Sleep tight

Twee paar bruine ogen keken naar de azuurblauwe zee waar een veerboot doorheen voer. De golven doorklievend, stond een jongen van ongeveer een jaar of dertien met zijn armen over de reling hangend naar de oceaan te kijken. Naast hem zat een kleine Pikachu die met een gefascineerde blik naar het glinsterende water keek net als haar trainer. Sam en Celia waren al meer dan drie uur onderweg vanuit Kanto naar Hoenn iets waar de jongen al heel lang naar uitkeek. Hoenn was de plek waar het allemaal begonnen was als je besloot om Coordinator te worden, althans zijn moeder had hem dit vertelt. Hoewel Sam snel afscheid had genomen van zijn vaders en zusje in Vermillion City vond hij de reis toch wel tegen vallen, het duurde hartstikke lang plus dat er eigenlijk alleen maar toeristen op de boot te vinden waren, die hem wat geïrriteerd nakeken. Celia vond de vele ogen die op haar gericht waren niet echt fijn wat de jongen wel begreep.. het waren vooral wat oudere mensen die het niet echt op Pokémon hadden. En Sam weigerde om deze rede zijn Pikachu in haar bal te laten terug keren.

Alert spitste het gele wezentje haar oren waarop ze haar trainer aan zijn mouw trok. “Pikapi!” piepte Celia terwijl Sam zijn bruine ogen op zijn Pikachu richtte, die haar blik op een paar vreemde Pokémon richtte. Enthousiast oogde de jongen de groep water Pokémon die naast de boot zwommen in een poging het bij te houden. “Wauw,” bracht hij er onder de indruk uit. Hij wist niet wat het voor Pokémon waren maar veel mensen bestempelde deze Pokémon als een ‘Wailmer’ iets waar Sam nog nooit van had gehoord. Snel pakte de jongen zijn Pokédex erbij;
Wailmer is een Bal Walvis Pokémon. Als het lekker zonnig is, komt Wailmer naar het strand. Daar kun je hem zien rondhuppelen als een strandbal. Wailmer houdt ervan om mensen te laten schrikken door water in zijn lichaam op te slaan en door zijn neusgaten weg te spuiten. sprak het apparaatje. Sam knikte als teken dat hij het begreep en klapte de Pokédex dicht voor hij het weer in zijn zak stopte, zag de jonge coordinator een paar gebouwen in zicht komen. Dat moest wel Littleroot Town zijn..

Grijnzend keek hij naar Celia die het ook had gezien en voelde dat het gele beestje naar zijn schouder klom. “Pika!” piepte de Pikachu waarop ze met haar kleine vingertje naar de dichtbij komende huizen keek. Echter leken ze niet naar Littleroot Town te varen maar eerder een ommezwaai richting een havenstad. Opdat moment ging er een luide misthoorn af waardoor Sam en Celia zich rot schrokken, half hing de Pikachu aan zijn schouder.“Over een kwartier arriveren we in Slateport City. Ik herhaal; over een kwartier arriveren we in Slateport City.”Sam keek even rond het dek toen er mensen druk begonnen te praten waarop de jongen zich van de reling afzette. Zijn tas raapte hij van de grond af, die naast zijn voeten hadden gestaan, voor hij het voorwerp om zijn lege schouder gooide. “Oh man! ik kan niet wachten totdat we eindelijk aan land zijn!” sprak hij enthousiast waarna hij een arm om het nekje van zijn Pikachu wikkelde die haar rode wangetje tegen zijn gezicht duwde. “Pikachu..” piepte Celia ter reactie. Sam was best nieuwsgierig naar wat er te beleven viel in Hoenn, vooral naar het ei dat hij had gekregen. Wat zou daar in zitten? Wanneer zou het uitkomen?Sam wilde er eigenlijk ook niet teveel aandenken omdat het hem waarschijnlijk altijd bezig zou houden. Hierdoor zou hij niet eens op zijn omgeving kunnen letten.

Met dat in zijn achterhoofd zag hij dat de haven van Slateport City steeds dichterbij kwam, een moment waar hij al de hele tijd naar uitkeek. “Kijk Celia!” bracht Sam er enthousiast uit. De Pikachu keek verrast op toen haar trainer met haar vinger naar de haven wees die dichterbij kwam. Het was al avond, net iets na etenstijd, dus het begon al een beetje te schemeren. Langzaam maar zeker meerde de veerpont aan, waarop veel passagiers snel naar de loopplank liepen om af te stappen. Sam bleef echter even op zijn plek staan om de vele lichtjes te kunnen bewonderen voor hij aan land ging, hoorde hij overduidelijk dat er een kermis in de stad was. Het harde geluid dat veel attracties maakte een hoop herrie iets dat Celia niet heel erg prettig vond aan haar gevoelige oortjes. “Eindelijk zijn we er,” grijnsde Sam voor hij zich naar de loopplank begaf en de vrouw die er naast stond bedankte voor de goede zorg, liep Sam naar de uitgang van het huisje. Eenmaal buiten zag hij direct dat het heel druk was op de pier. Hele families waren hier heen gekomen om naar de kermis te gaan. “Wauw!” bracht Sam er ongelovig uit, maar ondanks alles wilde hij toch naar het Pokémon Center om te kunnen eten en te slapen. Zijn Pikachu dacht er net zo over want het beestje zag er hongerig uit. Hijzelf begon ook aardig trek te krijgen wat zijn maag duidelijk probeerde te maken.

Sam rekte zich even uit voor hij even om zich heen keek om het Pokémon Center te kunnen vinden maar hij zag het niet direct. Een vrouw die langs liep met een klein meisje aan haar hand stopte even toen ze zag dat de jongen om zich heen keek. “Kan ik je ergens mee helpen, jongen?” vroeg de vrouw waardoor Sam even geschrokken omkeek en de vrouw zag staan. “..oh..uhm..” murmelde Sam die even achter zijn hoofd krabde en om zich heen keek. De vrouw begon te grinniken. “Ik neem aan dat je de kermis zoekt?” vroeg ze waarop de jongen even met zijn wenkbrauw fronste en toen met zijn hoofd schudde. “Nou eigenlijk zoek ik het Pokémon Center,” reageerde hij en keek de vrouw toen vriendelijk aan, die een hand op zijn schouder legde en vervolgens naar een gebouw wees dat veel verdacht leek op het center. Het had een rood neonlicht op het dak staan dat de woorden pc vormde. “Oh dankuwel,” sprak Sam waarop hij naar zijn Pikachu wenkte en naar het gebouw liep, gevolgd door het gele wezentje. De schuifdeuren gingen automatisch open en vrijwel meteen zag de jongen dat het er erg rustig was. Waarschijnlijk waren veel trainers naar die kermis maar Sam zat daar nu niet echt op te wachten, hij was moe en had honger, dus wilde hij eigenlijk zo vroeg mogelijk gaan slapen.

Nadat hij een sleutel voor een kamer had gevraagd aan zuster Joy, en hij had gegeten in de kantine van het Center, gingen Sam en Celia naar boven om naar hun kamer te gaan. Kamer 340, stond er op de sleutel gegraveerd. De jongen en zijn Pikachu gingen de kamer binnen voor hij het weer op slot draaide en zijn tas op de stoel naast het bureau neerzette. Sam grinnikte toen hij zag dat Celia al op het bed zat in haar oogjes te wrijven. Ze was overduidelijk uitgeput van de bootreis net als haar trainer, die zijn schoenen uittrok en vervolgens zijn pyjama aantrok. Sam geeuwde uitgebreid voor hij in zijn bed stapte deed hij nog snel het licht uit en liep op blote voeten weer terug. Toen Sam eenmaal lag voelde hij dat Celia in zijn armen kroop en haar snuitje tegen zijn borst duwde. “Welterusten, Celia,” mompelde Sam tegen de Pikachu die al niet meer reageerde en in een diepe slaap was gevallen. “..morgen zullen we wel de stad gaan verkennen..” voegde hij er geeuwend aan toe waarop hij zijn ogen sloot en zelf ook in een diepe slaap viel.