Next to you

Tyler had voor een keer eens al zijn pokémon in hun bal gelaten. Meestal was er altijd wel één die met hem mee liep, of vloog zoals in Cas zijn geval. Hij wou ze er gewoon even niet bij hebben. Even alleen in stilten wandelen kon ook goed doen. Het kon voor zijn pokémon ook eens geen kwaad om niet mee te moeten wandelen. Op het moment had hij niet echt een doel. Tyler liep maar gewoon rond, met zijn handen in zijn zakken. Pas wanneer dat hij iets verder een figuur kon zien bleef hij even staan. Wanneer het figuur dichterbij was kon hij zien dat het een pokémon was samen met een klein meisje. De pokémon schoot echter meteen voor het meisje toen de twee dichter bij hem waren gekomen.
Het meisje achter de pokémon was maar enkele centimeters groter dan de pokémon die bij haar was. Het viel bijna niet op. Tyler kon niet geloven dat hij zo’n klein meisje alleen zag rondlopen. Het gebeurde wel vaker dat kinderen opreis gingen voor ze echt volwassen genoeg waren en eigenlijk vond hij dat niet goed. Misschien was het met haar enkel niet het geval. ‘Nee, Cherry, Je mag niet zomaar iedereen aanvallen nu,We willen vrienden maken, we zijn nu op reis. Nooit als eerste aanvallen, behalve in een gevecht, ‘ zei het meisje. Aangezien ze het had over gevechten leek ze een trainer te zijn, of wat wou ze later waarschijnlijk worden. Een glimlach verscheen wel op zijn gezicht. Het was schattig om haar zo bezig te zien tegen haar pokémon.
'Het spijt me, Cherry bedoelt het heus niet zo!' zei het meisje. ‘Ik begrijp het, ze probeert je enkel te beschermen.’ het was wel duidelijk dat dat het doel was van de pokémon voor het kleine meisje. ‘Ben je soms verdwaalt?’ Tyler moest het gewoon vragen. Als ze echt verdwaald was of haar ouders kwijt was moest hij haar wel helpen met zoeken.

‘Nee! Ik ben een Pokémon trainer!’ Tyler moest even zacht lachen. Niet omdat het dom klonk en hij haar aan het uitlachen was. Dat was helemaal niet waarom dat hij moest lachen. Gewoon het feit dat ze er zo trots op was. Zelf zou hij vroeger nooit zijn vertrokken op zo’n jonge leeftijd. Hij wou dan liever thuis zijn en genieten van een zorgeloos leven. Nu bestonden zijn dagen voornamelijk uit wandelen, wandelen en nog meer wandelen. Hij had ook niet meteen een vaste groep waar hij mee op reis was dus soms kon het ook best eenzaam zijn. Natuurlijk had hij zijn pokémon maar dat was niet altijd hetzelfde. ‘Een trainer he? Dat is zeker iets waar je trots op mag zijn.’ Tyler was niet altijd de beste met kinderen, maar hij deed zijn best.
'Ik ben Felicity en dit is Cherry,’ stede het kleine meisje zichzelf en haar pokémon voor. ‘Mijn naam is Tyler.’ de jongen keek even opzij naar de pokémon die er nog steeds bij stond. Hij kende wel aardig veel pokémon, maar hij had geen idee welke soort dat was. ‘Zou ik mogen vragen welke Pokémon Cherry is?’ vroeg Tyler.
‘Wij komen uit Sinnoh om Pokémon meesters te worden,’ het meisje was in ieder geval gelukkig met haar leven als Trainer. Zo zag het er in ieder geval toch uit. ‘Jij wilt Pokémon meester worden? Dat maakt ons volgens mij dan concurrenten.’ het was niet dat hij het kleine meisje echt als concurrentie zag.

'Cherry is een Froslass! De ge… evo.. Geëvolueerde Snorunt!' wist het meisje te zeggen. ‘Het is in ieder geval een zeer mooie pokémon. Ik ben er zeker van dat ze ook zeer sterk is.’ het was dus een ijstype, dus ze had sowieso al een voordeel. Zijn drakensoorten waren er zeer zwak tegen. Ach, niet elke pokémon kon overal sterk tegen zijn. ‘Als onze training af is, verslaan we de hele league!’ ze was overal wel heel zeker van, maar Tyler kon het haar ook niet kwalijk nemen. Daarbij, misschien lukte het haar inderdaad wel. ‘Als jullie goed zijn moet dat zeker lukken.’ zei Tyler.
‘Heb jij ook Pokémon? Ik heb er al drie!’ zei het meisje waarbij dat ze drie vingers in de lucht stak. ‘Al drie? Dat zijn er al best veel. Ik heb er ook drie.’ ergens was hij wel benieuwd welke pokémon dat zij nog had. Als ze nog meet ijssoorten had dan had ze sowieso een voordeel op hem. Iets wat ze nu eigenlijk al had. Tyler wist niet precies hoe sterk dat haar Froslass was maar in ieder geval zag die er aardig sterk uit. ‘Zou je misschien willen weten welke ik heb?’

’Dat klopt! Cherry heeft al heel veel pokémon verslagen!’ wist het meisje te melden. ‘Dat geloof ik best.’ het kon heel goed zijn dat ze al veel gevechten gewonnen hadden. Ergens was hij echt benieuwd waar dat het meisje later zou eindigen nadat ze heel veel ervaring had opgedaan. Het kon zeer goed zijn dat ze misschien beter werd dan de meeste trainers gewoon doordat ze langer ervaring zou hebben. ‘Uhu! We beginnen bij de insectgym.’ zei ze. ‘Haja, die Gym. Daar kom ik net van. Het was mijn eerste Gym en ik heb gewonnen.’ hij was zelf wel trots om zijn overwinnen. Dat kon ook niet anders.
‘Wil je ze laten zien?’ vroeg het kleine meisje maar nog voor dat hij echt kon antwoorden was zij alweer bezig. ‘Deze zijn die van mij!’ wist het meisje vrolijk te zeggen en ze liet nog twee andere pokémon uit hun bal. De Glaceon viel Tyler meteen op. Ondanks dat hij zelf geen Eevee evolutie wou was het toch één van de mooiere evoluties. Op Leafeon na. ‘Dat zijn echt drie leuke pokémon dat je daar hebt.’ zei Tyler eerlijk.
‘Die van jou zijn allemaal ijspokémon, en die van mij allemaal draakpokémon.’ Tyler nam zijn drie pokéballen er maar bij en liet de pokémon die erin zaten er allemaal uit. Cas ging meteen naast de jongen zijn hoofd vliegen en de twee anderen bleven voor zijn voeten staan. Van de Noibat zou je eigenlijk niet meteen zeggen dat het een drakensoort was want hij leek er totaal niet op. ‘Als ik niet zo hard in het nadeel was geweest had ik wel eens een gevecht willen houden, maar nu lijkt het niet echt eerlijk.’ eerlijk zou het zeker niet zijn. Hoe sterker zijn pokémon ook mochten zijn, winnen zou hij niet doen tegen haar. Zeker niet wanneer dat ze ook nog eens heel goede aanvallen zou gebruiken die veel effect zouden hebben.