Honest [ O ]

‘Flaaf!’ Met een snelle beweging gebruikte Electra haar Thunder Shock op Amare. Deze had dat echter zien aankomen en ontweek, waarna ze aanviel met Quick Attack en het afmaakte met Swift. Charybdis begon te lachen toen Electra geraakt werd en Iron gromde geamuseerd. De twee stonden naast elkaar: Charyb in het water en Iron er uiteraard naast. De twee Pokémon leken het steeds beter met elkaar te vinden. Electra lag op de grond en draaide haar kop woedend naar Charyb. Ze had hem nooit goed kunnen accepteren in het team en wilde hem net elektrocuteren toen Caitlynn voor haar kwam staan. ‘Genoeg,’ zei deze met een strenge stem en mopperend stopte Electra met het verzamelen van energie om Charyb pijn te doen. Iron had zijn lange lijf al beschermend voor Charyb uitgestrekt voor het geval dat Electra daadwerkelijk door was gegaan met haar aanval, want zo gemeen kon ze wel zijn. In een gevecht was ze echt genadeloos, maar ze was geen partij geweest voor de snelle Espeon. Caitlynn merkte op dat Amare de laatste tijd een heleboel adrenaline in haar lijf had zitten. Ze vroeg zich af wat er met de Pokémon scheelde. Het was al nog voordat ze Oskar had ontmoet. Ze dacht aan de mensen die voor Oskar had ontmoet en haar gedachten schoten even naar Alex, het meisje die ze had ontmoet en wiens blog ze nu nog altijd volgde. Ze had toen alleen in de gaten gehad dat Amare aan het praten was met een Rhyhorn, maar voor de rest was er niks speciaals aan de hand geweest. Misschien was de Pokémon gewoon blij dat ze hier ook wat sociale contacten had kunnen vinden, dacht Caitlynn schouderophalend. Ze was blij dat er zich niemand in de buurt bevond, want het moest er vast vreemd uitzien dat een meisje haar schouders ophaalde naar zichzelf.

‘Eigenlijk moet ik jou ook wat aanvallen leren,’ zei Caitlynn terwijl ze op het lichaam van Charyb klopte. De Gyarados keek haar aan, maar schudde daarna kort zijn hoofd. Hij was waarschijnlijk te lui om te gaan trainen. Ook Iron leek er vandaag niet al te veel zin in te hebben. Waarschijnlijk was het grappig voor de mensen om te zien hoe zij naast twee immens grote Pokémon stond, maar voor haar was het normaal. Caitlynn sloeg haar armen over elkaar heen. ‘Goed, dan hoef je vandaag niet te trainen, maar ergens deze week gaan we toch beginnen. Of je nu zin hebt of niet. Je moet in vorm zijn als je in een gevecht wordt gebruikt.’ Charyb snoof geïrriteerd, maar hij leek er niks voor te voelen om tegen zijn trainster in te gaan en daarom knikte hij dus maar. Ondanks dat hij zich soms irriteerde aan al die trainingen van haar, was hij toch blij dat zij zijn trainster was. Zij had hem immers van een Magikarp naar zijn evolutie van nu gebracht en daar was echt veel geduld voor nodig geweest. Hij wist nog hoe lastig hij het vond om een Tackle uit te voeren, maar ze had voorgedaan hoe het moest en ook haar Pokémon hadden hem geholpen. Correctie: al haar Pokémon behalve Electra. Electra had hem vooral uitgelachen met hoe hij stuntelde met één simpele aanval. Maar wacht maar. Als hij ooit een aanval zoals Hyper Beam zou leren, was hij diegene die zou lachen. Alsof Iron begreep wat er in de grote kop van zijn vriend omging keek de steel en ground type hem geamuseerd aan. Hij had de spanningen tussen Electra en Charyb heus wel opgemerkt, maar had altijd wijselijk besloten om er niks over te zeggen. Soms was het beter om je gewoon ergens uit te houden, dacht hij zo.

Caitlynn had al haar Pokémon behalve Charyb teruggekeerd in hun Poké Ball. Ze zat momenteel op de rug van de blauwe Pokémon om zich heen te kijken. Ze bevond zich op een plaatsje dat Azure Bay heette. Ze was eerst verdwaald geraakt nadat ze een grot was gepasseerd, maar nu had ze de terugweg weer gevonden. Ze wilde weer teruggaan naar het punt waar je ook naar Shalour City kon gaan. Vermoeid legde ze haar hoofd tegen de nek van haar Gyarados aan. ‘Wist je nog toen je een Magikarp was,’ mompelde ze. Charyb gromde instemmend terwijl hij verder zwom naar de kade van Azure Bay. Caitlynn genoot van het gevoel dat ze had omdat ze haar benen in het water had steken en de warme zon die op haar blote rug scheen maakte het alleen maar beter. Ze had een bikini aangetrokken voor het geval dat ze van Charyb zou vallen omdat het de eerste was dat ze echt op hem naar een plekje zwom, maar ze moest toegeven dat hij tot nu toe nog goed rekening met haar had gehouden. Ze opende haar ogen toen Charyb zachtjes gromde. Ze hield haar handen ondersteunend tegen zijn nek terwijl ze omhoog kwam en keek wat er gaande was. Er stond een zeer jong meisje aan de kade te roepen naar iets wat zich in het water bevond. Ze haalde haar wenkbrauw op toen ze besefte wat er gaande was. Die Seel moest van het meisje zijn en het meisje was natuurlijk wanhopig omdat haar Seel verder van haar wegzwom. ‘Blokkeer hem de weg,’ droeg ze haar Gyarados op. Deze knikte met zijn grote kop naar haar en ging zo dwars over het water staan zodat de Seel niet verder kon zwemmen. Hij stak zijn staart lichtelijk in het water zodat hij de Seel kon terugduwen als dat moest. ‘Is deze hier van jou?’ vroeg Caitlynn toch maar voor de zekerheid aan het meisje. ‘Als je wilt kan Charyb hem weer terug op de kade krijgen?’ Ze keek haar vragend aan terwijl Chary zijn nijdige oogjes in die van de Seel boorde. Caitlynn merkte dat het echt nog maar een baby was en trok opnieuw haar wenkbrauw op. Waarom zou je een baby-Pokémon zomaar het water in laten gaan? ‘Hij is echt nog erg jong. Is hij net uit een ei gekomen of zo?’ vroeg ze een tikkeltje achterdochtig aan het meisje.

Caitlynn gaf Charybdis een kort klopje op zijn lichaam toen ze de afwijzing hoorde. Charyb zwom een eindje verderop zodat hij de Seel in elk geval niet meer zou tegenhouden, maar zijn strakke blik bleef ongenadig op de kleine Pokémon hangen. Het was niet dat hij een zachtaardig karakter had gekregen of zo, ook niet in zijn tijd bij Caitlynn. Hij was zelfs nog harder geworden dan daarvoor omdat hij constant getreiterd werd door Electra, welke hem altijd opjoeg met haar elektrische aanvallen. Omdat hij een flying en water-type was, was hij als de dood voor elektriciteit. En er was niemand in zijn team die echt moeite deed om Electra tegen te houden, dus dat viel hem ook erg tegen. De enige die er wat van zei als ze het zag was Caitlynn en daar was hij zijn trainster dankbaar voor. Daarom was hij tegenover Caitlynn wat meer open, maar tegenover Pokémon en andere mensen niet. Caitlynn luisterde naar de redenering van het meisje en gaf een kort knikje. Ze kon zich echter niet voorstellen dat ze zomaar uit aardigheid één van haar eigen Pokémon zou weggeven. Tenzij ze er echt vanaf wilde, maar zelfs dan zou ze de Pokémon nog liever bij zich houden dan dat ze het zomaar in haar Box dropte of het aan iemand anders gaf. Ze kon zich dan ook nauwelijks voorstellen dat ze een Pokémon in haar team zou nemen die ze eigenlijk niet wilde hebben, maar ze nam aan dat het mogelijk was als je bijvoorbeeld een ei kreeg en je kreeg niet de Pokémon die je gehoopt had. Haar groene ogen bleven kort hangen op de baby Pokémon. Opnieuw gaf ze een klopje op Charyb’s lichaam, maar deze keer om aan te tonen dat ze beter naar de kade konden gaan zodat ze het beest niet meer zouden beangstigen. ‘Is dit je eerste Pokémon?’ vroeg ze vriendelijk aan het meisje. ‘Sorry, maar je ziet er gewoon nog erg jong uit om een trainer te zijn. Maar ik neem aan dat jouw leeftijd de gebruikelijke leeftijd is om op reis te gaan. Ik ben gewoon veel te laat begonnen.’ Ze grinnikte even en sprong van Charyb’s rug af zodra ze kade bereikte. De Gyarados bewoog zich naar voren en Caitlynn wreef liefdevol over zijn neus. ‘Het zal vast niet lang meer duren voordat je Seel niet meer bang voor je is,’ zei ze bemoedigend tegen het meisje terwijl haar blik bedenkelijk naar de water type gleed.