Tranquility

Hij had met voorzorg een bos uitgekozen om wat te trainen met zijn pokémon, gezien dat regelmatig nog wel een beetje fout wilde lopen. Ergens had hij vandaag weinig zin in het gezeur van zijn Pikachu, maar zoals gewoonlijk zat de gele muis op zijn schouder en bedacht het allemaal geniepige plannetjes om zijn trainer te irriteren. Zo nu en dan hoorde hij het wezentje grinniken om zijn eigen gedachten, af en toe vroeg hij zich af wat er allemaal in die kop omging. In elk geval was dit bos de enige plek waar hij zonder gewonden te maken zijn team kon trainen, want die Rufflet van hem kon er ook een potje van. Zijn Pikachu had hij op een boomstronk laten stappen en hij had zijn vogel pokémon naar buiten gehaald. Het wezentje verscheen voor zijn neus en kantelde vragend zijn kopje. "We gaan eens wat doen aan die vliegproblemen van je," zei Jordan met een knikje en pakte de Rufflet op, om deze op een tak te zetten die op ooghoogte van hem was. Twijfelend keek de pokémon hem aan, zo makkelijk ging dat toch ook niet? Hij leek zelfs een beetje paniek in de ogen van de Rufflet te bespeuren. "Kijk, gewoon zo!" De blonde jongen spreidde zijn armen keurig recht en begon ermee op en neer te bewegen. Had hij even geluk dat hij alleen met zijn pokémon in een bos was. Op de achtergrond hoorde hij Sparklez grinniken, maar erop reageren deed hij niet.

{ Caroline }

Eerst leek zijn Rufflet wat verbaasd te zijn bij de iet wat aparte actie van zijn blonde trainer, maar het volgde zijn voorbeeld en klapte twijfelend zijn vleugels open. Hierna begon de pokémon ermee te fladderen, maar hij bleef nog altijd op de tak staan. Jordan deed het nog een paar keer voor en keek ondertussen zijn pokémon afwachtend aan. Nou..? Voordat er echter iets gebeurde stak er opeens een krachtige wind op uit het niks en werd zijn Rufflet de lucht in getild. Verbaasd keek Jordan toe, terwijl hij zag dat de pokémon paniekerig op en neer begon te klappen met zijn vleugels. Niet veel later stopte de plotselinge wind en stortte de pokémon regelrecht naar beneden. De blonde jongen deed een paar sprongen naar voren en spreidde zijn warmen, waarbij hij het wild klapperende beest opving voordat het de grond zou raken. Paniekerig sprong de Rufflet uit zijn armen, op zijn nu warrige haar, en klapte zijn veren recht. Een stem klonk en hij keek omhoog, schrok hierbij best wel van de plotselinge verschijning maar herkende al snel het rode hoofd wat zich op de rug van de Tropius. "Hey Caroline," zei hij verbaasd en toverde al snel een grijns op zijn gezicht. "Eh.. lang niet gezien?" Zijn Rufflet schudde nog altijd zijn veren goed en keek toen licht aangebrand in de richting van het tweetal, wat hem een zachte pets tegen het hoofd opleverde van de blonde jongen.

Hij moest toegeven dat hij door deze spectaculaire binnenkomst wel eventjes verbouwereerd was. Een aardige tijd had hij de ander niet meer gezien, en nu kwam ze opeens binnen walsen met dat enorme beest van een Tropius van d'r. Inderdaad was ze dus een tijdje verdwenen, maar Jordan besloot er maar niet over door te vragen. De vorige keer toen hij ergens over doorvroeg was het allemaal een beetje ongemakkelijk geworden, dus ja.. Hem werd gevraagd wat hij allemaal in de tussentijd had gedaan. Eerst haalde hij de Rufflet van zijn hoofd af en liet deze op zijn schouder zitten, waarna hij met zijn hand door zijn nu warrige blonde haren heen streek. Een mislukkende poging om het weet wat fatsoenlijk te krijgen. "Eh.. niet bepaald veel om eerlijk te zijn. Wat rondgehangen zo hier en daar.. maar niet echt wat nuttige dingen." Hij haalde kort zijn schouder op en keek naar Caroline. "Al heb ik pas wel twee nieuwe pokémon ontvangen in mijn team: een Petilil en een Vulpix. Jij nog bepaalde veranderingen ondergaan sinds de vorige keer?"

Er werd meteen gereageerd toen hij meldde dat hij twee nieuwe pokémon in zijn team erbij had. Toen de ander vroeg of ze hen kon zien knikte hij een keertje en greep rustig naar zijn riem. Ondertussen vertelde ze dat ze haar tweede badge al had en een shiny had gevangen. "Wauw! Dat is geweldig, gefeliciteerd! En wat voor shiny als ik vragen mag?" vroeg hij nieuwsgierig en keek haar enthousiast aan. Ondertussen klikte hij de twee pokéballs van de nieuwelingen open. Eerst verscheen zijn Petilil, die dromerig haar oogjes opende en verbaasd om zich heen keek. Daarna volgde al snel de baby Vulpix, die op zijn achterwerk neerplofte en met zijn pootjes in de hoek van zijn oogje wreef. Een murmelend geluidje kwam uit het bekje van de vospokémon en het keek hierna nieuwsgierig op. "Dit zijn mijn twee aanwinsten," meldde hij toen met ene kleine glimlach.

De pokémon die voor zijn neus verscheen was.. stevig. Eentje die je niet over het hoofd zag in elk geval. Een schaapachtige grijns speelde rond zijn lippen terwijl hij vriendelijk naar de pokémon, Renato, knikte. "Eh.. aangenaam.." zei hij toen in een poging de pokémon te begroeten. "Hij ziet er goed uit," zei hij terwijl hij vriendelijk naar de pokémon glimlachte. "Volgens mij heb jij iets met.. grote pokémon?"
De Vulpix keek met slaperige oogjes naar het meisje wat voor zijn neus zat. Het wezentje snufte een keertje en deed toen een stapje naar voren, om voorzichtig aan het meisje te snuffelen en uiteindelijk een zacht, goedkeurend geluidje te laten horen. Het wezentje was wat dat betrof niet zo moeilijk als het om vriendjes maken ging, maar wel een beetje verkennend in eerste instantie. Jordan grijnsde eventjes toen het wezentje een compliment kreeg dat het schattig was. "Het is nog een baby pokémon, dus hij zal nog veel moeten leren. Maar hij mag je in elk geval wel."

Een kleine grijns speelde rond zijn gezicht bij het horen van haar excuus. "Ik denk niet dat mijn team gaat bestaan uit reuzen, ben ik bang." Het kon best wel een voordeel zijn als je pokémon zo groot en vernietigend waren. Dat van hem was eerder gewoon.. schattig. Oeps. Hij krabde eventjes achter zijn oor en keek neer op de vier pokémon die zijn team nu vulden. Niet bepaald dreigend nee, geen van allen. Dat werd dus extra hard trainen en hopen dat ze snel sterk genoeg waren voor de eerste gym, die hij nog altijd niet had uitgedaagd. Bij de vraag hoe hij aan die Vulpix kwam haalde hij zijn schouder op. "Ik heb hem gekocht van een breeder," zei hij met een scheve glimlach en keek naar het jonge wezentje. "In elk geval, heb je zin om iets te gaan doen?" vroeg hij toen opgewekt en keek de ander vragend aan.