Fishin'[+Thom Thurner]

Met een paar stevige rukken zat zijn groene uniform weer goed, nadat hij het na de incident met Agami het naar de lokale academy had meegebracht en schoon had gemaakt. Er zaten onder andere nog bloedsmeren op en het was ook deels aangevreten geweest, maar dat had iemand anders weer voor hem gemaakt. Zijn schoenen waren helaas niet goed te redden geweest, maar hij was al blij dat zijn uniform er ten minste als nieuw uit zag, met natuurlijk wel zijn en Agami’s geur erin. Helemaal de oude. Hij stapte naar een metalen buis waar water uit kwam, een ‘kraan’, en draaide aan een eveneens metalen blok met een blauwe kleur erop met als gevolg dat er water uitstroomde. Met een zucht maakte hij van zijn handen een kommetje om het water op te vangen en zijn gezicht weer wat op te frissen. Spoedig draaide hij het dicht en keek toen naar Agami die alert uit het raam keek naar de andere mensen en Pokémon. Ze was natuurlijk nieuwsgieriger naar de regio en al zijn onbekende Pokémon, net zoals hij, maar dit was niet zomaar een vakantie. Hij had teveel interesse in deze regio en kon bovendien hier een zeldzame Pokémon weten te bevrienden waar hij in de jungle over gehoord had. Het was een primitief-uitziende Pokémon die altijd van het vrouwelijk geslacht was en een jong had in een soort buidel om die tegen anderen te beschermen. Het had hem waarschijnlijk nog het meest aangetrokken, doordat de soort een échte moeder was. Averill had zijn Dragonair er ook over verteld, maar had niet gereageerd, zoals ze normaal gesproken zou doen met een instemmend knikje of een grom. Ze bleef schuldig uit haar ogen staren en dat was al sinds het incidentje met de oude man en zijn Espurr, waarbij hij bijna vermoord werd door de serpent. Hij wreef met zijn hand over zijn buik waar nog het litteken daarvan zat, maar het deed allang geen pijn meer en hij vertrouwde nog volop in haar. Het was écht haar schuld niet, maar wat hij ook zei of deed, ze bleef bij haar standpunt. Dit was wel een goede, want ze had eindelijk weer wat leven in haar ogen en zelfs gezonde trek in vlees. Over eten gesproken… Het werd eens tijd om even te jagen en met een luide grom greep hij direct haar aandacht, gezien ze hem strak aankeek. “Hup, we gaan jagen!” sprak hij met een grijns uit, waarna hij naar de deur toeliep. De Dragonair zweefde zwijgend achter hem aan naar de deur toe en de lange gangen, totdat ze eindelijk weer buiten stonden.

Genietend van de frisse ochtendlucht ademde hij diep uit en liep al richting het strand waar een enorme toren zat. Deze zou gebouwd zijn, wegens Mega-Evolutie, een begrip die hij als joch vaak gehoord had van zijn pleegmoeder, wanneer ze over de legendes van Hoenn begon. Het was vrij fascinerend, maar veel interesse op dat vakgebied had hij niet meer getoond. Hij was er amper in contact mee gekomen en wilde pas na een eerste ervaring ermee zich daarin verdiepen, gezien hij dan een idee had wat hij kon verwachten. Met zijn armen over elkaar heen getrokken liep hij richting de zee welk vrij rustig was, gezien zijn golven maar klein waren en de wind betrekkelijk zwak was. Dat betekende echter dat er vast niet veel Pokémon in te vinden zou zijn, in ieder geval minder dan wanneer er een flinke zeewind was. Op een gegeven moment stond hij stil en snoof de geur in, maar die was zoals verwacht niet heel zoutig. Misschien moesten ze een andere plek proberen, maar hier proberen kon vast geen kwaad. Zonder wind werd het moeilijker, tenzij hij natuurlijk een kunstmatige wind liet produceren, of nog beter; een wervelwind. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zich omdraaide naar de Dragonair en een diepe grom liet horen, waarop de Dragonair met haar staart zwaaide wiens parels lichtgaven. Een flinke tornado schoot weg richting het water en betrad het iets diepere gedeelte waar deze spoedig in kracht toenam en Averill de schimmen van visachtige in zag. De soorten waren hem onbekend, maar hun geuren kon hij weer herleiden naar een andere Pokémon. Nu werd het de tijd om de vangst in te halen en hij sprong dus op Agami’s rug en ze vloog automatisch naar de tornado en held haar lijf er vlakbij, zodat hij door zijn arm te strekken een visachtige uit de tornado kon vastgrijpen. De kracht van de door water gevulde tornado kaatste telkens zijn hand af, maar door zijn arm terug te trekken en vervolgens met een flinke uithaal door de tornado heen te dringen was het hem gelukt. Geconcentreerd tastte hij kort af, totdat hij twee verschillende visachtige voelde en deze stevig vastgreep en lostrok. Hij wist zich te behoeden van een val door met zijn andere hand Agami’s rug stevig vast te houden. “Pfo, eens zien..” Direct bekeek hij hun vangst wat een Magikarp en een krabachtige scheen te zijn die beide natuurlijk nog levend waren. Ze hadden niet veel vlees aan hun voor een volle dag, maar hij en Agami hadden erger beleefd. De serpent klonk ook niet ontevreden en liet de tornado weer in één zwaai met haar staart verdwijnen. Met de twee Pokémon stevig met een hand vast, tikte hij met zijn andere hand tegen haar nek aan, zodat ze zich zou keren en ze eindelijk konden ontbijten. Dat deed ze ook en ze rolde haar lichaam op, ditmaal niet ter dreiging. De houding was ook haar eethouding, namelijk. Hij stapte van haar rug af en greep de Magikarp bij zijn staart en de ander bij zijn klauw. Zo zouden ze haast weerloos zijn en hij liet de twee vlak voor Agami’s kop hangen, voordat hij een grom liet horen. Ze liet een elektrische bol boven haar kop verschijnen en vuurde deze rakelings op de twee Pokémon af, waardoor hun tegengestribbel flink verminderde.

“Nou kunnen we eten! Welke wil jij?” vroeg hij grijnzend, waarna de serpent voorover leunde en de twee in haar opnam. Zonder een woord greep ze met haar kaken de krab vast, waarna hij deze los liet en ze met een stevige bijt de Pokémon had gedood. Zo te zien mocht hij de Magikarp hebben, maar deze had heel wat vlees eraan zitten in tegenstelling tot in Hoenn. Averill ging op zijn achterste op het zand zitten en beet dwars door de kieuwen van de Magikarp, totdat hij met zijn vingertoppen voelde dat diens hartslag gestopt was. Het ging verbazingwekkend sneller dan verwacht en hij nam al een hap van de vis, totdat hij de geur van een andere mens rook. Geen dreigende, maar Agami was de eerste die overeind schoot en luid gromde richting de bron van de geur met haar kop hoog de lucht in en haar krab achter zich. Iemand verstoren tijdens het eten was wellicht het meest erge wat je kon doen, want in het wild werd het eten waarvoor je gewerkt had gemakkelijk gejat door een ander. Nou reageerde hij er kalmer op, maar was Agami nog niet op het punt gekomen om zich meer te ontspannen. Averill besloot echter zich niet direct te excuseren voor het geval het persoon echt een dreiging vormde, maar ging door met eten en hield zijn ogen alert op de bron van de geur gericht.

Dit had de eerste keer in een lange tijd geweest moeten zijn dat een soortgenoot door had dat hij bekeken werd, want zijn pas week voor een tel af. Toen de Dragonair haar ogen tot dunnere spleetjes trok zag ze dat het een persoon betrof die vrij kort, donkergekleurd haar had in combinatie met een vrij slank postuur in tegenstelling tot Averill die juist forser gebouwd was. Op basis van wat ze zag kon ze niet direct vaststellen hoe groot de dreiging was dat hij voor hen vormde. Niet dat ze direct zich zou ontspannen, maar ze zou ook niet direct aanvallen. Het persoon benaderde hen echter, al was het niet op een rap tempo en ze keek gealarmeerd naar Averill die inmiddels de vis los gelaten had. Veel was er toch al niet meer van over, buiten het skelet van de Magikarp, maar hij hield niet veel van de botten. Ze waren sowieso moeilijk verteerbaar en er waren maar een handjevol organismen die daar toe in staat waren. Zijn blik gleed echter een tel naar de Dragonair, voordat hij die weer op zijn soortgenoot rustte. “Geen bedreiging,” gromde hij richting de serpent, waarna het ditmaal enkel een tel duurde, voordat ze haar lichaam wat ontspande. Langzamerhand ging het ontspannen haar steeds beter af, maar ze was niet op het punt gekomen om dat automatisch te doen na een teken van hem. Dat was teleurstellend, maar ze deed het al vele malen beter dan als Dratini-zijnde.
Tot zijn verbazing stond zijn soortgenoot ineens stil, trok vervolgens iets uit zijn oor en keek hem met een frons aan. Kort erna vroeg hetzelfde persoon of hij nou rauwe vis at, waarop Averill een glimlach liet zien en knikte. “Klopt,” antwoordde hij vanzelfsprekend, maar hij had gehoord dat er amper rauwe vis door zijn soortgenoten werd geconsumeerd. Het zou door ziekteverwekkers komen, of in ieder geval dezelfde reden dat men geen pas gedode organismen op at. De serpent snoof in de tussentijd de geur van de ander wat dieper in, maar liet haar kop iets meer hangen. “Wil je ook wat? Het kost niet al teveel moeite,” stelde hij voor, en liet zijn schouders er wat bij zakken. Dit verraste Agami en ze gromde dan ook verontwaardigd, maar voordat ze verder tegen kon stribbelen had hij haar al een waarschuwende blik toegeworpen. Het halen van in ieder geval twee vissen was écht geen moeite, de serpent hoefde enkel weer haar Twister te gebruiken en weer een draaikolk daarmee te creëren. Dan was het een kwestie van ‘plukken’, echt binnen enkele tellen gedaan. Nieuwsgierig stak hij echter nog zijn neus de lucht in om na te gaan of er niet nog een persoon in de buurt was, maar niets viel hem daadwerkelijk op. Met een wat ontspannen houding en zijn armen over elkaar wachtte hij op het antwoord van de ander.