You call me out

Hoelang zou het inmiddels geweest moeten zijn dat ik voor het laatst nog sociaal contact had? Het moest zeker weken zijn geweest. Ik sloeg een zucht en streek met mijn hand door mijn zwarte haar. Mijn enige vriend waren vreemde wezens, een Snivy, een zwaard en een meteoriet die toevallig telepathie kon. Hoewel ik de bizarre taferelen rond hen nog amper begreep, had ik het maar geaccepteerd. Tegenstribbelen had zeker geen zin. En was het niet zo dat jij je vrienden mest accepteren, zoals zij waren? Ach ja, op dit punt deed ik dit dus al. In mijn ooghoek zag ik Ademir vlak naast mij zweven met zijn blik recht naar voren gericht. Ik keek echter naar de onbekende mensen, straten en gebouwen om mij heen welk ik enkel kende van toeristenboekjes. En je had natuurlijk wat toeristenvoer hier met enkele musea en standbeelden, maar eerlijk gezegd, boeide zij mij niet. Het ging voor mij er enkel om dat het een nieuwe omgeving was waar ik nog geen herinneringen had. Geen nare, althans. Ook werd ik eigenlijk hier specifiek gestuurd om wat kleren voor mezelf te kopen, vooral winterkledij. De oude werden immers al aardig klein of waren in stukken gescheurd door mijn moeder. Een brok in mijn keel verscheen bij die gedachte van mijn bloedeigen moeder. Nee, ik wilde er niet meer aan denken, het was een duistere herinnering en om ter plekke te huilen..? Ik sloeg dat af, zolang ik daar toe in staat was.
Wat afwezig liep ik diverse straten in en uit, totdat een bekende schim verderop verscheen met blond haar die ik direct herkende. “Tawnee?” fluisterde ik al tot mijn eigen verbazing hardop. Ik liep automatisch op haar af, al ging mijn hart nog aardig tekeer. De laatste keer dat ik haar zag was toen ze in een dipje zat, maar ze oogde nu wel vele malen vrolijker. Om eerlijk te zijn was ik nerveuzer, wegens het feit dat ik een lange tijd niet meer met een kennis of een vriend gesproken had die wel menselijk was. Pas toen ik bijna bij haar stond zag ik een soort blauwe vos bij haar staan met een sjaal om zijn nek, maar hoewel het een vreemd beeld was, kon het erger met de zwaard Pokémon van mij. Ter begroeting stak ik mijn hand enkele meters van haar vandaan op en schraapte kort mijn keel. “Yo, Tawnee,” Begon ik, al was praten zelfs heel onwennig geworden, “H-Hoe is.. het?” Oké, dat stotteren had ik niet gemist.

Tawnee oogde nogal verrast op mijn begroeting, had ik haar overdonderd? Tja, ze leek immers ook niet geheel de oude, maar ik wist niet waarom ik dat gevoel kreeg. Ze zag er exact hetzelfde uit, buiten haar wellicht iets kortere lokken. Het stelde me wel wat gerust dat ze met een glimlach naar mij keek dan met een diepe frons. Ze herkende mij dus nog wel, want er was immers een lange tijd voorbij gegaan. Zo te horen ging het goed met haar, maar nagenoeg kon ik het niet geheel vertrouwen. Zou het komen door de blik die ze aan de vos gaf? Ze behandelde mij tot nu toe aardig wantrouwend, maar vooralsnog herkende ze mij, gezien de glimlach op haar gezicht. Wat verwarrend allemaal. Toen Tawnee plotseling naar mijn naam vroeg keek ik haar licht verrast aan. Dat was.. bizar. “E-Ehm.. Kirito,” antwoordde ik maar, licht onzeker of ze mij dan wel of niet meende te herinneren, “Pardon, maar… Je herinnert mij wel nog o-of niet?”

Ik werd een beetje nerveus door haar vreemde, haast verwarde gedrag en slikte kort, wegens mijn droog geworden keel. Haast automatisch keek ik naar Ademir die zoals gewoonlijk kalmte uitstraalde, maar deze keer zweeg. De boodschap was duidelijk; ik moest zelf maar gaan uitpluizen wat er met haar aan de hand was. Zelfs de meteoriet leek niet te weten wat er exact aan de hand was of wilde mij niet hierbij helpen, maar dat zou sterk tegen zijn karakter in gaan. Veel verder kwam ik echter niet met Tawnee’s antwoord op mijn vraag. Het was.. onzuiver voor haar? Ik begreep niet direct wat ze ermee bedoelde en keek haar met een frons aan. Het kon eigenlijk van alles betekenen, maar waarop ik steeds terugkeerde was dat ze aan geheugenverlies leed of door enorme verwarring. Op de televisie had ik soms naar een show gekeken waar mensen na een traumatische ervaring een boel herinneringen weg bande, maar natuurlijk onbewust degene die daarom heen zaten. Dit zou hetzelfde geval kunnen zijn. “Z-Zou ik.. tja, mogen weten waarom het onzuiver is voor je?” stotterde ik en wilde na mijn gesproken worden direct mezelf voor mijn gezicht slaan. Ik begreep niet waar die zelfvertrouwen en brute actie vandaan kwam, maar het was hoe dan ook al gezegd. Snel maakte ik een wuivende beweging met mijn handen naar haar toe en schudde daarbij mijn gezicht heen en weer. “Negeer mijn vraag maar!” Oké, ik ze een oude vriendin weer en het eerste wat ik doe is direct falen in een conversatie. Een geweldige dag was het weer.

Tot mijn verbazing wees ze al na mijn vraag met een lach naar haar hoofd, alsof het daarmee volledig duidelijk zou worden. Als ze eens wist hoe verward ik al was om haar woorden, dan had ze waarschijnlijk dat gebaar niet gemaakt. Ditmaal leek ik haar juist een beetje overdonderd te hebben, want na mijn gesputter dat ze het niet hoefde te zeggen keek ze op een aparte wijze mij recht aan. Ik was een idioot en met die conclusie vermeed ik kort oogcontact met haar, waardoor het mij enkel des te meer verastte toen ze alsnog de reden toe lichtte. Haar antwoord was echter heftig, heviger dan ik verwacht had en sprakeloos kon ik enkel naar haar luisteren. Ze was van een klif af gevallen en had daarbij haar hoofd geraakt, waardoor wat zaken voor haar onduidelijk waren geworden. Hoe moest hij daarop reageren? Ze had door die val meer kunnen verliezen dan wat informatie over de mensen die ze kende, ze kon haar leven hebben verloren. Hoe was ze eigenlijk bij de klif gekomen en hoelang geleden moest het al zijn geweest? Geschokt keek ik haar enkel aan, voordat ik na een zachte por van Ademir’s klauw tegen mijn zij weer terug werd gebracht naar de situatie. Het vreemde was nog wel dat ze naar mij lachte, alsof ze het over een TV-show hadden dan het vallen van een klif om vervolgens aan milde geheugenverlies te lijden. “G-gaat het verder? Niets gebroken?” wist ik aan haar te vragen, al was ik nog ontzet door haar verhaal.

Het leek een vraag te zijn waar Tawnee daadwerkelijk over na moest denken, gezien ze haar blik afwendde en richting de lucht staarde. Ik begreep niet helemaal hoe het een moeilijke vraag kon zijn, het was een ‘ja’ of ‘nee’ vraag immers. Of dacht ze na of ik het mentaal of fysiek bedoelde? Licht ongemakkelijk slikte ik maar en wreef met de palm van mijn hand langs mijn achterhoofd, wachtend op een antwoord. Toen ze mij weer aan keek, beantwoordde ze mijn vraag door te zeggen dat ze het niet wist. Hoe was het nou mogelijk dat ze niet wist of het met haar ging, dat was toch niet zo pittig? Wijs besloot ik maar mijn mond erover te houden, gezien de antwoorden uiteindelijk toch aan het licht zouden worden blootgesteld. Als ik natuurlijk de televisieseries mocht geloven. Toen Tawnee vervolgde met een grinnik dat als het niet met haar ging ze toch niet zomaar hier zou staan. Moeizaam trok ik mijn mondhoeken omhoog bij die opmerking, maar ze klonk nog verre van de Tawnee die ik mij herinnerde. Ze was levendiger en niet zo kalm als de meid die voor mij stond, maar daarbuiten deelde ze hun aparte gedrag. Die hersenschudding – wat ik maar aan nam- had dus meer los gebracht en aan stukken gescheurd dan enkele herinneringen, of waren ze zo dierbaar dat ze zonder hen een ander mens was? Ugh, stop, ik weigerde er dieper over na te denken. “Natuurlijk,” reageerde ik, ditmaal zonder de kleine glimlach, en keek ter afleiding naar de vos die naast haar stond. Vaag meende ik mij te herinneren dat ze óók een Metang had, maar wat was er daarmee gebeurd? “Ehh.. Waar is je Metang gebleven?”

De naam van de Metang was inderdaad ‘Saiko’ geweest, maar het was ook voor mij een poosje geleden en bijzonder goed was ik niet met namen. Plotseling leek het Tawnee een goed idee te zijn om deze Saiko zelfs weer te verschijnen en kort trok ik mijn ogen tot spleetjes, wegens het licht. Tot mijn verbazing verscheen er echter een totaal ander wezen dan wat Ademir was; het was een uit meteoriet bestaande reus met vier ledematen welk elk op de ‘armen’ van een Metang leken, en ook had het een enorme kruis op diens voorhoofd en dezelfde rood opgelichte ogen. Doordat het mij volledig verrast had stapte ik direct naar achteren, maar wist mezelf te behoeden voor een pijnlijke val op de stoep. Het zag er nu enkel nog gevaarlijker uit dan voorheen en nog buitenaardser, als dat al mogelijk was. Mijn hart klopte vele malen sneller, terwijl ik enkel sprakeloos naar de Pokémon kon staren, wetend dat deze Saiko was geëvolueerd, gezien dat de enige reden kon zijn. Oké, hier moest ik Ademir over vragen en direct keek hem aan, maar ditmaal beantwoordde hij mijn vraag door langzaam naar mij te knikken dan via telepathie. Dit… vreselijke gestalte werd Ademir met een ‘beetje’ training? Hierbij begreep ik de maatschappij niet, dat de jeugd zulke krachtpatsers in bezit mocht hebben en daarmee gemakkelijk hun zin konden krijgen en natuurlijk regio’s konden verwoesten. Deze vreemde wezens werden daarvoor gebruikt. Het duurde even, voordat ik Tawnee’s gesproken woorden begreep door de angst, maar na weer naar voren gestapt te zijn. Dat… Saiko was een Metagross, de evolutie van Metang. “H-Hoe… lang is Saiko al een Metagross dan?” Hoewel hun eerste ontmoeting al een poosje geleden was, kon het toch niet zo lang geleden geweest zijn dat de Pokémon was geëvolueerd? Ik wendde mijn blik er maar vanaf, gezien het mij enkel koude rillingen bezorgde en merkte nogmaals de vos op. “Wie is dat trouwens?”