Watching people ~

Rustig bleef Danique in de stad staan, waarom ze er was wist ze niet precies, maar zo een doelloos persoon als haar wist nooit echt waarom ze ergens was, dus raar was het niet echt meer. Met haar shinx in haar armen, keek het blonde meisje naar alle mensen die langs liepen. Ze keek dan ook een beetje dom, maar ook dat deed ze vaker als ze naar niets staarde. Ineens viel haar blik op een meisje, een die verdomde veel op Dominique leek. Het ging dan ook best wel onbewust dat ze hard "Dominique" riep, hopend dat het dan ook echt haar zusje was.

- Dominique Lane

De zwartharige had een capuchon over haar hoofd heen getrokken en haar ogen half gesloten, terwijl ze door de stad heen liep. Er waren aardig wat mensen op straat, dus viel ze niet bepaald op in de menigte. Dat vond ze fijn, want na alles wat ze had meegemaakt vertrouwde ze niet meer zo op het contacten leggen met vreemden. Daar kwamen alleen maar problemen van, in haar ogen. Ze knipperde een keertje kort toen ze haar naam meende te horen. Het zou vast wel voor een ander bedoeld zijn, maar voor de zekerheid liet ze haar ogen de menigte een keertje doorgaan. Haar blik bleef haken op een lichtharige, eentje die haar kant op keek en dus ook haar naam had geroepen. Dit kon niet, dit was niet waar. "Danique?" zei ze voorzichtig, bijna een fluistering, en bleef staan waar ze stond. Versteend in de menigte die gewoon om haar heen liep.

Danique keek naar het meisje, welke echt sprekend op Dominique leek. Kort wachtte ze af, tot het meisje zachtjes haar naam sprak. Danique kwam dichterbij, met een kleine glimlach. Het was vrij lang geleden, dus het was best wel een beetje raar. "Ja, dat ben ik," zei ze glimlachend tegen haar zus. Ze was inmiddels de ruzie tussen hen wel vergeten, ze was er wel overheen. Ze wenkte Dominique naar een café, met de woorden dat zij wel trakteerde. "Lang geleden zeg, jeetje," sprak Danique enigszins verbaast, aangezien het toch echt haar zus was en ze deze niet verwachtte hier aan te treffen. Leuk was het uiteraard wel. Konden ze weer een beetje bijpraten en zo.

Je kon wel zeggen dat ze stomverbaasd was om haar zusje opeens weer te zien. Na.. maanden niks meer van haar gehoord te hebben kwam ze haar doodleuk tegen in Shalour City. Er waren zo veel dingen gebeurd in die tijd, en je kon wel zeggen dat de zwartharige erdoor veranderd was. Het was dus inderdaad haar zusje, want de lichtharige bevestigde dit door te zeggen dat ze het inderdaad was. Dominique beet eventjes op haar lip en keek de ander met haar ijsblauwe ogen aan. Ondertussen werd er gewenkt in de richting van een café, haar zusje trakteerde. "Inderdaad.." mompelde ze toen, nog altijd een beetje van haar stuk gebracht door de plotselinge vertoning van Danique. Het verbaasde haar dat ze geen snauwerige reactie kreeg, maar misschien was ze niet de enige die was veranderd in de tijd dat ze elkaar niet meer hadden gezien.

"Inderdaad.." klonken de woorden van Dominique, die blijkbaar niet zo veel te zeggen had. Logisch. Danique was maanden weg, had haar pokémon bij haar zusje achtergelaten en was er nu ineens weer. Dat was vast verwarrend. Danique liet Ilona terugkeren in haar pokéball en legde deze in haar tas, waarna ze het café in ging. Oké, ze had twintig euro, dus echt veel konden ze niet nemen, maar hey. Het was iets. Algauw zat Danique aan de eerste tafel die vrij was. Rustig keek ze naar Dominique. "Dus, hoe gaat het zo?"

Haar zusje ging haar voor naar het café, en al snel zaten de twee aan het eerste de beste vrije tafeltje. Dominique wipte gemakkelijk haar capuchon af en haalde voor een kort moment haar hand door haar zwarte lokken heen om deze weer goed te strijken. Door de capuchon had alles een beetje warrig gezeten, en daar hield ze niet zo van. Haar blik ging weer naar het meisje tegenover haar, die nu vroeg hoe het met haar ging. "Uhm.. ik geloof wel goed," zei ze toen. Dingen gingen niet zo goed met haar, maar dat hoefde haar zus niet te weten natuurlijk. "Met jou dan?" vroeg ze toen met een glimlach terwijl ze met haar ellebogen op het tafeltje leunde.

Haar zus vertelde dat het goed ging, dus Danique wist dat ze dat maar moest geloven. Haar zus wist wel voor zichzelf te zorgen, toch? Het zal vast en zeker niet geweldig zijn allemaal, maar wat voor vreselijke dingen konden er gebeuren. Vervolgens kreeg zij dezelfde vraag. Danique dacht na. Naja, naast het feit dat ze door een grot moest strompelen met een best wel gek persoon, omdat deze in haar keel gesneden had, toch wel goed? "Prima hoor," sprak ze daarom, met een kleine glimlach. "En trouwens, sorry dat ik niet bij je verjaardag kon zijn." Ze waren dan wel op dezelfde dag jarig, Dominique had het wel gevierd toch? Danique had daar geen behoefte voor. Ze ging die avond wat met wat mensen doen en dat was wel genoeg. Toen er een bediende aankwam, keek ze kort naar Dominique. "Eh, een cola voor mij alstublieft," sprak ze toen de man vroeg wat beiden wilde drinken. Hierna keek ze kort naar Dominique, afwachtend tot zij zei wat ze wilde.