Behind the Sea

Rustboro City; de stad waar de eerste gym zich bevond die hij binnenkort zou uitdagen met Agami aan zijn zijde die vrij recent geëvolueerd was en ineens ver boven hem uit torende. Natuurlijk was dat niet het enige wat er veranderd was aan haar. De Dragonair had de laatste paar dagen vooral in het luchtruim en in de zee doorgebracht en probeerde enkele nieuwe aanvallen uit. Averill kon ook iets kalmer rondlopen nu Agami zichzelf effectiever kon verweren en het meest gevoelige gedeelte van een wezen; de nek, werd beschermd door een blauwe parel. Het enige wat tegen zat was dat hij de jungle achter zich had moeten laten en een stad moest betreden. Een onwennige ervaring, zeker na al die tijd, maar erger nog, nou moest hij zich menselijk gaan gedragen en laatst was het zelfs in de jungle verkeerd verlopen. Hij sloeg een zucht en liep langs het meest natuurlijke gebied die aan het stad grensde en waar Agami zich in wist te vermaken; het strand. Met de hitte en hoe mensen zich meestal rond het strand kleden viel hij eindelijk amper op door shirtloos rond te lopen op blote voeten. Een enkeling keek wel even op door zijn blootgestelde spieren, maar Averill had enkel zijn oog voor Agami die vlak naast hem over de lage golven zweefde. De Pokémon oogde vrij ontspannen en gromde speels, wanneer het schuim van de golven op haar lijf terecht kwam. Ergens hoefde ze op deze locatie ook even geen zorgen te maken over roofdieren of zelfs maar een Zangoose. Dit lag ver van de jungle vandaan en er liepen enkel Corphish rond en zelfs Carvanha zwommen zelden zo dicht bij de kust. Echt perfect voor mensen, voor mensen die nooit in het wild waren opgegroeid althans. Hoewel, Averill kon het voor de verandering ook waarderen. Even rust voor de storm. Qua geluiden, geuren en bewegingen was het echter een chaos, want hij rook enorm veel onbekende geuren en hoorde vreemde, onbekende geluiden van de mensen. Normaal gesproken stak hij zijn neus ernaar toe, maar dit was nogmaals een plek vol soortgenoten. En hij moest zich gedragen naar hun standaard.

De Dragonair draaide kort haar kopje bezorgd naar hem op, maar richtte vervolgens haar ogen op een spelende jochie die vlak voorbij Averill de golven in sprong. Alert trok de Pokémon haar witkleurige “oren” terug en gromde ze dreigend naar de jongen die geschrokken naar achteren stapte en elk moment in huilen scheen uit te barsten. Agami kon haar duidelijk nog niet geheel aanpassen aan het  “tamme leven” en hij wierp haar een kille blik toe, waardoor ze kort snoof en haar kop liet hangen voor de jongen. “Sorry, ze doet niets,” excuseerde hij zich voor het jongetje die na enkele tellen uiteindelijk zij hand over haar snuit liet glijden en vrolijk begon te lachen. Gelukkig. Na een kort gesprek verdween het kind weer in de mensenmassa die zich op het strand bevond en liep hij stevig verder. Er was niet echt een eindbestemming voor hem, hij liep de kustlijn op en neer.
Echter rommelde zijn maag spoedig en weerklonk een luid scheurend geluid gepaard met de geur van een combinatie van iets zoet en zuur. Direct brak de kwijl hem uit, evenals bij Agami die duidelijk eveneens hongerig was en haar snuit richting de bron van het geluid stak. Eten. Honger. Voordat hij het door had sprintte hij op handen en voeten naar iets wat een rugtas moest voorstellen, maar zat er nog een Pokémon bij die een zoete geur verspreidde. De wit gekleurde Pokémon met haar zwarte gekleurde kop, een Absol wat degelijk een intimiderende roofPokémon was scheen ook aangetrokken te zijn door het eten. Gezien echter het verschil in kracht en aantal werd het stelen van het eten zeer simpel en zonder zelfs maar geruisloos te sluipen sprong hij recht op de rugtas af, zette zijn tanden erin en greep deze vast met zijn handen. Dit werd echt een makkelijk maaltje, zeker nu Agami vlak achter de Absol plaatste en direct neigde haar lichaam om de Pokémon te cirkelen en deze vervolgens met haar massa spieren te wurgen. Dan hadden ze een Absol en wat er ook in die rugtas zat te eten.

Vreemd genoeg scheen de Absol amper een strijd over het eten te willen voeren en haalde ze enkel zwakjes naar hem uit met haar witte poten en haar aszwarte klauwen. Hij begreep niet in eerste instantie waarom ze zich zo gedroeg, was ze niet strijdlustig of wilde ze echt dat hij geen wonden zou oplopen bij het strijden voor het voedsel? Het werd echter direct duidelijk voor hem toen hij kort een blik met de Pokémon wisselde die geconcentreerd en strak op de tas gericht stond. De witte Pokémon was degelijk strijdlustig, dus leek het eerder de tweede optie te zijn en het klonk ook logisch indien de jonge Pokémon was opgevoed onder de mensen en voorzichtig met ze had leren omgaan. De klauwen van haar soort konden namelijk diep door spierweefsel komen zonder al te veel moeite; ze waren immers voornamelijk roofPokémon.
Alert keek Agami echter als eerst op toen ze het geluid hoorde van voetstappen in het zand, waarna ze geagiteerd met haar staart sloeg toen ze de silhouet n zicht kreeg. Het was schijnbaar een woeste soortgenoot van Averill, waarvan het voorwerp met het onbekende voedsel erin moest zijn. Toen de mens in kwestie nog net zichtbaar was begon hij hun kant op te schreeuwen in overduidelijke woede, wat de Dragonair verre van plesant vond. Je vocht eenmaal voor je voedsel en indien je deze uit het oog verloor was je het eenmaal kwijt door een ander schepsel die trek had. Dan had hij zijn voedsel beter moeten beschermen! Met die redenering schoot de serpent vlak voor de Absol en Averill en hield haar kop dreigend boven de man. Zonder haar in te houden gromde ze dreigend naar hem en zag ze in een oogwenk dat zijn lichaam uit angst begon te trillen en hij al angstig naar achteren stapte. Automatisch zweefde de Dragonair dichter naar de man toe, ditmaal met haar kop lager bij de grond en haar hoorn dreigend zijn kant op. Dit scheen genoeg te zijn om de man af te schrikken, maar dit richtte enkel meer blikken op haar en de andere twee achter hem die nog om het eten vochten.

Averill had de man aan ruiken komen, maar hield zijn handen en mond op de tas geklemd en trok ditmaal met rukken eraan in de hoop dat de Absol deze los zou laten. Hij had eerder ook Agami willen corrigeren, maar dan was hij het eten kwijt geraakt aan deze tegenstander. Inmiddels scheen Agami zich ook hiermee te willen bemoeien en greep met haar kaken de rugtas aan Averill’s kant vast en trok er ook stevig aan. Hij had eigenlijk de hulp van de serpent niet nodig, maar wellicht zou ze hiemee de Absol flink weten af te schrikken.

De Absol raakte schijnbaar afgeleid en met een laatste ruk hadden hij en Agami duidelijk de strijd over de tas gewonnen. Met het voedselbron in hun bezit was de confrontatie duidelijk voorbij en stond Averill op om te vertrekken, terwijl Agami nauwlettend de witte Pokémon nog in de gaten hield voor een eventuele verrassingsaanval. Een normale mens had wellicht schuld gevoelens over dat hij of zij voedsel van een Pokémon ontnomen had, maar hij behoorde duidelijk niet onder hun soort.

Het verastte hem echter niet toen de Absol tegen hen sprak en vooral Agami, gezien ze daadwerkelijk de Pokémon kon verstaan. Met tot spleetjes getrokken ogen hoorde ze het aanbod die de witte Pokémon maakte aan. Schijnbaar zou ze hen aan meer voedsel kunnen helpen in ruil voor een deel van wat er in de tas zat. Heel aannemelijk, maar Averill en zij zelf konden vrij gemakkelijk aan voedsel komen door de beboste gebieden weer op te zoeken. Het was dus een nutteloos aanbod wat de Absol maakte, maar dat nam niet weg dat het interessant klonk. Wat als ze andere voedselbronnen kende dan hen die meer in het stedelijk gebied zaten? De bossen en jungle’s zaten namelijk vrij ver van de stad vandaan, dus het was zeker geen gek aanbod, maar voordat ze een antwoord gaf keek ze kort de tas in. Schijnbaar zat daar naar aardappel en paprika ruikende stukjes in die haar verre van bekend voorkwamen. Hmm, dat veranderde de zaak. “Deal, zolang deze ‘voedselbronnen’ binnen het stedelijk terrein bevinden, of wat men onder ‘stad’ laat vallen,” Antwoordde Agami na enige tijd erover nagedacht te hebben. In de vorm van enkele bewegingen met de punt van haar staart naar de tas en de Absol wist ze de deal duidelijk aan hem te maken en knikte hij instemmend. “Leidt de weg maar, daarna krijg je hier een deel van,” Natuurlijk wilde ze het eerst met haar eigen ogen zien, voordat ze zomaar wat voedsel zou weggeven.

Na de deal gesloten te hebben scheen de witte Pokémon hen niet direct de strand uit te leiden, maar naar een zwartharige dame wiens geur op de Pokémon zat. Averill had enkel het vermoeden dat zij dan wel de Trainer van de Absol moest zijn, maar wilde de Pokémon voor hen eten regelen door bij haar te smeken? Dan was het een minder betrouwbare voeselbron voor hun twee en het was ergens ‘onbeleefd’ en te ‘zwak’ van hem als hij bij een soortgenoot zou bedelen om eten. Natuurlijk zag Agami er niet direct een probleem in en volgde ze kalm de conversatie, maar hij zelf wilde de Absol al te graag bij zijn lurven pakken. Het was echter niet haar schuld, maar zij had het degelijk kunnen zeggen. Ter begroeting zag hij zijn vrouwelijke soortgenoot zwaaien, waarna ze binnen gehoorafstand vroeg aan de Absol, die schijnbaar ‘Gwen’ heette of ze ‘vrienden’ gemaakt had. Met een frons keek hij kort Agami aan die exact hetzelfde deed. Dit was verre van een vriendschap te noemen, het waren wilde Pokémon onder elkaar, elk proberend eten te verkrijgen. Pokémon met een gemeenschappelijk doel vielen niet onder vrienden’, maar ook niet onder’ vijanden’. Het was hoe je met andere omging wat de relatie werd en tussen de twee partijen was het vrij neutraal. “Nou.. niet helemaal,” antwoordde Averill maar op de opmerking van de dame. Dat scheen het beste antwoord te zijn. Vervolgens kwam ze overeind en oogde ze vrij vriendelijk en verre van vijandig, maar natuurlijk voelde Agami zich niet gerust en wierp har maar een korte blik om haar gedeisd te houden. In zijn ooghoek bleef de Absol maar vragen om wat eten van haar Trainer, maar ze had haar volledige concentratie op hen en aaide enkel de Absol kort. Ergens gaf hem het een onwennig schuldgevoel, zo erg dat hij haast een stukje van het eten in de tas wilde delen. Het ging totaal tegen zijn instinct en levenswijze in, dus het daadwerkelijk uitvoeren deed hij niet. Dat de neiging in hm op gekomen was, was al zeer bizar. De dame vroeg inmiddels aan hem of de Dragonair van hém was, wat voor hem overkwam alsof Agami een voorwerp was. Echter wist hij zeker dat het níet zo bedoeld was, al kon hij dat niet zeker weten over Agami. “Ze is van niemand, maar ze is wél dus mijn trouwe partner,” antwoordde Averill de vraag van haar, waarna zijn blik van haar naar de Absol gleed welk nog steeds niet succesvol was. Die schuldgevoel keerde weer terug, maar hij bleef de tas stevig vasthouden. Ter afleiding besloot hij maar verder te praten met de dame, gezien zijn soortgenoten hem meestal vermeden en hem bovendien voor een ‘gek’ of zelfs als ene ‘Tarzan’ aan zagen. Nou was hij wel benieuwd of ze de Absol eigenlijk dan ook als bezit zag of zou hij over het eten vragen? Eten ging voor. Kort wenkte hij naar Gwen en keek vervolgens de dame weer recht aan. “Volgens mij wilt ze eten, trouwens,” Dat scheelde zijn schuldgevoel en zo konden ze de deal daadwerkelijk nakomen. Agami hield echter zowel de dame als Gwen in de gaten en scheen gereed te zijn om indien er niet aan de voorwaarde werd voldaan direct te vertrekken en het voedsel in de tas op te vreten.

Het was fijn dat iemand het met hem eens was, of althans er positief naar keek, gezien ze reageerde met het feit dat weinig mensen deze band met hun Pokémon hadden. Dat was helaas de brute waarheid; ze werden zelfs door de bekendste trainerklasse ‘Trainer’ als monsters gezien die vochten voor hun leider met dus minder eer dan een roedel lid die voor de roedel vocht. Vooral bij zijn wat jongere soortgenoten zag hij de band wat hij ook met Agami had, maar het was duidelijk dat deze verwaterde met de tijd en veranderde in een ‘leider’ en zijn ‘slaaf’ verband. Zo leek het echter in de meest ernstige zin op. Na zijn soepele hint richting het eten gegeven te hebben reageerde de dame vrij verrast, maar maakte al spoedig een plagerige opmerking tegen de Absol alsof zij nog niet genoeg had gekregen. Terwijl de dame haar sterk naar eten ruikende tas open deed keek Averill de Dragonair strak aan voor een verduidelijking wat hun volgende stap zou zijn. Agami had duidelijk zo haar twijfels of ze, nu de Absol zelf meer voedsel zou verkrijgen, óók hen er een deel van zouden krijgen zonder ter plekke het inmiddels verschenen eten uit de handen van de dame te moeten stelen. Ze besloot maar nog niet in actie te komen en het rustig af te wachten, al was het negeren van het verleidelijke eten een moeilijke taak voor haar én Averill die zelfs al lichtjes begon te kwijlen. Het rook heerlijk, maar de vorm van het voedsel zag er onnatuurlijk uit en hij rook bovendien nog vreemde stoffen erin waar hij zijn vinger niet op kon leggen. Als geheel rook het echter best goed en het maakte hem jaloers dat de Absol er zomaar van vrat, terwijl hun twee nog honger hadden.

Net op het moment dat hij er iets van had willen zeggen leek de dame hem echter iets aan te willen bieden en daar viel een ‘broodje’ onder. Vrij recent had hij daar nog uitgebreid uitleg over gehad, maar het was een uit tarwezaden bestaande voedselwaarde met onder andere ei erin, waartussen men groente plaatste of zelfs vlees. Het had zalig geroken, maar een kans om het te eten had hij nog niet gehad. Ook zou ze iets hebben voor Agami en het deed hem ook goed dat ze rekening hield dat ze geen bezit van hem was. Zonder om toestemming te vragen slikte hij het overtollige speeksel weg en knikte instemmend met een glimlach op zijn gezicht. “Graag, alvast bedankt!” reageerde hij vrolijk, waarna hij kort naar Agami keek welk instemmend knikte, maar en argwanende houding aangenomen had richting de Absol. Dit was de deal, maar ze liet Averill het eten pas afgeven, indien wat onder ‘broodje’ viel en haar deel viel te vreten. Hij corrigeerde haar deze ene keer er niet op; het leek hem onnodig, gezien het gegrond was dan haar over bezorgdheid. Toen hij zijn kijkers weer op de dame richtte kon hij haar wat aandachtiger opnamen en merkte hij haar slanke gestalte en zwarte haar op, welk hij zelden in Hoenn zag. De meeste hadden donkerblond haar of zelfs onnatuurlijk gekleurd haar, dus in de trant van groen, geel en blauw. Nieuwsgierig leunde Averill kort naar voren om haar lichaamsgeur beter op te snuiven, maar daaruit kon hij vreemd genoeg weinig uithalen. “Kom je uit Hoenn, trouwens?” vroeg hij met zijn hoofd schuin en een vinger over zijn onderkin wrijvend. In zijn ooghoek zag hij Agami de vleugels op haar kop spitsen wat een teken was dat ze meeluisterde, want natuurlijk was ze nieuwsgierig naar elke soortgenoot, waarmee hij in aanraking kwam. Bovendien, was nieuwsgierigheid geen zonde, toch?

“Jam?” Er werd een ‘broodje’ aan hem toegereikt waar zo te horen een substantie op zat wat ‘jam’ heette en zelfs door haar moeder bereid was. Nooit eerder had hij erover gehoord en met een opgetrokken wenkbrauw opende hij het plastic zakje, haalde hij de twee broodlagen kort van elkaar om de paarse smurrie te bekijken en goed te kunnen ruiken. Het rook naar een mengsel van diverse bosvruchten, gepaard met een vrij hoge dosis van suiker en vrij chemische zoetstoffen. Hij drukte de twee lagen weer tegen elkaar en luisterde weer verder naar de worden van de dame, terwijl het Agami’s beurt scheen te zijn om nieuwsgierig aan het broodje te snuffelen. De zwartharige dame scheen geboren te zijn in Lilycove City, een stad die grensde aan de zee en aan de andere zijde van de jungle ongeveer lag. Er lag nog een dunner bebost gebied tussen de twee locaties, maar dat terzijde was hij daar nooit eerder geweest, puur om de flinke drukte en een hoge niveau van koolstofdioxide die hij daar rook wat door de boten kwam. Om dezelfde reden vermeed hij ook Slateport City. Het verklaarde wel dus waarom ze zo onbekend rook. Aandachtig knikte hij naar haar en nam vervolgens een hap van het broodje met jam, wat voortreffelijk smaakte, al was het vele malen zoeter dan hij normaal van eten gewend was. Het was te vreten, dus liet hij het zakje vol eten los, zodat de Absol daar volledig van kon genieten. Verrast keek hij weer terug naar het broodje, maar richtte zijn aandacht op de dame die toelichtte dat ze binnenkort naar Fortree City zou verhuizen om een Pokémon DayCare te beginnen met ene Alex. Direct had hij amper trek, maar dat kwam door het feit dat dit betekende dat ze een Breeder was, maar wel vrij dichtbij zijn lievelingsstad zou wonen. Het lag vlakbij de jungle waar hij opgroeide en om iemand daar in de buurt te zien wonen was fijn, maar ze bleef een Breeder. Het gaf een bittere nasmaak, maar hij besloot zich in te houden. “Ik woonde juist in de buurt van Fortree City. Dus leuk dat een ander daar toe trekt,” Dat was volledig oprecht, maar ondanks zijn zwakke glimlach deed zijn blik er niet aan mee. Hij kon het maar niet bevatten dat zij een Breeder was, gewoonweg niet.

Voordat hij zichzelf dwong nog een hap te nemen van het broodje voelde hij de aanwezigheid van een andere Pokémon en draaide alert zijn hoofd om. Het was een Shuppet die duidelijk sporen van angst toonde, maar niet in de agressieve vorm wat hem geruststelde. Het leek erop dat de dame de Pokémon herkende en met enige inspanning kon hij ruw weg verstaan wat de Pokémon allemaal tegen haar zei. Als hij de losse woorden aan elkaar koppelde leek er een Gyarados te zijn die zijn vriend flink toetakelde en dat het niet heel ver van deze locatie was. Haastig at hij het broodje op, slikte deze door en keek Agami recht aan met een blik die geen woorden nodig had om te begrijpen. Ze keerde inmiddels tot hen, nadat ze de Shuppet iets gekalmeerd had en een andere Pokémon scheen te herkennen, en toelichtte dat haar Pokémon vast iets doms hadden gedaan. “Je partners,” corrigeerde hij haar met een glimlach, voordat hij haar wat serieuzer aankeek, “Ik en mijn partner zullen de Sharpedo redden,” Het bleef hem verbazen dat ze nog steeds vrij kalm oogde, ondanks het feit dat één van haar partners gevaar liep, ondanks het feit dat het een Sharpedo was en die flink van zich af konden bijten in de letterlijke- en figuurlijke zin. In ieder geval knikte de Dragonair instemmend en liet ze zelfs een zelfverzekerde gebrom van zich horen, voordat ze afstand maakte en haar lijf laag hield. “We zijn zo meteen terug,” sprak Averill met een glimlach, waarna hij op haar nek sprong, tegen haar tikte en ze op steeg.

De Gyarados en Sharpedo vochten niet zo heel ver van de kust af, maar het kostte wel een minuutje om de plaats te bereiken waar hij de twee nog verwikkeld in een strijd zag. Het leek er wel op dat de Pokémon vergiftigd was geworden, gezien de paarskleurige bijtafdruk wat enkel door een Sharpedo kon worden achtergelaten. Hoe zou hij dit echter aanpakken? Ompraten zou niet werken, gezien hij in water levende Pokémon niet kon verstaan en ook Agami daar moeite mee had, al ging het haar beter af. De pupillen van de woeste Pokémon waren echter zeer klein, dus de kans was groot dat het exemplaar sowieso nog amper nadacht. De Gyarados ervan weerhouden de Sharpedo aan te vallen was wellicht de beste optie, want de Pokémon had al flink wat schade opgelopen en dat kon er enkel voor zorgen dat ze écht door het lint gingen. Averill leunde dus naar voren en verstevigde zijn grip om haar lijf, voordat hij een zware grom produceerde. De parels op haar staart gaven licht af en na een flinke zwaai produceerde ze een flinke tornado die direct de Gyarados omringde toen de Sharpedo hopelijk wat afstand genomen had. Helaas liep de Pokémon hier nog schade van op, maar niet zoveel als die van een Poison Fang. De tornado moest de Pokémon lang genoeg gevangen houden, ondanks zijn luide gebrul en flinke uithalen richting de rukwinden die deels uit water bestonden. “Vlucht terug naar je par-Trainer!” sprak Averill toen hij zich keerde tot de haai-achtige Pokémon, bijna zich versprekend in zijn woorden. De term ‘Trainer’ scheen duidelijker te zijn dan het woord ‘partner’, maar zo werkte het eenmaal, al was ‘partner’ een veel betere benaming. Pokémon waren geen vechtwapens, tenslotte. Ze waren simpelweg vrienden, zoals mensen zulke band aangingen met hun eigen soort, maar veel mensen zagen dat niet, omdat Pokémon en mensen zodanig veel verschilden. Het moment waarop de rest ook naar de gelijkenissen keek zou drastische gevolgen hebben. Een luide brul weerklonk en met één felle uithaal met zijn staart- en kop wist hij de watertornado te doorbreken en keek hij ietwat geagiteerd de Dragonair en hem aan, klaar om zijn tanden in hen te zetten. Averill beet op zijn onderlip en kon enkel hopen dat de Sharpedo inmiddels naar de ondieper wateren was gezwommen.