéball en voelde ondertussen iets aan haar t-shirt trekken. Lucy keek op en zag hoe Volara probeerde om haar mee te krijgen door aan d'r t-shirt te gaan trekken. Ze glimlachte eventjes en kwam overeind, terwijl ze de Vulpix oppakte en in d'r handen hielt. Ze kroelde over de buik van de vossenpokémon die nieuwsgierig naar Jace keek. "De naam is Lucy en je kan dat formele gedoe wel achterwegen laten, je ziet er als een sukkel uit daarmee," sprak ze Jace daarna aan, terwijl ze iets wat afwezig over de buik van de Vulpix aaide.