Gyarodeo

Bruno Hoffman

Het was een bespottelijk warme dag, zelfs voor Hoenn’s standaard. Bruno liep zelfs enkel in zijn overhemd rond. Bovendien had hij een dagje vrij van zijn stageplek. Dat was al zeldzaam op zich, maar vond hij best fijn. Even een moment zonder een verplichting. Dus had hij ervoor gekozen om Petalburg City te bezoeken, gezien er een bos aan grensde. Daar zou hij lange wandelingen kunnen maken waar hij naar verlangde. Het was sowieso de rust waar hij zin in had, even bevrijdt van die twee Pokémon en zijn collega’s. Natuur kon hij waarderen, maar de Pokémon die erin leefde minder. Eigenlijk niet. Hij negeerde echter hun gefluit en de schimmen die hij tussen de struiken zag. Met stevige passen liep hij door het bos, zijn gedachten nog bij het werk wat morgen weer op hem wachtte. Als het goed was moest hij onder andere een aanhouding bijstaan. Het zou zeker spannend worden, maar ergens trok het gevaar hem wel.
Toen er plotseling een luide plons te horen was, bleef hij stokstijf stil staan. “Huh?” Het geluid klonk enkel heftiger en daarmee dus ook luider. Bruno wist niet zeker wat het was, maar wel waar het vandaan kwam. Er zat namelijk vrij dicht bij het pad dat hij volgde een meer. Direct trok het zijn aandacht door zijn nieuwsgierige aard. Een mysterie oplossen was zijn ding, maar wat hem écht opviel is dat het geplons plotseling luid weerklonk. Alsof een gestalte uit het water sprong. Daarmee was het geluid echter weer verdwenen. Direct stropte hij zijn mouwen op en liep direct het struikgewas in. Toen enkele takken vast bleven haken in zijn overhemd dacht hij erover om het pad weer te volgen. Jake zou er niet al te vrolijk over zijn, namelijk. Dit kreeg hij niet binnen een dag weer hersteld en schoon. Hij duwde wat takken opzij en zag toen direct een knul zitten op een woeste, rode Pokémon die iets weg had van een serpent. Wat die knul ook gedaan had, die had zich flink in de nesten gewerkt! Spoedig riep hij om hulp, waardoor Bruno in een fractie van een seconde hem maar besloot te helpen. Dat had ieder ander gedaan. Als toekomstige politieagent was het trouwens zijn plicht om te helpen. Dit was echter een gigantische Pokémon, gepaard met vlijmscherpe, blinkende tanden. Dan werd het toch even moeilijk om wat te doen. “Het komt goed, knul!” sprak Bruno luid die het struikgewas achter zich hield en zo zichtbaar werd voor de jongen, maar ook het schepsel. Hij had een plan nodig om de jongen ervan af te krijgen. Had de locatie wat te bieden? Kort keek Bruno rond, en zuchtte diep. Niets, zo te zien. Enkel een meer en wat bomen. Hoewel, er was nog iets wat hij kon gebruiken. Die twee lelijke Pokémon had hij op zak, hoewel ze in tegenstelling tot de serpent weinig voorstelde. De een was een slijmerig wezen en de ander een op en neer springend varken. Daar had hij veel aan. Veel keuze had hij echter verder niet. Hij wilde niet op de twee vertrouwen of zelfs maar één van hen. Ze konden écht niets dan hem irriteren. Het was helaas het enige wat hij kon proberen. Knullen van de jongens’ leeftijd losten ook problemen op dezelfde wijze op.

Met een boel tegenzin opende hij een Pokéball. Direct verscheen het grijze op en neer springende Pokémon die geschrokken naar achteren sprong na het zien van de serpent. “Ugh,” Hij sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Schijnbaar had hij nog minder aan de Pokémon dan hij dacht. Als het nu al geïntimideerd werd. “Doe iets!” commandeerde Bruno, maar de Pokémon beefde flink en bleef stokstijf op en neer springen, terwijl de serpent hen in het vizier kreeg. Nu kwamen ze écht in de problemen. Hij had er geen zin in om serpent-voer te worden. Zeker omdat een varken niet deed wat er van haar gevraagd werd. Hij moest de Pokémon maar wat aansporen. “Kom in beweging, big!” De Pokémon trilde heviger, maar sprong naar voren, regelrecht richting de serpent die al luid tegen hen gromde. Schijnbaar moest hij de Pokémon banger voor hem dan de serpent maken. Geen probleem. De serpent schoot plotseling naar voren en opende wijd zijn kaken. Hij was duidelijk gereed om de grijze Pokémon op te vreten. Deze stond echter bezweken door angst weer op en neer te springen. Moest hij serieus nu ook al zijn Pokémon redden? Wat had je er dan aan? Bruno bracht zichzelf met tegenin in beweging  en stapte vlak voor de grijze Pokémon die verrast naar hem opkeek. Nooit had hij verwacht dit te moeten doen; een Pokémon redden van het worden van een maal. Hopelijk zou het ook nooit meer hoeven. De vlijmscherpe tanden kwamen zijn kant op en hij voelde zijn hart tekeer gaan. Kalm blijven, Bruno. Hoe kan je een serpent tot een halt krijgen? De serpent had zo te zien twee snorharen die aan zijn onderkaken vastzaten. Als hij daaraan trok kon hij de koers veranderen. Dat hij daadwerkelijk zoiets op zijn vrije dag moest doen. “Stop met dat…” Direct greep hij de twee ‘snorharen’ vast en gaf er met beide handen een stevige ruk aan. Met zijn hand probeerde hij de kop van de serpent  richting de grond te duwen, schuin naast de grijze Pokémon. Als de Pokémon nou eens meewerkte. Met volle inspanning trok hij vervolgens harder aan deze ‘snorharen’ aan. De serpent protesteerde hevig, maar pas vlak nadat zijn kop de grond geraakt had. Sterk was Bruno niet, maar hij was zeker verrast dat dit hem gelukt was. Hij was geen spierbundel, verre van. Hij juichde net een tel te vroeg, want de serpent kreunde, maar trok vervolgens zijn kop terug. Direct verloor hij zijn grip op de  snorharen’ en knalde hard neer op de grond. “Aah!” kreunde Bruno moeizaam, een tel naar adem happend. Met tot spleetjes getrokken ogen bleef hij een tel liggen. Hij snapte niet waarom dit hem weer moest overkomen. De serpent brulde luid en kwam weer zijn kant op. Op je vrije dag opgepeuzeld worden door een Pokémon. Ach, aan de zonnige kant kwam er de volgende morgen geen gezeik van Jake.

Toen hij haast de adem van de Pokémon kon ruiken zag hij echter de grijze Pokémon voor hem springen met haar poten opzij uitgestoken. Hij had geen idee wat ze van plan was, buiten dat ze het voorgerecht wilde worden. Bruno snoof en schopte richting de Pokémon. “Nee, blijf leven! Ik heb er zelf-“ Verder kwam hij niet. Met de schop had hij schijnbaar haar naar voren geschoten, recht richting zijn wijd opengetrokken kaken. Ow, Muk. Dat was niet de bedoeling geweest. Direct sprong hij overeind en stak zijn arm nog naar de Pokémon uit. “Nee!” Op dat moment verschenen er diverse vlammen om de Pokémon en lanceerde die richting het gezicht van de serpent. Bruno had geen idee wat er gaande was en bleef vastgenageld aan de rond toekijken. Wat het ook was; de serpent keek plotseling glazig uit zijn ogen en haalde met zijn geschubde staart naar een struik. Was de serpent nou.. verward? En dat was het werk van Fiat geweest? Schijnbaar had het beest meer in zich dan hij van haarverwacht had. Het volgende moment vuurde ze een paarsachtige straal op de Pokémon af. Het vertraagde de bewegingen van de al verwarde serpent, alsof het schade had opgelopen. Wat was er toch gaande? Bruno begreep het ter plekke maar half, maar zag zijn kans om de kerel vast te grijpen. De serpent vloog namelijk vlak boven de grond op een traag tempo rond. Als hij een aanloop nam… Echt, dit bewees maar weer dat hij echt meer moest gaan sporten. Bruno stapte naar achteren en ademde diep in en uit, zijn blik strak gericht op de knul. “Hier gaan we dan,” Direct sprintte hij zo snel als hij kon richting de serpent, zette zich af voor de gigantische muil en greep de pols van de kerel vast. Zo te zien was hij jonger dan hij verwacht had. Dan was het wel logisch dat die zichzelf in de problemen bracht. “Kniën goed intrekken!” commandeerde hij de jongen, waarop hij van de serpent’s kop afsprong.

“Pfoe,” Dat was echt intensief. Wat, waarom en hoe dit tot stand gekomen was zou hij later wel vragen. Hij ademde diep uit, veegde het zweet van zijn voorhoofd af en keek kort de knul aan. “Ben je oké?” Op de achtergrond scheen Fiat continu dezelfde paarse stralen op de serpent af te vuren, natuurlijk nog bevend. Pas toen de Gyarados zich amper verroerde stopte ze ermee. Met een bezorgde blik in haar kraalogen keek ze zijn kant op. Duidelijk wachtend op een teken dat alles koek en ei was.

Bruno Hoffman

Zo, dat was achter de rug. Natuurlijk niet zonder een kans op een nachtmerrie over de serpent. Die kwam ook weer in de lijst potentiele nachtmerries te staan. Natuurlijk was hij niet de enige; de knul was er ook nog bij. Die had het zeker zwaarder om dit te verwerken. De onzekere houding van de jongen verbaasde hem ook niet. Het verbaasde hem zelfs nog dat hij –hoewel half buiten adem- nog wist te melden dat hij in orde was. Het was niet exact de waarheid; de knul zag er verre van óké’ uit. Het enige goede eraan was dat ze beide zonder kleerscheuren er vanaf waren gekomen. Er hoefde maar iets kleins mis te gaan en de knul zat no te worstelen op de serpent. Hij en Fiat waren dan lunch geworden. Een leuke manier om twee levens te beëindigen. Hij kreeg zeker geen bonnetje of goede karma door aan de levenscyclus bij te dragen. In ieder geval ging het erom dat ze elk nog leefde. Zo te zien was de knul al in staat om fatsoenlijk te praten. Hij gaf het niet liever toe, maar zijn hart ging wel nog tekeer. De knul bedankte hem en hij ontving deze met een kleine glimlach. Vrolijke gezichten trekken was altijd zo moeilijk. Ach, dit was zeker goed genoeg. “Het is mijn baan,” sprak hij al automatisch, maar besefte zich dat het nog net buiten bereik zat, “Binnenkort dan…” Het was een teleurstellende feit waar hij nog een paar jaar mee moest leven. Heerlijk weer. Het zat hem echter niet lekker toen de knul op de rode serpent afliep. De jongen was echt amper in de puberteit. En uit zijn woorden scheen de serpent van hém te zijn? Waarom liet de maatschappij dat nog toe. Het was knettergek. Dit waren dus het gevolgen; een kind, man en varken waren bijna gedood. Dat doordat het iemand een goed idee leek Pokémon toe te staan bij kinderen. Werkelijk waar, het zou hem niet verbazen als een groep kinderen Hoenn zou overnemen. Hij rook al bijna de snoepwinkels en het verse plastic van speelgoed. Vreselijk.

Inmiddels scheen Fiat vlak naast hem op -en neer te springen en keek ze hem vrolijk met haar kraaloogjes aan. Over kinderen gesproken… Dat geval was er nog. Het was duidelijk beter dan een doorgedraaide serpent. Hij zag de varken hem minder snel de nek omdraaien. Proberend het gespring te negeren richtte hij zich maar op de knul. Zo te horen scheen hij de Pokémon vrij goedkoop gekregen te hebben. Moest dat hem nog verbazen? Wacht eens even, als het écht zo goedkoop was, waar had hij hem dan verkregen? “Dat is wel heel goedkoop. Waar haalde je hem?” Hij probeerde kalm over te komen, maar Fiat bleef maar.. Oké. Rustig ademhalen. Bezorgd om haar Trainer sprong ze dichter naar hem toe. Ze keek met haar kraaloogjes hem strak aan en wapperde wild met haar voorpoten. Wilde ze gewoon een dreun? Ze had wellicht de serpent verslagen en hem gered, maar er was een grens wat ze mocht uithalen. Dat op -en neer springen voor zijn gezicht overschreed die grens. “Stop met springen, Fiat!” snauwde hij en tikte fel tegen haar voorhoofd. Ze sprong verrast naar achteren, grijpend naar haar voorhoofd. Zo, nu zag hij de knul weer. Dat was beter dan Fiat. De varken was echter een koppig exemplaar en begon weer vlak voor zijn gezicht te springen. “Serieus?” Fiat kende zeker het begrip; personal space niet. “Verdwijn uit mijn gezicht!” Het kwam er bijna brullend uit, maar de Pokémon kromp niet in elkaar. Oké, zelfs een grijze varken luisterde niet naar hem. Sinds wanneer was hij zo diep gezonken? De Titanixc was er niets bij. Ditmaal vrij enthousiast bleef Fiat vrolijk op -en neer springen, voordat ze nieuwsgierig aan de jongen snoof. Ze had de frustraties van Bruno totaal niet door.