Sensation

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Fleur was niet zo zeker meer van haar avontuurtje naar Camphrier Town. Ja, ze had gehoord dat hier Buneary te vinden waren en die wilde ze eigenlijk wel heel graag hebben, maar ze had zo’n akelig gevoel dat er iets ergs kon gaan gebeuren en het gaf haar een sterke neiging om weer terug naar huis te gaan en niet meer onder de dekens weg te komen. Niks duidde er op aan dat vandaag onheil zou brengen. Het weer was prachtig, alle mensen waren tot nu toe aardig tegen haar geweest, en Cyrille hield zich verbazingwekkend rustig. Voor de zekerheid had Fleur alsnog haar riem om gedaan, zodat ze er niet zomaar vandoor zou gaan in een bui. Gevangen zijn was niets voor de Furfrou, maar Fleur wilde haar eigenlijk niet weer vrijlaten. Het dier had namelijk ook haar goede momenten en die waren het voor haar meer dan waard. Hopelijk dacht de Furfrou er ook zo over.

Basile deed in elk geval zijn best om haar thuis te laten voelen in het kleine groepje Pokémon. Hij praatte vaak met haar, en van de manier van praten maakte Fleur op dat hij haar vaak vragen stelde om haar beter te leren kennen. Fleur hoopte dat hij veel te weten kwam over haar wat hij ook aan haar door kon geven, want de blondine deed maar al te graag mee met het thuis laten voelen. Voor nu deed ze het voorzichtig aan en hield ze Cyrille aan een lijn. Een lange, waar ze veel geld aan had uitgegeven voor haar doen, maar wel eentje waar de Furfrou redelijk veel vrijheid mee had.

“Het spijt me dat ik je niet los laat, Cyri,” begon Fleur voorzichtig terwijl ze langs de bloemenvelden liepen. “Ik zal de riem los houden zodat je zo ver van me af kan lopen als je wil.” Cyrille keek haar met een arrogante blik aan en bracht vervolgens haar poten sneller in beweging. Ze ging meteen op de bloemenvelden af, wat Fleur herinnerde aan dat onheilspellende gevoel dat er iets mis zou gaan. Misschien was het beter als ze de Furfrou haar Pokéball terug in liet gaan, maar ze wilde het dier niet nog meer stress opleveren dan ze al had. Buiten zijn zou haar goed doen. Zeker zo dicht bij de plek waar ze gevangen was. Ook kreeg ze de neiging om de riem alsnog in te korten, maar dat kon ze niet maken nadat ze had gezegd dat Cyrille zo ver van haar af mocht lopen als mogelijk was.

De blondine besloot dat er maar één oplossing was om zichzelf wat tot rust te brengen, en dat was praten met Basile. De Mincchino zat vrijwel altijd op haar schouder, al wilde ze hem nog wel eens in de bal houden als ze een andere Pokémon buiten had. Meerdere Pokémon om tegelijk op te letten gaf soms nog te veel stress, al was Basile wel zo lief om altijd bij haar te blijven wanneer het kon. Het verbaasde haar nog steeds wel eens hoe zorgzaam hij was. Dat had hij waarschijnlijk overgenomen van zijn vorige trainster. Toen ze hem uit zijn Pokéball liet, klom hij ook meteen op haar schouder. Waarschijnlijk voelde hij al aan dat ze niet helemaal lekker in haar vel zat. Hij drukte zijn wang tegen de hare en zij liet haar hand even tegen zijn kop rusten. “Hallo ventje,” begroette ze hem. “Kan jij me helpen zorgen dat er niks ergs gebeurt?” Hij keek haar verward aan. Ze aaide hem nog meer en grinnikte zacht, alsof ze haar eigen angst weg probeerde te lachen. “Wees gewoon jezelf maar, Bas. Je eigen, goed oplettende zelf.” Dit stelde de Mincchino absoluut niet gerust, maar Fleur wilde het niet verder uitleggen. Daar kreeg ze de tijd ook niet voor, want er werd aan de riem getrokken en de blondine verloor haar evenwicht voor een moment. Ze slaakte een gil en vond haar evenwicht gelukkig op tijd terug om niet op de grond te vallen, maar ze keek wel geschrokken op naar Cyrille. “Cyri! Rustig!” riep ze haar toe. De Furfrou keek alleen maar arrogant op vanuit de bloemen en blafte tweemaal. Daarna kwam ze een stukje terug gelopen, alsof ze een volgende bijna-valpartij van Fleur wilde voorkomen.

Fleur was meer geschrokken van Cyrille dan ze had verwacht. Ze zat nog steeds in haar hoofd met dat onheilspellende gevoel en zelfs met Basile op haar schouder ging het niet weg. Cyrille zou geen verdere problemen veroorzaken, toch? Fleur wilde dit graag geloven, maar dat gevoel dat er iets mis zou gaan werd plotseling vergezeld met het gevoel dat ze bekeken werd en niet door Basile of Cyrille. Ze keek wat waakzaam om zich heen, maar vond naast de trainers die af en toe haar blik vingen geen mensen of Pokémon die haar nauwlettend in de gaten hielden. Ze verbeeldde het zich allemaal. Niet dat dat het beter maakte.

Wat het ook niet beter maakte, was dat ze nog nergens Buneary had gezien en dat was haar reden geweest om naar route 7 te komen. Zouden ze alweer vertrokken zijn? Ze had gehoord dat Buneary niet vangbaar waren in Kalos en toen plotseling waren er meerdere mensen die er in de buurt van Camphrier Town eentje te pakken hadden. Misschien was ze te laat en waren ze allemaal al gevangen. Ze kon vast wel aan iemand vragen of ze een baby Buneary mocht hebben, maar het leek haar ook wel leuk om een eigen te vangen. De enige andere Pokémon die ze gevangen had was Cyrille. Iets wat misschien juist een teken was dat ze van wilde Pokémon af moest blijven, want de eigenwijze Furfrou zorgde er voor dat Fleur haar handen meer dan vol had. Als de Buneary die ze ving zich ook zo gedroeg, had ze misschien geen tijd meer over voor iets anders…

Opnieuw werd haar gedachtegang afgekapt door de Furfrou aan de lijn. De Pokémon was nu begonnen met grommen. Fleur kon niet zien waar naar, omdat het zich verstopte in de bloemen. “Cyri, ik meen het, stop,” smeekte Fleur. “Dit was allemaal een slecht idee. Kom maar, ik stop je wel weer terug in de Pokéball…” Ze greep al met haar hand naar de bal van Cyrille, die aan de binnenkant van haar jas vast zat, toen de Pokémon opeens uithaalde naar waar ze maar naar had staan grommen. De bloemen begonnen heftig te bewegen en plotseling verscheen er een Buneary recht voor Fleur’s neus. Ze was er even stil van. De twee maakten oogcontact voor wat minstens een minuut leek, voor de Buneary weer in beweging kwam. Het beestje hopte vrolijk verder – wie weet waar heen. Pas toen het wezentje buiten Fleur’s blikveld was, realiseerde ze zich wat ze had gedaan. Of eigenlijk wat ze niet had gedaan. Ze zag het niet, maar Cyrille rolde met haar ogen. De Furfrou had de afgelopen dagen wel opgelet. Ze wist dat Fleur hier was voor de Buneary, en ze had haar best gedaan om te helpen, maar natuurlijk was Fleur weer te verlegen om er voor te gaan. Cyrille blafte luid en liep in de richting waar de Buneary heen was gegaan. Ze keek achterom naar Fleur, alsof ze haar wilde zeggen dat ze mee moest komen. Fleur liet het even een paar seconden tot zich doordringen voor ze inderdaad achter de hondachtige Pokémon aan liep. Ze bracht haar van het pad af en even twijfelde Fleur of dit wel zo’n goed idee was, maar de Furfrou had een beter reukvermogen dan zij en waarschijnlijk volgde ze alleen maar het spoor wat de Buneary achter had gelaten.

Het kostte niet heel lang om het konijnachtige wezen weer te vinden, al voelde het als een eeuwigheid. Cyrille begon meteen weer te grommen en daarom keek de Pokémon op. Verbazingwekkend genoeg keek ze blij bij het zien van het drietal. Buneary zwaaide zelfs met haar kleine armpje om ze te begroeten. Het was bijna alsof het grommen van Cyrille helemaal niet als slecht opgevat werd, want Basile had er ook nooit last van gehad. Fleur begreep het niet echt, maar zou er nu niet te veel over nadenken. Ze wilde de Buneary hebben, maar daar zou ze moeite voor moeten doen. “Cyrille, heb je zin in een gevecht?” vroeg ze aan haar Furfrou. Die keek om, schudde haar kop en ging koppig liggen. Oké dan. Fleur twijfelde even wat ze moest doen, al was haar keuze snel gemaakt. Ze had Basile ook nog, en die deed niet moeilijk over vechten. Meestal. Ze keek de Mincchino voor zo ver dat mogelijk was aan. “En jij?” Basile leek even te twijfelen, al was de toon van zijn trainer zo zachtaardig geweest dat hij bijna niet kon weigeren. Hij sprong dan ook al snel van haar schouder af en ging een paar meter van Buneary af staan. Die had meteen door dat er een gevecht op het punt stond om te beginnen, en stroopte haar denkbeeldige mouwen op. Oké. Ze kon dit.

“Begin met Tail Slap,” zei Fleur zo rustig ze kon. Ze was best wel nerveus, ook omdat ze nog steeds het gevoel van onheil met zich mee droeg, maar wilde dit niet laten blijken. Basile zou beter gehoorzamen als hij zich geen zorgen maakte om zijn trainster. Hij sprong op Buneary af, maar die was hier duidelijk niet van gediend. Het konijn leek eerst te blijven staan, maar toen Basile haar bijna raakte, sprong ze weg. Maar dan ook echt weg, want ze hupste zomaar in een willekeurige richting, alsof ze helemaal niet wilde vechten. Ze giechelde er echter bij, dus Fleur ging er van uit dat dit een soort uitdaging was. Een hele flauwe, want ze vond het vechten al niks en nu moest ze ook nog extra moeite doen. Dit ging geheid fout. Ze zou tegen een boom aan lopen, of ze zou Cyrille kwijt raken, of nog iets ergers. Het was dat ze zo graag die Buneary wilde hebben, anders zou ze de moeite niet eens doen om haar te volgen.

Buneary bracht Fleur en haar Pokémon weer terug naar het pad. De blondine vond dit maar niks. Ze had zonet wat meer privacy gehad voor haar gevecht, maar nu was dat volledig weg. Als andere trainers haar zagen vechten, zouden ze dan komen kijken? Fleur verwachtte eigenlijk van wel. Ze zouden komen kijken en haar beoordelen op wat ze deed. Daar had ze helemaal geen behoefte aan. Echter kon zij niet bepalen wat de Buneary deed, en als die wel hier wilde vechten, dan moest het maar. Ze moest zich maar even over haar angst heen zetten.

“Basile, raak haar met Swift!” So far so good. Het viel nog mee met haar angst en Basile deed zijn Swift aanval heel snel (haha). Buneary was eigenlijk nog aan het hoppen naar een plek geweest, maar draaide zich om toen ze het bevel hoorde. De draaiende sprong was echter te laat en ze werd er midden in geraakt. Fleur voelde zich lichtelijk schuldig, maar ze was niet van plan om de Buneary te laten gaan. Ze overwoog om zonder verder te vechten een Pokéball te gooien, maar aan haar karakter kon Fleur merken dat dat niet zou werken. Waarschijnlijk zou ze haar lichtelijk verzwakken en dan voor een Sing gaan, zodat ze niet tegen zou stribbelen bij het vangen, maar Fleur ook niet te veel schade aan hoefde te brengen. Dat haar techniek niet gewaardeerd zou worden door de Buneary zelf, stond ze niet helemaal bij stil. Het wezen stond al snel op van de Swift aanval en kwam toen zelf in beweging. Het begon met wat Fleur aan zag voor een Splash aanval. Kon Buneary die? In haar verwarring dacht ze er niet over na dat ze de tijd kon nemen om aan te vallen en zag ze te laat dat de Splash over ging in een Pound. Buneary sloeg hard toe met haar oren. Basile scheen echter een plan te hebben en hoewel hij hard werd geraakt, pakte hij het oor vast in zijn pootjes. Fleur zag dit meteen als een kans.

“Basile, Double Slap!” Hiervoor moest hij wel het oor los laten, maar door meteen toe te slaan was het niet voor niets. Buneary werd door zijn aanval geraakt, maar duwde hem al snel van zich af. Ze had duidelijk pit. Iets wat niet bij het zoete, lieve stereotype paste wat men altijd van Buneary had. Was het daarom dat deze nog niet gevangen was? Paste ze niet binnen het boekje van de meeste mensen? Als dat zo was, dan zag Fleur het alleen maar meer als reden om haar te vangen. Fleur paste namelijk zelf ook niet binnen de meeste boekjes. Al was haar reden natuurlijk heel anders. “Let op, Basile,” riep ze, ziend dat het gevecht zich vervolgde. Buneary was weer aan de beurt en viel deze keer aan met Quick Attack. Fleur had het echter op tijd gezien en haar waarschuwing had Basile geholpen om het te ontwijken. Wat er toen gebeurde, had ze echter niet verwacht. In plaats van door te vechten bleef Buneary haar Quick Attack gebruiken en verdween ze weer van het pad af. Fleur had de neiging om verstijfd te blijven staan, maar werd hier gelukkig van af gebracht door Basile en Cyrille, die al achter de Pokémon aan renden voor zij enig idee had wat er gaande was. Ietwat onhandig werd ze door de Pokémon aan de riem meegesleurd.

Waar was Buneary in Arceus’ naam mee bezig? Was het de bedoeling om Fleur en Basile uit te putten? Want dan werkte het goed. De blondine had in elk geval genoeg van het rennen, zelfs al was het maar een paar korte stukken geweest. Ze deed zo veel moeite voor deze vangst. Al kwam dat grotendeels door haar Pokémon, die haar er continu aan herinnerden dat ze de Buneary graag wilde hebben. Fleur had het zonder Basile en Cyrille waarschijnlijk al opgegeven. Gelukkig hadden haar Pokémon meer zelfvertrouwen dan zijzelf. “Basile! Tail Slap!” riep Fleur, zodra Buneary haar vaart wat verminderd had en ze haar bij konden halen. Basile maakte een grote sprong en haalde uit met zijn staart, maar miste helaas de aanval. Buneary had het aan horen komen en sprong met een achterwaartse salto uit de weg. Vervolgens sprong ze meteen weer op hem af met haar Pound, wat in tegenstelling tot zijn aanval wel raakte. Basile schoof een klein stukje over de grond, waarna hij met een boze blik weer omhoog kwam. Ver kwam hij echter niet, want hij bleef op alle vier zijn pootjes rusten. Fleur wist niet zeker of ze dit als een goed of slecht teken zou zien. Basile kennende zou hij doorvechten tot de Buneary gevangen was, maar als hij nu al zwakker begon te worden wist Fleur niet zeker of ze hem zo ver wilde uitputten.

“Cyrille, kom eens hier,” sprak Fleur haar Furfrou op kalme toon toe. Wonderbaarlijk genoeg gehoorzaamde de Pokémon in één keer en stapte ze naar haar trainster toe. “Ik wil niet te veel druk op Basile leggen. Ik weet dat je eigenlijk niet wil vechten, maar zou je het alsjeblieft wel even voor hem over kunnen nemen? Het hoeft niet lang te zijn, en ik zal je riem los maken en los laten. Deal?” Daar moest de hondachtige Pokémon even over nadenken. Fleur wist niet wat ze moest verwachten. Cyrille had bewezen een uitstekende vechter te zijn en ook eentje die door ging zelfs wanneer het niet nodig was. Toch was ze sinds ze bij Fleur was niet echt in de stemming geweest om te vechten. Misschien kwam het omdat Cyrille het niet leuk vond om met een trainer te vechten. “Wat als je je eigen aanvallen mag bepalen?” Fleur grijnsde hoopvol. Cyrille keek haar met een lichte frons aan, en knikte toen. Ze koos er voor om haar hulpvaardige bui af te maken en nu ook in het gevecht aan Fleur’s kant te staan. Met een brede glimlach maakte Fleur de riem los. “Dank je wel,” sprak ze haar toe, waarna ze weer overeind kwam. Cyrille draaide zich om en richtte zich op de Buneary, die al die tijd had staan toekijken. Ze leek erg blij te zijn dat Cyrille los was. Waarom begreep Fleur niet, maar ze zou er niet over klagen. “Toe maar meissie!” riep de blondine. Cyrille ging er meteen voor met een Headbutt aanval. Haar kop miste nog maar net het kleine bruine lijfje van Buneary, die meteen terug sloeg met een Quick Attack. De konijnachtige Pokémon raakte Cyrille, maar veel schade deed het niet. Haar dikke vacht was heel goed bestand tegen klappen.

Fleur neigde er naar om een bevel te roepen, maar werd door de snelle acties van Cyrille er al snel aan herinnerd dat ze beloofd had de Pokémon voor zichzelf te laten vechten. Haar volgende aanval was een Bite. De Buneary probeerde het meerdere malen te ontwijken, volgens Fleur met een Splash, maar Cyrille hield vol en kreeg haar sprongen door. Ze greep het konijn in haar kaken vast en bracht redelijk wat schade toe. Fleur wist niet of ze trots moest zijn of zich schuldig moest voelen tegenover de Buneary. Dat tweede was eerder het geval.

Fleur wist dat haar Pokémon nog niet veel schade hadden toegebracht. Ze wist echter ook dat ze de Buneary niet wilde uitschakelen of littekens wilde veroorzaken. Daarom paste ze haar techniek weer aan naar wat ze eerst van plan was. “Cyri!” riep ze, om de aandacht van Cyrille te trekken. Die had Buneary inmiddels los gelaten en keek om naar de blondine. “Laat Basile het nog even overnemen.” Basile hoorde zijn naam en deed meteen weer een stap naar voren. Hij had even kunnen rusten en had nu weer de kracht om zich op alleen zijn achterpoten te zetten. Fleur wierp hem een kleine glimlach toe. “Gebruik Sing.” Basile zong hetzelfde slaaplied als waarmee hij Cyrille in slaap had gekregen voor Fleur haar ving. Het leek er op dat ze het herkende, want haar kop ging meteen omhoog en haar ogen stonden alert. Alsof ze haar best deed om niet in slaap te vallen. Dat was nog best logisch ook, want de Furfrou stond best dicht bij Buneary, en die hoorde het lied ook. Zij was zich echter niet bewust van wat voor effect het had, want ze luisterde vol plezier. Haar glimlach bleef op haar mond zichtbaar terwijl ze langzaam in slaap weg zakte. Fleur kon nu een Pokéball tevoorschijn halen en eindelijk een eerste poging doen om Buneary te vangen.

tag: niemand! | notes: ---