Everybody is Kung Fu Fightin'

Met zijn armen gespannen over elkaar leunde hij afwachtend tegen de buitenste muur van de Tower of Mastery. De stad was er beroemd om, omdat er een heel verhaal omtrent mega-evolutie om gebonden zat en er een enorm Mega Lucario standbeeld in het centrum stond. Dat was toevallig ook de Mega Pokémon welk de gymleidster op zak had en meestal voor het laatst bewaarde. Hij was hier echter niet om een toerist te spelen en dus vele foto’s ervan te maken of voor de ironie zijn Pokémon te laten mega-evolueren. Ciro wachtte maar op één Pokémon welk hij voor de verandering wat simpele instructies gegeven had om zichzelf voor te bereiden voor de strijd die ze vandaag zouden leveren. Het was in principe een trainingsschema geweest waar hij een tijdje op had zitten zwoegen. Hij zou deze ene keer het anders aanpakken, gezien hij van plan was een Mega Blaziken te gebruiken. Of dat zelfs na al die tijd ineens goed zou gaan? Nee, maar hij kon toch hopen? Inmiddels zag hij de schim van de Blaziken al aan de horizon verschijnen. Stipt op tijd. Hij zette zich af van de muur en rekte nog een laatste keer uit. Tja, het was vroeg in de morgen en zelfs de zon stak pas net boven de horizon uit in zijn volledigheid. Hoe vroeger hij de gym gehad had, hoe sneller hij zijn aandacht weer op iets anders kon plaatsen. Zo dacht hij er althans over na. ‘Blaze!’ groette de twee meter hoge kip die op een rap tempo naar hem aan het sprinten was. Dat was het laatste wat er in de schema stond; sprintje naar de Tower of Mastery. Hij hijgde luid, maar tot zijn verbazing vrij regelmatig. Verder viel er hem weinig aan hem op, geen verandering aan de buitenkant, zoals extra spieren of iets dergelijks. “Tijd om te gaan,” Ciro draaide zich direct al om en liep zonder verder op Rifle te wachten weer richting de stad via het strand. Luid weerklonken de stappen van de Blaziken achter hem met op de achtergrond het geluid van neerslaande golven. Wat de kip hem ook wilde laten zien van zijn kracht, dat zou pas in het gymgevecht gebruiken op het moment dat hij hem écht nodig had. Tegen die vervloekte Mega Lucario. Ciro snoof geagiteerde en liep met gebalde vuisten gehaast verder om de stad te bereiken. ‘Blaze?’ De kip was bezorgd om hem, maar dat ging hem amper aan.

Eenmaal in de verlaten aanvoelende stad liep hij enkele trappen op rap tempo op om uiteindelijk het gymgebouw te bereiken. Derde keer dat hij voor een gymgebouw stond. Het ging aardig vlot. De vorige zat verborgen in een grot en daarin had hij moeten klimmen, terwijl hij in de eerste op een smerige spinnenweb terecht was gekomen. Van wat hij gehoord was mocht hij skates aantrekken met suffe afbeeldingen erop om vervolgens een rondje te skaten en dan pas de gymleidster te bereiken. Het was onzinnig. Inmiddels stond Rifle vlak naast hem en keek hij hem strak aan, duidelijk nerveus, gezien de vlammen rond zijn vuisten groter dan normaal waren. “Wees voorbereidt,” Rifle knikte gehoorzaam, waarna Ciro hem liet terugkeren in zijn Pokéball. “Zo, da’s één bron van ellende, nu… skaten,” Met tegenzin sloeg hij de deur open en direct werd hij begroet door een trap, maar met een ijzeren buis er naast. “Muk,” Die werd gebruikt bij het skaten en dat was dus iets wat hij niet kon en verre van plan was aan te leren. Zonder een tweede stap te verzetten opende hij Sniper’s Pokéball en keek de verschenen Druddigon hem met een schuine kop aan. Tijd voor zijn eigen vorm van vervoer. “Even een ritje,” De Pokémon knikte direct en greep hem bij zijn middel vast en vloog in één keer de ruimte in. Niet naar beneden kijken, herhaalde Ciro continu, terwijl hij strak naar voren probeerde te kijken. Negeer de meters onder je. Ugh, zijn hoogtevrees werkte niet écht mee. Hij had al meerdere ritjes gehad, maar het bleef hem angst in boezemen. De gyms moesten gewoon eens lager gebouwd zijn of een reden hebben dat hij niet de Druddigon als vervoersmiddel hoefde te gebruiken. ‘Hé, jij! Dat is niet toegestaan!’ Ciro slaakte een vermoeide zucht toen iemand op een Pidgeot vlak naar hem toe vloog, ditmaal een jonge vrouw, maar niet de gymleidster in kwestie. Dan moest het wel de scheidsrechter zijn. Sniper remde al spoedig af, maar gromde zacht naar de ander zijn Pokémon en wist deze zelfs onzeker te krijgen. Wauw, eindelijk kon de Pokémon toch wat. Maar goed, irritante vrouw die een replica moest zijn van de Slakingman, maar natuurlijk slanker was en minder gespierd. Pidgeotvrouw? Goed genoeg. “Hoezo niet? Ik ga enkel de gymleider uitdagen. Wie heeft er dan gezegd dat ik per sé moet skaten, iets wat ik niet kan en wat onmogelijk is voor een bijvoorbeeld half verlamde Trainer? Net té dwingend, vind je niet?” Ciro zette een onschuldig glimlachje op, maar direct keek de vrouw er doorheen en rolde overdreven met haar ogen. Zo te zien moest hij aan zijn onschuldigheid werken…. Áls hij dat nog in zich had. ‘Ga je nou moeilijk doen? Ik heb al over je gehoord en als scheidsrechter verplicht ik je dat je al skatend het strijdveld bereikt. Begrepen?’ Awh, wat lief. Ze probeerde streng tegen hem te zijn. Ciro kon enkel ontspannen naar achteren leunen met zijn armen over elkaar heen. Naar een persoon luisteren welk niet écht veel hoger zat dan hem en tot niet al té dramatische dingen toe in staat was? Je maakt een grapje. “Geweldig, dan weet je al dat ik amper wat van de gym laat overblijven als ik mijn zin niet krijg, non?” kaatste hij vals grijnzend terug, waarop Pidgeotvrouw op haar onderlip beet en koppig van hem wegkeek. ‘Pidgeot, val aan!’ Huh? Tsk. Sniper was niet in staat om Pokémongevechten te winnen, maar Vibrava kon haar wel een geweldige tijd bezorgen. De vogel vloog recht op de Druddigon af, welk vlug opzij schoot en met zijn klauwen wist uit te halen bij diens oog. Direct droop er bloed uit de oog van de Pidgeot en fladderde deze onwillekeurig om haar heen. “Goed zo, Sniper!” Herstel, Calliber was geeneens nodig. ‘Ugh, Gust!’ Een flinke tornado werd hun kant opgeblazen, al was dat het enige wat de Pidgeot nog toe in staat was, voordat deze de trap naderde. Op tijd wist Pidgeotvrouw veilig te landen, voordat het een harde klap zou worden. Met hen ging het slechter, want de simpele Gust had Sniper niet kunnen ontwijken, waardoor ze er recht in gezogen werden. Stevig klampte hij zich aan de harde poten van de Pokémon vast, maar of dat veel uit maakte? De wind rukte als een gek aan zijn kleren en de Druddigon wist zich te bevrijden, maar vloog totaal uitgeput recht richting de trap. Wat een prettige landing zou dat worden, nou maar hopen dat hij op de vrouw dan in ieder geval zou landen. En.. Ugh, dat klonk verkeerd. Een rode blos verscheen op zijn wangen, terwijl hij in alle haast zijn benen in trok om de landing enigszins op te vangen.

Het volgende moment voelde hij de stevige trap onder zich en knalde Sniper net naast hem op de trap neer. Tsk. Wat een zwak mormel. Pijnlijk hees hij zichzelf overend en keerde de Pokémon terug, enkel om bij de schouders vastgegrepen te worden door de scheidsrechter. ‘Nu doe je wat ik van je vraag, ja?!’ ze brulde haast in zijn gezicht en van dichtbij leek ze plotseling jaren ouder. Waarschijnlijk ouder dan oma, herstel ‘Layla’. “Nou?” Veel kans kreeg hij niet om er iets van te zeggen, want de vrouw drukte hem plotseling tegen de grond aan en wisselde razendsnel zijn schoenen met blauwe rollerskates. Ieuwl. “Nee, dit ga nie-“ stribbelde Ciro al tegen die gelijk richting de vrouw begon te schoppen. Het erge was dat hij geeneens overeind zou kunnen staan op die dingen die al bespottelijk op zichzelf waren. Zonder een woord werd hij overeind gehesen door Pidgeotvrouw, gaf ze hem een duwtje en rolde hij direct het baan op. “E-Ehm..” Ciro hield automatisch zijn armen gestrekt naast zich en wist niet op de grond neer te knallen, totdat hij stil stond. Wat nu dan? “Instructies, graag?” vroeg hij luidop, maar de Pidgeotvrouw antwoordde niet en bleef vanuit de trappen met haar benen over elkaar toekijken. De gym had de slechtste scheidsrechter tot nu toe. Van wat hij kon herinneren was het een schaatsende beweging, maar dat kon hij ook al niet. Ijs was moeilijk te vinden in Hoenn en dat boeide hem geeneens. Hij tilde maar zijn linkervoet op en maakte loopachtige bewegingen, maar viel daarbij keihard op de baan. Au! Weer de zoveelste blauwe plek. Nu weer overeind komen en hij stapte met één voet naar voren. Bijna verloor hij weer zijn evenwicht, maar door zijn hand uit te steken wist hij zichzelf te behoeden voor een tweede val. Traag bracht hij zijn lijf overeind en wist ditmaal overeind te staan op de skates. Oké, het ging goed. Direct zocht hij het strijdveld op, maar hij moest zeker een rondje skaten, voordat hij het bereikt zou hebben. Serieus? Dan maar de tweede poging tot voortbewegen. Weer een stap naar voren, maar kleiner en hij leunde maar minder op zijn voeten. Nog net wist hij zijn andere voet naar voren te plaatsen en daarmee één meter vooruit te komen. “Hoe is dit leuk?” vroeg hij zich hardop af, terwijl hij dezelfde tactiek aan hield en daarmee vooruit wist te komen. Hij zag het er gewoon niet in en hetzelfde had hij met schaatsen. Het was een misvormde vorm van lopen, gepaard met gebrek aan evenwicht. Met een diepe frons vervolgde hij het skaten en wist tot de eerste bocht te komen. Dat was al beter dan niets. Vraag nummer twee; hoe kon hij een bocht maken met die skates? Ciro hield zijn rechterskate iets schuiner en bewoog met de ander op de wijze die hij hiervoor hanteerde. Rustig, maar. Een tel later verloor hij echter zijn evenwicht en kwam weer op de grond terecht. “Argh!” Geagiteerd wilde hij weer zichzelf overeind duwen, maar hij dreigde een derde val te moeten ondergaan. Iets bracht hem echter overeind en gaf hem nogmaals een duw, voordat het zover kon komen. Wow, wat gebeurde er net? Hij zag echter al dat het Pidgeotvrouw was die hem inmiddels al gepasseerd was en regelrecht richting het strijdveld skate zonder enige problemen. Zelfs terwijl ze zweeg wist hij hoe bespottelijk ze hem op het moment vond. Pff. Mevrouwtje voelde zich hoger en daarmee beter, omdat ze iets onbenulligs kon als skaten? Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar heen, maar hij was nou wel voorbij de bocht. Maar goed, tijd om wat sneller te gaan en met die instelling bewoog hij wat sneller zijn benen, maar bleef hij dezelfde stappen maken. Nee, dit ging niet werken. Ciro plaatste direct zijn handen op de grond om maar net te hoeven vallen. Zo, dat scheelde weinig. Ditmaal wist hij degelijk in één keer overeind te komen en maakte maar iets grotere stappen, maar leunde iets naar voren toen hij kort aan de houding van de Pidgeotvrouw dacht. Zo had ze zich namelijk bewogen. Hij maakte meer uithalen met zijn benen en wist gek genoeg de volgende bocht te bereiken, maar toen de vrouw die nam had hij niet gekeken. Gewoon improviseren, dat leek hem het beste. Hij bewoog wat minder snel in de vochten en keerde zijn buitenste voet wel iets meer in, waardoor hij zelfs in de juiste baan bleef. Wauw. Had hij nou een verborgen talent hiervoor? Hoewel… Om in een strak pakje te schaatsen of te skaten leek hem nogal oncomfortabel, een beetje maar. Nu zat er weer een recht stuk voor hem en hoefde hij enkel no-Aah! Een plaat met een pijl erop doemde vlak voor hem op en gezien hij geen tijd had om erop te reageren, schoot hij de lucht in en knalde weer met een klap op de baan neer. “Muk!” schreeuwde Ciro luid, woest dat hij weer gevallen was. Het ging net eindelijk goed, maar helaas veraste hem weer wat.
De jongen hees zich vol tegenzin weer overeind, wreef met zijn hand over de pijnlijke plek en merkte toen vlak voor hem de stalen buis richting het strijdveld op, welk een tel geleden niet stond. ‘Als je daarover skate kan je de gymleidster uitdagen!’ plaagde Pidgeotvrouw die vrolijk naar hem zwaaide. “Dat is natuurlijk o zo makkelijk,” mompelde Ciro sarcastisch terug, terwijl hij naar de buis staarde. Hoe kwam hij daar nou over heen? Direct zocht hij naar een andere manier, maar deze ene keer leek het erop dat hij geen enkele keus had. De jongen ademde diep in en uit, nam een zekere aanloop en raasde naar de buis en sprong er direct op. Oké, nu de voeten! Direct plaatste hij ze op de buis en hoewel hij over een gedeelte gleed, verloor hij al zijn evenwicht en gleed één van zijn voeten ervan af. “Nee!” Met als gevolg dat hij met zijn edele delen op de buis belandde. “AIIIII!” Een hoog geluid verliet zijn mond toen vele pijnschoten als een gek door hem heen raasde. Een tel later lag hij in een foetus houding op de grond met zijn gezicht samengetrokken van de pijn. Gelukkig gebeurde dit amper bij hem, maar het nam de pijn niet weg en de schaamte toen de scheidsrechter luidop lachte, als een typische sadist. Waarom hadden vrouwen minder last ervan?! Het lukte hem enkel om uit te halen met zijn skates, maar het was genoeg om de vrouw te vloeren. Gelukt! Moeizaam kwam hij al overeind met nog de skates aan, blij dat de pijn al verminderd was en wilde zich net omdraaien, totdat op dát moment de Pidgeotvrouw pas viel. Kom op, zeg?! Ditmaal wist hij te blijven staan en ving haar enigszins op. Een tweede incident met boezems op zijn rug hoefde hij niet. Het duurde even, voordat de vrouw besefte dat ze niet gevallen was en hij haar bij de schouders had vastgegrepen. Direct liet hij haar weer los en skate met een geagiteerd gezicht naar zijn eind van het strijdveld. Waarom wist hij niet, maar direct veranderde het gedrag van de Pidgeotvrouw en oogde ze zelfs beschamend. Jakkes.

VS.

Gelukkig – al was dat een groot woord-  verscheen de gymleidster uit het niets die op spectaculaire wijze haar entree maakte, en zelfs een pirouette aan toevoegde. Beeldig, maar nu graag het gymgevecht. ‘Zozo, ik ken je al. Ene Ciro? Aangenaam, de naam is Korrina,’ sprak ze energiek uit, waarna hij haar met een opgetrokken wenkbrauw opnam. Een blondine wiens haar wel heel dik moest zijn om tussen de gaten van haar helm uit te moeten steken. Het leek haast of er op haar hoofd een Shuckle woonde met die felle blonde kleur en de roze-achtig gekleurde helm. Een hyperactieve Shuckle zo te zien op wieltjes, lekker mobiel. ‘Laten we maar beginnen, hmm?’ Eindelijk. En direct na die woorden haalden de twee partijen tegelijkertijd hun Pokémon ten tonele. Ciro had besloten om Cannon hierbij te gebruiken en wel om één belangrijke reden; ze kon elk moment in een Charizard evolueren waarop Fighting type aanval minder effect hadden. Het zou dan immers een Flying type zijn. Ach, de hagedis had ook wat échte vechtervaring nodig. Na het dimmen van het licht brulde de hagedis luid, waarna ze haar blik strak gericht hield op de pas verschenen Mienfoo. Deze hield zijn poten vlak voor zich en plaatste één poot naar achteren. ‘En… Begin!’ De hyperactieve Shuckle wachtte niet al te lang en liet de panda zijn Fake Out gebruiken. Vastberaden en op een rap tempo rende hij op Cannon af en zonder te kunnen reageren klapte hij vlak voor haar gezicht. Geschrokken sprong de Charmeleon naar achteren en knipperde enkele keren verrast. Kom op, ze had het aan kunnen zien komen! “Smokescreen!” Direct vuurde ze een rookgordijn in het gezicht van de Mienfoo om hem tegen te houden voor een tweede aanval te gaan. Het was maar een panda, maar helaas kon hij tamelijk fysiek goed vechten, maar daardoor werd zijn zwakte duidelijker. Van een afstand moest hij over schakelen op speciale aanvallen welk minder sterk waren. Natuurlijk hielp de Smokescreen om de hagedis’ locatie te verhullen prima. “Flame Burst!” Een op een vulkaan uitbarsting lijkende zee van vlammen knalde recht tegen de rookwolk op, waardoor er een lichte explosie volgde. Ciro vond het nu al best lekker gaan. Alleen… Hij zag de panda nergens toen het rookgordijn was verdwenen. Hmm. ‘Drain Punch!’ Wat? Plotseling zag hij de panda vlak boven de hagedis in de lucht zitten met zijn vuist al gebald. Geen enkel spoor van een schram was op zijn lijfje te vinden, dus was er maar één verklaring; hij had zijn Detect gebruikt. Slim. “Fire Fang!” Zo snel als de hagedis kon liet ze een laagje vlammen rond haar tanden verschijnen, voordat ze haar tanden in de vuist van de Pokémon plantte. Haar reactiesnelheid verbaasde hem. Was ze altijd zo snel geweest? Inmiddels kreunde de panda, terwijl Cannon wild met haar kop begon te schudden, zodat haar tanden en de vlammen meer huid kon verschroeien. “Werp hem van je a-“ begon Ciro, maar tot zijn verbazing grijnsde de panda vals en verzwakte plotseling Cannon’s bijt. Hoe? Wacht… De Drain Punch was natuurlijk raak en zo verloor Cannon wat van haar energie. Daar had hij niet over nagedacht. In een oogwenk balde de panda dan zijn andere vuist en toen de palm van de poot de buik van Cannon raakte, werd ze meters naar achteren geschoten. “Yo, Cannon!” Er volgde geen reactie en ze beef over de grond rollen, totdat ze grip op de grond wist te krijgen met haar achterpoten. Vreemd genoeg duurde het des te langer voordat ze weer overeind stond. Haar blik stond echter meer strijdlustig dan voorheen en vastberaden sloeg ze haar staart opzij. Gelukkig. De panda wachtte niet op hem, maar had zijn ogen gesloten en hield zijn poten tegen elkaar. De Pokémon sliep niet, maar écht aanwezig was een ander verhaal. ‘Gebruik na Meditate , je Swift!’ Dát was het dus! Daarmee verhoogde je de aanvalskracht van een Pokémon, maar een speciale aanval, zoals Swift werd er niet sterker door, dus… waarom deed ze dat? Hij stond voor een raadsel.
“Ember!” Direct vuurde de Charmeleon een vlammenzee op de sterren af, welk direct in stukken braken, maar vlak daarachter sprintte de panda weer op haar af. Cannon beet op haar onderlip, gezien ze niet zeker wist wat hij nou weer van plan was. De Pokémon moesten ze koste wat het kost op een ruime afstand van Cannon houden, zeker een aanval zoals de Force Palm en Drain Punch moesten ze vermijden. 'Double Slap in combinatie met Force Palm!’ De panda zette zich op één meter afstand af en balde beide vuisten al om toe te slaan. Er was nog te weinig afstand over om een Flame Burst te gebruiken, dus.. “Smokescreen en Slash over zijn vuisten!” Ja, dat was ook handig om te doen. Tot nu toe was de panda enkel in staat zijn blote vuisten te gebruiken en hoewel eentje al gewond was, moest dat nog voor de ander gelden. Als hij beide poten net genoeg wist af te zwakken én hem op een afstand hield was het zo met hem gedaan. Dat was eenvoudig aan Fighting types. Maar goed, hij zag hoe de panda net wat sneller was en flinke klappen uitdeelde tegen de wang van de hagedis, waardoor ze amper in staat haar zelf te verdedigen op haar rug wist te belanden. Tsk. ‘Drain Punch!’ Wat hem verder nog op viel was dat ze plotseling belemmerd werd in haar bewegingen, want hoewel ze makkelijk kon wegkomen onder de Mienfoo die vlak over haar heen gebogen stond, lukte het haar niet. Muk, dit ging niet naar wens. Zonder verder onthaal balde de panda zijn vuist en lanceerde die recht richting haar milt. Het verbaasde hem echter toen er in plaats van een rookgordijn, enkel een felle uithaal volgde met haar drie paar vlijmscherpe klauwen. Direct boordde ze deze in de vuist van de panda, waarop deze zijn ogen dichtkneep van de pijn en haastig van haar afsprong om vervolgens te likken over zijn beide poten. Elk met diepe schrammen. “Cannon, sta op!” Ciro sloeg zijn armen over elkaar en keek strak naar de hagedis welk nog verzwakter leek te zijn. Ze had zijn commando deels genegeerd en een Slash uitvoeren tegen een Drain Punch was wat hij wilde, maar ze had veel te lang het lichaamscontact behouden. Ze was hierdoor futlozer. Dat moest ze toch ook begrijpen na de tweede keer? Of… Was het de hele tijd haar bedoeling geweest? Net als die keer met Rifle in de allereerste gym? Dat zou wél logisch zijn. Als het energieniveau van Cannon onder een bepaald grens kwam werden haar Fire type aanvallen vele malen versterkt. Hunkerde ze daar écht naar? De hagedis kwam ten minste weer overeind en brulde oorverdovend, maar ze leek haast verlamd. Ze kon haar rechterarm en achterpoot niet optimaal bewegen, niet meer. Schijnbaar was dat het wel waard geweest. ‘Maak het af met Meditate en gebruik je Force Palm op de vloer!’ De panda vervolgde weer het mediteer procedure en leek weer van de wereld te zijn. Alsof dit een yoga lesje was, pff. “Weer Smokescreen, maar versterk het met je Ember!” Hij hoopte dat dit beter zou werken en liet de hagedis weer een rookgordijn verschijnen, gevolgd door een vlammenzee. De temperatuur op het strijdveld nam toe en de grond onder hen moest ook al brandend heet aanvoelen. De panda zou hierdoor enkel meer last van zijn vuisten moeten krijgen. Het verbaasde hem wel dat de energieke Shuckle nog steeds de Pokémon zijn vuisten liet gebruiken. Geen creativiteit door de staart of achterpoten te gebruiken? ‘Mien!’ De strijdkreet was duidelijk genoeg en de panda kwam vlak achter de hagedis tevoorschijn. Slim. Zonder op een commando van Ciro te wachten draaide de Charmeleon zich al om en sloeg met de vlam op haar staart recht tegen het gezicht van de Mienfoo. De sensatie van zijn verschroeide huid was genoeg om de verassingsaanval te staken; hij stapte naar achteren en greep jammerend naar zijn gezicht. Nu! “Flame Burst en Slash!” De hagedis vuurde de vlammenzee af, terwijl ze haar vuist balde. Met één snelle stoot, wist ze haar poot met de vlammen te omhullen en een rake hoekslag te geven aan de onderkaak van de panda. De klap kwam keihard aan en de Mienfoo werd enkele meters de lucht in geworpen, voordat hij weer met een harde plof neerkwam op de grond. Zelfs een pijnkreet verliet zijn bek niet meer, maar hoe hij erbij lag deed hem aan meditatie denken. De ‘ultieme’ meditatie, waarbij je uitgeteld was. Goedkeurend stak Ciro een duim omhoog naar Canon, waarop de hagedis haar kop naar hem omdraaide en hetzelfde gebaar terug maakte. De scheidsrechter meldde dat de Mienfoo uitgeschakeld was en de hyperactieve Shuckle haar tweede Pokémon tevoorschijn mocht halen. Het was hem opgevallen dat de hagedis ditmaal zwaarder hijgde en zelfs de vlam op de punt van haar staart kleiner werd. Meestal had hij gewisseld van Pokémon, maar dat leek een vreselijk slecht idee te zijn. De jongen zuchtte diep en leunde iets meer op zijn linkerbeen, zodat hij Cannon’s blik kon opvangen. Het leek wel alsof een vulkaan uitbarstte in haar. Was die klap eerder bijna genoeg geweest om die grens te overbruggen? Niet alleen dat, maar bracht deze overwinning haar al dichter bij evolutie?

VS.

Langer stond hij er niet bij stil toen de tweede Pokémon ten tonele verscheen; een Hawlucha welk bij zijn entree direct poses aannam. Dit ergerde de Charmeleon mateloos, zeker toen de Pokémon een halve minuut niets anders deed. Ze ging over op een luide grom wat de Hawlucha uit zijn evenwicht bracht en terug wist te brengen naar het gevecht. Pff, leuke vogel. De strijd kon verder gestreden worden en ditmaal oogde de hyperactieve Shuckle ook vele malen serieuzer dan voorheen, zelfs geen glimlach meer. Betekende dat de strijd van zonet maar een ‘opwarmertje’ was? Nou, hij gaf toe dat het minder strategisch was dan de wijze waarop de laatste twee gymleiders gevochten hadden. Daar moest een reden achter zitten. ‘Hawlucha, gebruik je Hone Claws en je Aerial Ace!’ De Pokémon sloeg zijn armen opzij en sprong direct de lucht in en verscherpte direct zijn al vlijmscherpe klauwen, voordat hij met een flinke snelheid op Cannon afkwam. In tegenstelling tot de Mienfoo was deze Pokémon wel sneller dan Cannon, véél sneller. Veel tijd om te verdedigen had ze niet. “Scary Face!” De Charmeleon trok één van haar mondhoeken omhoog en een schaduw trok over haar gezicht. ‘Haw! Hawlucha?!’ sprak de Pokémon verrast en zijn valsnelheid verminderde. Niet genoeg om een tweede commando te roepen. Ze kon enkel haar klauwen uitsteken en proberen de klap van de aanval daarmee op te vangen. ‘Char!’ Ze kreunde luidop toen de vleugels probeerde op te vangen met haar poten, maar de Hawlucha’s spierkracht werd haar teveel. Ze kon het niet aan en de aanval raakte haar volop en vuurde haar enkele meters naar achteren af, maar de Hawlucha volgde haar niet en bleef stokstijf staan op de plek waar ze een tel geleden nog stond. Vastberaden kraakten hij zijn knokkels, voordat hij een strijdkreet van zich liet horen. ‘Encore!’ Cannon had amper weer overeind kunnen komen, voordat de hyperactieve Shuckle de aanval opgenoemd had. Spontaan juichte de Hawlucha uitbundig met als gevolgd dat de Charmeleon de volgende paar tellen enkel Scary Face kon gebruiken. Geen enkel andere aanval. Ugh. Ciro keek over het strijdveld recht naar de dame wel geamuseerd naar hem terugkeek. Nú pas begon ze en had ze die aanval gebruikt, zodat het nog langer zou duren, voordat de al verlamde Charmeleon gebruik kon maken van haar eigenschap. Hij had haar onderschat. ‘En nu een Wing Attack, gevolgd door een krachtige Flying Press!’ De stem van de gymleidster kreeg ook al meer energie, dit was niet goed. De Hawlucha stopte al met applaudisseren en sprong weer met zijn vleugels gespreid de lucht in welk licht gaven. “Blaas tegen de vlam op je staart, gevolgd door je engste Scary Face!" Hij had al een idee weten te verzinnen en zou de gymleidster in het proces maar na-apen. Blazen tegen een vlam was geen aanval en door een eng gezicht op te trekken achter een vlam was nogal ‘eng’. Niet genoeg om de Hawlucha weliswaar te stoppen, maar het schonk hen tijd, zodat de kans kleiner was dat het effect van de Encore te laat zou verdwijnen. De rode hagedis had een diepe frons op haar gezicht, maar bracht al haar staart bij haar bek en blies vlak bij de vlam. Een kleine zee van vlammen schoot direct op de Hawlucha af, terwijl ze direct zo eng mogelijk probeerde te kijken. Het beeld van de twee ogen die tussen de vlammen doorstaken en de vol vlijmscherpe tanden zittende bek gaf de Hawlucha kippenvel en hij verminderde de snelheid, waarmee hij haar benaderde. Al kwam dat vooral wegens de vlammen, maar die waren er maar een tel. ‘Karate Chop haar!’ Hij had zijn knie al vlak boven de kop van de Charmeleon gebogen en deelde een rake schop tegen haar onderkaak uit, waardoor ze net zoals de Mienfoo de lucht in werd geworpen. Terwijl Cannon toen niets meer had gedaan, gold dat niet voor de door adrenaline geleidde Pokémon. Deze zette zich weer af van de grond en deelde vele trappen aan haar uit, van de buik regio naar haar kop en keel. ‘Maak het af met een Aerial Ace richting haar keel!’ O holy Arceus, die hyperactieve Shuckle was een sadistisch rollerskater. Báh. Met een extra schop knalde Cannon tegen de grond aan en hield hij haar daar door één knie tegen haar keel te houden. Met een zwaai stak hij zijn rechtervleugel uit, liet deze oplichten, hield zijn kaken op elkaar en haalde direct uit. Het was zo snel gegaan dat Ciro niet wist wat hij had moeten zeggen of doen; hij bleef maar met een open mond staren. Zo te zien mocht hij Rifle eerder erbij halen dan verwacht. Arceusdomme, hij had meer van een strijd van de Charmeleon verwacht dan wat ze had laten zien! Waar zat haar Poké-Oh, daar! Ciro haalde die al tevoorschijn, maar toen hij die op de Charmeleon had willen richten werd hij direct verblind door een wit licht.

VS.

Wit licht…. Nu, van alle momenten? Het verraste de Hawlucha die direct van haar af kwam en al naar achteren was gestapt. Met half dichtgeknepen ogen grijnsde hij trots, maar helaas, moest hij dit moment verstoren om het afleidende moment in zijn voordeel te maken. Hij was wanhopig en zou nu Canon aan het einde van haar krachten was, direct haar meest krachtige aanval gebruiken. Die had zij nooit eerder uitgevoerd, puur om het feit dat haar fragiele lichaam de klap anders zou opvangen, maar nu… Nu mocht ze voluit gaan. De hitte die de witte groeiende schim ook af gaf was het teken dat ze er écht klaar voor was. “Cannon…. Het is tijd!” begon Ciro met een brede grijns, waarna hij zijn armen uit stak, “Tijd voor je almachtige Flare Blitz!” Enorme vlammen omhulde de lichtgevende schim welk in hitte en kracht toenamen, totdat de schim amper te zien was in de rondvormige vlammenzee. De aanval zag er geweldig uit. Een van de meeste mooie aanvallen die er waren en eindelijk kon een Pokémon van hem dat uitvoeren. Aan de andere zijde stapte de Hawlucha onzeker naar achteren en keek angstig naar de gymleidster welk ook tamelijk nerveus was. ‘U-Uhm, Detect!’ Pff. Een beangstigende brul vulde de hele gym, waarna de vlammen diverse kanten opschoten en zelfs over de grond raasden. De buizen van eerder smolten direct door de flinke temperatuur. Niets zou aan de vlammen ontwijken, hoewel een vlammenzee recht op hem afschoot. Wonder boven wonder ontweek hij die, maar toen pas drong het besef door dat het effect van zijn Detect daarmee verbroken was. “Nu!” riep Ciro, waarna de Charizard luid brulde en regelrecht op de Hawlucha af vloog die ze in een oogwenk bereikt had. De veren van de Pokémon verschroeiden direct al, waarna Cannon met al haar laatste kracht volop tegen de Pokémon knalde en terwijl ze kris-kras door het gebouw vloog hem onophoudelijk uithalen gaf met haar klauwen, tanden en haar kop. Weinig bleef er van het skatebaan over; die zat vol deuken en aangebrande stukken, terwijl de wanden nieuwe gaten kregen. Totale verwoesting, kort gezegd. “Maak het af!” Daarmee greep ze de Hawlucha’s nek met haar enorme kaken, wierp die richting de grond en deelde een rake stoot aan zijn buik uit. Met een luide knal knalde de Hawlucha op het strijdveld neer en op oogopslag was het duidelijk dat hij uitgeteld was. Wat hem nog verbaasde was dat de klap zó krachtig was dat er een krater om hem verschenen was. Met een zucht keerde de gymleidster al haar Pokémon terug en bedankte hem. “Rust maar uit, Cannon. Je was geweldig… Ik trakteer je op kip!” Dit verbaasde de scheidsrechter én gymleidster, maar toen hun blikken naar de Charizard verschoven begrepen ze hem. De wilde blik in haar ogen was verdwenen, net zoals de rode gloed en de vlammen om haar heen. Nog nét wist ze op eigen hout te landen, voordat ze met één laatste kreun op de grond viel, uitgeteld. Ze had een geweldige strijd geleverd. Echt waar. Met een trotse glimlach liep hij op haar af en knielde voor haar kop neer. Een brave meid. Ciro aaide over haar kop en merkte toen pas een zwakke glimlach op haar gezicht op wat waarschijnlijk door de beloning kwam. Liefde gaat door de maag. Cannon was daarom ook een beduchte rivaal van Rifle, al hadden de twee het zelf amper door. Zwijgend keerde hij haar terug en ging weer aan zijn zijde staan, ditmaal met Rifle’s Pokéball in zijn hand, maar ook de Key Stone in zijn armband. De gymleidster leek ook gereed te zijn met haar Mega-Evolutie voorwerpen en scheen zelfs geen drama te maken over het feit dat er weinig van het gymgebouw over was gebleven. Enkel de scheidsrechter liep haast een blauwtje op en schold hem aan één stuk door uit, samen met die Pidgeot van haar die ze weer tevoorschijn gehaald had. Intimiderend hoor.

VS
De gymleidster haalde als eerst haar Pokémon tevoorschijn; een Lucario, welk enkel met zijn poot opzij sloeg om vervolgens in een aanvalshouding te staan, leunend op de punten van zijn achterpoten. Zo te zien zat de Lucarionite bij zijn pols en zat de Key Stone in één of ander handschoen. Een interessant idee. Een armband vond hij niets, maar het was de goedkoopste. Ciro wierp Rifle’s Pokéball de lucht in, waaruit de Blaziken verscheen en door luid te brullen zijn aanwezigheid bekend maakte. Haast direct verschenen er vlammen bij zijn poten, opgewekt door de intimiderende Lucario. Dit was nog steeds één van de eerste keren dat hij Mega-evolutie zou gebruiken, maar hoewel het beter ging, had hij altijd tijd gehad. Geen haast. Nu zou het tijdens de strijd gebeuren, puur om één reden; om niet té afhankelijk van de kracht te worden. Ze zouden het enkel gebruiken, wanneer het niet anders kon. Voor de zekerheid had hij Rifle zichzelf fysiek laten trainen m de kracht beter onder de controle te houden, terwijl het mentale deel al in orde was. Bij de eerste Mea evolutie was dat al naar voren gekomen. Hmm? De gymleidster liet niet direct de Pokémon Mega evolueren, maar wegens dezelfde redenen of omdat hij dat niet deed? “Rifle, ben je er klaar voor?” vroeg hij, al was het een retorische vraag. De Blaziken liet de vlammen rond zijn pols in volume toenemen wat een duidelijke ‘ja’ was en Ciro had niets anders verwacht. De scheidsrechter was van de kaart, dus de Pidgeot stak maar haar vleugel uit als teken dat het gevecht kon starten. Dat kon natuurlijk ook.  “Focus Energy, gevolgd door je Bulk Up!” Rifle ademde diep in en uit en ontspande zich, maar spande kort erna direct al zijn spieren aan. Nu was de kip ten minste ontspannen, verlost van de nervositeit. Als het goed was. ‘Aah, zozo… Swords Dance!’ De hond nam de tijd om een soort dans uit te voeren en daarmee zijn aanvalskracht flink te verhogen. En vervolgens keek hij strak naar de kip tegenover hem, zijn bek likkend en zijn lichaam volledig aangespannen. ‘Quick Attack!’ Een wit licht omhulde de Pokémon, terwijl hij zigzaggend op Rifle af schoot en nog voor de kip kon reageren al vlak voor hem stond, grommend. ‘Power-Up Punch!’ riep de gymleidster luid, waarna de hond zijn vuist balde en in een oogwenk een rake klap aan de Blaziken’s buik uitdeelde. Een kreun verliet Rifle’s snavel en even hapte hij naar adem, maar de hond schonk hem daar geen tijd voor en deelde weer een stoot naar hem uit. Diverse uithalen van de Blaziken schoten mis door de snelle reactiesnelheid van de hond. Dit was anders, heel anders dan voorheen. Het was een écht gevecht tussen Fighting types. "Gebruik je Sand Attack en raak hem met een Flame Charge!" Die aanvallen verhoogden de aanvalsniveau van de Lucario en het zou niet zo lang meer duren, voordat het zijn toppunt bereikt had en zelfs met één klap Rifle uit kon schakelen. Zo ernstig was het. Sand Attack was zijn tijdelijke oplossing, in de hoop dat hij vaker zijn aanvallen zou missen en daardoor weer over moest gaan op speciale aanvallen of een ander tactiek. Terwijl de hond de kip bleef raken, kon hij wel steeds beter diens stoten ontwijken door op tijd weg te stappen. Bij elke stap deelde hij een schop uit en probeerde zoveel mogelijk zand weg te krijgen, recht in het gezicht van de hond. Om het bonter te maken, gebruikte hij het oude ‘Glass Attack’ techniek en stuurde diverse vlammen naar zijn been. Het zand wat er nog om heen zat veranderde in glas en steeds meer en meer glasscherven kwamen in het gezicht van de hond terecht. Pfoe, een oud trucje werkte. Rifle was telkens sneller en sneller, terwijl de hond meer moeite kreeg met het raken van zijn aanvallen. Op het moment dat hij zelfs de vuist van de Lucario de kip zag naderen, wist hij dat ze weer een kans hadden. “Fire Punch zijn gezicht, grijp die vast en Blaze Kick zijn edele delen!” Ze zaten in de perfecte situatie! De kip ontweek de uithaal en haalde uit met zijn door vuur omhulde vuist tegen het gezicht van de hond, greep hem daar vast, trok hem naar beneden en gaf een knietje met zijn door eveneens door vlammen gehulde knie. Dát had pijn moeten doen, gezien de hond het luid uitschreeuwde van de pijn en in elkaar kromp toen de kip hem weer losliet en van hem weg trapte. ‘L-Lucario!’ Direct keek ze bezorgd naar de hond welk inmiddels onder de brandwonden zaten en de glasscherven die in zijn vacht bleven steken. Bloed droop al uit zijn gezicht uit, maar toen pas wakkerde het beest in hem. Na één kille blik sprong de Pokémon in één beweging overeind en gromde woest richting de kip.

VS

‘Tijd voor.. Mega Lucario!’ Nu al? De twee stenen gaven licht en terwijl een paarse bol om de Pokémon verschijn zou hij weer de kans niet aan zich laten voorbij gaan. “Combineer je Quick Attack en Flame Charge!” De Blaziken knikte en zette zich direct af en schoot zichzelf recht op de paarse bol af, terwijl hij ditmaal zijn hele lijf liet omhullen door de enorme vlammen. Kom op, je kunt het. Voordat de silhouet van de Mega Lucario zichtbaar werd, had hij hem al bereikt en dreigde een stoot uit te halen. Ow. De paarse bol verdween met een schokgolf, maar zelfs voordat de kip door de kracht naar achteren geslingerd kon worden greep de Mega Lucario de poot van de Blaziken vast en zonder een waarschuwing ging de hond los op Rifle. W-Was dat… Close Combat?! De stoten en schoppen waren allemaal raak en zo accuraat, hoe? “S-Snel, Fire Punch! Snel!” riep Ciro angstig, maar de kip hoorde hem niet en werd zwaar toegetakeld tot het punt dat hij vlak voor de hond door zijn knieën zakte. D-Dit kon niet waar zijn, toch? Uitgeput keek de hond op hem neer, zwaar hijgend, maar in staat om ter plekke klappen uit te delen. ‘Nog een laatste woord? Ach, laat maar… Eindig het met Bone Rush!’ Een blauwe staaf verscheen tussen de poten van de hond, waarna hij deze hoog boven de kop van de Blaziken hield. “Rifle, Het is tijd!” schreeuwde hij luid, zodat de Blaziken hem hoorde en drukte direct zijn vingertoppen tegen de Key Stone aan, voordat hij zijn arm de lucht in stak. Het lichaam van de Pokémon gloeiden fel op, terwijl een paarse bol om hem heen verscheen welk de aanval van de Mega Lucario blokkeerde. Blij was hij er niet mee en met een brommend geluid sprong hij naar achteren met de staaf vlak voor zich. Ciro had zijn ogen een tel lang gesloten en dacht enkel aan hun positieve ervaringen, maar toen hij dacht weer de gedachte van Rifle te horen die weer pessimistisch was, accepteerde hij die en dacht enkel positiever. Een bizarre ervaring, maar toen een enorme schokgolf de Mega Lucario verder naar achteren schoot en Rifle zijn verenpak in orde maken was de hint duidelijk. Hij had controle over zichzelf. De strijd tussen de Mega Pokémon kon beginnen. Als hij zich het goed kon herinneren namen de Steel- en Fighting type aanvallen van een Mega Lucario in kracht toe, terwijl bij een Mega Blaziken zijn snelheid toenam. “Bulk Up en laat hem eens wat zien! Je kan het!” Positief blijven… Rifle reageerde er vrij goed op en spande al zijn spieren aan, voordat hij zichzelf afzette en op de Mega Lucario afschoot. ‘Ga! Laat hem eens zien hoe je moet vechten!’ imiteerde de gymleidster hem, maar dit was het enige wat gedaan kon worden. De Mega Lucario gromde, sprong ook op de Blaziken af en op het moment dat de staaf de Fire Punch van Rifle raakte schoot er een flinke schokgolf door de gym heen. Inmiddels gewend aan zulk geweld dook hij in elkaar en hield zich vast aan de strijdveld, terwijl de gymleidster haar evenwicht verloor. ‘Oef’ Nu schattige geluiden uitkramen? Pff. De twee Mega Pokémon vochten flink met hun Bone Rush en Fire Punch met soms een simpele trap er tussen. Ze raakten elkaar amper, jammer genoeg. “Grijp zijn… hoofdtentakels!” Weer een klap van de Mega Lucario die mis was, waarna hij opzij stapte en deze vreemde ‘hoofdtentakels’ vastgreep en daarmee recht achter zijn rug stond. Nu kon hij van alles doen! ‘Snel, Aura Sphere richting de grond!’ Haastig vuurde de hond een blauwe bol richting de grond en lanceerde daarmee zichzelf en Rifle de lucht in. Dat kon natuurlijk ook. Maar goed, hij kon de kip hem naar de grond laten werpen, maar dat zou minder schade opleveren dan als hij… dié combinatie zou gebruiken. ‘Metal Claw zijn klauwen!’ Met een vervaarlijke grom draaide de Mega Lucario zijn kop en haalde uit met zijn door metaal omgeven hoor op zijn poot. Hij wist deze diep in te boren in Rifle’s poot, zodat hij gedwongen werden hem los te laten.

De twee partijen vielen echter inmiddels richting de grond, maar hun aandacht was op elkaar gericht en in elk brandde hun passie. Eerlijk gezegd, had hij het voor later willen bewaren, maar zo te zien had hij geen keus. De klap zou zelfs met een ‘veilige’ landing de benen van Rifle teveel belasten. Ook de hyperactieve Shuckle had schijnaar een laatste troef. “Flare Jump Kick!” Een combinatie van Rifle’s meest krachtige aanvallen; Flare Blitz en High Jump Kick. Ook de kip had de aanval nooit eerder uitgevoerd, maar op dit punt wilde hij alles uit proberen; hij geloofde immers in de aangebrande kip. Yum. Niet aan eten denken! Gymgevecht. Vechtende Mega kip en Mega hond. Focus. ‘Close Combat combineren met Extremespeed!’ Nee, hea. Die aanval zou als eerst raken. De twee Mega’s brulden elk luid, voordat ze recht op elkaar afschoten; de Mega Hond op volle snelheid om bliksemsnelle klappen uit te delen en de kip omringd door flinke vlammen die het heetst waren rond zijn knie. De vlammen zelf braadde al de hond, voordat hij de kip bereikt had, maar hij bleef flinke klappen uitdelen. Nu moest Rifle de High Jump Kick raken. Anders was hij er geweest. Hij hief al zijn knie en deelde een rake trap uit tegen de buik van de hond, terwijl die op htzelfde moment hem ook een schop uitgedeeld had. Een schokgolf raasde weer door de ruimte, totdat de twee schimmen werden omhuld door een rookpluim die door de vlammenzee verschenen was. Wie kwam als eerst op het strijdveld terecht… levend?