Newbies | Meadow&Melvin

Haar hand liet ze voor een moment rusten op haar buik. Ze staarde naar de hemelsblauwe lucht en dacht na. Kijk, het was een prima beslissing geweest om het kind te houden. Alyss had er niet al te lang over na hoeven denken. Maar dat ging over een kind. Één. Ze was er echter achter gekomen dat er niet één, maar twee hartjes klopten in haar buik. Oh man. Twee kinderen. Misschien had ze er één aangekund, maar ze wist echt niet hoe ze twee kleine jongetjes of meisjes moest onderhouden op hetzelfde moment. Gelukkig had haar moeder een soort ervaring. Chloe was twee geweest toen Alyss werd geboren. Daar heb je ook veel werk aan, zou ze zo zeggen. Dus het moest goedkomen. Dat ging het vast wel. Reizen was steeds moeilijker geworden, en na het Jirachifestival in Geosenge town was ze vertrokken naar Coruiway om daar neer te strijken. Het was immers waar haar moeder een huisje had gehuurd. Het was een klein huisje met maar weinig ramen, maar het was een plek waar de zwartharige kon verblijven nu de tweeling er aan zat te komen. Echter was ze er al voor wat nu anderhalve week was, en er was niets gebeurd. Omdat ze maar in de schemerige ruimte zat was ze er vandaag eindelijk eens uit. En natuurlijk was het veel te warm. De temperatuur zat nu aan de vierendertig graden, en dat vond Alyss echt te warm. Ze had zichzelf dus in een langzaam stromend en ondiepe beek gewaagd en lag nu in het zand te kijken naar de lucht en te denken. Het water was verfrissend, maar nijet ijskoud. Dichtbij hoorde ze het geluid van klaterende watervallen. Het beekje was een zijstroompje van de grote rivier die in de grote vallen uitmondden. Het meisje lette dus zeker op of ze niet wegdreef en in die rivier belandde, maar zeker nu ze op de bodem lag dichtbij de rand was ze niet in gevaar, dacht ze zo.

Over haar lippen kwam een zacht geneurie. Het had iets weg van Feel real van Deptford Goth. Ze wist niet echt waarom ze het een leuk liedje vond, maar dat vond ze het wel. Beter ook, want het bleef ernstig in je hoofd zitten. Daar had ze inmiddels ervaring mee. Het stond in haar favoriete afspeellijst op haar holocaster, en als het voorbijkwam zat het zeker de hele dag in haar hoofd. "..people so cool, somebody wants you.." Die zin wist ze even niet, dus neuriede ze die, tot haar eigen ongenoegen. "..I wanna dance like her, like nobody's watching. But nobody's watching.. Now, believing meant nothing when we had nothing, feel real... Now, believing meant nothing when we had nothing.." Het geluid stierf weg en ze keek om zich heen. Couriway was een fantastische plek. De natuur was er niet zomaar geplant tussen de fabrieken en rijtjeshuizen, nee. Vrijstaande huisjes en boerderijen bevonden zich kriskras door het dorpje, en het water en de lucht werden nergens aangetast door chemisch afval. Couriway was puur natuur, en misschien daarom haar favoriete stadje in Kalos. Naast Ambrette. Het strand was immers ook geen verkeerde plek, vond ze. Maar niet beter dan de prachtige watervallen en paden tussen rotsen, loofbossen en grazige heuvels. Ze knikte in zichzelf. Een glimlach verscheen op het gezicht van de zestienjarige en ze duwde zichzelf overeind. Ze zorgde ervoor dat ze weer stond, om terug te lopen naar waar haar spullen lagen. Uit haar rugzak greep ze een handdoek en haar riem, waar haar pokeballs aan hingen. Terwijl ze zich afdroogde keek ze ernaar en twijfelde ze. Het zwartharige meisje had haar trainingen gepauzeerd, allemaal. Zelfs van Hecho, de jonge Elektrike, had ze zijn opvoeding even gepauzeerd. Ze ging echt niet achter dat mormel aanrennen in deze staat, mooi niet. Maar het gezelschap van een volwassen Delphox was nooit verkeerd. En die van een Sceptile ook niet. Ze glimlachte en nam juist die twee balls van de riem, om Amarilla en Cespéd uit hun mechanische hokjes te bevrijden. De grass en fire starter begroetten hun trainster met een zacht geluidje, waarna hij knikte en zij een kleine buiging maakte. Beiden zetten zich vlakbij hun trainster neer en deze zelf begon zich goed af te drogen. Nadat ze zich aan had gekleed pakte ze alles weer in. Ze glimlachte.

Toen ze aanstalten maakte om de tas op haar rug te hangen legde Cespéd een poot over haar hand. Hij nam de tas van haar over en hing hem schuin over zijn schouder. Ze glimlachte hem toe. "Dankje Ces," Vervolgens hing ze toch nog zelf haar gitaar om. Het ding was klein en licht, ze kon het wel dragen. Ze keek nog even naar beide pokemon voor ze begon met lopen. "Hmm, er zal nog wel meer gedragen moeten worden straks," zei ze geamuseerd, denkend aan de kleine jongetjes of meisjes die ze zou krijgen binnenkort. "Ze groeien op met jullie... Met pokemon. Dus ik ga jullie nodig hebben," Ze keek omstebeurt van de Sceptile naar de Delphox. De grass starter knikte met een serieus gezicht, en de vuurvos glimlachte, met een veel zachtere blik. Alyss trok de gitaartas beter over haar rug. En toen begon het.

Het moest een dezer dagen komen. Duidelijk. Maar nu? Tja, waarom ook niet. Kleurloos vocht doordrenkte haar broek en ze keek er sprakeloos naar. "Shit," fluisterde ze in zichzelf, opkijkend en denkend hoe ze het ging fixen. Ze moest ergens in een ziekenhuis ofzo geraken. Ze kon het duidelijk niet alleen. De pokemon hadden een razendsnelle oplossing gevonden, sneller dan hun trainster. Amarilla pakte de zwartharige met een simpele beweging op, en ze werd tegen het warme vossenlijf gedrukt toen ze begonnen te lopen. En Alyss wist nauwelijks wat er was gebeurd.

{Als ik dit uit ga schrijven wordt het vreselijk. Dus;} 17 uur later...

Haar hele lijf deed pijn. Ze kon het allemaal nog voelen, ookal was het voorbij. Drie uur geleden was het gebeurd. De eerste had zijn eerste hap zuurstof binnen, een jongetje. Haar jongetje. En zeventien minuten later de tweede. Een meisje. Haar meisje. Nu lag ze maar naar het plafond te staren en te luisteren naar het gehuil van de tweeling. Het was fantastisch. Het was van haar. Ze wachtte tot het gehuil zou stoppen, terwijl ze langzaam knipperde en het zicht scherp probeerde te houden. Ze herinnerde zich de nacht waar haar kindjes uit voortkwamen. Een glimlach vormde zich om haar mond. Het was vreselijk geweest. Maar zij had het allemaal onder controle. Zij was geëindigd met de consequenties, en ze voelde zich alsof ze daar helemaal geen problemen mee had op het moment. Ze kon het allemaal aan.

Het huilen stopte. Ze glimlachte tevreden toen ze merkte dat ze naast haar in het bed werden gelegd. Haar hand plaatste ze op het voorhoofd van een van de twee, en ze aaide zachtjes. Voor ze haar ogen sloot om te slapen knikte ze nog in zichzelf. "Melvin en Meadow," murmelde ze, de namen die de kinderen had gegeven na de geboorte. Toen zakte ze in slaap, met de baby's dicht bij haar. Melvin Saxon en Meadow Echo Yune Timer.

- Sterf Evy sterf

Ze zeggen dat het moment waarop je word geboren, het pijnlijkste en choquerende moment is in je leven. Godzijdank dat we het dan niet meer kunnen herinneren. Net zoals deze kleine vent. Nog maar een paar uren oud, jankend, schreeuwend. Hij wist het wel, geboren in deze wereld uit een accidentje. Tja, alsof hij daar weet van had. Hij ademde nog maar enkele uren zelfstandig, laat die gast zijn kop met rust. Sorry, tja, dat was wat hij er niet van dacht, want hij dacht niet. Hij was een baby. Arceus, verwacht niet teveel... waarom lees je dit eigenlijk nog? Hij is een baby ja en hij jankt, ik kan er werkelijk niet echt veel meer over typen. Over dit prachtige kind... Nuja, prachtig, het was te zien wat je mooi noemde want iedereen had zo een andere smaak, ja toch? Geen idee hoe jij erover denkt, maar dat is wat ik ervan vind. Ik bedoel, hij is niet mis voor een baby. Buiten dat hij een babyface had ofc. Maar tja... Hij was een baby... deal with it. Maar natuurlijk kan zelfs de meest afgrijselijke en irritante baby niet voor eeuwig janken... Dus ook hij stopte met janken. Voor nu nog was deze witblonde jongen nog naamloos. Tja, hoe lang zouden die mensen er wel niet over doen met hem onderzoeken? Geen idee, want hij had geen tijdbesef, nog besef met wat ze deden. En kijk niet naar mij, ik zet het gewoon even neer. Jij bent degene die hier de moeite neemt om het te lezen. Arceus. Is het dan zo intressant? Hm? Okay dan, als je het zo nodig wilt weten... Het jongetje werd dan uiteindelijk toch van de personen ontdaan, de personen die hij nooit zou kennen... Want het waren dokters, hij wist dat zelf niet... Arceus, nee, ik ga niet nog een keer herhalen waarom hij dat niet wist, dat is nu al wel duidelijk. Hij werd in de armen van zijn moeder gelegd. Een persoon die voor hem veel inspraak zou hebben... Want mommy. Een stem sprak zijn naam uit. Een naam. Het kind kreeg een naam. Melvin. Een naam waarmee hij voor de rest van dit leventje zou zitten. Geen idee wat deze man ervan zou denken... WANT HIJ IS EEN BABY WEET JE WEL. Okay, okay even seriues Bo... In de armen van zijn moeder lag ie dus... Met zijn kleine zusje ernaast... Samen... Die twee... Die twee zouden het zeker nog maken... Ooit, over jaren en jaren... Maar dat wist nog niemand... Nog helemaal niemand.

Sterf