Welcome to Kalos! [Olivia Wild]

In gedachten verzonken keek Ralph door het raampje in de bus naar de landschappen die voorbij vlogen. Hoe lang zat hij eigenlijk al in de bus? Hij wierp een blik op zijn horloge en zag dat het vier uur in de namiddag was, wat betekende dat hij al een uur lang in de bus zat. Dat was niet gek, want zijn boot was rond twee uur aangekomen in Kalos na een vrij lange reis vanuit Kanto. Ralph had namelijk nog even zijn zus in Kanto bezocht en hij had afscheid genomen van zijn oude, trouwe Rapidash. De vuurpokémon was tijdens al zijn reizen meegekomen naar de verschillende regio's, maar toen Ralph en Olivia hadden besloten om naar Kalos te gaan was Firefly al bejaard. Daarom had hij de trouwe Pokémon achtergelaten bij Erika, de zus van Ralph. Zij was al jarenlang deels verlamd en kon dus vrij weinig doen. Ze was echter wel erg gelukkig met Firefly, ook al was hij nu oud. In elk geval had Erika nu iets om zich mee bezig te houden en bovendien was Firefly ooit haar Pokémon. Na een dag of drie stapte Ralph weer op de boot, want hij begon Olivia erg te missen. De twee waren zelden langer dan een dag van elkaar gescheiden en het voelde dus vreemd voor Ralph om haar in die tijd niet te hebben gezien. En nu zat hij dus hier, in een bus die onderweg was naar Vaniville Town, waar de twee zich zouden vestigen en waar Olivia al een aantal dagen woonde. Ralph keek naar de gouden ring die om de ringvinger van zijn linkerhand zat en raakte deze even aan. Hij had Olivia echt gemist en wilde haar weer in zijn armen sluiten.

Met een schok werd Ralph uit zijn gedachten gehaald. De bus had een vreemd hupje gemaakt en het voelde alsof hij over een erg onregelmatige weg keek. Toen Ralph echter uit het raampje keek, zag hij dat ze gewoon op een vlakke asfaltweg reden. Wat was dan de oorzaak van dat vreemde gehobbel? Toen de bus langzamer ging rijden en uiteindelijk stopte, besefte de man zich wat er aan de hand was. 'Het ziet ernaar uit dat we een lekke band hebben. Ik moet u vragen om uit te stappen,' klonk de stem van de chauffeur door de luidsprekers. Ralph zuchtte geërgerd. Dit kon hij echt niet gebruiken! Met tegenzin stond hij op en ging de bus uit, net zoals de vijf andere reizigers en de chauffeur. Deze liep naar de achterkant van de bus en leek op zoek te zijn naar iets, waarschijnlijk een reserveband. Helaas leek het erop dat Ralph niets anders kon doen dan wachten en hij keek even om zich heen, naar de omgeving en uiteindelijk naar de andere mensen die bij hem in de bus hadden gezeten. Één van hen was een man van in de veertig die om de haverklap op zijn horloge keek en duidelijk veel haast had. Twee anderen waren een moeder met een zeurend kind, dat de hele tijd vroeg wanneer ze weer verder zouden gaan. De laatste twee waren Pokémon trainers, die om zich heen keken en enthousiast praatten over de Fletchling die er rondvlogen. Ralph sloeg zuchtend zijn armen over elkaar en hield diezelfde Fletchling in de gaten. Dan deed hij tenminste nog iets nuttigs met zijn tijd.

Toen de Fletchling weer was weggevlogen, liepen de twee jonge trainers naar Ralph toe en ze wezen naar de Poké Balls aan zijn riem. 'Meneer, ben jij ook een trainer?' vroeg de jongste van de twee, die Ralph op een jaar of twaalf schatte. Hij knikte. “Ja, maar ik ben nog niet bezig met het verzamelen van badges.” De twee jongens keken elkaar vragend aan, waarna de oudere – die zo'n jaar of veertien was – weer naar Ralph opkeek. 'Ben je dan een Breeder? Of een Coördinator?' vroeg hij nieuwsgierig en Ralph schudde zijn hoofd. “Ik ben een soort onderzoeker,” antwoordde hij en meteen keken de trainers hem met glimmende ogen aan. 'Oh! Bent u professor Sycamore?' vroegen ze allebei tegelijk, waardoor Ralph even in de lach schoot. “Nee, nee, ik ben geen professor. Ik ben gewoon Ralph, uit Kanto.” Bij het woord “Kanto” keken de twee jongens hem weer opgewonden aan. 'Wauw, Kanto! Ben jij ook professor Oak tegengekomen?' vroeg de oudste enthousiast. “Jammer genoeg niet,” reageerde Ralph. Hij wilde eraan toevoegen dat hij hem wel een keer ergens had zien wandelen, maar op dat moment kwam de chauffeur weer naar hen toe met een wat beteuterd gezicht.

'Geen reservebanden.' Ralph kon zijn oren niet geloven. Geen reserveband? Maar dat betekende... 'Dit is de enige bus die hier rijdt, dus jullie zullen te voet moeten gaan,' vervolgde de directeur. Iedereen behalve de twee jonge trainers was hier duidelijk door geschrokken en de man die de hele tijd op zijn horloge keek werd vuurrood. 'Maar ik moet naar mijn werk!' beet hij toe, maar de chauffeur haalde zuchtend zijn schouders op. Arme man, hij had dit natuurlijk ook niet zien aankomen. 'Maar dan moeten we door Santalune Forest lópen,' jammerde de vrouw met het kind. 'Het spijt me, mevrouw, maar er is echt niets wat ik kan doen. Ik heb een garage gebeld, maar het kan nog een uur duren voordat ze hier zijn,' reageerde de chauffeur. Een uur... “Dan kan ik beter te voet door het bos gaan,” mompelde Ralph. Hoewel het niet zijn bedoeling was geweest dat iemand het zou horen, reageerden de twee jonge trainers enthousiast op wat hij zei. 'Oh, gaat u naar Vaniville? Wij ook!' zei de jongste van de twee. Ralph dacht even na en haalde vervolgens zijn schouders op. “Waarom ook niet?” zei hij, waar de jongens duidelijk blij mee waren. Ralph meldde even aan de chauffeur dat hij het bos door zou gaan en begon ernaartoe te lopen, maar hij werd al snel gevolgd door Horlogeman. 'Ik moet in Aquacorde Town zijn, dus als u het niet erg vindt...' “Het is in orde.” Tjonge, dit begon op een uitstap te lijken! Ze vervolgden hun weg naar het bos en enkel de vrouw met haar kind bleef achter met de chauffeur. Zij voelde er blijkbaar echt niets voor om door het bos te wandelen.

Santalune Forest was werkelijk adembenemend. Ralph haalde diep adem en de frisse boslucht deed hem erg goed na zo lang in een bus te hebben gezeten. Hij keek naar de jongens die vrolijk voor hem uit liepen. “Kennen jullie de weg hier?” vroeg hij, waarna de twee zich tegelijkertijd omdraaiden. 'Natuurlijk!' antwoordde de jongste. 'Wij wonen in Vaniville en zijn hier al vaak geweest,' voegde de oudste er naartoe en Ralph zuchtte opgelucht. Ze zouden in elk geval niet snel verdwalen. 'Nemen we wel de snelste weg?' mompelde Horlogeman geagiteerd. 'Anders kom ik te laat op mijn werk.' Hij begon wat vervelend te worden, maar Ralph probeerde het maar te negeren. Hij wilde immers ook zo snel mogelijk naar Vaniville Town om Olivia weer te zien, ook al was de verleiding groot om hier te blijven staan en te kijken naar de plaatselijke Pokémon. Hij schudde even zijn hoofd. Daar zou hij nog tijd genoeg voor krijgen. Het belangrijkste was dat hij veilig en wel bij Olivia aan zou komen.

Opeens draaide één van de jonge trainers zich om, al bleef hij nog achteruit wandelen. Het was de jongste van de twee en hij keek Ralph vrolijk aan. 'Jij heet Ralph, toch? Ik ben Caleb,' zei hij, waarna hij zich weer omdraaide en de oudste dit keer naar Ralph keek. 'En ik ben Sean!' Ook hij draaide zich weer om en liep weer mee naast de andere jongen. Ralph kon het niet laten om even te grinniken. “Aangenaam. Zijn jullie broers?” vroeg hij. De jongens hoefden zich niet om te draaien om daarop te antwoorden en ze knikten duidelijk. Horlogeman was ondertussen druk bezig met zijn Holo Caster en hield het ding hoog in de lucht, alsof hij geen bereik had hier. Verder besteedde Ralph er maar niet al te veel aandacht aan. Caleb ging wat langzamer lopen, zodat hij naast Ralph wandelde en hij wees naar zijn hand. 'Ben je getrouwd?' vroeg hij, waarop Ralph knikte. “Ik ga nu naar haar toe,” voegde hij eraan toe. De jongen hield zijn hoofd wat schuin. 'Woont ze in Vaniville?' Ralph knikte weer. “Ja, en ik ga daar ook wonen.” Caleb grijnsde vrolijk. 'Dan worden we buren! Of toch misschien,' zei hij, waarna hij weer naast zijn broertje ging lopen. Ralph mocht die twee wel.

Vanuit een ooghoek zag hij een gele gedaante die hij meteen herkende. “Een Psyduck?” zei Ralph wat verbaasd. De Pokémon leek niet te zijn geschrokken van de mensen en keek hen schuin aan. Ralph bleef even stilstaan. Vroeger had hij een Psyduck, die uiteindelijk in een Golduck was geëvolueerd. Ze was altijd erg ondeugend en Ralph moest altijd opletten dat ze geen Water Gun gebruikte... Op dat moment gebeurde precies dat: de wilde Psyduck spoot hem nat met Water Gun. De twee jonge trainers barstten in lachen uit en Horlogeman keek geïrriteerd op. Waarschijnlijk vond hij dit alleen nog maar meer oponthoud. Ralph moest ook even lachen en liep weer verder. Misschien zou hij eens terugkomen om te zien of hij deze Psyduck weer kon vinden, want hij leek hetzelfde karakter te hebben als de zijne had. Aan de andere kant had hij ook al Salome, de dochter van Ralph's Golduck. En die had haar karakter zeker weten van haar moeder geërfd.

Het duurde even, maar uiteindelijk hadden ze dan toch de rand van het bos bereikt en het groepje kwam uit op een met gras begroeid pad, waarlangs een rivier stroomde. Ralph was alweer verwonderd over de schoonheid van de omgeving en eigenlijk vond hij het wel fijn dat hij rustig kon rondkijken in plaats van in een bus zitten om alles voorbij te zien flitsen. Een aantal Bunnelby keek hen nieuwsgierig na, terwijl ze op een veilige afstand van het pad af zaten. Caleb en Sean waren vrolijk aan het babbelen en Horlogeman keek, zoals verwacht, weer op zijn horloge. Alsof dat de tijd zou vertragen. Toen ze eenmaal in Aquacorde waren aangekomen, ging de man er meteen vandoor en rende een groot gebouw in zonder ook maar even gedag te zeggen. Ach, Ralph zou hem toch niet missen en de twee jonge trainers hadden zo te zien niet eens door dat de man niet meer met hen meeliep. Aan de andere kant van de stad liep een klein pad. Het was prachtig en aan beide kanten van de weg stonden bomen, struiken en bloemen. De Fletchling tjilpten luid en af en toe meende Ralph een Caterpie of Weedle in de struiken te zien.

Een grote poort versperde de weg, maar Caleb en Sean duwden hem met gemak open alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze liepen door de opening heen en Ralph volgde hen, waarna hij verrast om zich heen keek. Vaniville was een klein, gezellig dorp met gezellige huizen en mooie tuinen. Het zag er allemaal uit als een echt typisch... Kalos dorpje. Een dorpje dat je vaak zag in films en vakantiefoto's, maar nu was Ralph er ook echt en zou hij er ook nog eens gaan wonen. De twee jongens draaiden zich weer naar hem om. 'Kan je de weg verder zelf vinden?' vroeg Sean. “Oh, dat zal wel lukken,” antwoordde Ralph glimlachend, waarna de jongens gedag zeiden en allebei dezelfde kant op renden. Ralph keek hen even na, waarna hij de kant uitliep waarvan hij vermoedde dat zijn huis stond. Herstel, het huis van hem en Olivia. Hij hoopte maar dat ze thuis was, want het wandelen had vanzelfsprekend langer geduurd dan een busreis.

Ralph liep langs de huizen en zag op een gegeven moment een klein, gezellig huisje dat grensde aan een weiland. Hij herkende het meteen, want hij had de foto's van het huis gezien toen hij en Olivia nog in Unova zaten. Ralph liep naar de deur toe en wilde uit automatisme de sleutel uit zijn broekzak pakken, maar... hij had nog geen sleutel gekregen. Olivia had als eerste de sleutels in ontvangst genomen, maar toen zat Ralph nog in Kanto. Er zat niets anders op dan aan te bellen. Zodra zijn vinger het knopje van de bel raakte, begon zijn hart sneller te slaan. Zo meteen zou hij – als alles goed was – Olivia eindelijk weer terugzien!

Toen Olivia de deur opende was Ralph in eerste instantie erg blij om haar te zien, maar dat ging al snel over in verbazing toen hij zag wat ze op dat moment aanhad. Er was een grote handdoek om haar lichaam heen gewikkeld, ze droeg een paar pantoffels en haar haren waren druipnat. Kortom, ze zag eruit alsof ze net uit bad kwam en misschien was dat ook wel het geval. Olivia leek al minstens zo verrast te zijn om hem daar te zien staan, maar dat nam Ralph haar niet kwalijk. Ze had wellicht niet verwacht dat hij om deze tijd zou aankomen, zeker niet na de vertraging van de bus. Olivia heette hem welkom en liet hem binnen, waarna ze zich leek te realiseren dat ze enkel bedekt werd door een handdoek en meteen kregen haar wangen een rode kleur. Ralph kreeg de kans niet om haar fatsoenlijk te begroeten, want ze rende al de trappen op – waarschijnlijk om even iets anders aan te trekken. Ze riep nog na dat ze er zo was, en Ralph grinnikte even. Die Olivia, toch! “Doe maar rustig aan,” riep hij terug, waarna hij om zich heen keek. Het huis zag er mooier uit dan hij had durven dromen. Het was erg gezellig en perfect voor twee personen. Terwijl Olivia zich even aan het omkleden was, deed Ralph zijn jas uit en hing deze aan de kapstok die naast de deur hing. Dus dit was nu zijn eigen, fijne huisje. Hij zou graag even rond willen kijken, maar besloot om maar even te wachten op Olivia.

Na een paar minuten hoorde Ralph voetstappen op de trap, die wel van Olivia moesten zijn. Hij keek meteen in die richting en zag haar inderdaad naar beneden komen. Dit keer had ze gewoon kleren aan en liep ze op sokken, terwijl haar natte haar in een vlugge knot was gebonden. Ze zag er niet bepaald uit als een model, maar dat maakte voor Ralph niets uit. Olivia kwam glimlachend en met open armen op hem af en Ralph opende zijn armen ook om de knuffel te ontvangen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en voelde hoe zij de hare ook om zijn nek had geslagen. 'Welkom, thuis!' zei ze, waardoor de glimlach die Ralph al op zijn gezicht had nog wat breder werd. "Het is fijn om thuis te zijn," reageerde hij en hij knuffelde haar nog wat steviger – maar niet té stevig. "Ik heb je gemist, Olijf."

Ralph sloot even zijn ogen toen Olivia haar hand even door zijn haren streek. In deze positie was het lastig om het bij haar te doen, dus hij liet het maar even gebeuren. Het had zo zijn voordelen om langer haar te hebben dan de meeste andere mannen van zijn leeftijd en dit was er één van. Al snel liet Olivia hem echter weer los en liep ze naar de bank toe, waar ze op ging zitten en op de plaats naast zich klopte. Ralph had de hint meteen begrepen en terwijl hij ging zitten, zei Olivia dat hij haar alles moest vertellen over zijn bezoek aan Kanto. “Nou, mijn ouders en Erika waren in elk geval erg blij om me weer te zien. Als ze kon, zou die zus van me mij bijna hebben plat geknuffeld,” vertelde hij. Zijn zus, Erika, was altijd al een vrolijke persoon geweest, zelfs toen ze in een rolstoel terecht was gekomen en deels verlamd was. “Verder wilden ze maar wat graag zorgen voor Firefly, Elza en Aquarius. Die drie zijn nog steeds onafscheidelijk, al is Firefly al echt een oudje,” vervolgde Ralph. “Ze mogen nu altijd in de tuin blijven en Elza en Aquarius mogen zelfs het huis in.” Hij dacht even verder na, want voor de rest was er niet veel bijzonders gebeurd, behalve de pech met de bus. “Verder hebben we wat bijgepraat en kreeg de bus een lekke band toen ik onderweg was naar hier.”