Train Wreck

Deze man had een deal van de dag. Hij bleef het maar roepen vanachter zijn markt standje. Eventjes rolde Kari kort met haar ogen, weer een stap vooruit zettend. Achter haar hobbelde Samson, telkens een paar seconde van haar tijd nemend om achter haar aan te hobbelen en haar stap in te halen. Ze keek met een lichte zucht om naar de Pokémon. Waarom had ze geen snelle Pokémon kunnen ontvangen? Nu zat ze vast aan deze Samson, want ze wist het soort ook nog niet. Niet dat Samson niet leuk was, maar Arceus, zo langzaam. Ze had op het gegeven moment bijna op het punt gestaan om haar broer te bellen, om te smeken om haar uit te leggen hoe een Pokéball werkte, want het was blijkbaar een zo simpel iets dat er niet eens een uitlegje voor was op het internet. Hadden ze nog meer bewijs nodig dat Kari totaal a-technisch was? Zelfs de Pokédex had ze nog niet uit kunnen vogelen, dus vandaar dat Samson nog steeds een Samson was. En nu was Kari net een beetje te trots om het aan mensen te gaan vragen. Het klonk ook een beetje stom, niet waar? Zeg, wat voorn soort is mijn Pokémon? Samson maakte echter vrolijke geluidjes, dus het was wel een tevreden Pokémon, of tenminste, zo leek het. Ze zuchtte eventjes kort en keek nog een keer naar hem om. "Kun je je niet sneller voortbewegen?" mompelde ze de Pokémon toe. Deze keek haar echter niet begrijpend aan en klapte eventjes vrolijk met zijn vinnen. Blijkbaar ging het niet sneller dan dit. Af en toe rolde het en af en toe trok het zich voorwaarts met z'n flippers alsof het stuiterde. Blijkbaar was ze, totdat ze wist hoe haar Pokéballs werkten, verdoemd tot deze reissnelheid.

De marktkoopman zag het als een kans om haar aan te spreken, het feit dat ze zich zo langzaam bewoog. Het kon niet anders. De man kwam immers achter zijn kraam vandaan en kwam met over elkaar geslagen armen op haar afgelopen. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek Kari terug, waarna ze weer een stapje naar voren zette, wachtend tot de Spheal haar weer had ingehaald. Ze werd in ieder geval niet snel moe van deze snelheid. Misschien moest ze maar een karretje ofzo zien te regelen, kon ze Samson voort trekken. Misschien wat minder goed voor zijn conditie, maar beter voor haar snelheid. Straks was haar broer al in.. waar de eerste gym ook lag en dan was zij nog steeds hier in Coumarine. De marktkoopman keek haar met een lichte grijns aan. "Jij, mooie jongedame, ziet eruit als iemand die vast wel een koopje kan waarderen." gaf de man aan. "Oh, zie ik er goedkoop uit ja?" reageerde ze, met een lichte snuif. Ze had het niet zo op verkopertjes met praatjes nog gladder dan Woopers. Bah. De man leek ook een beetje geschokt om haar comeback, had het duidelijk niet verwacht. Maar goed, hoe kon ze ook niet goed zijn met sarcastische opmerkingen. Het was er vanaf haar geboorte in gedrild. Met een tweelingbroer zoals Scott Krauss was het niet anders. Je kon je maar beter wapenen of je werd totaal de grond in geboord. De man liet zich echter niet zo snel compleet uit het veld slaan. "Nee, natuurlijk niet goedkoop, maar wel klaar voor een tweede Pokémon." Kari opende haar mond al om een scherpe tegenreactie te geven, toen zijn woorden registreerden. Een tweede Pokémon. Dat zou haar misschien op een voorsprong kunnen brengen op haar broer. Ze keek de man een beetje verbijsterd aan. "U verkoopt Pokémon?" reageerde ze wat verbijsterd. De verkoper keek haar met een lichte grijns aan en knikte. Die wist nu ook wel dat hij beet had. Haar interesse was immers gevangen. Het meisje keek hem nieuwsgierig aan, waarna ze de man terug volgde naar zijn kraampje. Op de toonbank, in een koker, stond een ei.

Een ei? "Is dat een Pokémon?" reageerde ze met een licht opgetrokken wenkbrauw. Ze had wel eens een Pokémon op TV gezien dat eruit zag als een ei. Sliep het ofzo? Die Pokémon was schattig immers. Die wilde ze wel hebben! "Ja, dat is een Pokémon ei," reageerde de verkoper kalmpjes. Was het niet een eier Pokémon, die ene die ze in haar hoofd had? Dan zou het kunnen! Het was misschien wel een zeldzame kleur zelfs, want die ene die ze op televisie had gezien had blauwe en rode vlekken! "Dus het wordt later wakker?" besloot ze nog maar te vragen, voor de zekerheid. De verkoper was eventjes stil en trok zijn wenkbrauw eventjes op. "Zo zou je het kunnen noemen ja," reageerde hij langzaam. Nou, dan was het besloten. Deze Pokémon was van haar en ze zou hem dan voor nu eventjes eventjes rustig laten slapen. "Ik wil hem wel," reageerde ze met een brede glimlach. "Hoeveel is ie?" De verkoper vertelde de prijs en Kari knikte. Dat viel nog heel erg mee voor zo'n leuke Pokémon eigenlijk. Ze pakte dan ook snel haar portemonnee erbij en haalde er een briefje uit. Ondertussen botste haar Samson tegen haar been aan, de Pokémon had in de tijd dat ze aan het praten was eindelijk de afstand tussen hemzelf en zijn trainer overbrugt. Ze grinnikte eventjes zachtjes en tapte de Pokémon op zijn hoofd. Hij zou vast wel blij zijn met een nieuw teamgenootje, zeker zo'n schattige. Ze keek afwachtend naar de man, wie haar de koker overhandigde. Een Pokéball zat netjes bovenop de koker geplaatst, nog klein vorm. Oeps, hopelijk kon deze Pokémon wat sneller lopen dan Samson.

Ze zwaaide de verkoper nog wat vaarwel en hield de koker in haar armen. In haar tas zou hij niet helemaal passen immers. Terug naar haar huidige reissnelheid dan maar. Ze zuchtte eventjes lichtjes en keek om zich heen. Ze had alle tijd om Coumarine City nog een keer héél goed te bekijken nu in ieder geval. Ze stond immers na elke stap stil om nog eventjes van het uitzicht te genieten. Ze liet haar vingers eventjes over de glazen koker glijden. Hopelijk zou het snel wakker worden. Ze wilde de Pokémon ontmoeten! Maar voor nu zou ze het lekker laten slapen. Hopelijk zou het niet te erg een slaapkop zijn. Kari liet haar blik over de reclameborden om zich heen glijden en bleef toen eventjes wat verstomd stil staan. Wacht eens even. Ze keek weer om naar Samson. De Monorail was vandaag open. Misschien, heel misschien, zouden ze het hele bospad kunnen overslaan dan. Dat zou kamperen in het bos schelen! Ze grijnsde breed naar de Pokémon, wie wat afwachtend terug keek met een blije grijns op z'n smoel. "Samson, ik heb een idee," besloot Kari met een brede glimlach.

De reis naar de Monorail duurde echter veel langer dan dat ze gehoopt had. Drie straten verder was nog best lang als je een Pokémon had die zo'n vier tellen deed over elke stap die je zette. Maar ruim een uur later stonden ze toch echt bij de ingang. Ze keek eventjes om naar de Pokémon en tikte haar vinger eventjes tegen zijn neusje aan. "Wacht hier," sprak ze hem streng toe, waarna ze naar het loket ging om een kaartje te kopen. Niet dat de Pokémon ver zou komen, al kwam hij hier veel sneller vooruit dan op de stenen. Op deze gladde tegelondergrond kon hij gewoon glijden. Misschien kon ze dan eindelijk ook wat sneller vooruit komen! Nadat ze afgerekend had, liep ze weer terug de Pokémon. Ze had maar niet de eerst komende rit genomen, aangezien ze niet zeker wist of ze die gingen halen. Hij ging immers over 10 minuten! Dan was 40 minuten toch echt veel veiliger.

Het duurde dan ook wel een beetje lang of ze kon eindelijk neerploffen op een bankje in de Monorail. Samson lag naast haar, een beetje in het gangpad te doezelen in enkele zonnestralen die naar binnen vielen. Ze had er goed aan gedaan om een latere trein te pakken, want na ongeveer 10 minuutjes klonk het hoge fluitje en sloten de deuren. Klaar voor vertrek dan maar. Ze sloot haar ogen lichtjes en besloot wat weg te doezelen, al duurde het niet lang of de trein maakte een noodstop. Ze gleed naar voren in haar bankje, schrok wakker en klemde haar armen geschrokken om de koker met het ei heen. In haar ooghoek zag ze Samson verdwijnen. De Spheal rolde naar voren van de noodstop en had geen enkele kracht om zichzelf te stoppen in deze beweging. Met een plofje kwam hij tot stilstand tegen de deur van de coupé, eventjes een klagelijk geluidje makend. Voorzichtig keek Kari opzij naar de Pokémon. Zo snel had ze Samson nog nooit zien bewegen joh. Toch bleef ze wat bedeesd zitten. "Samson, gaat het?" vroeg ze. De Pokémon lag op z'n kop, een beetje duizelig te wezen, maar zag er oké uit. Ze hief haar hoofd omhoog toen een stem over de intercom schalde. "Wegens een defect aan het monorail spoor zijn we genoodzaakt om de trein stil te leggen. We laten u zo spoedig mogelijk weten wanneer er meer informatie beschikbaar is. Wij verzoeken u om tot dan rustig in de trein te blijven zitten." Waren ze serieus. Een defect aan het spoor. Waren ze daar nu pas achter gekomen. Ze zuchtte diep en zakte wat onderuit op haar stoel, naar het plafond starend. "Ik haat mijn leven." sprak ze luid op klagerige toon.

{Eerste post gereserveerd voor Luca~!}

Kari zakte onderuit op haar stoel, haar blik op het net wat te vieze plafond gericht. Haar blik gleed dan ook al snel weer naar beneden, naar de stoel voor haar. Niet dat deze veel schoner was, maar ze wilde helemaal niet weten wat er boven haar hoofd hing en mogelijk los kon laten. Haar reis ging tot nu toe nog niet heel soepeltjes en ze vroeg zich ergens af waar ze dit aan verdiend had. Het was net alsof de hele wereld haar in Coumarine wilde houden. De Pokéball werkte niet zoals hij moest werken (stiekem wel, maar goed), haar trein stond stil en haar eerste Pokémon was zo langzaam als maar kon zijn. Ze snoof eventjes lichtjes en legde haar arm voor haar gezicht. Binnenkort maar eens uit gaan zoeken hoe die Spheal terug in zijn bal moest, dan kwam ze al weer een heel stuk verder. De voetstappen die ze hoorde lieten haar in eerste instantie niet opkijken, zelfs al had ze gedacht dat ze alleen in de trein had gezeten. Maar ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dus zo erg vond ze het niet. Het meisje plofte naast haar neer op de bank en Kari’s blik gleed dan ook naar haar. Heilige Arceus, wat was de persoon in kwestie lang. Eventjes knipperde het meisje wat verbaasd met haar ogen. ”Uhm, hoi,” groette het blauwharige meisje wat verbijsterd, toen ze chocolade onder haar neus geduwd kreeg. Chocolade? Huh? Haar vingers gingen er al naar toe, tot ze zich bedacht dat het misschien niet helemaal verstandig was om snoep aan te nemen van een vreemde. Zeker niet als je vast zat in een ruimte met die vreemde. Haar gezonde verstand liet wat alarmbellen rinkelen, maar Kari was niet echt de person geweest die vaak luisterde naar haar gezonde verstand. Dat maakte het leven immers saai, of niet dan? Oké als deze persoon een man was, dan had ze zich misschien zorgen gemaakt, ook al was deze vrouw nogal gespierd. Ze pakte voorzichtig een chocolaatje uit de doos en stopte deze in haar mond, nadenkend kauwend. Ze proefde geen vergif, voelde zich niet licht in haar hoofd worden en voelde zich zeker niet high worden. Dan zou het wel goed zitten toch? ”Dank je,” reageerde het meisje dan ook met een glimlachje, waarna ze eventjes iets overeind kwam om over de stoel heen te kijken. “Samson, gaat het?“ riep ze nog een keer naar haar Spheal, wie aan de slepende geluiden te horen alweer bezig was in de richting van zijn trainer te komen. Ze glimlachte wat zwakjes, Samson was wel een hele lieve Pokémon, wat hij ook was. “Dus, nu zitten we vast,“ zei ze met een ongemakkelijk lachje tegen het andere meisje, waarna ze nog een keer uit het raam keek, “Ik ben benieuwd of lopen misschien wel een beter plan was“

Het meisje merkte op dat dat dus blijkbaar hetgeen was wat ze voorbij had zien rollen. Een wat zwakke glimlach verscheen op de lippen van Kari. Ja, dat was wat samson deed, rollen voor z’n leven. Ze vroeg zich ergens ook wel af, dat als hij van vorm veranderde van onbekende Pokémon één naar onbekende Pokémon twee, of hij dan nog steeds zo mollig en rond zou zijn. Het was immers een zeehond, je kon het de Pokémon niet kwalijk nemen. Die hadden spekvet nodig toch, dat was toch hun manier van overleven? Kari grijnsde wat onschuldig naar de langere vrouw, “Ja, dat is Samson, die kan makkelijk rollen,“ grinnikte het blauwharige meisje tegen haar gesprekspartner. Ergens vanachter in de coupé kon ze ook wat instemmend geblaf horen. Samson was het er duidelijk mee eens. Ze leunde wat naar achteren en vouwde haar handen achter haar hoofd, nog eventjes rustig het raam uitkijkend. Maar het uitzicht was niet zo bijzonder, dus dat verveelde ook al redelijk rap. Dus haar focus ging al snel weer naar haar gesprekspartner. “Nou, dan is het hopen dat we voor morgen nog in beweging komen,” sprak ze met een zwakke grijns, “tenminste zullen we niet gaan verhongeren met jouw voorraad chocolade,“ besloot het meisje vervolgens. Het reizen zou inderdaad lopend wel sneller gaan. Maar ja, Samson was een klein probleempje. “Nou ja, probeer jij maar eens een heel erg eind te reizen met Samson op sleeptouw,“ lachte ze wat ongemakkelijk. Nee, haar reissnelheid lag heel erg laag dankzij de zeehond.