Stealin' stylers (Manolo & Soul)

Oké, hij had dus hier ergens in Shalour City afgesproken, natuurlijk had het dan weer geen precieze locatie moeten zijn. Hij stuurde nog maar even snel de ander een berichtje dat hij in het Pokémon center was, dat Manolo daar naar de jongen moest gaan vragen. Ja, dat zou wel gaan werken. Oké, het enige wat hij echt kon gaan doen was wachten. Hoeveel anders was er te doen in zo een kamer? Nou, verrekte weinig. Deimos lag ergens voor de deur op de vloer, ach, als deze open ging zou er iemand tegen de hond schoppen, of erover struikelen. Of zelfs nog dat de Houndoom al was gezien en er dus over werd gestapt. Nathan as maar wat bezig met zijn holo caster, hij was er nog maar net aangekomen, dus heel erg lang was er nu niet al aan het wachten. Hopelijk liet de ander hem maar niet te lang wachten, anders zou hij er zo nodig nog zelf alleen op afgaan.

Het wachten duurde inderdaad niet al te lang, want zodra de deur open ging kwam er al een jongeman binnenstappen, om vervolgens te struikelen over Deimos welke meteen ging grommen. "Deimos, laat dat." klonk Nathan's stem meteen zodra de hond ging grommen naar dit persoon. Hierna pas richtte de groenharige zich op de ander "Manolo neem ik aan?" het zou geen zin hebben om er doekjes over te gaan winden, dus meteen tot het onderwerp komen was een stuk beter. Des te eerder ze deze missie zouden kunnen gaan afronden, des te meer tijd er ook nog zou zijn voor andere dingen. Deimos leek nog steeds bezig te zijn met grommen, kon dat beest daar niet mee gaan stoppen.

Op zijn vraag werd geknikt, ah, dat was mooi. Hij keek de ander even droogjes aan toen deze met een grijnsje sprak dat het makkelijker was gedaan dan gedacht. Elkaar vinden, of eerder Manolo de groenharige, was nam hij aan gemakkelijk gelukt. Nu nog het belangrijkste deel van de missie, een styler stelen en deze afleveren op het hoofdkwartier. Hopelijk zou het even gemakkelijk gedaan zijn als gezegd, maar dat was te betwijfelen.  "Ik hoop dat ook." klonk zijn respons op dat de bruinharige hoopte dat de rat hopelijk ook zo ging. Nathan kwam     overeind, om vervolgens kort zijn hoofd te schudden "Nee, ik ben hier pas aangekomen dus heb niet echt tijd gehad om alles te bekijken." Maar wel in de korte tijd dat hij dat had kunnen ham doen was het hem zeker opgevallen dat de meeste rangers van een niet al te hoog level waren, dus dat was wel een pluspunt.

hij was dus niet de enige die er net was, dat was mooi om te horen. Op de vraag dat ze naar buiten gingen knikte hij kort "Laten we maar gaan ja." eerlijk was eerlijjk, des te sneller hij met dit voorbij was, des te beter het zou gaan. Hopelijk. De groenharige liep richting de deur, het gebiuw uit en keek om zich heen. Oké, waar was die ranger basis. Het mocht misschien wel roekeloos zijn om dat te doen, maar als het stil was zou de oodracht in een oogwenk over zijn zonder dat hopelijk teveel mensen het doorhadden. En als ze het wel doorhadden was het pech. Ah, daar was het. Hij liep gewoon die richting op, aannemend dat de ander wel zou volgen.

Een verveelde uitdrukking lag in Soul’s blik terwijl hij naar zichzelf keek in de spiegel. Hij had echt geen idee wat hij vandaag ging doen. Hij had een paar dagen geleden zijn eerste Quest voltooid en had zijn Houndoom wat getraind, maar hij had nog geen tweede Quest gevonden die hij kon aannemen. En daardoor waren het lange, saaie dagen waarin hij soms wat trainde met Houndoom en andere keren les volgde om meer te leren over Rangers. Hij ging met een hand door zijn wilde kapsel, besloot dat hij wel weer genoeg tijd had besteed aan zijn uiterlijk en liep vervolgens, met zijn handen in zijn zakken gestoken, de Ranger Base naar buiten. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij twee mannen zag. Ondanks dat hijzelf zijn uniform niet droeg omdat hij momenteel toch geen les volgde, trok hij zijn wenkbrauwen kort op bij het zien van deze verschijning. Ze leken helemaal niet op de Rangers die zich hier bevonden en leken ergens naar te zoeken. Hij was niet meteen een behulpzaam persoon, maar hij had ook niet echt het gevoel dat hij deze types moest laten lopen. Hij had een slecht voorgevoel over hun, waarom wist hij niet. En dus besloot de jongen om hun te naderen zodat hij zijn gevoel wat kon sussen. Wie weet waren ze gewoon de weg kwijt of hadden ze, net als hem, hun uniform ook even uit gedaan omdat ze die krengen niet konden verdragen. Hij hield meer van zijn eigen kleren om eerlijk te zijn. En als iemand in de Ranger Base er moeilijk over zou doen, zou hij ze wel weer aantrekken. Boeide hem het dan ook wat. Met zijn handen nog altijd in zijn zakken gestoken liep hij op de jongens af. ‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ vroeg hij, zijn wenkbrauwen optrekkend.

Eenmaal daar bijna aangekomen keek hij even vanuit zijn ooghoeken naar Manolo, welke sprak dat er veel hesjes waren. Ja, dat was wel zeker te zeggen. Alleen maar goed was het, het het natuurlijk in hen voordeel zou gaan komen. Kies een makkelijke. No shit sherlock. Dat was wel het meest handige ja. Hij keek even om zich heen, bij sommigen van de mensen was het al meteen te zien dat ze of makkelijk, of vrij sterk waren. Die bij het tweede waren werden meteen achterwege gelaten, dat moesten ze niet gaan doen. Het viel hem pas op dat iemand naar de twee toeliep toen deze nog op enkele meters afstand was, al meteen een goed begin. Geweldig bezig zeg. Of de jongen hen ergens mee kon helpen? Alleen als deze een Ranger was, maar gezien die nu geen outfit droeg. Hm, te betwijfelen. Subtiel bekeek Nathan de jongen, vooral aan het kijken voor een styler. Welke hij niet echt zo snel op het eerste gezicht zag, hm. Hij kon natuurlijk het totaal niet stil doen, hier en daar wat explosies en vervolgens de missie afronden. Maar of dat nou het slimste plan was? Nee, alles behalve. Oké, de vraag, let daarop. "Hoezo?" way to go Nath. Geweldig bezig, dus niet. Ugh.

Nu hij voor de vreemde types stond, vond Soul het steeds vreemder worden. De ene jongen had zijn blik over hem laten glijden, gevolgd door de andere jongen. Het was ook de manier waarop ze dat deden dat hem alarmeerde. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat ze iets zochten. Of misschien wilden ze gewoon nachecken of hij daadwerkelijk een Ranger was? Hij legde kort zijn hand op zijn heup waar hij de Poké Ball van Houndoom had hangen. Vlak daarnaast hing de Capture Styler. Hij trok zijn hand weer terug. Door deze beweging ging zijn shirt iets naar boven waardoor het topje van de Capture Styler zichtbaar werd. Hij fronste zijn wenkbrauwen bij de vraag van de eerste man, gevolgd door een warrige uitleg van de tweede man. Er klopte hier iets niet. Als ze echt informatie wilden hebben, waarom gingen ze dan niet gewoon naar het onthaal toe? Het was niet dat er geen bordjes waren die het duidelijk aangeven of zo. Hij durfde te wedden dat bij de ingang van de Ranger Base precies stond waar ze zich konden inschrijven of waar ze vragen konden stellen. ‘Voor vragen kun je beter daar zijn,’ zei hij en hij wees naar het gebouw achter hem. Hierdoor liet hij expres de vraag in het midden of hij wel een Ranger was of niet. Het leek hem nogal logisch dat de mensen die hier rondliepen Rangers waren, ook al droeg hij zijn uniform niet. Er liepen hier genoeg studenten rond die hun uniformen ook niet droegen, maar die wel hun Capture Styler bij zich hadden en waaraan ze herkend konden worden als Ranger. Je uniform had je immers alleen maar nodig als je je op de Base bevond en les volgde. En eigenlijk ook als je geen les volgde, maar goed. ‘Hebben jullie de bordjes soms niet gezien die verderop staan? Daar kun je precies lezen waar je terechtkunt.’ Zijn stem klonk ietsje verveeld en hij sloeg zijn armen over elkaar heen.

Haha, oeps. Hij kon zichzelf wel zowaar voor zijn hoofd slaan door het domme antwoord van zichzelf. Bij de beweging die de blonde voor even had gemaakt vernauwde hij zijn ogen bij het zien van het ding, wat nogal wat had geleken op zo een capture styler. Bingo. Hij liet echter niet merken ervan, wetende dat elk verkeerd ding het allemaal kon gaan verpesten. De groenharige wou bijna opgelucht zuchten bij de 'reddende' uitleg van Manolo, bijna dan ook. "We willen het liever horen van iemand die zelf het veld ingaat." nee, het maakte hem serieus geen enkele moer uit, nog even netjes gezegd. Toch liet hij het zo geloofwaardig mogrlijk klinken, anders zouden ze ook nergens komen namelijk. Dingen die hij wel beter te doen had dan dit soort 'praatjes' houden, echt eens de missie uitvoeren, geweld erbij was niet erg. Maar op een plek vol met rangers klonk dat niet echt als plan van het jaar.

Soul haalde kort zijn wenkbrauw op toen de groenharige direct een antwoord klaar leek te hebben. Een lichtelijk spottende blik verscheen in de ogen van Soul. ‘En jullie denken dat ik er zo ervaren uitzie?’ vroeg hij spottend. Hij had dan net wel zijn eerste Quest af en ze hadden hem daar al voor beloond, maar ze konden beter iemand anders lastigvallen met hun domme vragen. Hij had echt geen zin om stomme vragen in verband met het Rangerschap te beantwoorden. Hij was blij als hij er eens een keertje van verlost was, van dat stomme Ranger-gedoe. Hij wist niet zeker wat hij van hun moest denken. Het was niet dat hij beter hun vragen kon beantwoorden dan andere Rangers of aan het onthaal, maar goed. ‘Soul,’ zei hij enkel kort. Hij bestudeerde de uitgestoken hand van de kerel, maar besloot dat het geen kwaad kon als hij die aannam. Snel stak hij zijn hand ook naar voren en schudde hij de hand van de kerel kort. Hij stak zijn hand na het schudden weer terug in zijn zak en richtte zijn ijsblauwe ogen van de ene naar de andere jongen. ‘En waar kan ik jullie dan mee helpen? Met welke vragen?’ Zijn stem klonk nog steeds een beetje spottend omdat hij nog steeds vond dat ze niet aan het juiste adres waren als het om vragen beantwoorden ging, maar hij nam aan dat het geen kwaad kon om er toch moeite voor te doen. Hoe sneller hij de vragen van deze twee zou beantwoorden, hoe sneller hij er vanaf zou zijn. Hij zou na dit gedoe wel wat gaan ronddwalen in de stad, een pakje sigaretten gaan kopen of zo. En dankzij die gedachte werd het voor hem al een stuk makkelijker om zich te concentreren op wat de jongens gingen vragen.