Het was warm. Dat was het eerste dat het zwartharige meisje opmerkte toen ze het met planten gevulde gebouw binnenstapte. De gedachte dat ze haar volgende gymgevecht in een broeikas ging doen, deed haar even grinniken. Achter haar viel de deur dicht, waardoor de geluiden van Coumarine buitengesloten werd en een ander geluid haar oren vulde. Lynn fronste.
Snip, snip, snip. Waar kwam dat nou weer vandaan? Terwijl haar ogen de omgeving afzochten naar de bron van het geluid, ritsten haar handen haar vest los en knoopten dat om haar middel. Ze zag planten, overal, waardoor het niet goed te zien was waar de ruimte eindigde en wat zich erin bevond.
Snip, snip-snip, snip. Het zwartharige meisje vernauwde haar ogen. Ze meende het geluid te kennen, maar kon het nog niet helemaal goed plaatsen. Een ongeduldige miauw deed haar naast zich kijken. Zara keek naar het meisje op, onrustig met haar staart zwiepend. Lynn grijnsde plagend. Sloom richtte ze haar blik weer naar voren en rekte zich uit.
“Ik denk,” begon ze, steels een blik op haar maatje werpend,
“dat we voor vandaag wel weer genoeg van de Gym gezien hebben. Laten we maar weer gaan.” Om haar woorden kracht bij te zetten, draaide de zwartharige zich half naar de deur. De katachtige Pokémon maakte een verontwaardigd geluid en duwde vervolgens haar lichaam tegen Lynn, waarna ze het meisje van de deur af begon te duwen. Lynn lachte en gaf haar maatje een aai.
“Grapje, Zara. Ik heb er net zoveel zin in als jij.” De Liepard snoof, maar er was alweer een enthousiaste schittering in haar gifgroene ogen te zien. Ze had zin in de uitdaging, dat was duidelijk. En haar Trainer had er ook zin in, maar voor ze aan het gevecht konden beginnen, moesten ze misschien eerst de Gymleader vinden.
Snip, snip. Hm. Gezien ze niets anders hadden om op af te gaan, konden ze net zo goed proberen uit te vinden waar het geluid vandaan kwam, bedacht Lynn zich.
“Goed maatje, leid de weg.” Zara knikte en schoot het broeikasoerwoud in, haar neus in de lucht en een alerte blik in haar ogen. Het zwartharige meisje volgde in een wat rustiger tempo, de planten en de rest van de omgeving in zich opnemend. Het viel haar op dat er zwarte schroeiplekken op de grond te zien waren en dat er soms plotselinge gaten in het groen zaten. Schade van het vorige gevecht, misschien?
Snip, snip-snip. Ook werd ze zich ervan bewust dat ze het langzamerhand warmer begon te krijgen. Het was immers al langzamerhand zomer geworden, en de felle zon die door het glazen dak scheen en daardoor versterkt leek te worden, deed haar zweten. Lynn viste een elastiekje uit een van haar vestzakken en deed haar haar in een slordige staart. Ze was nooit goed geweest in dat soort dingen – haardingen en modedingen. Of iets praktisch was, vond ze toch belangrijker en daarom had ze daar altijd meer aandacht aan besteed. In ieder geval verkoelde het haar nu wat.
Snip, snip, snip. Lynn hield halt. Het geluid had dichtbij geklonken. Ook Zara stond stil, haar oren bewogen onrustig heen en weer.
Snip. Een lichte frons verscheen op het gezicht van het meisje. Sterker nog, het geluid kwam van vlak naast haar, maar daar bevond zich niets anders dan planten. Haar maatje kwam op haar hoede dichterbij, haar ogen op een bepaald punt in de plantenbarrière gericht. Lynn volgde de blik van de Liepard. Ze wist zeker dat hetgene dat het geluid veroorzaakte zich achter de planten moest bevinden. Toch ietwat aarzelend stak ze haar hand uit en duwde wat groen opzij, een opening makend in de vegetatie. Wat haar van de andere kant begroette, was ijzeren schaar met abnormaal grote handvaten en in vergelijking kleine snijbladen. Een paar in groene handschoenen gehulde handen bewogen het grote gevaarte naar een struikachtig iets en lieten het ding met uiterste precisie enkele blaadjes wegknippen.
Snip, snip. Ah. Daar herkende ze het geluid van. De rest van hetgene wat de heggenschaar bediende, was niet te zien. Even bleef Lynn zo staan, de planten in stilte opzij houdend, half om half verwachtend dat ze wel opgemerkt zou worden. Zara had dat geduld echter niet. De Liepard miauwde en stak haar kop door het gat. Bijna meteen stopte het gesnip, dat op de achtergrond steeds door was gegaan. De paarse Pokémon zette een stapje naar achteren zodat haar hoofd niet meer in de struiken zat en wierp Lynn een triomfantelijke blik toe: dat had ze toch mooi geregeld, huh? Een oud, gerimpeld gezicht verscheen aan de andere kant van de plantenbarrière. Twee bijna gesloten ogen tuurden door het gat, terwijl een gehandschoende hand over een wat apart getrimd baardje wreven.
“Hm? Ik zou toch zweren da..” Deed het opaatje, waarna zijn ogen respectievelijk op Zara en Lynn vielen.
“Ah, hallo daar, spruit. Ik had je nie gezien.” De oude man lachte een oude-mannenlachje.
“Te druk met het opknappen van mijn Gym, da was wel nodig na da laatste gevecht.” Bespeurde ze daar een verbitterde ondertoon? Lynn fronste, maar besloot er niet naar te vragen.
“Maar goed,” de man prikte zijn heggenschaar in de grond en klopte zijn handen af aan zijn broek,
“Ramos is de naam, leider van de grass-type Gym.” Hij reikte zijn hand aan door het gat. Lynn schudde hem. Het was een stevige handdruk voor een oud mannetje, merkte ze in gedachten op.
“Lynn, hier om de uitdaging aan te gaan,” reageerde ze met een grijnsje dat ze niet van haar gezicht kon weren. Ze had onbewust naar het gymgevecht uitgekeken, en nu zou het dan eindelijk gaan gebeuren. Ze hadden zoals voor alle Gyms lang en hard getraind en hopelijk zouden ze daar nu het resultaat van zien.
“Laten we dan maar beginnen, niet, spruit?” Lynn knikte bevestigend.
Even later had het drietal zich onder leiding van Ramos een weg gebaand door het indoor-oerwoud en waren ze aangekomen bij een bescheiden open plek, waarop met witte verf een veld was afgebakend. De Gymleader liep naar zijn plaats en stak daar de ijzeren heggenschaar in de grond, waarna hij een Pokéball tevoorschijn haalde.
“De regeltjes weet je zo zoetjesaan vast al nu je in de vierde Gym staat, dus die zal ik je nie nog eens gaan vertellen. Laat maar zien wat je in je hebt, spruit,” en met die woorden liet hij zijn eerste Pokémon verschijnen. Lynn had inmiddels plaatsgenomen in haar eigen vak en wierp een blik op Zara, die bemoedigend terugkeek. Het zwartharige meisje glimlachte. Dit moesten ze kunnen.
V.S.
De Pokéball die ze opgooide, klapte open en Vesta verscheen onder het brullen van een vrolijke brul. Lynn wierp een korte blik op het scherm van haar Pokédex, die net een piepje had laten klinken om duidelijk te maken dat Vesta’s tegenstander geregistreerd was. Jumpluff, las ze, was een half flying- half grass-type. Dat moest de Typhlosion aankunnen.
“Oké, Vesta,” begon ze, een hint van enthousiasme in haar stem,
“begin maar met een Quick Attack!” Er verscheen een opgewekte grijns op het gezicht van de fire-type toen die zich op vier poten liet vallen en op haar tegenstander afstoof. Die had alleen maar een handgebaar van Ramos nodig om hoger de lucht in te zweven om buiten haar bereik te komen, en gebruikte zijn Bullet Seed-aanval. De bruine zaden raakten Vesta vol; de Typhlosion had teveel snelheid gemaakt om nog op tijd te kunnen uitwijken of te stoppen. Lynn beet even op haar lip. De eerste aanval in een gevecht raakte eigenlijk haast nooit, maar bij een heus gymgevecht stak het net wat meer als een move, zij het de eerste of niet, niet succesvol was. In ieder geval was het nu zaak om er gewoon het beste van te maken.
“Spring op en ga over op Rollout!” Door de gemaakte snelheid kon Vesta hoog opspringen om wel in de buurt van de Jumpluff te komen. Ongeveer in mid-air maakte de Typhlosion een soort koprol waarbij er een laagje rots om haar lichaam ontstond, waarna ze tegen Ramos’ Pokémon aan beukte en die zo tegen de grond sloeg.
“Herpak je, Jumpluff!” Het blauwe bolletje knipperde even en probeerde toen overeind te krabbelen.
“Geef hem de kans niet!” Met een dreun was de fire-type inmiddels alweer op de grond geland, zijn stenen beschermlaagje in stukken op de aangestampte aarden grond achterlatend. Wel meteen schoot de Typhlosion weer op haar tegenstander af, die vastpinnend met een poot, om vervolgens haar bek te openen en een straal vuur af te vuren. De half grass-type piepte gepijnigd en probeerde zich los te wurmen. Toen dat niet leek te lukken door een Tackle te gebruiken op de poot die de Jumpluff op de grond hield, beval Ramos:
“Stun Spore!” Lynn verstijfde. Oh nee, niet de poeders.
“Vesta, weg daar!” Wat paniekerig krabbelde haar teamlid achteruit, hierbij gedwongen om de Jumpluff los te laten maar gelukkig ook het gele poeder ontwijkend. Het blauwe wezentje richtte zich zo snel mogelijk op en zette enkele passen naar achteren, een commando van Ramos afwachtend. Dat kwam al snel:
“Gebruik Fairy Wind om jezelf de lucht in te blazen!” De Jumpluff ademde diep in en blies een glinsterende, roze wolk uit die Vesta’s kant op stoof en het lichte wezentje het luchtruim in bracht.
“Horizontale Flame Wheel,” reageerde Lynn zo snel mogelijk. Een vuurstroom ontstond als uit het niets en begon om de Typhlosion te wervelen, een schild creërend dat de Fairy Wind afwendde.
“Acrobatics.” Lynn vloekte binnensmonds. Natúúrlijk zat er nog een gat in Vesta’s bescherming, namelijk aan de bovenkant, en natúúrlijk was dit haar nog niet opgevallen voordat het gevecht tegen een flying-type, hèt type dat van bovenaf aan kon vallen, begonnen was. Het was dan ook een logische zet van Ramos om zijn Pokémon vanuit de lucht op Vesta af te laten schieten.
“Lava Plume, ontwijk daarna met Quick Attack!” Het vuur dat uit de rug van de Typhlosion ontsproot, laaide hevig op en zonk weer in. Er klonk een soort doffe knal, en plots was de nabije omgeving rond Vesta gehuld in donkerrode vlammen. Met een geschrokken kreetje maakte de Jumpluff nog een ontwijkende salto, maar hij kon niet voorkomen dat de bol van vlammen hem schroeide. Vesta had zich uit de vurige bol weten te werken en maakte nu een slippende draai om haar tegenstander weer in het oog te krijgen. De fire-type snoof triomfantelijk toen ze zag dat die verwoed heen en weer vloog om het vuur te doven.
“Jumpluff, verman je en gebruik Mega Drain!” Het blauwe wezentje maakte nog een laatste wilde beweging en voerde toen de aanval uit. Het groene licht bewoog zich van de Jumpluff naar Vesta over het stuk dat de Typlosion zwartgeblakerd had met haar laatste aanval.
“Incasseer en Swift, gevolgd door Flame Charge!” De wit oplichtende sterren werden gevormd en stevenden om de straal van de Mega Drain heen op het doel af. Op hetzelfde moment dat de energie opzuigende aanval raakte, raakte ook de normal-type aanval doel. Vervolgens zette Vesta haar achterpoten stevig in de aarde en richtte haar blik strak op haar tegenstander. In haar ogen was iets spottends te zien, iets wat weergaf dat de Typhlosion het blauwe wezen inferieur vond tegenover zichzelf. Ze was trots en blaakte van zelfvertrouwen in gevechten, en dat mocht iedereen weten. De niet echt bedoelde Leer deed de Jumpluff onbewust wat achteruit zweven, zijn oogjes wat angstig. Op dat moment zette Vesta af en overbrugde de afstand naar haar tegenstander. Naarmate ze meer snelheid kreeg, schoten de vlammen hoger en hoger uit haar vuurkraag totdat ze de fire-type compleet omhulden.
“Fairy Wind!” De glinsterende, roze wind werd opnieuw afgevuurd, ditmaal met het doel de Typhlosion af te remmen. Vesta zette echter door, ook toen de wind door haar vuurbarrière heen brak en haar wat toetakelde, af was de schade miniem gezien fairy-type aanvallen niet erg effectief waren tegen de Pokémon. Op het laatste moment sprong Vesta op en raakte de Jumpluff van onder, waardoor die een door de lucht gelanceerd werd en een eindje verderop op de grond landde.
“Krijg jezelf de lucht in, Jumpluff!” Lynn wist dat Ramos zijn flying-type Pokémon het liefste de lucht in wilde hebben om die op de grond niet in zijn element was. Ook wist ze dat dit betekende dat zij een kans had om meer schade aan haar tegenstanden toe te brengen, wat de reden was waarom ze riep:
“Swift, daarna erop af met Rollout!” Trillerig probeerde de Jumpluff zichzelf ondertussen weer omhoog te werken, maar het was duidelijk te zijn dat hij moeite had met zijn eigen gewicht te dragen. De aanvallen die hij al te verduren had gekregen, begonnen hun tol te eisen. De sterren van licht sloegen genadeloos en met precisie op hun doel neer en dwongen het zo weer tegen de grond. De volgende klap kwam van de door steen omhulde Vesta, die hard botste met haar tegenstander en zich daarna al snel ontrolde, om vervolgens een met een van haar poten de Jumpluff op de grond te houden.
“Sleep Po—” Voor misschien het eerste in haar leven brak Lynn een regel die er bij haar ingehamerd was in het weeshuis, een van de regels die om de één of andere reden altijd bij haar blijven hangen. Ze onderbrak Ramos, die duidelijk een volwassene was, en commandeerde:
“Inferno!” Vesta bolde haar rug en sloot haar ogen. Het moment voordat ze die weer opendeed, schoot het altijd brandende vuur op haar rug voor misschien een seconde torenhoog op voordat het weer een wat normalere hoogte aannam. Al het vuur dat zich getoond had, kwam plots in combinatie met een luide brul uit de bek van de Typhlosion en blakerde de meters grond voor haar – inclusief de Pokémon die daar lag – zwart. Lynn hield snel haar hand voor haar ogen, en bukte zich ook wat voor Zara om diens ogen te ontzien. De Liepard drukte zich in een instinctieve geschrokken bui tegen haar maatje aan, maar trok zich al snel weer terug toen haar rationele kant het weer overnam. Toen het vuur zich temperde en vervolgens uitdoofde, was het resultaat van de krachtige aanval in zijn volle, toch wat angstaanjagende glorie te zien. Een groot gedeelde van het aarden strijdveld was intens doorbakken en zwart gekleurd, en er kringelende op sommige plekken rook van op. De Jumpluff lag voor Vesta, uitgeteld en met enkele kleine vlammetjes op zijn lichaam; de burn die op Inferno volgde.
Zwijgend straalde Ramos zijn Pokémon terug. De rode straal trok Lynns blik mee naar de oude man, die wat verslagen op zijn in de grond gestoken heggenschaar leunde en voor een moment niets anders deed dan in de verte staren. Vesta, enthousiast dat ze gewonnen had, sprong op haar Trainer af en plofte met een trotse blik in haar ogen vlak voor het meisje neer, duidelijk aangevend dat ze een aai verwachtte. Lynn richtte haar donkerblauwe blik op de Typhlosion, die haar afwachtend aankeek, en er verscheen een glimlach op haar gezicht.
“Goed gedaan, Ves,” prees ze de Pokémon terwijl ze op haar tenen ging staan en haar hand naar de kop van de fire-type bewoog. Ze haalde haar hand lichtjes door de vacht van de Pokémon op de manier die zij het fijnst had gebleken te vinden, en krabbelde haar daarna wat achter haar oor. Haar glimlach ging over in een geamuseerde grijns toen ze voelde dat Vesta haar kop in de richting van haar hand duwde en zo stukje bij beetje met haar hoofd dichter bij de grond bracht, haar ogen genietend gesloten. Vesta’s
sweet spot, was Lynn een tijdje terug achter gekomen, bevond zich achter het oor van de Pokémon. Wanneer je daar krabbelde, maakte je van de grote, gevaarlijke Typlosion een schoothondje. Niet dat ze normaal gesproken zo gevaarlijk was; vanbinnen was de fire-type een schatje, maar haar hele houding veranderde zodra je in de buurt van haar oren kwam. Een wat dwingende kuch deed Lynn haar hand weghalen, wat een teleurgestelde blik van Vesta opleverde, en haar blik weer op Ramos richten. De man had een nieuwe Pokéball tevoorschijn gehaald en leek weer zijn oude, rustige zelf.
“Ik moet zeggen, spruit, da ik toch wel verrast ben. Blij verrast.” Het zwartharige meisje glimlachte bij wijze van dank voor het complimentje naar de man, die zijn verhaal hervatte.
“Maar, je ben’ er nog nie.” En met die woorden gooide hij de capsule in zijn hand op. Met een gedempte bonk landde er een bokachtig wezen op de aangestampte aarde. De Pokémon schraapte even met een van zijn voorhoeven over de grond en liet zijn kop wat zakken, waardoor zijn grijze hoorns meer de kant van Lynn en haar teamgenoten uit wezen. Onder de stevig uitziende hoorns keek een paar door zwart omrandde, rode ogen berekenend de wereld in, klaar om tegen welke dreiging dan ook in de beuken. Lynn had haar Pokédex in de hand nog voordat het ding zijn registratiepiepje kon geven en richtte het apparaatje op de Pokémon voor Ramos. Gogoat, ofwel de Mount Pokémon, was een puur grass-type. De jonge Trainer keek op naar de Typhlosion. Vesta had een enthousiaste blik in haar ogen, maar Lynn kon zien dat de Pokémon al lichtjes aan het hijgen was. Haar huid vertoonde enkele schrammen en plekken die wat beurs leken, maar nog steeds was de Typhlosion strijdlustig. Onbewust glimlachte Lynn, ze had ook niet anders verwacht van de Pokémon, eigenlijk.
“Oké, Vesta,” sprak ze, de Pokémon nog een keer aaiend, dit keer over haar buik,
“veel succes.” De fire-type knikte vastberaden en draaide zich toen om naar haar tegenstander, om die vol vertrouwen grijnzend aan te kijken. De Gogoat gaf geen krimp en keek kalmpjes terug. Vesta zette enkele stappen naar voren en maakte zich klaar. Ondertussen voelde Lynn de staart van Zara lichtjes langs haar been strijken, en het volgende moment had de Liepard haar lichaam tegen het been van het meisje aangedrukt. Lynn keek in de gifgroene ogen van haar maatje en zag genegenheid, maar ook een pietluttig klein sprankje jaloezie. Kort schudde ze haar hoofd, waarna ze de katachtige Pokémon een keer stevig over haar kop aaide. Op momenten als die van daarnet liet de Liepard niet vaak merken dat ze jaloers was omdat andere Pokémon of mensen de aandacht van haar maatje opeisten, maar soms moest het er gewoon uit en dat kon Lynn wel begrijpen. Het moest niet makkelijk zijn voor de paarse Pokémon om van het ene op het andere momentje niet meer het enige teamlid te zijn, maar een van de vijf. Toch wist Lynn dat haar maatje er wel mee om zou kunnen gaan: de Liepard was te sociaal ingesteld om echt lang en intensief jaloerse gevoelens jegens iemand te hebben, zeker als ze die iemand mocht.
“Laten we maar beginnen, hm?” Murmelde ze toen ze uitgeaaid was. Zara miauwde instemmend.
“Denk je dat het Vesta gaat lukken?” Een rustige knik van de Pokémon. Lynn glimlachte en richtte haar blik voor zich, klaar om het gevecht weer te hervatten.
V.S.
Zodra Ramos zag dat Lynns aandacht weer op het strijdveld gericht was, gaf hij een commando dat luidde:
“Growth en Take Down.” Even gloeide zijn Gogoat licht op, waarna het groen dat uit zijn lichaam ontsproot plots begon te groeien en een beschermend bladerdek om de grass-type vormde. Vervolgens zakte de Pokémon wat door zijn poten en galoppeerde op volle snelheid op zijn tegenstander af.
“Flamethrower, Vesta!” De intense straal vuur schoot vanaf de Typhlosion de grond over, een zwart spoot achterlatend, en op de Gogoat af.
“Doorbreek het met Aerial Ace!” De grass-type minderde zijn vaart wat en boog zijn hoofd nog wat meer naar de grond, ogen gesloten in concentratie. De vuurstraal bereikte bijna doel, maar op het laatste moment werd de Gogoat omhuld door witte strepen die het vuur uit deden wijken en zo een veilige doorgang naar Vesta verleenden. Toen de fire-type haar tegenstander door de Flamethrower zag stormen zonder geschaad te worden, staakte de Pokémon de aanval en deinsde wat achteruit, haar voorpoten wat naar voren stekend om de eventuele klap op te kunnen vangen. Lynn was echter nog niet van plan om Vesta deze schade toegediend te laten krijgen en besloot om het dan maar op dezelfde manier aan te pakken als Ramos deed.
“Defense Curl en Flame Charge!” Terwijl Veste zich opmaakte voor de aanval, liet ze een doorzichtige blauwe bol om zichzelf heen verschijnen die na enkele seconden weer verdween. Het volgende moment vormde zich een soort deken van vlammen om de Pokémon, die zich op vier poten had laten vallen en op de Gogoat af rende. Er klonk een klap op het moment dat de twee Pokémon vol op elkaar botsten. De vlammen rondom Vesta verdwenen en Lynn zag hoe de Typhlosion even met haar kop schudde om de pijn van de botsing te bedwingen. Ook de Gogoat moest even bijkomen, al was dat meer van de terugslag van zijn eigen aanval. Zijn stevige hoorns hadden de klap aardig opgevangen en daarom van de grass-type Pokémon eerder klaar om aan te vallen, waar Ramos handig gebruik van maakte.
“Seed Bomb, Gogoat!” Uit het bladerdek op de rug van de geitachtige Pokémon schoten grote, ronde zaden die ontploften zodra ze contact maakten met Vesta’s huid. De Typhlosion liep een soort piep horen en sprong opzij om enkele zaden nog te kunnen ontwijken. Uit de vuurlinie draaide ze zich weer naar haar tegenstander om en liet fel schitterende sterren met een armbeweging oprijzen en op de Gogoat afschieten. De Swift raakte de grass-type in de flanken, waardoor hij gedwongen werd om de aanval te staken. Met een lichte frons keek Lynn toe hoe haar teamlid een combinatie van Rollout en Flame Wheel inzette. Gogoat, overrompeld door de vele aanvallen die plots om hem afkwamen en het feit dat hij niet wist dat ze eraan kwamen omdat Lynn ze niet aankondigde, probeerde de door vuur en rots omhulde Vesta nog te ontwijken door opzij te springen, maar slaagde daar niet in. Het zag er misschien uit alsof het gevecht nu de betere kant op ging, immers had de Gogoat opeens veel klappen moeten verduren en was Vesta nog redelijk veilig gebleven, maar Lynn wist dat ze nu meer op haar passen moest gaan letten. Onderhand had ze wel door hoe Vesta vocht, net zoals ze dat van al haar teamleden wist die ze al een tijdje had. Waar Atlas meer naar een defensieve aanpak en langeafstandsaanvallen neeg, was de Typhlosion juist aanvallend ingesteld en ging ze eerder op haar tegenstander af om daar aan te vallen. Ook wist Lynn dat Vesta, wanneer ze merkte dat ze het misschien niet meer zo lang zou volhouden, altijd in rap tempo aanvallen uit begon te voeren om haar tegenstander eerder knock-out te laten gaan dan zij. Dat de Typhlosion dan ook nu al, in het tweede gevecht, over was gegaan op deze techniek, baarde de jonge Trainer zorgen. Ze was van plan geweest om met Vesta in ieder geval drie gevechten door de komen, maar dat bleek er nu niet in te zitten. Naast haar miauwde Zara een zachte, bezorgde miauw. Lynn wierp een blik op haar maatje en zag dat die ook wist wat eraan zat te komen. Haar frons werd wat dieper, maar het zwartharige meisje schudde het van zich af. Dat Vesta binnenkort uitgeschakeld zou worden, was onvermijdelijk, maar tot die tijd zouden ze er het beste van moeten maken. En om dat te doen, zou ze Vesta’s noodtechniek volgen. De Gogoat was inmiddels bekomen van alle aanvallen. De grass-type snoof luid en keek dreigend naar zijn tegenstander terwijl hij zijn hoorns op de Typhlosion richtte en zijn hoeven in de grond plantte.
“Goed, Vesta,” riep Lynn,
“we doen het op jouw manier!” De oortjes van de fire-type gingen even omhoog en er verscheen een vermoeide, zij het echt grijns op het gelaat van de Pokémon. Oh ja, hier had ze zin in. Vesta richtte zich op zodat ze op haar achterpoten stond en brulde vervaarlijk. De Gymleader besloot dat het nu tijd was om iets te ondernemen en beval:
“Bulldoze!” Dat was zeker niet wat Lynn wilde: een supereffectieve aanval kon Vesta niet hebben.
“Smokescreen, snel!” Terwijl de Gogoat zijn aanval wilde inzetten, werd het hele veld in een dikke, donkere rook gehuld. Lynn kon niets zien, wat betekende dat de twee Pokémon die in een gevecht verwikkeld waren elkaar ook niet konden zien, en dat de Gogoat zijn aanval niet gericht uit zou kunnen voeren. Maar Vesta wel, want zij had een aanval die niet kon missen.
“Swift!” Een regen van sterren schoot op uit de rook, waardoor Lynn de positie van haar eigen Pokémon kon bepalen, en sloegen vervolgens in op een andere plek, waar een wat verwilderd geluid te horen was.
“Haal die rook weg met Aerial Ace!” Van waar de Swift naartoe geschoten was, ontstond een soort bol van lucht die langzaamaan uitbreidde en het strijdveld schoon begon te vegen.
“Defense Curl, maak je klaar voor een Inferno!” Uit de nog overgebleven rook schoten plots donkeroranje vlammen omhoog. Niet lang daarna was de Smokescreen volledig verdwenen en gaf Ramos nogmaals opdracht tot een Bulldoze, maar zijn Pokémon kreeg de tijd niet om deze aanval uit te voeren. Vesta stond klaar, een vurige blik in haar ogen en haar wangen opgebold, alsof ze iets binnen probeerde te houden. Met een diep gerommel opende de Typhlosion haar bek en wel meteen schoten de intens hete vlammen op haar tegenstander af, die vol geraakt werd en niet meer op zijn poten kon blijven staan.
“Erop af!” Het commando was eigenlijk niet nodig geweest, want nog voordat Lynn haar zin afgemaakt had, stond Vesta al haar bovenop haar tegenstander.
“Nu, Flamethrower!” De vlammen overbrugden de kleine afstand van Vesta na de Gogoat, die ook al te kampen had met zijn burn, en raakten die. Een voorzichtige glimlach verscheen op Lynns gezicht dit ging nog goed, misschien kwam Vesta dit gevecht nog door, nog maar een paar aanvallen en..
“Synthesis!” Nee.
“Vesta— ” Het was al te laat. De grass-type begon hevig te gloeien en zag er met de seconde beter uit, veel beter dan haar Typhlosion, die zwaar hijgend achteruit begon te stappen.
“Nogmaals Flamethrower!” Vesta probeerde het wel, maar het lukte niet. Ze kreeg het nog net voor elkaar om een Ember af te vuren voordat ze met één van haar voorpoten steun moest zoeken op de grond om niet om te vallen.
“Bulldoze!” Onderbiddelijk rees de Gogoat van de grond op, zijn rode ogen stonden nog net zo berekenend maar Lynn meende er een glimp van treitering in te zien. De grond rommelde en sloeg Vesta’s poten onder haar lichaam vandaan. Met een luide bonk kwam de Typhlosion op de grond terecht, plat op haar buik.
“Take Down!” Met zijn harde hoorns beukte de grass-type op Vesta in, die zich niet meer kon verweren dan door haar poten over haar hoofd te slaan en dreigend te grommen. Dit gevecht was bijna over voor Vesta, dat moest Lynn onder ogen zien. Maar ze wilde het niet, ze wilde dat haar grote, fluffy
doof die Gogoat op zijn plaats zou zetten, de Gogoat die nu nog een keer een Bulldoze op de Typhlosion afstuurde.
“Vesta!” De fire-type slaakte een kreet toen de aanval haar raakte en haar poten gleden van haar hoofd. Ze hief haar kop op en keek haar tegenstander met een laatste vonk in haar ogen aan. Lynn zag de Pokémon al haar kracht bij elkaar rapen om nog een laatste aanval uit te voeren, maar het lukte niet. Volledig uitgeput liet Vesta haar hoofd weer op de aarde vallen omdat ze niet genoeg energie had om het van de grond te houden. En langzaam, heel langzaam, sloten haar ogen.
Het was de eerste keer dat een van haar Pokémon tijdens een Gymgevecht knock-out ging, en het viel Lynn zwaarder dan ze verwacht had. Niet dat ze ter plekke in huilen uit zou barsten, maar.. Het was anders. Het was jammer. Ze was tijdelijk vergeten dat ze Vesta terug moest stralen en het gevecht moest voortzetten met een andere Pokémon. De Gogoat snoof triomfantelijk. Zara bromde verontwaardigd. Zijzelf stond daar maar. Even gebeurde er niets, Ramos leek haar een momentje te gunnen. Ze hadden veel getraind, Vesta en zij, en waren er van overtuigd geweest dat ze dit Gymgevecht met z’n tweeën tot een goed einde zouden kunnen brengen, des noods met bij één gevecht hulp van een ander teamlid. Dat zat er nu niet meer in, besefte Lynn. Ze moest het anders aan gaan pakken, na gaan denken over wie nu het gevecht aan mocht gaan met de Gogoat, die er ondanks zijn triomfantelijke gedrag ook niet al te best uitzag, ook niet na zijn Synthesis. Lynn schudde met haar hoofd om zichzelf weer bij de les te krijgen.
Kom op, Lynn. Dit is nog niet over. Ze haalde even diep adem en pakte Vesta’s Pokéball erbij. De rode straal deed de dappere Typhlosion terugkeren in diens capsule. Lynn wreef met haar duim even over het metalen oppervlak van het ding voordat ze het veilig opborg. Ramos keek even verbaasd op toen de jonge Trainer tegenover hem geen andere Pokéball tevoorschijn haalde, maar kreeg weer een neutrale uitdrukking op zijn gezicht toen hij de Liepard van het meisje naar voren zag stappen. De katachtige Pokémon had een wat verbeten uitdrukking op haar gelaat, haar sikkelvormige staart zwiepte heen en weer.
V.S.
Plots schoot de paarse Pokémon op de Gogoat af, die daar helemaal niet klaar voor was. De grass-type Pokémon was bezig geweest met het proberen om de vlammetjes op zijn bladervacht te doven en keek nog net op tijd op om te kunnen zien hoe Zara met ontblootte tanden een sprong maakte en op hem afvloog. De Liepard, met haar klauwen uitgestoken, beukte tegen de flank van de Gogoat aan en liet die – ondanks dat ze niet bepaald een zwaargewicht was – zo op de grond belanden. Met Fury Swipes bewerkte Zara haar tegenstander totdat die een uitval naar haar deed met zijn hoorns. Ze sprong al sissend vliegensvlug van de Gogoat af om buiten het bereik van de grass-type te blijven, maar schoot weer op hem af toen hij op probeerde te staan en hief haar poot. Om haar uitgestoken klauwen ontstonden een soort bladen van lucht, waarmee ze op de geitachtige Pokémon insloeg. Ramos’ Pokémon kreunde en deed opnieuw een aanval, dit keer Seed Bomb. Zara wist de meeste ontploffende zaden uit de weg te werken door er Shadow Balls op af te vuren, maar was daar te lang mee bezig om te voorkomen dat haar tegenstander opkrabbelde, zij het hijgend.
“Synthesis en Bulldoze!” Lynn, die gebruikgemaakt had van het feit dat zij en Zara perfect op elkaar afgestemd waren en daarom onderling geen commando’s nodig hadden door even bij te komen van het gevecht met Vesta, trok zichzelf uit haar gedachten toen ze de naam van de helende aanval hoorde vallen en riep plots:
“Maak het af, Zara!” Nog voordat de Gogoat aan het eerste gedeelte van zijn Trainers commando kon beginnen, had hij een Liepard op zijn rug die uithaalde met een tweede Aerial Ace. De grass-type kon het extra gewicht niet goed hebben met het restje energie dat hij nog had, en zakte door zijn poten. En toen maakte Zara het af, zoals haar maatje dat gevraagd had. Ze ontblootte haar tanden en dreef die in het vlees van haar tegenstander. Toen de giftige sappen in het lichaam van de Gogoat terechtkwamen, piepte de grass-type even, waarna hij opzij viel en zo roerloos bleef liggen. Zonder een enkel geluid te maken, sprong Zara van de geitachtige Pokémon af en nam zittend haar plaats voor Lynn in, haar staart netjes om haar poten gekruld en een intense blik in haar gifgroene ogen.
V.S.
Even leek Ramos verbaasd te zijn over hoe snel de Liepard het gevecht met de Gogoat beëindigd had, maar hij herstelde zich al snel, veel sneller dan Lynn dat had gedaan toen Vesta verloren had. Het kwam waarschijnlijk doordat het deel van zijn baan was – overwinnen en overwonnen worden –, redeneerde Lynn. Terwijl de Gymleader er een volgende Pokéball bij pakte, ging Lynn even met haar hand over haar voorhoofd om het daarop ontstane zweet weg te wegen, waarna ze een blik op het glazen plafond wierp. De zon scheen nog net zo fel als eerst, maar in de kas leek het nog warmer geworden te zijn. Met een vrolijk geluid verscheen er een oranje met zwarte Pokémon ten tonele, die afwachtend in de lucht bleef hangen. Zara stond op, haar ogen stonden al een stuk enthousiaster nu de Pokémon die haar teamgenoot uitgeschakeld had weg was. Lynn, die net een korte blik op haar trouwe Pokédex geworpen had, borg het apparaatje met een grijnsje weer op. Het vrolijk in de lucht zwevende ding waar ze het aankomende gevecht tegen moest houden, Pumpkaboo, was naast grass ook deels ghost-type en daarom zwak tegen zowel dark- als ghost-type aanvallen naast de zwaktes van grass-types. En wie beschikte er over vele dark-type moves en één ghost-type? Zara. Het leek wel perfect, maar Lynn zou niet te vroeg juichen. Vesta had het ook minder lang volgehouden dan dat ze van tevoren ingeschat had, ook al was Zara van een hoger level. In ieder geval was het een voordeel, en die waren altijd welkom. Ramos leek te beseffen dat dit een moeilijk gevecht voor hem zou worden als hij met niet al te effectieve ghost-type aanvallen ging werken, en startte dan met een Bullet Seed. Vijf kogelachtige zaadjes werden op hoge snelheid op Zara afgeschoten, die de meeste al wist te ontwijken door uit te wijken en de overige zaadjes onschadelijk maakte met een Shadow Ball. Vervolgens zette de katachtige Pokémon een sprintje in om dichter bij haar tegenstander te komen, waarop de Pumpkaboo geschrokken een Shadow Ball afvuurde, vergetend er rekening mee te houden dat Zara daar aardig tegen bestand was. De Liepard schudde dan ook alleen maar even met haar kop, maar remde niet af. Op het moment dat ze zich nog maar een meter of twee van de half ghost-type bevond, zette ze zich hard af en sprong naar de Pumpkaboo toe, haar klauwen naar de Pokémon uitstrekkend.
“Omhoog!” Het pompoenachtige wezentje schoot hoger de lucht in en Zara’s klauwen kregen alleen maar lucht te pakken voordat ze weer op de grond landde.
“Nu Razor Leaf, Pumpkaboo!” Ramos’ Pokémon draaide zich zo dat ze op de grond onder haar kon mikken, waar diens tegenstander zich bevond, en sloot haar ogen even kort. Plots verscheen er een wolk messcherpe blaadjes die omgeven werden door een zacht, wit licht. De Pumpkaboo opende haar ogen weer, en de eerst zo vredig rondzwevende bladeren richtten zich als één man op de Liepard en schoten op hun doel af. Zara week uit naar achteren en opende haar bek, waarin een donkerpaars bolletje ontstond dat razendsnel groter werd. Terwijl de Razor Leafs hun baan wat aanpasten om van de plek waar de Liepard eerst was naar waar de Pokémon zich nu bevond te vliegen, vuurde Zara de Shadow Ball af. De intens donkere blob brandde een weg door de wolk bladeren en koerste recht op de Pumpkaboo af, die een gepijnigd geluidje liet horen toen de ghost-type aanval hem raakte en in kleine, donkere fragmenten uiteenspatte. Zara, die ervoor had gekozen om een aanval te doen op haar tegenstander terwijl die bezig was in plaats van zichzelf te verdedigen, had te kampen met de vlijmscherpe bladeren die haar raakten. Ze dook wat in elkaar om de meest vitale delen van haar lichaam te ontzien en wachtte tot de kust weer veilig was. Toen de laatste bladeren min of meer neergedwarreld waren, sprong Zara opnieuw op. Ze kon namelijk niet veel doen met haar typevoordeel zolang ze niet bij haar tegenstander kon, omdat de dark-type aanvallen waarover ze beschikten alleen van dichtbij uitgevoerd konden worden. Het leek erop dat de katachtige Pokémon deze keer beet zou hebben, maar op het laatste moment greep Ramos in.
“Shadow Sneak, snel!” Binnen enkele milliseconden had de Pumpkaboo zich achter de Liepard geteleporteerd en greep de katachtige Pokémon opnieuw in het niets. Lynn, die het hele gevecht aandacht gevolgd had maar tot nu toe niets toe de voegen had gehad aan de handelingen van haar maatje, zag hoe de Pumpkaboo zich om achter Zara te komen tot iets boven de grond geteleporteerd had.
“Zara, draai en gebruik Pursuit!” Zoals alleen een katachtige Pokémon dat kon, draaide de Liepard haar lichaam zo dat ze met haar klauwen naar de grond – met daar iets boven de Pumpkaboo – wees. Het pompoenachtige wezen had geen tijd meer om weg te schieten en werd door Zara tegen de grond aangedrukt.
“Scary Face!” Het eerst zo schattige gezichtje van de Pumpkaboo veranderde zo erg dat Lynn het niet meer herkende en zelfs haar de rillingen over haar rug liet voelen lopen, maar Zara hield haar tegenstander met haar poten tegen de grond aan gedrukt, ondanks dat ze even in elkaar kromp. De half ghost-type begon wild te worstelen toen hij merkte dat zijn voor een moment zo angstaanjagende gelaat er niet voor zou zorgen dat de Liepard los ging laten. Omdat ze haar klauwen niet kon gebruiken gezien die de Pumpkaboo in bedwang moesten houden, en opende daarom haar bek maar om nog een Shadow Ball te laten ontstaan en die op haar tegenstander af te vuren.
“Razor Leaf, Pumpkaboo, worstel je vrij!” De door licht omhulde bladeren verschenen opnieuw en schoten recht op Zara’s gezicht af. De Liepard siste toen de eerste scherpe bladeren haar raakten en ze was gedwongen om het pompoenachtige wezentje los te laten om de schade in te kunnen tomen. Voordat ze dat echter deed, deelde ze nog een Sucker Punch uit die het doel gezien de korte afstand met succes raakte. Niet lang daarna had de half ghost-type zich weer de veiligheid van het luchtruim in weten te werken en was Zara bezig met meerdere kleine Shadow Balls af te vuren om het wezentje weer uit de lucht te halen, wat niet werkte. De Pumpkaboo kon zich zonder problemen voortbewegen door de lucht, niet tegengehouden door de zwaartekracht en wist daarom met succes buiten het bereik van de donkere blobs te blijven. Zara besloot daarom dat het tijd werd voor een andere tactiek. De Liepard staakte haar aanvallen en bleef doodstil staan, afwachtend. Verbaasd liet de Pumpkaboo, die net met een sierlijke salto de laatste Shadow Ball ontweken had, zich geleid door zijn nieuwsgierigheid wat naar de grond toe zakken om te kijken wat het mis was met zijn tegenstander, ondanks de protesten van Ramos. Plots kwam Zara in beweging. Met haar klauwen ging ze door de harde aarde waar ze op stond en wist zo in wat zand los te halen, dat ze in een vloeiende beweging naar de oogjes van de pompoenachtige Pokémon wierp. Het wezentje schoot verschrikt wat achteruit, maar kon niet voorkomen dat het zand haar ogen bereikte. Zara maakte van de verwarring gebruik door voor een derde keek omhoog te springen en nu wel haar door een paarse gloed omhulde klauwen in haar tegenstander te slaan. De kleine Pumpkaboo kon het extra gewicht niet in de lucht houden en verloor langzaamaan hoogte, hevig knipperend om het zand in zijn oogjes kwijt te raken en paniekerige geluidjes makend.
“Bullet Seed!” In de tijd dat de half ghost-type zich klaarmaakte om de gecommandeerde aanval uit te voeren, had Zara een poot vrijgemaakt terwijl ze met de andere haar tegenstander nog steeds zo goed mogelijk vasthield en voerde ze een Sucker Punch uit. De Pumpkaboo piepte toen de aanval raakte en begon nog sneller naar beneden de zakken. Zara kon al bijna haar achterpoten weer op de grond zetten en had het voor elkaar gekregen om met de poot waarmee ze de Sucker Punch uitgevoerd had haar tegenstander ook weer vast te grijpen en wrong zich een allerlei bochten om haar lichaam en dat van de Pumpkaboo nog sneller te laten dalen. Die laatste had inmiddels het zand uit zijn oogjes weten te werken en was daarom ook minder in paniek. Toen Ramos opdroeg om een Razor Leaf uit te voeren, opende het wezentje zijn mond om de stroom bladeren die daaruit kwam vrij te laten.
“Shadow Ball, snel!” De bal van schaduwen werd met precisie op de bladeren afgevuurd en deed de groene dingen verpulveren nog voordat ze iemand schade aan konden brengen. De Pumpkaboo piepte nog een keer en daar nog enkele centimeters, zodat Zara nu eindelijk haar achterpoten op de grond kon zetten. Haar klauwen zetten zich vast in de aarde en met enige moeite wist de Liepard de zwakjes tegensputterende pompoen tegen de grond te werken. Het wezentje vuurde een Bullet Seed af die de katachtige Pokémon niet een meer probeerde te ontwijken en sputterde zwakjes tegen toen Zara haar beide voorklauwen hief, de ene met bladen van lucht en de andere omhuld met een paarse gloed. Achter elkaar kwamen de aanvallen in contact met de uitgeputte Pumpkaboo, die toen het gevecht toch echt moest opgeven. Met een laatste piep van het wezentje werd het gevecht beëindigd. Even bleef Zara nog staan, er toch nog niet helemaal zeker van of ze klaar was, maar toen haar tegenstander opgezogen werd door de bekende rode straal, draaide ze zich trots naar haar maatje om. Lynn zakte glimlachend door haar knieën en aaide de Liepard liefdevol over haar rug.
“Goed gedaan, Zara.” De katachtige Pokémon spinde tevreden.
Lynn richtte zich weer op en stond oog in oog met een groot, groen wezen met een roze bloem op zijn rug. De Pokémon schudde loom zijn kop, waardoor de bladeren op haar rug wat heen en weer bewogen.
“Het laatste gevecht, spruit,” klonk de stem van de Gymleader vanachter de Pokémon die Venusaur heette volgens Lynns Pokédex.
“Da, moe wel speciaal zijn, nie?” Omdat Ramos echt een antwoord leek te verwachten, reageerde Lynn na even getwijfeld te hebben:
“Ja, dat lijkt me wel..” Het geluid van handen die aan een andere stof afgeklopt werden klonk op, gepaard met een vrolijke lach.
“Mooi da je het met je eens ben’, spruit.” En nadat die woorden uitgesproken werden, ontstond er een felle bol van licht rondom de Venusaur, die in haar mega-cocon iets leek te groeien en een kleine beetje van vorm veranderde. Het licht brak op dezelfde manier als glas dat deed, en toen stond daar de Mega Venusaur in volle glorie. Lynn bekeek de Pokémon even met grote ogen, maar haar aandacht werd al snel afgeleid toen haar Pokédex opnieuw een piepje gaf. Met een fronsje haalde Lynn het apparaatje weer tevoorschijn. Haar wenkbrauwen schoten omhoog toen ze de informatie op het schermpje van het ding zag: Mega Venusaur was alleen zwak tegen flying- en psychic-type aanvallen. Dat betekende voor Lynn dat ze in principe wel meer Zara verder kon vechten, maar.. Het meisje wierp een blik op haar maatje. De Liepard was weer opgestaan nadat ze geaaid was en had weer een actieve houding aangenomen, maar Lynn kon zien dat de Pokémon niet meer in de beste staat verkeerde. Misschien was het beter om een andere Pokémon in te zetten, dan. Op haar Pokédex riep ze de lijst met aanvallen van haar laatste tegenstander op, waarna er een lichte glimlach op haar gelaat verscheen. Normal- en grass-type aanvallen, en één poison-type. Ze had hier misschien wel een perfecte Pokémon voor, eentje die ook best eens zijn Mega Evolutie mocht uitproberen.
V.S.
begon Lynn terwijl ze een Pokéball opgooide en die een rode straal liet verschijnen die een paar meter boven de grond een vorm begon te materialiseren.
“Het laatste gevecht moet zeker speciaal zijn, en misschien kan ik het nog net wat specialer maken.” Pan had zich op zijn buik gedraaid en zijn poten onder zijn kind gezet, alsof hij op de grond lag en zijn hoofd zo echt ondersteunde. Met zijn achterpoten wiebelde hij wat heen er weer terwijl hij met zijn gebruikelijke grijns zijn tegenstander in zich opnam. Lynn legde tweede vingers op de Keystone die om haar pols zat en de Mega Stone die in Pans lichaam rondzweefde begon te gloeien. Het licht breidde zich uit en omvatte uiteindelijk het hele lichaam van de Gengar.
“Ah.” Plots zweefde de bol, met daarin Pan , naar de grond en verdween daar voor een deel in. Lynn keek het allemaal verbaasd aan. Het was nu al best een tijd geleden dat ze Pans Mega Stone gekocht had en haar eigen Keystone gehaald had, maar eigenlijk waren ze er nooit aan toe gekomen om de Gengar echt eens te Mega Evolueren. Dit zou haar eerste blik op een Mega Gengar zijn, en ze was erg benieuwd. De lichtbol verdween en Pan kwam weer in zicht. Het eerste wat in Lynn opkwam was dat de Pokémon volledig veranderd was. Zijn ronde, toch wat knuffelachtige vorm was volledig verdwenen, en in het algemeen was de Gengar gewoon wat puntiger geworden, wat.. Angstaanjagender. Terwijl de pupil van het derde oog dat tijdens de Mega Evolutie ontstaan was wild in het rond schoot, concludeerde Lynn opgelucht dat Pans karakter wel hetzelfde was gebleven. Nadat de Gengar even naar zijn eigen lichaam had gekeken, had hij zich grinnikend verder de grond in laten zakken zodat zijn ogen zich nog net boven de grond bevonden. Vervolgens was hij heel langzaam naar voren gelop—gegleden? Gegleden, waarschijnlijk. Hij gleed dus heel langzaam naar de Venusaur, die daardoor al wat ongemakkelijk heen en weer schuifelde, en kietelde de Pokémon vervolgens onder haar voet, of ten minste, dat was in ieder geval wat Lynn dacht dat de Pokémon deed: ze kon natuurlijk niet door de grond kijken. Verschrikt deed de Venusaur enkele stappen naar achteren, terwijl Lynn het niet kon laten om te lachen. Vrolijk grijnzend kwam Pan weer wat naar boven drijven en keek naar zijn Trainer om. De Venusaur, die het grapje niet al te goed opgevangen had, haalde boos uit met een Vine Whip. Het was te zien dat het Pan niet echt deerde, maar hij was wel wat verbaasd omdat hij zo plots aangevallen was.
Well, het leek erop dat het gevecht begonnen was.
De Gengar draaide zich weer om en hield zijn kop wat schuin. De grass-type keek hem vurig aan en hief haar dunne lianen weer om een tweede keer uit te halen. Rustig zonk Pan weer wat dieper de grond in, waarna hij een klauw uit de grond haalde en de lianen kalmpjes vastgreep, hoofdschuddend. Verontwaardigd zette de Venusaur nog wat stapjes naar achteren, waarna ze een Razor Leaf op Pan afstuurde. De oren van Pan gingen wat naar beneden in een ongeamuseerde uitdrukking en zonder de lianen van zijn scharrelpartner los te laten, vuurde hij een Shadow Ball op haar af. De donkerpaarse blob spatte uit elkaar in het gezicht van de Venusaur, en Pan grinnikte even.
“Venusaur, stop met spelen,” klonk de strenge stem van Ramos. Dit leek de Pokémon bij de les te brengen. Ze wurmde haar lianen los uit Pans greep, zij het met wat moeite, en keek haar tegenstander met opgetrokken wenkbrauwen aan. Pan grinnikte weer even en gleed toen naar achteren tot voor Lynn, zijn blik niet van de grass-type afhalend.
“Goed. Nu da over is; Petal Dance!” Uit het kroontje van de bloem op Venusaurs rug schoten plots vele roze blaadjes omhoog in een tornado-achtige beweging. De blaadjes bleven zo even rondwervelen zodat ze meer snelheid kregen, totdat de Venusaur met een brul van door haar voorpoten zakte en zo de blaadjes op haar tegenstander afvuurde.
“Dark Pulse, daarna eropaf!” Pan bracht zijn voorste klauwen bij elkaar en sloot zijn twee normale ogen, terwijl het derde doorging met wild alle kanten op schieten, al bleef het wel langer in de richting van de aanvliegende blaadjes hangen. Plots opende de Mega Gengar zijn ogen weer en duwde zijn poten naar voren, die een golf aan donkere energie over het veld stuurden. De Dark Pulse liet de blaadjes die het op zijn pad tegenkwam verpulveren en schoot door naar de Venusaur, die de aanval niet kon ontwijken omdat ze uitgeput was van de Petal Dance. Toch begreep Lynn wel waarom Ramos de aanval al zo vroeg in het gevecht gebruik had; Pan kan grass-type aanvallen heel goed hebben en daarom zou een aanval met veel kracht, zoals Petal Dance, bij hem misschien net normale schade doen, terwijl aanvallen als Vine Whip Pan haast niet deerden. Nadat de Dark Pulse geraakt had, kwam de gebruiker van de aanval bij de Venusaur aan.
“Shadow Ball!” Commandeerde Lynn snel, want ze zag dat Pans tegenstander alweer aan het bijkomen was.
“Ontwijk, snel!” De ogen van de grass-type schoten wat verder open toen ze de bal van schaduwen op zich af zag komen, en schoot zo snel opzij als haar lichaam dat toestond. De aanval miste op een haartje na, maar Lynn was vastbesloten om nog wat schade toe te dienen voordat de Venusaur weer genoeg kracht had om in de aanval te gaan.
“Shadow Punch!” De Gengar hief zijn arm, klauwen tot een vuist gebald. Een soort paarse energiestootjes schoten van zijn elleboog naar zijn poot voordat er een uit schaduwen bestaande vuist verscheen die op de Venusaur afschoot. De ogen van de grass-type vergrootten wat toen ze de Shadow Punch op zich af kwam, maar de aanval die bekendstond om het feit dat hij niet kon missen was niet af te weren.
“Maak je klaar!” Er volgde een doffe klap en een soort grom toen de aanval, zoals van tevoren al verwacht werd door beide partijen, raakte.
“Razor Leaf!” Riep Ramos. De vlijmscherpe bladeren werden op Pan afgevuurd.
“Incasseer het,” reageerde Lynn snel. Het was immers niet zo dat het de Gengar zoveel schade aandeed. Pan wendde zijn kop wat af zodat die niet al teveel te geraakt zou worden, en snoof even toen de grass-type aanval hem raakte.
“Nu, Payback!” Even sloot de ghost-type zijn ogen en toen hij ze weer openende gloeiden ze paarsig op. Snel gleed hij op zijn tegenstander af, om die vervolgens een harde klap te verkopen met zijn eveneens paars opgloeiende klauwen. De Venusaur kreunde en week wat paniekerig uit naar achteren.
“Herpak je, Venusaur!” Commandeerde Ramos dwingend. De grote Pokémon schudde even met haar kop en leek zichzelf zo weer kalmer te hebben gemaakt.
“Gebruik Vine Whip om je tegenstander vast te houden en daarna Petal Dance!” De dunne maar stevige lianen van eerder ontsproten weer vanonder de bloem op de rug van de Venusaur. Ze zoefden door de lucht en wondden zich om de armen van de Gengar, die er luchtig naar keek. Toen hij echter weer opkeek, was zijn tegenstander al bezig met het vormen van de tornado van roze blaadjes, en hoewel het hem niet al teveel schade deed, was het misschien toch beter wel wat aanvallen te proberen te ontwijken.
“Pan!” Riep Lynn om de aandacht van haar Gengar te trekken. De Pokémon keek even vragend naar haar om, en het meisje wees naar de grond. De grijns op Pans gezicht werd groter en wel meteen verdween hij haast helemaal de grond in; alleen de puntjes van zijn oren staken er nog bovenuit. Ze lianen, die – helaas, helaas! – niet door de grond konden, werden meegetrokken tot ze de grond raakten en bleven daar achter. Boos stampte de Venusaur op de grond, waarop Pan zijn oren naar beneden deed en daardoor helemaal in de grond kwam te zitten. De Petal Dance die vervolgens afgevuurd werd, kon dan ook niet anders dan missen. Lynn zag dat de grass-type Pokémon weer uitgeput was en commandeerde:
“Shadow Punch!” Vanuit de aangestampte aarde kwam een schaduw-vuist omhooggeschoten. De vuist raakte, gezien de positie waaruit hij afgevuurd was, de Venusaur in een
uppercut. Hierdoor werd het grote wezen uit balans gebracht en dreigde ze opzij te vallen.
“Hervind je balans, kom op!” De jonge Trainer zag een kans en riep snel:
“Pan, kom omhoog en gebruik Shadow Ball!” Al snel rees de Mega Gengar op uit de grond, in zijn ene poot een groeiende, donkerpaarse bal. Vlak voordat de Venusaur weer stevig met haar vier poten op de grond kon gaan staan, vuurde Pan het ding op de flank van zijn tegenstander af, waardoor die met een luide dreun op de grond landde. De grass-type liet een laag maar ietwat paniekerig geluid horen en maaide wild met haar poten door de lucht.
“Sta op!” Werd er geroepen. Lynn meende frustratie in de stem van de Gymleader te horen, maar besloot er niet al teveel aandacht aan te besteden. Voor nu was het belangrijker om op het gevecht gefocust te blijven, want dit laatste gevecht, misschien zelfs wel deze laatste paar aanvallen, zouden uitmaken of ze zou overwinnen en het gebouw in Coumarine met een nieuwe Badge in haar badgecase kon verlaten. Nog steeds probeerde de Venusaur overeind te komen, nog steeds leek het haar niet echt te lukken. Haar stevig gebouwde lichaam zat haar in de weg waar het haar normaal hiel om met vier poten op de grond te blijven en zo niet makkelijk aangevallen te kunnen worden. Haar ogen stonden angstig, vervuld door een soort oeroud instinct dat haar vertelde dat de positie waarin ze zich nu bevond goed fout was. Lynn zuchtte onhoorbaar. Ze had er nooit al te goed tegen gekund om Pokémon in angst of pijn te zien, al kon ze het wel altijd goed verbergen, en dit was daarom niet hoe ze de laatste momenten van een gevecht wilde zien. Terwijl ze toekeek hoe de flank van de Mega Venusaur hevig op en neer ging op het ritme dat haar angst haar ingaf, besloot het meisje dat het het beste zou zijn om dit alles dan maar snel af te maken.
“Pan,” Haar stem was zonder dat ze het doorhad wat zachter geworden dan tijdens alle gevechten. De Mega Gengar keek haar aan, zijn gele oog tolde nog steeds wild in het rond. Even had Lynn het gevoel alsof alle levende wezens in de ruimte, inclusief alle planten, haar aanstaarden omdat ze zo zacht gepraat had. Ze slikte even en vervolgde – dit keer op normale toon:
“Nog een Shadow Punch.” Pan knikte kort, voor deze ene keer met een niet al te grote grijns op zijn gelaat en liet zijn blik naar die van zijn tegenstander gaan. Vervolgens hief de Gengar zijn arm, waarna de paarse schokjes weer naar zijn vuist schoten en er een soort schaduwversie van zijn tot vuist gebalde klauw op de Venusaur afschoot en die raakte. De grass-type kreunde even en probeerde nog een laatste keer om overeind te komen. Zou het haar lukken, of zou deze laatste inspanning in combinatie met de Shadow Punch haar het bewustzijn doen verliezen?
