Humanity[+Judah]

Het ei gleed uit mijn handen door Ademir die om aandacht vroeg door met zijn koude meteorietkop langs mijn wang te wrijven. Paniek raasde door mij heen toen het ei in een boog richting de grond viel en door mijn toedoen zou breken. Wanhopig sprong ik regelrecht naar voren en haalde met mijn vingers naar het ei uit, maar zag deze al in slow motion van mij verwijderen. Ik kneep mijn ogen al half dicht, ik durfde niet naar een gebroken ei te kijken en de ongeboren embryo in te zien wiens leven door mijn schuld afgenomen was. Ik zou een Pokémon moordenaar zijn door mijn onwetendheid. Op het niveau van een gevangene. Alleen Arceus had het recht over de verdeling van het leven, een mens, zoals ik niet. Keihard knalde ik op de koude grond neer, gehuld door vochtige mos, terwijl het ei in een kleine gat verdween. Vol afschuw kneep ik mijn ogen dicht en sloeg vol frustratie mijn hand tegen de grond aan. Arceusdomme. Nou was het ei verdwenen, maar erger nog, de embryo daarin was misschien zelfs overleden. Direct kruiste ik mijn armen voor me en rustte mijn voorhoofd erop. Weer werd mijn keel dichtgeknepen en hield ik enkel door te bijten op mijn onderlip de tranen in bedwang. Ik wist wel dat ik een slecht persoon was, maar nou had ik echt het dieptepunt bereikt. Op de achtergrond klonk het zacht zoemende geluid van Ademir die laag boven mij zweefde, maar het boeide mij niet meer. Al die tijd dat ik levend rondgelopen had kwam vooral door een wezen, degene die in het ei zat. Na een tijdje nagedacht te hebben had ik besloten dat mijn reis zou eindigen wanneer het uitgekomen was. Het opvoeden was een te grote uitdaging voor een lafaard, zoals ik. Vele andere Trainer’s konden het een betere toekomst bieden. Langzaam hees ik mezelf overeind en zag ik enkel de stenen, grijze tegels onder mij, gehuld met mos en hier en daar enkele grassprieten. Ik liet mijn hoofd teleurgesteld hangen. Ik was echt een ramp, en nou was mijn reis met een felle klap tot een einde gekomen. Het ei, mijn enige hoop. De tranen gleden al langs mijn wangen – ik kon ze niet meer onderdrukken-, terwijl Ademir weer zijn lijf zachtjes tegen mij aan duwde. Wacht eens even. Dat duwtje van eerder had hem het ei laten verliezen. Het was eigenlijk Ademir’s schuld geweest, niet de mijne! Mijn lichaam voelde direct warmer door de golf van frustratie die ik in mijn lijf voelde sudderen. Als de Beldum niet had besloten om mijn aandacht te vragen op dat zekere moment liep ik nog met het ei veilig bij mijn handen. Het was écht dus niet mijn schuld geweest! Direct hees ik mezelf overeind, veegde mijn handen af aan mijn broek en keek de rode oog van Ademir fel aan. ”Jij, het was jouw schuld dat  we het ei verloren!” Snauwde ik vol woede, maar tegen het einde van mijn zin ebde het weg. Een gevoel van machteloosheid keerde weer terug. Wat maakte het eigenlijk nog uit? De Pokémon leefde toch niet meer en mijn reis was afgelopen en daarmee bewees ik weer een idioot te zijn. De meteoriet reageerde amper op mijn gesnauw, maar vestigde zijn blik op de locatie waar het ei zonet in verdwenen was. Het had geen zin meer, dit alles. Het liefst wilde ik mezelf oprollen in een bal en in een warme bed liggen, ver van de wereld vandaan en wellicht verlost van mijn leven. Zwijgend wreef ik de tranen weg en vestigde mijn blik richting het bos die zo vredig oogde in het felle zonlicht en de blauwe lucht, alsof er geen wezen zonet zijn leven verloren had. Was dit wat men zei dat het leven doorging, ondanks het feit dat een dierbare stierf? Bij mijn vader stond gewoon de tijd een zeer lange periode degelijk stil, maar het sindsdien sombere weer hielp daar niet bij en enkel vandaag scheen de zon na al die dagen. Een zachte windvlaag streek langs mijn gezicht en kort hoorde ik het standaard gefluit van de vogels in het bos. Ik moest eerst even kalmeren. Traag ademde ik in en uit, denkend aan werkelijk niets.

‘Bam!’ Geschrokken draaide ik mezelf om, al direct trillend door het plotselinge geluid. Direct zag ik dat Ademir ijverig de gat groter maakte door meerdere malen er tegenop te knallen. Het duurde een paar tellen tot ik begreep waarom hij dat aan het doen was. “Nergens voor nodig..” Kraamde ik zachtjes uit, maar de meteoriet beef keer op keer bij de gat neerknallen. De beschadigde randjes van zijn lichaam ontgingen mij niet; hij liep schade op. “Stop, Ademir! Stop!” Ditmaal klonk ik wanhopiger. Het ei was verloren en daar moesten ze zich erbij neerleggen. Om jezelf gewond te laten raken om iets te redden was niet nodig. Straks was ik Ademir zelfs kwijt, beide op een zonnige dag. Nee, daar wilde ik niet aan denken, maar de brok in mijn keel keerde direct terug. Ditmaal kon ik amper iets uitkramen, maar stopte de Pokemon met de aanval en verdween deze in de gat. Waar dacht hij heen te gaan? Ik wilde niet achter blijven. Was het wel verstandig om hem achterna te gaan, het was een gat waarvan ik geeneens wist hoe diep het was. Hoe langer ik echter zou wachten, hoe verder Ademir van mij weg zou zweven en ik achter zou worden gelaten, zoals het voor de beruchte dag in mijn leven was. Ik balde mijn vuisten, ademde diep in en uit en liep al trillend op het gat af. Dit leek mij verre van verstandig, maar ik wilde niet alleen zijn. Dat was het ergste gevoel die er eigenlijk bestond. Eenzaamheid. Oké dan. Ik kon het wel. Traag hurkte ik door mijn knieën met mijn blik gericht op het vredige bos, de veiligheid achter mij latend. Voorzichtig liet ik mijn benen over de rand van het gat bungelen en zakte ik mezelf traag in de gat. Mijn hart ging tekeer in mijn keel en het zweet brak mij uit. Geen idee of het wel of niet diep zou zijn, zake ik mezelf steeds dieper en dieper het gat in met mijn trillende handen. Was dit waarbij men vaak “yolo” uitkraamde? Wacht! Met de punt van mij schoen voelde ik iets stevigs onder mij. Licht schommelend probeerde ik ook de harde ondergrond te vinden met mijn andere voet. En ja! Een golf van geruststelling ging door mijn lijf heen, waarna ik de randen losliet en met een zacht plofje op de grond neerkwam. Pfoe, ik leefde daadwerkelijk nog! Mijn hart ging echter nog tekeer en mijn lichaam trilde flink door de spanning. Kalmeer, ik ben nog in orde. De vraag was echter waar ik beland was, want het leek een soort ruïne te zijn. Boven staken er resten van een woning uit en de ruimte leek op een zeer oude gang, vol met stenen en mos. Oké, wat nu?

Met een frons zag ik een groene schim verderop liggen, net tussen meerdere rotsen, alsof het zich voor mij verschool. Na twee stappen leek het zelfs gele vegen te hebben.. Dat was mijn ei! Euforie stroomde door mijn lichaam heen toen ik het ei wist te herkennen en de embryo erin nog moest leven. Direct rende ik er naar toe, totdat twee rode ogen plotseling erachter verschenen. Direct remde ik af en keek ik amper in staat om te slikken naar de twee rode ogen. ‘Yama-Yamask!” Het wezen deinsde schuw naar achteren, maar verwijderde zich niet van het ei. Haast direct merkte ik het masker die de Pokémon bij zich droeg en een menselijk gezicht leek te symboliseren. Ik stapte naar achteren, verafschuwd van het te realistische masker en kippenvel schoot over mij heen. Het was een zeer vreemde Pokémon, maar scheen bang voor mij te zijn. Het zou moeten lukken om de Pokémon te passeren en het ei te pakken. Nerveus stapte ik steeds dichter richting de kleine, maar vreemd uitziende Pokémon die steeds angstiger mijn kant opkeek. “R-Ru-Rustig maar,” Mijn stem vaagde weg toen het de Pokémon teveel werd en deze plotseling keihard begon te schreeuwen. Geschrokken viel ik over mijn eigen benen, knalde neer op de harde grond en het leek alsof mijn hart uit mijn borst zou springen. Het was geen normaal geschreeuw, het was vele malen feller en erger dan dat. Al trillend hield ik mij handen bij mijn horen, hopend het verschrikkelijke geluid te dempen. Het geluid werd echter versterkt, maar door geen geschreeuw maar iets wat een luide knal leek te zijn. En het kwam rechter achter mij vandaan. Aah! Direct erna zag ik een donkerblauwe schim passeren en kromp ik direct in elkaar, mijn handen ditmaal beschermend over mijn hoofd. Het geschreeuw stopte vrij plotseling en de rust keerde in de ruimte terug. Traag haalde ik mijn handen van mijn oren af en ik toen direct naar Ademir die kalm tegenover de vreemde Pokémon zweefde, beide partijen amper bewegend. Was het nu het juiste moment om mijn ei vast te grijpen en weg te rennen? “Nee.” Een onbekende en vrij mechanische stem weerklonk die ik nog nooit eerder gehoord had. Huh? Wat? “W-Waar? Wat?” Kraamde ik angstig uit, waarop Ademir zijn blik kort op mij wierp en een hoog zoemend geluid produceerde. Vrolijk. Als iemand beschermend over mij was dan was het Ademir wel, maar waar kwam die stem dan vandaan? “Ik ben het, Ademir.” Weer dezelfde stem, maar… het was die van Ademir? Sinds wanneer kon een Pokémon dan dezelfde taal als mensen spreken? Niet-begrijpend bleef ik naar zijn felrode oog kijken, hopend op uitleg. “Telepathie. Maar… deze Pokémon tegenover ons is eens een Breeder geweest, het is immers een Yamask en die staan er bekend om een masker bij zich te dragen die hun menselijk gezicht ooit scheen te zijn. Ze was hier achtergelaten door haar Trainer, want Yamask komen niet in Kalos voor.” Mijn mond viel daadwerkelijk open, terwijl ik het probeerde te bevatten wat Ademir zonet via zogeheten telepathie aan mij verteld had. De zwarte Pokémon scheen ooit een mens te zijn geweest die een Breeder was, oftewel degene die zich vooral bezig houdt met Pokémon eieren, en het masker was… Jak! Nerveus strompelde ik mezelf overeind en merkte toen pas een vrouwelijk menselijk gezicht erin. De Pokémon scheen echter de blik in mijn ogen niets te vinden en sloeg wild haar armen op en neer, waarop Ademir haar weer recht aankeek. “S-sorry,” Het was te bizar voor woorden om het ter plekke te verwerken, maar zonder er te lang bij te stil te staan en om het koud wordende ei te beschermen accepteerde ik het maar. De Pokémon accepteerde mijn excuses voor een deel en hield haar armen weer beschermend om mijn ei heen.

“Mag ik mijn ei terug?” De Pokémon schudde haar kop en keek toen met een verrast gezicht naar iets wat achter ons bevond. Huh, wat was er- Onee! Een hele groep op vleermuis lijkende Pokémon schoot recht op ons af. Ze waren zeker geschrokken door het luide gegil van eerder. Maar… wat nu? Het geluid van gepiep, gekras en de vlezige vleugels deerden mij niet en zeker het gebrek aan licht. Ze naderden op een rap tempo en ik bleef stokstijf staan, niet in staat om zelfs maar na te denken. De Beldum schoot mij rakelings voorbij en knalde fel tegen de vleermuizen op, maar het werkte niet effectief uit. Na elke klap, omsingelde steeds meer en meer van die Pokémon om Ademir en vielen aan met hun vlijmscherpe tanden. Dat was het enige wat ik ervan kon zien, buiten hun vlezige vleugels die fel op en neer wapperde. Grmf. Dit beviel mij niet, gezien Ademir mij weer moest redden, maar ik was persoonlijk amper fysiek tot iets in staat. Ik stelde niets voor in deze wereld. Niets. “Jawel! Je bent zeker wat waard, omdat je mijn vriend bent!” Verward keek ik traag van de vleermuismassa naar de bijna nets voorstellende schim van Ademir. Ik had willen roepen dat ik nog steeds amper tot iets in staat was, maar ik wist dat de Beldum dat niet wilde horen. Hij wilde dat ik meer zelfvertrouwen in mezelf had. Meer. “Ugh,” De Beldum werd van de Pokémon massa weggeduwd en kwam op de grond terecht, recht voor mijn voeten. Het zweet brak mij uit en direct hield ik mijn armen beschermend over de Beldum heen. “Ben je oké?” Ademir antwoordde niet en ditmaal kozen ze mij als doelwit uit nu de Beldum uitgeschakeld was. Dit was het einde. Ik trok mijn ogen tot spleetjes en voelde dat mijn keel dichtgeknepen werd door mijn angst. Steviger trok ik het koud aanvoelende Beldum tegen mezelf aan en boog ik recht over hem heen. Ik was te bang voor woorden, maar nu ik toch zou neergaan wilde ik liever nog laatste bescherming bieden, zoals hij vaak bij mij gedaan had. “Vaarwel,” mompelde ik zacht, wachtend tot het moment dat de Pokémon hun tanden in mij zouden zetten n het klusje zouden afmaken. Ik kneep mijn ogen dicht en telde de seconden af. Echter voelde ik geen beten, enkel het luide gekras en een tweede stem, ‘Yamask!’. Al trillend hees ik mezelf overeind, opende mij ogen en zag dat de Pokémon plotseling voor mij zweefde en een paarse, bittere wind op de groep Pokémon afstuurde. Ik kon mezelf voor mijn gezicht slaan dat ik over haar vergeten was, maar ik was ook verrast dat ze ons wilde helpen. Vooral mij, nadat ik nogal bot op haar masker gereageerd had, al was het niet geheel vocaal. Het ‘waarom’ begreep ik niet, maar ik kon er niet te lang bij stil staan. Drie exemplaren van de vleermuisachtige Pokémon schoten regelrecht op het ei af met hun tanden al gereed om erin te bijten. Haast automatisch bewoog mijn arm naar het ei toe, greep deze vast en trok deze net zoals Ademir naar mij toe. De warmte die ik tegen mijn borst aanvoelde wekte direct de tranen op die ik in hield, maar stelde mij direct gerust. Het ei was weer bij mij, veilig. Wat ik niet door had was dat de zwarte Pokémon moeite kreeg met de groep vleermuizen, gezien ze wild alle kanten opschoten en enkel drie vierde ervan werd uitgeschakeld en op de grond terecht kwamen. De rest beten fel in de armen van de Pokémon en nog twee zette hun tanden in mijn schouder. AU! Ik slaakte direct een luide pijnkreet uit door de plotselinge pijn in mijn schouder. Direct erna voelde ik ook een warme vloeistof over mijn arm glijden. Het was een misselijkmakend gevoel en wanhopig sloeg ik fel richting de vleermuisachtige P okémon, in de hoop ze van mij af te krijgen. Helaas wilde dat echter niet werken. Ze bleven koppig rond mij dwalen en het werd moeilijker om Ademir en het ei vast te houden. Ik was ontzettend bang en de tranen roden over mijn wangen, terwijl ik niets meer voorstelde dan een bibberend hoopje mens. Wacht eens even. Het koude lijf van Ademir begon opeens licht af te geven en van de schrik liet ik hem los. Waarom gaf Ademir licht? S-Stierf hij? Gingen Pokémon dan op deze manier dood?

“Nee! NEE!” Schreeuwde ik angstig uit, terwijl een van de Pokémon in mijn andere schouder beet. “Au! Stop!” Ik mepte fel om mij heen, nog met een arm om het ei nog vast te houden. Als ik op dit moment ook nog de Beldum verloor was er bijna niets meer over op deze wereld waar ik mezelf kon zijn. Als ik dan nog leefde. “Ademir!” Ik zag al niet meer scherp door de tranen, maar ik wist zeker dat de Beldum plotseling transformeerde alsof het een Sailor Clefable was. Het lichtgevende lijf kreeg spoedig een paar armen met klauwen eraan, zijn kop werd groter en een aar rode ogen kwamen daarvoor in de plaats met een hoorn ertussen at een neus kon voorstellen. “I-Ik..” Ik herkende de Pokémon! Het leek op die van Tawnee, beter gezegd, een exacte replica. Wacht, lichtgeven en dan veranderen… Dat was het! Pokémon evolutie! Dus mijn Ademir leefde nog en was sterker geworden, toch? Geweldig! Echter werd mijn zicht slechter en slechter en ditmaal doordat de pijn, angst en spanning mij langzaam teveel werd. Het steeg naar mijn hoofd en alles begon zwart te flikkeren en de pijn zakte weg. Ik voelde wel hoe de druk op mijn schouders verdween en het vreselijke geluid van gekras afstierf. Hetzelfde gold bij de Pokémon tegenover mij. “Blijf bij bewustzijn, Kirito!” Dezelfde mechanische stem en door fel met mijn ogen te knipperen en mijn hoofd te schudden merkte ik dat ik wat terugkeerde naar de realiteit. Al was alles nog wazig, ik voelde de vreselijke pijn weer in mijn schouders. “Het gevaar is geweken, ik heb al een uitgang gevonden!” Traag knikte ik, voelde de koude meteorieten arm van Ademir onder mijn arm, waarop ik mezelf overeind hees en samen met hem dieper de duisternis in liep. Au! De pijn.. Stevig klemde ik mijn kaken op elkaar, probeerde amper gewicht op te zetten, maar hield mijn overige arm ondanks dat stevig om het ei geklemd. De Yamask zweefde achter ons aan met een bezorgde gezichtsuitdrukking op haar Pokémon gezicht. Na enkele stappen zag ik Ademir’s klauw wit opgloeien, haalde hij stevig uit richting een partij rotsen die ter plekke in stukken braken. Mijn mond viel van verbazing open toen diverse lichtstralen doorheen kwamen en ik weer de veiligheid van de bos had opgezocht; de geur, de Pokémon geluiden, de heerlijke wind en de diepblauwe hemel. Het volde nu al als een hele poos geleden. Zwakjes vormde ik een glimlach op mijn gezicht door mijn opgedroogde tranen door. “Eindelijk,” Net buiten de ruïne nam ik plaats tegen een boom en ademde uitgeput uit. Ademir verscheen direct beschermend naast mij, mij bezorgd aankijkend met zijn ditmaal een paar rode ogen. Het verdoofde de pijn enigszins, al merkte ik dat er geen bloed meer uitkwam. En het ei? Die was nog warm en.. brak?

Verward keek ik met een moeilijk gezicht naar het ei waar langzaam breuken in kwamen. Dat ook al? Zonder iets te zeggen verscheen een geschubde groene snuit uit het ei, waarna het verder bak en een slagachtige Pokémon op mijn schoot met  kleine voor-en achterpoten en een blad aan diens staart. Ondanks dat ik veel pijn had en wist dat de jonge Pokémon veel honger moest ik hebben, glimlachte ik naar de kerel. Zijn grote reptielachtige ogen staarden mij nieuwsgierig aan, waarna deze een vrolijk geluid uitkraamde en tegen mij aan nestelde met zijn kleine armen om mij heen. Ik was nu een… vader? Voorzichtig hield ik mijn hand over diens rug en keek met een pure glimlach naar Ademir. Toen pas viel de afwezigheid van de zwarte Pokémon mij op. Waar was ze-Au! Mijn kreun verraste de slangachtige Pokémon, maar deze hield zich tegen mij aan. Ik was geen liefhebber van reptielachtige Pokémon, ze waren sinister en hadden een kort temperament, maar het was mijn ei. Dat veranderde alles; het zag mij zelfs als zijn vader. Het ontroerde mij teveel. “Ze wenst je succes als Breeder,” Zei Ademir plotseling en nog onwennig met dat knikte ik kort naar hem. Een Breeder. Ik keek kort naar de jonge Pokémon waarop ik moeizaam knikte. Ja, als ik niet begaf onder de pijn. De Metang was zich eveneens bewust dat zijn Trainer nog gewond was, maar kon amper wat voor hem doen, zelfs nu hij geëvolueerd was. Hij kon geen Synthesis of Recover. Ergens vond ik het eerlijk al fijn dat ik de veiligheid van het bos gevonden had. Ik was de zwarte Pokémon dankbaar, waar zij ook was.

Santalune Forest was echt een plek geworden voor Judah waar hij vaak naar terugkeerde. Het was er rustig en meestal ook wel veilig. Hij gebruikte vooral het excuus dat het dicht bij zijn fokkerij lag, maar de waarheid was dat hij de fokkerij juist in de buurt van het bos had opgericht om er vaker te kunnen zijn. Op dit moment was hij gewoon een wandeling aan het maken met Hector aan zijn zijde. Hij had zijn rugzak bij de fokkerij gelaten, zodat hij toch even kon rondlopen zonder dat gevaarte op zijn rug. Zoals gewoonlijk hield hij geen vaste route aan, maar liep hij gewoon wat rond en zou hij nog wel zien waar hij uitkwam. Toen hij echter een vrouw opmerkte die verderop liep, stopte hij even. Was dat nou... “Hé, mam!” begroette hij haar en hij liep vlug naar haar toe. “Da's lang geleden! Hoe gaat het? Ik kan nog steeds niet mijn muts afzetten zonder me te schamen, maar ik werk er al aan en-” De vrouw draaide zich om en met een schok realiseerde Judah zich dat dit níet zijn moeder was. Ze keek hem aan alsof hij één of andere gek was. “Eh, je bent mijn moeder niet...” zei Judah wat gegeneerd. 'Zou je denken?' reageerde de vrouw beledigd, waarop ze zich omdraaide en weer weg liep. Met een rood hoofd sloeg Judah het eerste het beste pad in om maar zo ver mogelijk bij die vrouw vandaan te blijven. Dat was... '...Dat was gênant,' klonk de stem van Hector door het hoofd van de jonge trainer. Hoewel hij de stem wel had herkend, was hij er echter nog steeds niet aan gewend om deze te koppelen aan zijn Pokémon. “Zeg dat wel ja,” mompelde Judah, waarna hij weer verder liep. Hopelijk hoefde hij er niet meer aan herinnerd te worden. Na een minuut of vijf merkte hij op dat hij een gebied was binnengelopen waar wat ruïnes lagen van een oude woning, al wist hij niet uit welke tijd het had kunnen komen. Haast meteen merkte hij op dat hij niet de enige aanwezige was. Hij zag dat er een jongen tegen een boom aanzat, samen met een Metang en een Snivy. Judah kwam wat dichterbij en glimlachte vriendelijk. “Hallo,” begroette hij de jongen, waarna hij opmerkte dat hij er wat... pijnlijk bij zat. En zag hij daar nou wat bloed op de schouder van de jongen zitten? “Gaat het wel?”

‘Er komt iemand aan,’ De mechanische stem bleef iets waar ik niet gewend aan kon raken, maar toch leerde ik mezelf traag aan dat deze van Ademir was. Maar zo te horen kwam er iemand aan, al had ik totaal geen kracht meer om zelfs maar overeind te komen of zelfs nog angstig onzin uit te kramen. Enkel mijn hart klopte op een sneller tempo, terwijl ik al bijtend op mijn onderlip toekeek naar het punt waar Ademir eveneens naar keek. Elk moment zou daar iemand verschijnen dus, met of zonder zijn eigen Pokémon. Als hij of zij slechte bedoelingen had, was ik diens gemakkelijkste prooi. Zou ik dus geluk hebben en zou de man of vrouw een vriendelijk persoon zijn? Ik zuchtte en haalde gespannen mijn armen steviger om de slangachtige Pokémon heen. Mijn blik viel kort op Ademir die ondanks de aanwezigheid van een ander vrij kalm scheen te zijn en zelfs soms zijn blik afwendde en op mij richtte. Zou ik hieruit kunnen concluderen dat het geen dreigend gevaar was? Hmm. En daar verscheen de onbekende figuur. Een vreemd geklede man met vooral groen gekleurde kleren en blond haar in combinatie met een paar blauwe ogen stapte op mij af en begroette hem vriendelijk. Ik wist niet hoe ik direct op de man zou moeten reageren zeker toen ik zijn haast anorexia hebbende Pokémon naast hem zag verschijnen. Deze had eveneens een vrij groen gekleurd lijf en een vreemde zijl op zijn hoofd en vreemd genoeg nogal brede heupen in tegenstelling tot de rest van zijn lichaam. Was de Pokémon ondervoed of hoorde het zo? “A-Ademir?” Stamelde ik amper hoorbaar, hopend dat de Metang zou toelichten wat voor een Pokémon het was. ‘Gallade, nee, hij is niet ondervoed en deze man schijnt in orde te zijn,’ Dat was genoeg kennis, maar toch keek ik de man wat argwanend aan. Vervolgens vroeg de man of het met mij ging en direct schoof ik iets naar achteren. Ik voelde me letterlijk in het hoekje gedreven en mijn wo-Au! “Auch!” Mijn nog pijnlijke arm had ik langs te boomstam weten te wrijven wat mijn inmiddels gestolde wond open brak, enkel om weer te bloeden. Direct ademde ik diep in en uit, proberend de pijn te verminderen, terwijl ik ook mijn ogen stijf gesloten had. “Pfoe, pfoe,” Wist ik enkel moeizaam uit te kramen, terwijl de slangachtige Pokémon in mijn armen bezorgd mij probeerde aan te kijken en nog steviger zijn voorpoten op mijn middel sloeg. Oké, misschien moest ik de hulp van de man overwegen, gezien ik zonder zijn aanwezigheid sowieso aan mijn lot werd over gelaten. “V-Verband,” Prevelde ik al, voordat ik er zin in had tegen de man die ik nog steeds amper vertrouwde.

De jongen schoof wat naar achteren en liet haast meteen een pijnkreet horen. Judah kwam dichterbij en was toch wat bezorgd, al had hij geen flauw idee wie deze jongen was. Hij hurkte naast hem neer, waarbij hij merkte dat de arm van de ander bloedde en het leek wel wat ernstiger te zijn dan een simpel schaafwondje. De Snivy – van wie Judah vermoedde dat het een Pokémon van de jongen was – klemde zijn pootjes stevig om zijn trainer heen, die diep in- en uit ademde. “Geen zorgen, wij helpen je!” Judah draaide zich vlug naar Hector toe, die nog een paar meter verderop stond. “Hector,” zei hij met een knikje naar de jongen toe. Meteen kwam de Gallade naar hen toe, waarna hij aan de andere kant van de jongen neerhurkte. Deze prevelde iets over verband, maar dat was nergens voor nodig. “Hector, kan je...?” vroeg Judah met zijn blik op de Gallade gericht, die zijn handen al boven de pijnlijke arm van de jongen hield. 'Heal Pulse, begrepen.' Hector stuurde een soort roze golf naar de wond van de jongen, die snel zou moeten helen. Nou ja, tenminste voor een groot gedeelte. “Gaat het al wat beter?” vroeg Judah na een aantal tellen.

De vreemd uitziende jongeman scheen daadwerkelijk mij te willen helpen, al gaf hij mij geen verband. Hij noemde enkel een naam, “Hector” en na het weerklinken van die naam opende ik moeizaam mijn ogen. Direct slikte ik van angst toen de op een mens lijkende wez-Gallade, op mij afliep en duidelijk scheen te reageren op de recent uitgesproken naam. Dat was een nogal menselijke naam, maar het wezen leek er ook veel op, buiten… een hele boel aspecten van zijn lijf, als het zelfs een mannetje was. Alarmerend keek ik Ademir’s kant op, maar deze oogde net zo kalm als altijd. De handen van de Gallade wamen dichterbij en bleven net boven mij schouder hangen. Nog steeds vertrouwde ik de man niet, maar keer op keer moest ik mezelf herhalen dat ik maar weinig keus had. Automatisch trok ik echter mijn hoofd wat weg. Het idee dat de handen van deze Hector in de buurt van een pijnlijke beetwond zat maakte het er niet beter op. ‘Snivy!’ Het geluid kwam letterlijk vanuit mijn buik vandaan en met mijn hart weer kloppend in mijn keel keek ik recht in de ogen van de slangachtige Pokémon. Dat was een zeer vreemd geluid van het slangachtige schepsel, ik had gesis verwacht, maar belangrijker nog… Wat wilde het? De Pokémon toverde een glimlachje op zijn geschubde gezicht en wreef vervolgens diens kopje langs mijn bovenbuik. Geruststellen. Dat was het. Ik streelde voorzichtig een vinger over zijn kop heen. Direct drukte deze zijn kopje er tegenaan en maakte aandoenlijke geluiden. Deze slangachtige Pokémon gedroeg zich totaal niet als ik verwacht had, maar was daadwerkelijk schattig. Plotseling weerklonken er zacht gezoem naast mij en direct keek ik naar mijn schouder waar een roze golf op verscheen. Verbijsterd door wat ik zag zweeg ik, en zag ik tot mijn verbazing de wond dichtgroeien. H-Hoe kon dat? Ik begreep het niet. Echt niet. Verward haalde ik mijn hand over mijn schouder heen, maar er was geen teken van een wond. Waar was deze Gallade allemaal toe in staat dan om wonden te geeneens en tot in hoeverre mate? Dit klonk als science fiction en iets wat thuishoorde in cartoons en boeken, niet de realiteit. Al spoedig vroeg de man of het met mij ging. “U-Uhm, ja?” Antwoordde ik direct, nog steeds zeer verward hoe mijn wond in een tel genezen was zonder een spoor achter te laten. “B-Bedankt, maar hoe is dat mogelijk? Hoe?” Ademir hield zich vreemd genoeg stil en keek de man’s kant op, terwijl de slangachtige Pokémon in mijn armen vrolijke sissende geluiden uitkraamde die dankbaar klonken. Dit was een vreemde dag.

De jongen was op zijn zachtst gezegd verbaasd, wat Judah hem niet kwalijk kon nemen. Je werd nu eenmaal niet elke dag door een psychische Pokémon genezen. Als antwoord op Judah's vraag of het al beter met hem ging – wat eigenlijk vanzelfsprekend was, maar je weet maar nooit – antwoordde de jongen alsof hij het zelf nog niet kon geloven. Er verscheen een geamuseerd glimlachje op het gezicht van Hector, die weer opstond en bij Judah ging staan om de jongen wat ruimte te geven. In elk geval bedankte de jongen hen, waarna hij vroeg hoe het mogelijk was dat hij was genezen. Nu keek Judah hem wat verbaasd aan, omdat dergelijke “aanvallen” vanzelfsprekend waren geworden voor hem. “Het is eigenlijk een aanval die in Pokémongevechten kan worden gebruikt,” zei hij toen hij had besloten hou hij het zou uitleggen. “Het zorgt ervoor dat de wonden van een tegenstander, of in dit geval jij, grotendeels genezen.” Hij keek Hector even aan om zeker te weten of hij het wel goed had uitgelegd, waarop de Gallade knikte. Judah keek weer naar de jongen en stak zijn hand naar hem uit om hem overeind te helpen. “Ik heet trouwens Judah,” zei hij daar maar meteen bij.

Schijnbaar was het een “aanval” geweest, iets wat ze in Pokémongevechten gebruikte. Een van de vele manieren waarop de Pokémon elkaar pijnigde. Vrolijk werd ik er niet van, ondanks dat de aanval andere kon genezen. Het was ook moeilijk om te geloven wat ik zonet waargenomen had. In een oogwenk genas mijn bloedende wond, dat klonk verre van realistisch. Normaal gesproken zou zoiets zeker een week duren, maar nee, hier niet. Het bleef voor mij moeilijk om zulke vreemde ervaringen op te doen die voor ieder ander normaal waren. Alledaags, zelfs. Inmiddels stak de man zijn hand naar mij uit. Huh? Lichtelijk verrast keek ik naar de man op die zichzelf voorstelde als ‘Judah’. Geen normale naam, maar dat lag waarschijnlijk aan mij. Maar of ik echter zijn hand moest vastgrijpen was maar de vraag. Deze Judah had zich ntfermd over mijn wonden, maar of dat gelijk stond aan vertrouwen? Met tegenzin greep ik zijn hand vast en schudde deze lichtjes, zodat de knagende pijn bij mijn schouder minder de overhand had. Was het slim wat ik nou deed? Ach, geen idee. “K-Kirito… Da’s mijn naam, aangenaam,” En nu? Ik liet zijn hand maar los en keek naar Ademir. Eerder leek hij te willen zeggen dat deze kerel geen dreiging vormde, maar klopte dat daadwerkelijk? De Metang gaf echter geen kik, terwijl de Snivy wild in mijn armen spartelde en zeurende geluiden begon te maken. Konden reptielachtige dat? ‘Hij heeft honger,’ Weerklonk de mechanische stem van Ademir in mijn achterhoofd, het bleef onwennig. Dat terzijde, ik had helemaal geen eten bij me en wist geeneens wát het at, dus.. ? Moest ik het eieren geven, bessen, planten of zelfs melk? Ugh, dat laatste was nogal… Ik schudde de gedachte weg en keek ietwat onzeker naar Judah. Het lukte mij niet om hem direct te vertrouwen, maar kon ik wel kieskeurig zijn, terwijl de Snivy zat te verhongeren? Vaderschap, heerlijk. “H-Heb je… wat eten bij je? V-Voor.. de Snivy, natuurlijk!” Eerlijk gezegd verwachtte ik vooralsnog een klap in mijn gezicht, doordat ik al om zoveel vroeg.

De jongen pakte Judah's hand vast, maar in plaats van deze te gebruiken als hulpmiddel om weer op te staan, schudde hij hem lichtjes. Of hij het verkeerd had begrepen of juist geen zin had om op te staan wist Judah niet, maar hij liet het verder maar voor wat het was. De jongen stelde zichzelf voor als Kirito, waarna hij de hand weer losliet. “Aangenaam, Kirito,” zei Judah, waarna zijn blik gleed naar de Snivy die op de schoot van de jongen zat. Hij spartelde wild en maakte zeurende geluiden, wat Judah ondertussen maar al te goed herkende: de jonge Pokémon had honger. Judah vroeg zich even af of hij Kirito daarover moest inlichten, maar het duurde niet lang voordat de jongen het zelf leek door te hebben. Hij stotterde terwijl hij aan Judah vroeg of hij eten bij zich had en de blonde jongeman wilde al bijna zeggen dat hij wel wat in zijn rugzak had zitten, maar besefte zich nog net op tijd dat hij die niet eens bij had. “Nee, sorry,” zei hij, waarna hij even nadenkend naar Hector keek. “Hoe lang hebben we erover gedaan om hier te komen? Een minuut of tien?” vroeg hij, waarop de Gallade knikte. De fokkerij was dus dichtbij en daar was voedsel in overvloed voor Pokémon. “Als je wil kan je wel met ons meekomen. Ik heb een fokkerij in de buurt en daar is genoeg te eten,” stelde hij aan de jongen voor toen hij hem weer aankeek. Hij begreep het wel als Kirito het niet zou vertrouwen om met een wildvreemde mee te gaan, maar een andere oplossing kon Judah even niet bedenken.