{ Heartbreakers

Ragya liep star door de stad heen. Het was er van gekomen. Natuurlijk. Hoe kon het ook anders? Aldrei had het altijd al geweten, het haar al vaak gezegd. Niet dat ze had geluisterd. Nee, want zij had het beter geweten. Zij gebruikte hem ook en kwam hier zonder scheuren van af. Wie had ze voor de gek gehouden? Niemand. Niet eens de gouden vos. Ze moest het maar onder ogen komen: Kaito had haar gedumpt. Harteloos, zoals ze eerst van hem had verwacht. Ragya was verbaast geweest, verontwaardigd maar bovenal boos. Boos was een makkelijke emotie. Je sloeg, vocht en zette in de fik. Alles mocht en voelde goed bij boos. In tegen stelling tot het normale proces van huilen en zielige muziek luisteren ging zij helemaal op in haar woede. Het was simpeler dan verzuipen in zelfmedelijden. Haar blik was koud en kil, haar houding nog altijd trots alsof ze wereld aan kon. Aldrei nam haar gedrag over, en waar diens trainer normaal rustig genoeg was de woede van de Ninetales in te houden voede ze deze nu enkel met haar eigen agressie. Ze wou zich niet slecht voelen om iets dat zo duidelijk was geweest als een lichtgevend bord. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De roodharige liep duidelijk vijandig door, met Aldrei aan haar zijde, klaar om uit te vallen tegen alles en iedereen. Succes met iedereen die dit tweetal tegen het lijf liep.

{ Eerste post Tawnee :3

Haar woede was niet eens gericht. Op het moment had ze een hekel aan alles en iedereen, maar met name haarzelf. Hoe had ze zo naïf kunnen zijn als een klein kind? Ze had toch ook ogen of niet soms? Ze mochten dan geen pigment hebben maar in ieder geval iets zien zou toch niet te veel gevraagd moeten zijn. Maar het was zo geweest, ze had alles wat duidelijk erop had gewezen dat de relatie niet lang stand hielt de wind in gegooid. Urgh. Wat had ze soms een hekel aan zichzelf. Niks hielp daar beter tegen dan het afreageren op andere. Toen er dus ineens iemand had het niet veel gescheeld of ze had deze uitgescholden en een klap een gegeven. En toen zag ze wie het was en blies fel uit. Hmmrf. Tawnee. Naast haar staakte de Ninetales met een diepe grauw ook haar eerdere gegrom, om daarna stil te houden. Echt een goed duo, want nu had de ander een tweetal oogparen die dodelijk op haar gericht waren. De roodharige reageerde niet echt goed op de positie toon en sprak redelijk koud terug. ‘Hey Tawnee, leuk je weer te zien maar ik moet weer verder gaan met boos zijn op alles’ De zelfspot droop er vanaf terwijl ze haar armen over elkaar heen vouwde. Mocht ze weer door gaan? Waarschijnlijk niet, ze begon een idee te krijgen hoe Aldrei zich de hele tijd moest voelen.

Ragya viel niet voor mevrouw onschuldig. De roodharige wist wel dat de ander een flink stel zwaargewichten met zich mee droeg en dat dit niet in de smaak zou vallen. Onderschatten deed ze dus niet. Maar in haar wervelwind van woede en andere onhandige emoties interesseerde het haar domweg niet meer. Het liefste had ze gewoon iets met haar vuist geslagen, ze was altijd al een persoon die ook zelf fysiek wat kon raken –of dat zei haar trots in ieder geval- Maar omdat mevrouw met pokémon wou, het zij zo. Rag stapte tevens naar achteren en als een tweede natuur sprong haar Ninetales naar voren. Deze was het er helemaal niet mee eens. Ten eerste had ze al een hekel aan deze situaties en daarbij ook een hekel als haar trainster zich zo gedroeg. Het stoorde haar enorm. Ten tweede had ze het nare voorgevoel dat het een eenzijdig gevecht zou worden. Het enige voordeel wat de vos had was dat haar soort zwaar onderschat werd. En misschien in het wedstrijd perspectief was dat ook waar. Aldrei was zelfs voor haar soortgenoten kleiner en dunner dan zou moeten. Maar ze was dus ook een klein en snel doel voor die logge beesten van Tawnee, die ze dan ook verwachtte. Vandaar dat ze gefocust bleef staan en het hef in eigen poten zou nemen. Ze hielt van een fel gevecht, maar ze hielt ook van haar eigen hachje. Toen er ineens een zeer grote steen op doemde, of te wel een Metagross waren beiden niet onder de indruk. De kracht die de steen/afval metaal uitstraalde echter wel. Bij de twee moves waardoor de frisbee ineens wel heel snel ging schoot Aldrei opzij in een Quick Attack, ook een move die prioriteit had. En hoewel de Metagross snel was, kreeg ze het voor elkaar haar pelsje intact te houden. ‘Captivate en Will-O-Wisp’ Ragya begon nu ook te zien wat voor nadeel ze hadden en was vastbesloten zo lang mogelijk heel te blijven. Winnen leek immers ver gezocht. Aldrei gromde instemmend en haar ogen lichtte rood op, zoals altijd bij een mentale move. Zodra ze de eerste aanval uitgevoerd had veranderde de kleur van haar ogen weer naar een fel amber, spreidde ze haar staarten en liet ertussen kleine witte vlammetjes ontstaan. Deze kleine dingen zweefde op een pijnlijke trage en irri manier naar de ander, soms verdwenen ze en werden ze net iets dichterbij weer zichtbaar. Maar zodra Aldrei haar staarten met een zwiep naar beneden bewoog schoten ook de vlammen naar voren. De Ninetales begon weer te rennen, omdat ze voor de aanval stil had moeten staan.

Goed, blijkbaar had ze de handleiding van haar Ninetales weer eens verkeerd gelezen want een van de aanvallen werkte niet. Whoeptiedoe zeg. Kon Aldrei dat niet duidelijk maken voor ze heel dramatisch begon met de aanval? Maar goed, ze waren nog maar net begonnen. Jammer genoeg bleek dit gevecht er eentje te worden van snelheid. Laten we hopen dat een klein doel als een Ninetales goed genoeg was niet geraakt te worden? Het beest was snel, en het was Ragya al duidelijk dat ze deze aanval niet konden ontwijken dus keek ze Aldrei kort aan. Deze leek te begrijpen wat het plan was en zette zichzelf schrap, vol werd ze geraakt door de Meteor Mash, waarna Ragya meteen opsprak. ‘Payback, daarna Inferno’ zo sprong ze op en raakte de tegenstander met dubbel de kracht terug. Dat was zeker een voordeel van die aanval, maar ze wist dat dit gevecht alleen maar ging over hoelang. Na de aanval opende Aldrei letterlijk het vuur door een walm van vlammen op te laten reizen. In ieder geval kon ze haar vuur goed gebruiken in dit gevecht, dus dat was zeker iets.

Ze had niks anders kunnen doen. Dat was hetgeen dat de roodharige keer op keer dwars zat. Ze had geen andere keuze, ze was de zwakke van de twee. Het frustreerde haar. Ze wou sterker zijn dan de rest. Met name zo’n kind als Tawnee. Niet dat ze ook maar iets tegen het meisje had, maar de laatste tijd deed de wereld maar al te goed zijn best te laten zien dat ze niks kon doen om zichzelf te beschermen. Het gevoel maakte haar gek. Plots schoot het beest van de ander weer naar voren, net op het laatste moment dook Aldrei opzij. Dit tempo hielden ze niet lang meer vol. Zonder commando vuurde de Ninetales een Fire blast op de ander af, waarna ze weer ruimte maakte. Aldrei wist het, ze haalde al diep adem maar zou nooit opgeven. Doorgaan tot het einde van het gevecht, wat wel heel dichtbij kwam.

{ In de volgende post gaat Al neer :3

De teef haar flanken waren bezweten en ze was duidelijk laag in health. Niet dat ze opgaf, nee, Aldrei zou nooit opgeven. Haar ogen waren dan ook hard terwijl ze op keek naar metalen beest. "Inferno" klonk nauwelijks hoorbaar door het geluid van de roodharige, die hulpeloos toekeek. Ragya wou helpen, maar echt iets om een metalen ufo mee neer te halen had ze momenteel niet bij zich. Maar goed, de gouden vos leek het toch te horen en gromde even. Haar ogen lichtte amber op terwijl ze zich focuste, waardoor al snel een vlammenzee verscheen en die zich uitbreidde. Ze had niet echt rekening gehouden met de omgeving en ook Ragya moest haar arm heffen om geen vlammen in haar gezicht te krijgen. Waar begon ze toch allemaal aan? Maar ook zij was koppig en stuurde de vos niet terug. Zelfs al wou ze zou het niet meer kunnen, want de Metagross begon met een Hyper Beam. Aldrei probeerde het te ontwijken, maar werd hard geraakt. Vandaar dat ze er even wezenloos lag, zichtbaar niet meer in staat verder te vechten. Andere trainers zouden nu hun pokémon terugsturen, maar Aldrei gebruikte haar pokébal niet. De roodharige keek even schuin naar Tawnee en knikte even ter teken dat ze gewonnen had. Hierna liep ze het veld op naar haar Ninetales en ging even door haar knieën. 'Rest, koma allir styrk' Sprak ze in haar eigen taal. Aldrei had haar ogen nog gesloten maar leek toch nog te reageren, want haar pels kreeg een lichte gloed. Ragya pakte het beest op en hielt haar vast in haar armen. Zo keek ze weer naar Tawnee. 'Gefeliciteerd' Het klonk echter niet hartelijk.

Het gewicht van Aldrei was vertrouwt in haar armen, het beest hoorde bij haar. Ze had haar rug gerecht op haar altijd trotse manier, haar houding straalde zelfvertrouwen uit. Het maakte niet uit dat ze verloren had, alweer. Ze overleefde het wel. Maar toen begon het ijzeren beest te spreken. Ragya kon tegen veel dingen, maar haar fundamentele angst was hetgeen wat het beest in haar hoofd sprak. Ze wou niet meer zwak zijn, ze wou nooit meer zwak zijn. Als Rayata was ze kwak geweest, had ze haar litteken gekregen omdat ze zichzelf niet had kunnen beschermen. Ze had altijd gevlucht en wou niet meer zwak zijn. Nooit meer. Daarom was ze zo fel, daarom stond ze er nu met een harde koude blik in haar ogen. Maar de geluidloze stem stopte niet, het was een akelig gevoel, bijna niet te onderscheiden van je eigen mentalen stem. Tonen bestonden niet in je hoofd, waardoor het bijna haar eigen leek. Ze schudde haar hoofd en keek de ander kil aan. "Ik ben niet zwak" beet ze de ander toe. Ze kon zichzelf redden, en Aldrei. Ze had niks of niemand nodig. Nee. Ze zette een stap naar voren. "Ik verberg me niet achter pokémon voor kracht" Sneerde ze terwijl haar accent dieper werd door het verlies van controle. Weinig dingen raakte haar, maar hier zaten ze op de jackpot. Het liefst wou ze de ander tegen de grond aan slaan, maar het kwaad was al geschied. Sinds het eerst in tijden voelde ze zich weer echt klein.