Oh no no no no no [Will]

Met een frons op zijn gelaat had een blonde jongen een Pokéball in de machine gestopt. Al had hij de Abra van ei af aan gehad, kon hij echt niets met het ding. De Professor had hem verteld dat een Alakazam kon mega evolueren, maar zelfs met het beeld van een Alakazam kon hij niets. Hij vond het een rare Pokémon. Daarom had hij het ook Tobus genoemd. Want wie nam een Pokémon met die naam nou volledig serieus.
Maar, nadat hij de Pokéball in de machine had gestopt, verdween deze al snel en gingen zijn gedachten naar de ball die ervoor in de plaats kwam te liggen. Even hapte hij naar adem, hopend geen spijt te krijgen van deze ruil. Je had namelijk altijd nog Pokémon waarvan hij nóg veel minder zeker was wat hij ermee zou moeten. Wat nou als hij een Slowbro kreeg? Of een Miltank? Nee, dan zou hij het echt hier achterlaten en hard wegrennen.
Met een onzeker gevoel besloot hij de Pokémon er niet uit te laten. Nee, hij zou naar buiten gaan, zodat ze allemaal kennis konden maken.

Hij had de Pokéball al die tijd vast, terwijl hij een wat rustigere plek op zocht. Hier keek hij zijn Chikorita, wie altijd losliep voor het geval dat, even met een glimlach aan. “Klaar om een nieuw teamlid te verwelkomen?” vroeg hij met een glimlachje. De Chikorita slaakte een enthousiast kreetje.  Zou die het echt begrijpen of deed het maar gewoon alsof? Ach, wat zou het ook. Met een kleine glimlach pakte hij nog een Pokéball erbij, voor hij de twee Pokémon eruit liet. De Gligar die eruit kwam was geen verrassing, maar door de Mudkip was hij compleet afgeleid. Een Mudkip! Starter uit de Hoenn regio! Dit was fantastisch!
“Hey, kleine,” glimlachte hij, waarna hij neerknielde bij het ding. “Dit zijn Villain en Ever en ik ben Will,” glimlachte hij. “Dus, welkom in het team, Captain,” glimlachte hij.

‘Uta, nee!’
De stem deed hem opkijken en toen hij zag hoe een Gible op zijn tas kauwde, stond hij op en balde hij zijn vuist. Echter werd deze al snel beetgepakt door de roedes van de Chikorita, waardoor hij in zijn hoofd langzaam tot drie telde, voor hij even diep ademhaalde en de Gible met een wat kwaad gezicht aankeek. Hij pakte de tas vlak voor de bek van de Gible beet, waarna hij zachtjes de naam van zijn Chikorita fluisterde. Al snel sloegen de twee grote roedes van de Pokémon volop tegen de kop van de Pokémon aan, in de hoop dat hij van schrik de tas los kon halen.
Oh, nu was hij niet vrolijk.

Door de klap liet de Gible gelukkig zijn tas los, waardoor deze niet compleet verrot gescheurd werd. Het ding had enkel gaten waar de tanden erin gekomen waren, maar het was nog lang niet ernstig genoeg, aangezien zijn spullen nog veilig waren erin. Hij slaakte even een diepe zucht en ging recht staan, om zijn felgroene ogen op het meisje te focussen, wie eraan was gekomen. Het kon niet anders dan dat dit de trainster was van die… Pokémon. Hij voelde de roede van zijn Chikorita om zijn hand gewikkeld worden, terwijl het ding naast hem kwam staan. De Gligar klampte zich vast aan zijn hoofd, terwijl de Mudkip met een scheve kop toekeek.

Het meisje verontschuldigde zich en zei dat hij zich normaal gezien wat beschaafder gedroeg. Hij zag ook hoe de Gible toch wel angstig leek te zijn, waardoor hij heel even zijn blik op de Chikorita liet vallen, maar uiteindelijk toch wat ontspande. Al was hij redelijk fel, kon hij zich – ondanks de irritaties – wel inhouden. Daarom voelde hij de roedes ook versoepelen en uiteindelijk keerden ze terug, waardoor hij zijn armen over elkaar kon slaan.
Het meisje zei dat ze eventuele schade kon vergoeden en hij schudde zijn hoofd rustig. “Nah, geld is geen probleem,” sprak hij kalm, waarna hij toch maar een lichte glimlach op zijn gezicht wist te forceren. Hij haalde even adem door zijn neus, waarna hij besloot dat hij wel redelijk afgekoeld was.
“Mijn naam is Will,” glimlachte hij rustig. “Je bent pas de tweede die ik tegenkom in Kalos, dus het is wel een geweldige indruk,” lachte hij vervolgens. De eerste had een Riolu weggejaagd, dus die was ook al zo geweldig bezig.

Het meisje stelde zich voor als Lucy, haar Pokémon heetten Shinji en Uta. Even pakte hij zijn Pokédex erbij, aangezien beide Pokémon hem onbekend waren, aangezien hij uit Johto kwam en deze Pokémon daar niet voor kwamen. Metang en Gible, heetten ze schijnbaar. Het waren interessant uitziende Pokémon, moest hij toegeven, al was hij geen fan van de Gible persoonlijk. Etterbeest.
Het meisje zei dat hij nog niet lang in Kalos was dan, waarna ze haar rug knakte. Even kwam er een ‘wat’-blik op zijn hoofd, maar die schudde hij al snel weg. “Ever, Villain en Captain,” stelde hij zijn Pokémon voor, zijn blik richtend op de Pokémon wiens naam hij noemde, aangezien zij die van haar ook had voorgesteld. “Dat klopt, ik ben gekomen uit Johto,” glimlachte hij. “Ik ehm… Studeer Mega Evolutie, maar ik denk niet dat je daar enige ervaring mee hebt?” zei hij, een vragende ondertoon in zijn stem. Met deze Pokémon, beiden geen laatste evoluties, had hij niet het idee dat ze iemand was die een Pokémon had met de mogelijkheid tot mega evolutie. Ook zag hij nergens een megastone verstopt, maar deze kon ze natuurlijk ook ergens verborgen houden. Je wist het maar nooit.

Het meisje vertelde de term Mega Evolutie te kennen, maar zei dat er in Hoenn vrij weinig over bekend was. Even knikte hij rustig. Dus… Ze had zijn tas gesloopt en hij zou geen enkel beetje informatie uit haar kunnen halen? Fijn, zeg. Daar had hij wat aan. Een zucht kwam uit zijn mond en hij ging even met zijn hand door zijn blonde haren. Toch zou hij ergens iemand moeten vinden die hem wel kon helpen, of niet?
Toen de Gible aan de tas van het meisje knaagde, moest hij toch wel lachen. Ze riep haar Pokémon terug en zei te hebben gedacht dat ze hem beter had opgevoed, waarna ze haar spullen opppakte. Toen ze reikte naar een medaillon, deed hij er rustig een pas heen om het op te pakken en voor zijn neus te laten bungelen. “Ziet er interessant uit, niet iets wat je in een tas gooit,” zei hij met een kleine glimlach, zijn blauwe ogen strak op die van haar gericht. Hij was benieuwd of het ding enige sentimentele waarde had, of hij enige interessante emotie bij haar los kon krijgen. Dan had deze ontmoeting toch nog misschien enig nut.

Hij had gesnauw verwacht. Boze woorden waarin hem verteld werd dat ding duur te geven omdat het duur was. misschien zelfs een klap tegen zijn smoel. Haar reactie verbaasde hem daarom ook ergens. Ze leek… Oprecht boos. Het was niet zomaar snauwen meer, het was gewoon woede die hij bij haar zag, terwijl ze hem beval het te geven. Ze zei dat het van mij was en hij hield het ding nog iets meer omhoog, haar aankijkend met een fronsje, alsof hij nog niet doorhad dat het van haar was.
Toen bijna smekend nog een woord sprak, hield hij het ding voor haar neus, wachtend tot ze het aan zou pakken.
“Misschien geen plek om een ding als dat te bewaren als het zo waardevol is,” sprak hij kalm. “Dadelijk valt het er ooit nog uit,” sprak hij toen met een glimlachje, doelend op eventuele gaten, afkomstig van de… geweldig luisterende Gible die ze bij zich had. Zijn team was heel anders dan het hare. De Chikorita was wat eigenwijs maar zou nooit ook maar iets kwaads in de zin hebben. De Gligar was wat uitdagender en feller, maar bracht veel tijd door op zijn hoofd, wat lekker rustig - maar vooral warm - was. Over de Mudkip kon hij nog niet oordelen, deze was nog niet lang genoeg in zijn bezit.