Pyromania

Het was een snikhete dag met temperaturen die ruim boven de 30 graden Celsius staken. Iedereen liep er ook bij met zo min zo mogelijk kleren om naar het strand te trekken wat vrij ver van Santalune City zat. Behalve een enkeling, zoals Ciro die het een geweldige dag vond om de Bug type gym uit te dagen. Alles zou enkel maar in zijn voordeel moeten gaan op een snikhete dag. Alles ging immers sneller in de fik. Echter liep hij voor de verandering enkel in een zwart hemd rond in plaats van de rode vest en witte shirt. Anders verdroeg hij het wat minder. Gelukkig leek Kalos haast Hoenn, al was het maar voor één dag. Met een geamuseerde grijns liep hij dus rond 12 uur s ’middags, wanneer de hitte op een ondragelijk niveau kwam recht naar de gym. Het was niet moeilijk te vinden, maar hij had gehoord dat het een museum was vol.. foto’s. Hé, bah, niet iets waar hij van op keek. Meer wist hij echter niet te krijgen uit de lokale bevolking, enkel iets over een gigantische spinnenweb? Ach, het zou hem geeneens verbazen. Een goudgekleurd gebouw met een donkergroen dak en daarvoor een standbeeld van de logo van de Pokémon league doemde op. Nee, geen boeiend gebouw. Het groene was afschuwelijk. Maar goed, hij liep er recht op af en was niet verast toen hij amper een Trainer voorbij zag rennen of lopen. Het was haast doodstil in die straat en eigenlijk de hele stad. Als de gymleidster inmiddels ook zich vermaakte op het strand werd het wel heel makkelijk. Tijd om naar de almachtige fotocollectie te kijken. Pff, hij kon er hopelijk om lachen, wanneer het te slecht voor woorden was. Hij schoof de deuren opzij en keek niet geamuseerd naar de foto’s. Een foto wat op een… Wat was het, eigenlijk? Het leek op een Ledyba, maar kon net zo goed een misvormde Caterpie zijn. En de titel? “De Bug type wonders”. Direct lachte Ciro hardop. Wauw, creatief hoor! En dat oranje schim leek op een Charmander of was het de zon? Echt, het was rotzooi. Hij kon er zelfs betere maken. Op dit punt nam hij geeneens de moeite om de titel te lezen. “Wat een rotzooi allemaal,” opperde hij. ‘Pardon?’ Weerklonk plotseling een vrouwelijke stem en geschrokken draaide hij zich om. Lelijke blonde strohaar gepaard met dezelfde kleren die hij normaal gesproken droeg, maar de vrouwelijke variant ervan. Was ze een cosplayer? Wacht, strohaar. Dit was..

“Yo, Viola. Ik wil je gym uitdagen, je fotocollectie boeit mij niet. Of wil je mij nog wat te lachen geven?” Dit bezorgde een diep frons op haar gezicht, terwijl ze haar woede scheen te onderdrukken onder een geforceerde glimlach. Het zag er zo grappig uit. ‘Aah, grijp die paal en dan kom ik eraan,’ Ciro volgde haar blik naar een paal die verderop stond en waaronder de grond verdwenen was. Hij vertrouwde dit voor geen meter. “Ik ben geen paaldanser! En u bent dan een pedo!” snoof Ciro haar toe, waarop een ongemakkelijke lach op haar gezicht verscheen. ‘Ga gewoon, Trainer. Dan kan jij mij bevechten,’ Nou was het Ciro’s beurt om de vrouw fronsend aan te kijken. Ze dacht dat hij een Trainer was? Wauw, oké. Dat was hij verre van, de enige reden dat hij de gym zou bevechten was om de rups en kip net dat duwtje te geven om ooit te evolueren. Hij besloot echter dat het genoeg tijd had gekost om met mevrouwtje strohaar te praten en stapte zonder iets te zeggen naar de paal toe. Oké, en nu gewoon.. zakken? Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar beneden waar een enorme spinnenweb scheen te zitten. Hé, jakkes. Maakte ze het dan nooit schoon? Ach, hij greep de paal vast en gleed naar beneden toe en kwam met zijn veten op een kleverig spinnenweb terecht. “Wow,” Kraamde hij uit, terwijl hij zijn evenwicht zocht, enkel om vervolgens met een van afschuw getrokken gezicht over de draden te lopen. Het zag er echt goor uit, al die slijm. Als ze straks een Galvantula zou gebruiken, zou dat hem geeneens verbazen. Verderop viel een houten hut hem op, net groot genoeg voor een gevecht, maar het zat bizar vol foto’s van.. Trainer’s. Wacht, zag hij nou een groenharige jongen of was dat zijn verbeelding?  Ciro besloot er niet verder over na te denken en liep voorzichtig op de hut af, waar de stroharige dame al aan haar zijde klaarstond. Het leek echt alsof hij het tegen een Bug Catcher ging opnemen een beul schil. Een derde figuur verscheen in zijn blikveld die wat aan de zijde stond om de regels uit te leggen. Hij kende die regels wel al, het boeide hem niet meer. Het was tijd voor wat muziek. De jongen plaatste de koptelefoon over zijn hoofd, stelde zijn mobiel in op ‘shuffle’ en grijnsde toen zijn lievelingsliedje opstak. Pyromania. Damn, toepasselijk.

VS.

‘Wat is je naam?’ Ciro hoorde de vrouw amper boven het muziek uit en pas oen de scheidsrechter geërgerd een klopje op zijn schouder gaf, verlaagde hij de volume. “Ciro Raedmund,” Antwoordde hij kort, waarop de scheidsrechter terugkeerde naar zijn plaats en zijn verhaal afmaakte. Tijd voor het gymgevecht. De stroharige dame haalde eerst haar Pokémon tevoorschijn wat een Surskit scheen te zijn, een miezerige, maar snelle waterloper die de uitstraling had van wat men “kawaii” zou vinden. Ciro zag het er echter niet in; het had een vreemd blond plukje op zijn kop. Nu was het tijd voor zijn “schattige” Pokémon, een Trapinch en met een korte klik op de Pokéball verscheen Calliber. Direct keek de rupsachtige Pokémon vrolijk naar de waterloper met haar stervormige ogen. Hij besefte dat hij niet in het voordeel was met een trage grondrups tegenover een waterloper die bliksemsnel was, maar niemand zei dat zijn kans om te winnen nihil zou zijn. En een badge innen kon ook door eens een ander tactiek te gebruiken. De strijd begon echter, want de stroharige dame beviel de Surskit om zijn Sweet Scent te gebruiken. Een zoete geur vulde het veld en dreigde Calliber’s kant op te gaan, terwijl de waterloper al op een rap tempo op de Pokémon afkwam met een vastberaden blik in zijn ogen. Zo bang voor een minuscule Pokémon, echt waar. Nou was het echter aan hun om een tegenaanval in te zetten en gezien de geur in principe gas was en de Surskit vlak daarachter kwam schot een aanval hem te binnen wat nuttig zou zijn. En leuk voor later. “Sand Attack!” Direct wierp de Trapinch zand van zich af en kwam  deze tegen de Sweet Scent aan, maar mistte nog net de Surskit die het op tijd wist te ontwijken door opzij te springen. ‘Bubble!’ Direct vuurde de Pokémon een zee van bubbels op de Trapinch af die wat verrast opkeek, maar zich niet verroerde. Het was wellicht een effectieve aanval en Calliber kon niet zo snel een tegenaanval afvuren. Het baarde Ciro echter weinig zorgen, terwijl het muziek door bleef spelen, gezien hij genoeg trucjes kon uithalen. Eindelijk. “Bide,” Direct snoof Calliber luid en liet alle bubbels op haar neerstrijken die van de Surskit kwamen. De stroharige dame merkte direct zijn strategie op en haakte de aanval af, gezien de Trapinch spoedig zou uithalen met de dubbele waarde van hoeveel schade zij opgelopen had. Een nogal risicovolle situatie. ‘Maak afstand en gebruik weer Sweet Scent!’ De Surskit schoot naar achteren en maakte wat ruimte tussen haar en de Trapinch, voordat ze een tweede zoete aroma vrijliet. Tot nu toe leek de gymleidster heel veel te vertrouwen op de snelheid van haar Pokémon, want zo kon ze snel in de verdediging gaan. Hij had zin om haar tactiek te dwarsbomen, maar wel pas wanneer Calliber gereed was. ‘Grmpf,’ Snoof de Trapinch, een teken dat ze klaar was om aan te vallen, maar helaas stond de Surskit al verderop en met die Sweet Scent werd die afstand op tijd overbruggen pittig. “Rock Slide!” De Trapinch keek hiervan verward op, maar liet direct een wit licht boven de Surskit verschijnen waar vervolgens een hele reeks rotsen uit verschenen. ‘Ontwijk!’ De Surskit ontweek de rotsen door behendig over de grond te glijden, maar een kiezeltje kwam recht op een van zijn ledematen terecht. Een kreun liet de Pokémon horen wiens snelheid verminderd was en direct verscheen er een bezorgde gezichtsuitdrukking op strohaar’s gezicht. Ha! Afgeleidt. “Sand Tomb en gebruik de opgekropte energie!” Een valse glim verscheen in Calliber’s ogen en met een instemmend geluid liet verscheen er een zandstorm om de Surskit heen, die geschrokken in elkaar kroop. Enkele kiezeltjes van de Rock Slide werden vastgegrepen door de zandstorm en cirkelden dreigend om de Surskit en bezorgde deze bij een poging om te ontsnappen een diepe schram in zijn tere lijf. Dit was een geamuseerd gezicht. Zeker nu de Bide eigenlijk ter afleiding gebruikt was en eerder om te testen hoe slim mevrouw strohaar nou eigenlijk was. Net een beetje jammer dat Calliber daarvoor schade had moeten oplopen, maar je kon niet alles hebben. “Sand Attack,” Calliber scheen haast te stralen en wierp geheel in haar element zand om niet alleen de zandstorm te versterken, maar ook de nauwkeurigheid van de Surskit af te laten nemen. “Dit ziet er mooier uit dan je foto’s,” Zei Ciro met een valse grijns, enkel voor meer afschuw wekkend bij de dame. ‘Grmpf, Surskit, gebruik je Bubble en klim via de stenen eruit!’ Slim, dat zeker, maar zo ver liet hij het niet komen. Ze wilde dus dat de Surskit het zand zou bevochtigen, zodat het modderig zou worden om vervolgens via de rondvliegende keien te ontsnappen. Leuk idee, maar.. Nee. “Grijp een steen en gebruik je Feint Attack!” Direct kroop de Pokémon dichter naar de zandstorm toe, maar was trager dan een gehandicapte Shuckle tot Ciro’s afschuw. Ugh, sneller! De Surskit vuurde inmiddels al bubbels op de keien en zand af en verzwakte de kracht van de zandstorm met elke rake klap. Dit ging te lang duren.

Zowel de scheidsrechter als mevrouw strohaar keken verrast op toen hij de Trapinch vastgreep. Oké, waarom was ze zo zwaar?! “W-Wat heb je gegeten, Calliber?” De Trapinch wiebelde enkel vrolijk met haar poten. Daar had hij ook veel aan. Ugh, met moeite tilde hij de Pokémon van de grond en wierp het enigszins de juiste kant op. In de lucht hield de Trapinch al haar stompe, oranje poot naar achteren en in alle paniek schoot de bleek geworden Surskit bubbels naar de Pokémon. “Kom op!” Snauwde Ciro, en boven wonder haalde de Trapinch fel uit, maar gevolgd door een luide pijnkreet van de Surskit. De zandstorm ebde weg en een sterke wind vol zand schoot langs de drie mensen heen. Hij sloeg zijn armen voor zich, maar het zand kwam in zijn ogen terecht. En mond. “Báh, Calliber!” met een verafschuwd gezicht spuugde hij het zand weg en wierp hij een geagiteerde blik op de Trapinch. Wacht, waar was die “kawaii” waterloper? Ook de gymleidster was verward, maar de scheidsrechter scheen het wel te weten, gezien hij een vies gezicht trok en zo groen als een Treecko werd. Met een frons keek hij de man aan. “Dus?” De man wees geduffeld naar Calliber die nietsvermoedend om zich heen keek. Wacht, die blik. “CALLIBER?!” Direct stapte hij op de Trapinch af  en probeerde met zijn blote handen haar kaken te openen. Natuurlijk zat dit te gebeuren; ze zou de tegenstander’s Pokémon oppeuzelen en normaal gesproken was dat geen problem, maar nu wilde hij enkel zien of de Surskit dus echt uitgeschakeld was. Anders mocht mevrouw strohaar niet een tweede Pokémon inzetten. Kom op, help mee, Calliber! De Trapinch sputterde fel tegen en weigerde haar kaken te openen. Haar koppigheid was echt enorm. Met blote handen ging het niet werken, dan maar zo. De jongen schopte tegen haar kop aan en ze wist weer in de lucht te belanden, maar spuugde de Surskit uit. Dood, levend f bewusteloos? Met een nat klinkende plons kwam de Surskit bewusteloos voor hem neer, gehuld door diepe schrammen die nog aan het bloeden waren. Goed genoeg. “AAAH!” Geschrokken keek hij op, enkel om keihard in de lach te schieten. De Trapinch hield haar kaken om het gezicht van mevrouw strohaar en trok haar lichaam helemaal naar voren door haar gewicht. Bezorgd snelde de scheidsrechter naar haar toe en probeerde de Pokemon van haar af te krijgen wat niet lukte. Dat kwam niet als een verassing. Toen de man hem een woeste blik wierp, begreep hij de hint en keerde de Trapinch terug. “Zo, beter? Ze vond je hoofd gewoon…. Smakelijk. Gek genoeg, ze hield nooit echt van stro,” Mompelde Ciro en verborg de Pokéball, terwijl de scheidsrechter weer aan de zijlijn plaatsnam en de gymleidster in kwestie woest, maar verward naar hem keek. ‘Zozo, je lach niet meer na mijn volgende Pokémon hoor!’ Inmiddels was ze naar de Surskit toegerend, sprak liefkozende woorden, voordat ze deze terugkeerde. ‘Grmpf bereidt je voor!’ Wat loze dreigingen, oké. Ze keerde terug naar haar kant en zette haar haar snel weer in  “model”, oftewel de vorm van een croissant, voordat ze haar tweede Pokémon liet verschijnen. Ciro hief zijn schouders wat op. Hij was al voorbereidt.

VS.

Ditmaal verscheen er een afschuwelijk, lelijke vlinder met kraloogjes, maar een spuuglelijk patroon op zijn vleugels. Een Vivillon, de Kalos variant van een Beautifly en een Butterfree. Regio van de schoonheid, werkelijk waar. Het was echter tijd om de boel te braden en dat kon enkel goed kan met een vurige kip die karate aanvallen kon. Rifle. Ciro haalde de Combusken tevoorschijn die vastberaden een strijdkreet let horen en vastberaden zijn poten strak voor zich hield. Hopelijk deed de kip ten minste iets goeds voor de verandering; een Charmander deed het namelijk al beter dan hem. In de tussentijd begon Ciro te headbangen op het lied die nog steeds aan de gang was. Eindelijk kon hij ten minste de boel platbranden. Weer scheen de gymleidster niet op zijn zet te willen wachten, maar oogde ze iets kalmer. Tja, ze kende nu wel zijn strategie, althans de gedachte erachter en ze scheen deze na te doen met haar aanval. ‘Vivillion, gebruik je Gust en Powder!’ Dat was gewoonweg gemeen. De aanval kwam niet enkel sneller aan, maar de poeder zou Rifle schade bezorgen als hij de aanval wilde ontwijken met een Flame Charge om sneller te zijn dan de vlinder. Daar ging het afbranden van de boel. Tenzij, hij dat juíst wilde! De Vivillon klapte inmiddels met haar vleugels en vuurde een mini-tornado op de Combusken af, gepaard met een felgekleurde poeder en schoot weer vlak voor de gymleidster. Direct spande Rifle zijn lichaam aan en leunde iets meer op een van zijn achterpoten, klaar om de aanval te ontwijken. Ciro had echter een ander idee. “Gebruik je Ember op de tornado,” De Combusken ontspande zijn lichaam met enige tegenin, maar vuurde een vlammenzee richting de door poeder gehulde tornado. Direct zorgde de Fire type aanval voor een explosie en knalde de tornado uit elkaar met als gevolg een enorme windvlaag. Direct zakte Ciro door zij knieën om stevig te blijven staan, ondanks dat hij dacht elk moment weggeblazen te worden. Leuk idee, maar die wind mocht minder. Rifle scheen er beter om te gaan en hield zichzelf vlak boven de grond door op zijn voorpoten te leunen. Waar was die Vivillon? Alert speurde Ciro het veld af, totdat de vlinder zich tegen het plafond openbaarde met enkel een milde schram op zijn lichaam. Slim. Een paars gloeiend scherm zweefde vlak voor de Pokémon die de klap drastisch verminderd had en om hoopte op te zoeken bij een explosie as degelijk slim. Grmpf, dit was zeker irritant. “Rifle, Flame Charge!” De Combusken bromde wat en liet een laagje vuur over zijn verenpak verschijnen, maar het ging mis; een knal klonk en met een kreun zakte Rifle door zijn achterpoten. “Rifle! Ow wacht.. “Er zat dus waarschijnlijk nog wat poeder op hem na die vorige windvlaag. Nog leuker. Enkel ‘Peck’ was dan nog effectief op de Vivillon. Hmm, wat nu? ‘Stun Spore en dan Psybeam!’ De vlinder Pokémon was volledig in het voordeel op dit punt en gezien de gekozen aanval wilde de gymleidster zelfs hem ervan weerhouden de ‘Pek’ te gebruiken of snelheid te verkrijgen. Met die Psybeam zou het zeker snel afgelopen zijn. Inmiddels grijnsde de Vivillon en benaderde de Combusken door naar beneden te duiken en wierp vervolgens de gele poeder op de Pokémon af. Snel handelen! “Ember en dan Double Kick om te ontwijken!” Het scheelde weinig, maar hij vuurde een tweede vlammenzee op de aanval af die de gele poeder raakte en eveneens explodeerde, maar minder heftig. Ondanks dat schoot de Vivillon door de dikke rook heen, achter de Combusken aan die inmiddels een trap richting de grond uitdeelde om zichzelf de lucht in te krijgen. De twee keken elkaar strak aan, elk aardig verrast, maar ze deelde dezelfde vastberaden blik. Een kip vond zijn waardige tegenstander in een foeilelijke vlinder. Logisch. Direct trapte Rifle richting de vlinder, maar deze schoot nog net opzij, waardoor Combusken richting de grond viel. Tsk. Wacht eens even…. Ja, dat kon hij uitproberen! “Flame Charge en Peck!” Dit zorgde voor verraste reacties bij alle partijen en zelfs Rifle, maar ondanks dat deed de Combusken wat er van hem gevraagd werd. Hij draaide zich met een ruk om, liet zijn lichaam voor de tweede keer gehuld worden met een laag vlammen. Het kwam niet als een verassing dat direct een kleine explosie bij zijn poot ontstond van het overige poeder, maar nou sloeg de koppigheid toe. De Combusken kreunde en zijn lichaam werd meer richting de grond toegetrokken en natuurlijk vuurde de Vivillon direct een paarse straal op hem af. Echter kwam er weer een vuurlaag om zijn lichaam en hield hij zijn lijf recht, totdat zijn achterpoten de grond raakte en hij direct omhoog schoot. Geschrokken staarde de vlinder hem aan toen de paarse straal enkel maar de achterpoten van de Pokémon wist te raken, vlak nadat hij zichzelf de lucht in gebracht had. Goed zo, Rifle! “NU!” Gepaard met een luide strijdkreet schoot de Combusken op de Vivillon en knalde met zijn vlijmscherpe snavel en door vlammen gehulde lichaam tegen de Vivillon. De vlinder probeerde nog weg te fladderen, maar de klap kwam te onverwachts aan en “per ongeluk”  doorboorde Rifle een van de ogen van de Pokémon. “En duw dat ding naar de grond!” Opperde Ciro volledig in de ban van de actie. De Combusken werd enkel meer gemotiveerd nu de smaak van bloed zijn snavel vulde en doorboorde met zijn vlijmscherpe klauwen het grijze lichaampje van de vlinder. Inmiddels was de gymleidster sprakeloos, maar scheen ze in alle paniek op tijd met een weerwoord te komen. ‘Snel, Struggle Bug!’ Bijna wisten de uiteinde van Rifle’s klauwen te verschijnen aan de wederzijde van de vlinder, maar terwijl de vlinder bloed uitspuwde haalde ze fel uit met haar lichaam tot Rifle’s ergernis. Deze verloor zijn grip en knalde tegen de grond aan, terwijl de Vivillon op tijd wist te ontsnappen door heftig met haar vleugels te fladderen. Uitgeput verscheen deze vlak voor de gymleidster, amper nog in staat in de lucht te blijven en waarschijnlijk zelfs maar diepte te zien.

“Rifle, sta op,” Zei Ciro kalm, toen de Combusken zichzelf trillend overeind bracht en gepaard met gekreun. “Nog eventjes, laten we het afmaken! We geven ze een barbecue, goed?” Even wat motivatie voor de laatste paar zetten. Rifle scheen echter niet geheel stabiel te kunnen staan op zijn achterpoten door de Psybeam van eerder, maar stond ten minste. De twee Pokémon staarden elkaar recht aan en gromde zacht. De gymleidster zuchtte opgelucht, maar was duidelijk nog van streek met de toestand van de vlinder. Het as maar een vlinder, die gingen toch snel dood. “Snel, Psybeam!” De Vivillon vuurde direct weer een paarse straal op Rifle af, maar Ciro zweeg met een grijns op zijn gelaat, waardoor de Combusken zich niet verroerde en de aanval verdroeg. ‘Huh? Waarom?’ Ciro betrapte haar op haar verbazing en vervolgens haar achterdocht. Hij wilde een barbecue en hoe ging dat beter dan Rifle’s ability te activeren? Een rode gloed verscheen om de zeer stille Combusken, totdat deze opkeek en dezelfde grijns als Ciro op zijn gelaat kreeg. “Ember op alles!” De Combusken vuurde een vlammenzee om zich heen tot strohaar’s afschuw en vele vlammen dansten spoedig op het veld. Angstig zocht de Vivillon het luchtruim op, hoewel ze niet ver kwam door de diepe wonden in haar lichaam en haar zwaar bloedende oog. De scheidsrechter en strohaar’s reactie waren echter kostelijk; ze keken zo angstig naar het vuur. Heerlijk. “Flame Charge op volle kracht, Rifle!” En daar kwam de climaxvan het liedje; “Pyromania!”. De Combusken liet voor de derde keer een laag vlammen om zich heen vormen, maar ondanks de restende explosie van het poeder, zette hij de aanval voort. De vlammen groeide en het paniek nam toe bij mevrouw strohaar. “Gust! Snel!” De Vivillon sloeg vermoeid met haar vleugels en de tornado die eruit verscheen wist enkel de vlammen te versterken door de toename aan zuurstof wat brandstof voor ze was. Het begon warmer en warmer te worden en des te gunstiger voor hem en Rifle welk plotseling wegschoot en direct de vlammenzee in sprong. De vlammen om zijn lijf werden groter en zijn gestalte leek steeds groter en groter, terwijl de Vivillon angstig nog hoger probeerde te fladderen. “Powder, heel veel Powder!’ Was dat het laatste beetje vastberadenheid van de dame, wauw. Vuur had haar echt op stang weten te jagen, wellicht kon er nog een schepje bovenop, niet waar?  Wanhopig wierp de vlinder de poeder keer op keer op het vuur, maar het zorgde enkel voor krachtige explosies die het vuur ook enkel versterkte. Niets kon de gymleidster meer doen om het te stoppen. Niets. “Zet je af en maak het af!” De Combusken rende echter gedreven door, haast alsof hij door het lint was gegaan door de warmte en de grote hoeveelheid vuur die hem in zijn greep hield. Was het te risicovol geweest? “Rifle! Yo, maak het af!” Geen reactie. De Combusken bleef als een maniak rondspringen. “RIFLE!” Probeerde Ciro luider, maar hoewel de Combusken weer vlak voor hem rende hoorde deze hem niet. Rifle’s ogen waren echt bloedrood. Wauw. Het was hem teveel geworden. Leuk. Ciro beet op zijn onderlip, snoof en rende op de kip af die hij amper op dit punt nog wist bij te houden. Nu pas was hij pas sneller dan hem. Hij moest die kip weer in het gareel krijgen.

Wonder boven wonder wist hij echter Rifle’s korte pluimstaart vast te grijpen en hield zijn armen om de nek van de kip. Aah! Au! De vlammen… De gymleidster slaakte een kreet, net zoals de scheidsrechter, maar Ciro dempte de pijnkreet in. Hitte was hij gewend, brandwonden ook, maar dit sloeg alles! Argh, pijn, pijn, rot pijn. De Combusken remde af en wierp hem een tegenstrijdige kille blik toe, terwijl hij heftig tegenstribbelde. “R-R-Rustig, R-Ri-Rifle!” Damn, het was moeilijk om die kip plotseling onder controle te houden, “H-Het is goed,” De Combusken ging nog steeds door het lint, totdat Ciro zijn grip op hem verloor en met een knal recht in de vlammenzee terecht kwam. “AU!” Direct hees hij zichzelf uit de vlammenzee en hoorde ironisch genoeg eveneens het woord “Au, au, AU, Pyromania” zijn koptelefoon ontsnappen. Zijn kleren brandde na, maar na zichzelf automatisch over de grond gerold te hebben was dat verholpen. Auw, dit ging Rifle bezuren! Genadeloos! De brandwonden zouden hem voor een tijdje teisteren, want die vlammen waren warmer dan waarmee hij werkte. Met zijn ogen dichtgeknepen van de pijn en zijn lichaam stijf om zo min zo mogelijk zijn gebraden ledematen te bewegen hoorde hij een luide knal. Huh? Rifle was op de vlinder afgeschoten en had eindelijk zijn Flame Charge schijnbaar gebruikt met als gevolg dat de vlinder verderop aanbrandde en het bezorgde getok van Rifle naast hem klonk. ‘Combu-Combusken?’ Een traan viel op zijn wang, Rifle’s traan eigenlijk en zwakjes grijnsde hij door de vreselijke pijn heen. “G-Goed gedaan, nu h-hopen… dat het goed genoeg was,” Begon Ciro, “W-We eten hopelijk vlinders vandaag,” Ditmaal sloeg de Combusken zijn voorpoten om zijn lichaam heen, maar hield zijn betraande ogen gericht op de vlinder. Hadden ze dit dan gewonnen? Rifle kreunde door zijn pijnlijk aanvoelende lichaam, maar hield zich sterk.

De vlinder bewoog al niet meer en gerustgesteld dat het schijnbaar een overwinning was voor hen zuchtte Rifle. Gewonnen? Ciro grijnsde moeizaam en hees zichzelf overeind na drie keer het geprobeerd te hebben met de Combuskens hulp. Het bezorgde getok was nergens voor nodig. “Eindelijk deed je wat.. goeds,” De verbaasde blik in de Combusken’s ogen waren kostelijk, maar helaas, de gymleidster en scheidsrechter ruïneerde het moment door zich over de bijna niet meer een vlinder voorstellende schepsel te ontfermen. Ehm, zijn badge.. iemand? Moest hij het zelf pakken, of wat? Hij liet Calliber uit zijn Pokéball, welk genoot van de heersende hitte en vlammenzee. “Pak de badge,” Direct knikte de rupsachtige schepsel en kroop richting de gymleidster, verraste haar doo zijn tanden in haar zij te planten en wist de gymbadge op te sporen met zijn kaken. Zo, dat ook weer gebeurd. Trots trok hij de badge uit Caliber’s kaken en zag het voorwerp glimmen onder het licht van de vlammen. Wat een lelijk geval, maar schijnbaar stelde het veel voor. Tijd om te gaan echter, hij had pijn en de benauwdheid werd irritant. Maar.. hoe? Rifle scheen al de oplossing gevonden te hebben; een houten trap…. Die half in de fik was gevlogen. Ach, erger konden de brandwonden en pijn toch niet worden. Met veel moeite liep ij deze met de twee het trapje af, enkel om een foto voor hem weg zien te schuiven en een overenthousiaste fotograaf die direct een foto van hem wilde maken. Nu? Van alle momenten? Zijn haar zat rommelig, zijn kleren waren naar de maan en hij zat onder de brandwonden. Maar ja, “lachen”. Woedend sprong hij op de man af met zijn laatste beetje kracht, terwijl de foto gemaakt werd. Echter was er schijnbaar een photobomb plaatsevonden, want twee onbekende Pokémon stonden geamuseerd achter hem; een lichtgevende Blaziken en Vibrava. Pas na zijn frustratie geuit te hebben op de man en het in lichterlaaie gebouw achter zich te hebben gelaten viel het hem pas op. Huh? Een enorme kip en een soort.. libelle? Wacht, waren ze nou… Rifle sloeg zijn armen over elkaar, terwijl Calliber vrolijk om hem heen vloog. “EINDELIJK!” En met die woorden, struikelde hij over zijn voeten en ving Rifle hem direct op, zijn armen nogmaals bezorgd over hem heen gesloten. Eindelijk was die kip geëvolueerd in iets waar hij meer aan had. En hij had geen rups aan zijn zijde meer. Was ook wel leuk. Maar… brandwonden, pijn en hitte. Ook belangrijk om even de ziekenboeg te bezoeken. Wat er met mevrouw strohaar en stijve scheidsrechter zou gebeuren was niet boeiend. Dit hoorde bij hun baan.