Demacia!

Een gymgevecht? Waarom ook niet. Deel van het breeder zijn was zorgen dat je Pokémon sterk en gezond waren. Wat kon dat nou beter bewijzen dan een gevecht tegen een gymleider? Hun Pokémon waren sowieso van topkwaliteit. Het was dan ook geen impulsieve beslissing van Lori om die ochtend vroeg in Rustboro City te zijn om de gymleider uit te dagen. Als het goed was was haar naam Roxanne en vocht ze met steentypes. Niets wat Hayley en Patrick niet aan konden, dus. Meer research had Lori niet gedaan, want haar skills zouden het beste getest worden als ze niet wist wat ze moest verwachten.

Lori betrad dan ook de gym heel neutraal. Ze stapte natuurlijk zelfverzekerd naar voren, want ze was niet iemand die zenuwachtig ging zijn voor een gevecht, en keek eens goed rond. Het was te zien dat Roxanne van steentypes hield, want ook de gym zat vol met rotsen van allerlei soorten en maten. Het enige andere wat ze zag, was een dame die er eigenlijk bijzonder goed uit zag voor iemand die zich in stenen specialiseerde. De dame had ook Lori opgemerkt en stapte op haar af. “Hallo,” begroette ze vriendelijk. “Ik neem aan dat je hier bent voor een gymgevecht?” Lori knikte. “Dat klopt.” De vrouw stak haar hand uit, en Lori nam die zonder twijfeling aan. “Mijn naam is Roxanne. Je zal tegen mij vechten.” Lori had al een vermoeden gehad dat dit de gymleider was, maar had zich er niet aan vastgehouden. Het had net zo goed een assistente kunnen zijn. “Aangenaam, Roxanne. Ik ben Lori. Ik daag je bij deze uit voor een gevecht.”

Roxanne zette een glimlach op haar gezicht. “Ik neem je uitdaging aan,” sprak ze, terwijl ze de hand van Lori los liet. Ze wees de zwartharige de plek aan waar ze mocht gaan staan voor het gevecht en liep toen zelf door naar de andere kant. Een scheidsrechter was gelukkig al aanwezig, en die scheen blij te zijn dat hij iets te doen kreeg. Hij stond namelijk meteen op van zijn zit plek. “Uitdager, mag ik je naam en plaats van afkomst?” vroeg de scheidsrechter. Lori knikte, en noemde de gevraagde informatie op. Die hief zijn vlaggen een stuk op, zodat ze op een horizontale lijn hingen. “Dit gevecht zal plaats vinden tussen Roxanne van de Rustboro City Gym en Lori Campbell uit Lilycove City. Ieder mag twee Pokémon gebruiken. Alleen de uitdager mag tussendoor van Pokémon wisselen.” Hij hees zijn vlaggen nog hoger. “Zijn beide partijen klaar? Dan… Begin!”

Roxanne en Lori gooiden beide tegelijk een Pokéball de lucht in. Die van de gymleider bevatte een Geodude, terwijl er in die van Lori een Grovyle had gezeten. Roxanne hief een wenkbrauw op bij het zien van de geëvolueerde gras starter. “Zo zo, dat is niet niks.” Lori overwoog om te zeggen dat ze hem niet specifiek voor het gevecht had getraind, maar besloot het achterwege te laten. Ze vond het eigenlijk wel leuk om een complimentje te krijgen op haar Grovyle, want ze was best trots op hoe hij tot nu toe gegroeid was. “De uitdager mag beginnen. Veel succes,” sprak Roxanne nog. “Insgelijks,” reageerde Lori, waarna ze volledig in gevechtsmodus ging. Vechten met Patrick had ze alle vertrouwen in. Vaak had ze hem nog niet gebruikt, maar hij had zich zeker al bewezen in de keren dat ze met hem vocht. Ze zou dan ook niet terughoudend zijn in haar technieken. “Patrick, ga voor een Mega Drain!”

Patrick begon meteen met zijn energie zuigende straal. Lori was er verzekerd van dat haar aanval zou raken, maar Roxanne stak daar een stokje voor. “Ontwijk het!” Lori vond het maar raar, zo’n aanval ontwijken, maar het was mogelijk en de Geodude slaagde er zeker in. De steen Pokémon sprong op van zijn plek en landde op een hele andere plaats op het veld. Het was nu de beurt van de gymleider om aan te vallen. “Geodude, je weet waar je de beste in bent hè? Rollout!” Geodude sprong opnieuw op, deze keer voorwaarts, en wist zichzelf zo’n slinger te geven dat hij direct met een rotgang begon te rollen. Lori had zelden zo’n effectieve Rollout aanval gezien en even vergat ze dat ze hier iets tegenin moest doen. “Pat, hou hem tegen met een Pound!” riep ze, gelukkig nog op tijd. De Grovyle gooide zijn lichaam in de strijd en probeerde met een tegenwerkende kracht de Geodude uit zijn rol te halen. Lori had gedacht dat het wel zou werken, maar de Rollout bleek nog sterker te zijn dan ze had gedacht, want Patrick werd alsnog neergemaaid door de steen Pokémon. Rattatas. Dit was ook nog een super effectieve aanval. Gelukkig kende Patrick aanvallen die zijn gezondheid herstelden, al moest de aanval daar wel voor raken. “Oké dan, dan proberen we toch gewoon nog een Giga Drain?” Lori zag dat Patrick knikte, en opnieuw verscheen de energiezuigende straal. Patrick vuurde hem echter zo af dat hij Geodude niet meteen raakte, maar iets voor de plek waar hij naartoe rolde. Zo rolde de Geodude de straal in. Hij kon zijn baan niet op tijd veranderen om de aanval te ontwijken. “Goed gedaan Pat!” complimenteerde Lori de Pokémon. Het was echter niet effectief in het tegenhouden van de rollende steen, die gewoon door ging en opnieuw tegen Patrick op knalde. Daar ging de energie die hij van de Geodude had overgenomen. Ach, de steen Pokémon was er nog altijd slechter aan toen dan Patrick. Natuurlijk had de Grovyle ook wat klappen gehad, maar hij kon zichzelf weer helen. De Geodude rolde alleen maar.

Wel ging hij steeds sneller rollen, en Lori wist dat als ze dit niet tegen hield, Patrick het niet lang meer uit zou houden. Ze probeerde dan ook zo snel mogelijk een oplossing te verzinnen, voor de Geodude voor een derde keer tegen haar teammaat op knalde. Voor dat gebeurde, klonk echter Roxanne’s stem van de andere kant van het veld. “Geodude! Het is tijd om gebruik te maken van de rotsen!” Gebruik maken van de rotsen? Wat betekende dat nou weer? Deze vraag kreeg al snel een antwoord. Geodude ging niet op Patrick af, maar op één van de rotsformaties op het veld. Hij rolde hier zo bij omhoog, de lucht in. Waarschijnlijk was het de bedoeling dat hij uit de lucht zou vallen bovenop Patrick. Dit zou een nare klap worden als hij raakte, zag Lori nu al. Ze had wel een idee, maar wist niet zeker of het zou werken. “Patrick, doe je allerbeste Giga Drain!” Op hoop van zegen. Patrick vuurde de energie zuigende straal af, recht omhoog, zodat het Geodude zou raken. Deze kon zijn baan niet veranderen vanuit de lucht en werd hierom volop geraakt. Het was de sterkste gras aanval die Patrick had, en het zou hem energie teruggeven, dus hopelijk was het genoeg om hem staande te houden. Lori keek toe hoe de steen Pokémon als een bom insloeg op haar Grovyle en hoopte vurig dat het reptiel het zou overleven. Een stofwolk belemmerde haar zicht, en dat van de scheidsrechter. Het leek een eeuwigheid te duren voor de stofwolk optrok en toen dan toch eindelijk de twee Pokémon in beeld bracht. Patrick stond nog op zijn poten. Een deuk was in de stenen ontstaan waar de Geodude waarschijnlijk was ingeslagen. Damn, het was echt een flinke klap geweest als hij zelfs door op Patrick te vallen zo’n smak op de rotsen maakte. De scheidsrechter kondigde aan dat Geodude niet meer in staat was om verder te vechten en dat Patrick dus had gewonnen. “Goed gedaan maat!” prees Lori hem.

“Goed gevochten, maar je hebt nog niet gewonnen,” sprak Roxanne van de andere kant van het veld, terwijl ze Geodude liet terugkeren. Een volgende Pokéball werd tevoorschijn gehaald en al snel kwam er de tweede Pokémon van Roxanne uit: Nosepass. Lori koos er voor om Patrick in het veld te laten. “Wie gaat eerst?” vroeg ze op uitdagende toon. Roxanne vatte dat op als een uitnodiging, want ze riep meteen een commando. Thunder Wave. Lori keek verward op, want ze had geen idee dat deze Pokémon die aanval kende. Het werd direct uitgevoerd, en snel ook, want Patrick kon het niet meer ontwijken. De verlamming zou heel lastig worden om mee te vechten, maar Pat kon het vast wel aan. “Gebruik een Mega Drain, Patrick!” riep Lori. Een zoveelste straal werd afgevuurd – of dat was tenminste de bedoeling, maar Patrick kon zich niet bewegen. Roxanne gniffelde. “Nosepass, het is tijd voor Rock Throw.” Zoals opgedragen gooide de Nosepass een flink stuk steen in Patrick’s richting. “Patrick, vernietig het met een Pound!” droeg Lori op, al wist ze niet of hij uit zijn verlamming kon komen. Helaas bleek dit onmogelijk, en kreeg Patrick de steen bovenop zijn kop. Een kritieke treffer. Hij werd een stuk achteruit geduwd en bleef daar kort op de grond liggen. “Pat, ben je oké?” De Grovyle duwde zichzelf met al zijn kracht omhoog en wierp een vuile blik op Nosepass. “Mega Drain!” Voor deze aanval hoefde hij niet te staan, maar hij zou zich wel moeten inspannen. Het leek er op dat de aanval ging lukken. Een groene straal werd dan ook al snel op Nosepass afgevuurd. Lang hield hij het echter niet vol, want de verlamming zette weer in en Patrick viel weer neer. Nosepass had nauwelijks schade gekregen, en dus had Patrick nauwelijks levenskracht er bij. Lori had geweten dat die verlamming een probleem zou zijn, maar dit was nog erger dan ze had verwacht.

Wat het ook niet beter maakte, was dat Roxanne gewoon door ging met het gevecht. Natuurlijk was het logisch, maar het frustreerde Lori dat zij niks kon doen. Roxanne droeg haar Nosepass op om nogmaals een Rock Throw te doen. Aan haar toon te horen, ging ze er van uit dat dit genoeg was om Patrick uit te schakelen. Lori was het hier niet mee eens, en riep daarom naar Patrick dat hij de aanval moest ontwijken. De Grovyle deed een poging tot een sprong, maar kreeg bij zijn afzet alweer last van de verlamming. Shiftry. Meer kon Lori niet doen. Ze moest toekijken hoe haar Grovyle door de stenen geraakt werd en uitgeschakeld op de grond viel. Roxanne had gelijk gehad dat het te veel voor hem zou zijn, en eigenlijk had Lori dat ook wel geweten, maar ze was te koppig om het toe te geven. Nu moest ze wel, want de scheidsrechter hief zijn vlag op en kondigde aan dat Patrick niet in staat was om verder te vechten.

Met een zwaar gevoel in haar maag haalde Lori de Pokéball van haar Grovyle tevoorschijn en liet ze hem terugkeren. “Je hebt goed gevochten vriend,” sprak ze de bal toe, voor ze hem weg stopte. Een zucht klonk terwijl ze de volgende bal tevoorschijn haalde. Hayley was een hoger level dan Patrick, maar had wel het nadeel dat ze niet zo veel bewegingssruimte had. Had ze dat überhaupt wel op dit veld? Lori fronste. “Is er iets?” vroeg Roxanne, wiens stem als een mengeling van bezorgd en verward klonk. “Nee, ik – één momentje,” reageerde Lori. Hoe ging ze dit aanpakken? Hayley kon absoluut niet overleven op het droge. Ze had een poel water nodig, anders kon Lori haar beter meteen naar het Pokécenter brengen. Haar blik viel op het gat wat de Geodude eerder in de grond had geslagen. Als ze daar op een of andere manier water in kon krijgen, zou het vast wel voldoen. Met Aqua Jet was Hayley nog redelijk mobiel. Het zou een wilde gok zijn, maar het was Lori’s enige hoop. Ze had geen andere Pokémon van wie ze verwachtte dat deze tegen de Nosepass op kon. Het enige wat Lori nu moest regelen, was dat Hayley meteen zou aanvallen als ze de Pokéball verliet.

“Oké, kunnen we meteen beginnen?” vroeg ze aan de gymleider. Die knikte, maar had verwarring in haar ogen staan. Het leek alsof Lori eindelijk iets had bedacht wat de gymleider nog niet eerder was overkomen. Nice. Ze haalde diep adem, gaf haar arm een zwaai en de Pokéball brak open. “Hayley! Doe je Surf!” De enthousiaste Carvanha liet zich dat geen twee keer zeggen. Ze riep een boel water op om zich heen en bracht daarmee een golf over het gehele veld. Roxanne leek nog naar Nosepass te willen roepen dat hij moest ontwijken, maar slaagde hier niet in. De golf stroomde over de steen Pokémon heen en deed een redelijke hoeveelheid schade. “Hay, let op! Er zit een gat in de grond waar wat water in zal blijven staan. Daar kan je veilig in verblijven!” De Carvanha luisterde naar haar trainer en zocht meteen naar de plek die ze bedoelde. Het kostte haar niet heel lang om het te vinden en toen het water redelijk was weggetrokken, zat ze al veilig in het kleine poeltje. Lori grijnsde. Het zag er stom uit, een Carvanha in zo’n kleine hoeveelheid water, maar de vis Pokémon scheen er niet zo veel problemen mee te hebben. In tegendeel: ze zwom enthousiast rondjes, duidelijk blij dat haar aanval geslaagd was.

“Opletten Hayley!” riep Lori naar haar Pokémon, terwijl Roxanne een bevel voor een aanval naar de hare riep. Lori had het niet kunnen horen, maar het leek er op dat het een Thunder Wave was. De Nosepass laadde zich namelijk met elektrische energie en vuurde dit af in de richting van Lori’s Pokémon. Ontwijken was geen optie door de kleine ruimte die de piranha had, en Hayley kende ook geen aanvallen om dit te counteren. Lori moest toekijken hoe haar Pokémon onder stroom kwam te staan en net als Patrick de rest van het gevecht last zou hebben van verlamming. Tenzij ze er een middeltje voor zou gebruiken, maar Lori was natuurlijk niet slim genoeg geweest om dat in te pakken en bovendien veel te koppig om het te gebruiken. Hayley kon het zonder vast ook wel. Daar had ze het volste vertrouwen in. “Gebruik je Aqua Jet!” riep Lori enthousiast. Hopelijk hield dat haar Pokémon ook enthousiast en zou ze minder last hebben van de verlamming. De logica was absurd, maar het leek wel te werken – al kon dit natuurlijk ook toeval zijn. Hayley zette haar Aqua Jet in en vloog als het ware op de Nosepass af. “Ontwijk!” hoorde Lori van de andere kant, en ze vloekte binnensmonds. Nosepass wist op een haar na de Aqua Jet te ontwijken, waardoor Hayley op de grond crashte. Dit was niet goed. Dit was zelfs heel fout. Heel heel fout. Nosepass had nu vrij spel. “Nosepass, doe een Tackle!” De stenen Pokémon draaide zich om en snelde op Hayley af. Lori wist hier gelukkig een opening in te vinden om aan te vallen, maar zelfs als dit werkte zou ze de Carvanha zo snel mogelijk weer naar het water moeten krijgen.

“Hayley, vecht terug met een Ice Fang!” Zo gezegd, zo gedaan. Hayley laadde haar kaken met ijskoude energie en spreidde haar bek zo ver mogelijk open om de Nosepass eens stevig te bijten. Helaas bleef het daarbij, want een elektrische schok trok door haar lichaam en maakte het onmogelijk om die gevaarlijke kaken weer te sluiten. Hayley werd geraakt en hierdoor nóg verder van haar poeltje af geduwd. Ze spartelde nu nog redelijk levendig, al kon dit ook komen omdat stil liggen pijn deed na die klap, maar nog even en ze zou flauwvallen van het water gebrek. Er was een oplossing, maar dan moest Hayley zich nog wel even uitsloven en of ze daar nu nog de energie voor had wist Lori niet zeker. Het was echter haar enige hoop, dus moest ze het uitvoeren. En dan nog hopen dat die stomme verlamming haar niet tegen zou zitten.
“Hayley, ga terug naar je plek met hulp van een Surf!”
Even leek het er op dat de verlamming ernstig terug kwam en ze niet in staat zou zijn om haar aanval uit te voeren, maar toen er wat water om de piranha heen begon te borrelen wist Lori dat het allemaal goed zat. Met een grijns op haar gezicht keek ze toe hoe het water steeds meer werd en zich uiteindelijk als een enorme golf over het strijdveld verplaatste. Of de Nosepass van de tegenstander geraakt werd kon haar eigenlijk niet eens schelen, zolang haar Hayley maar weer veilig in haar poeltje belandde. Het water trok weg, en Lori kon nu al zien dat haar plan geslaagd was. Hayley zat weer veilig in haar water en zou nu gewoon weer verder kunnen vechten. Behalve dat ze nog steeds niet zo mobiel was en beter ook geen Aqua Jet meer kon gebruiken, maar dat terzijde. Eerst was het weer de beurt aan de Nosepass – die volgens Lori wel degelijk door de aanval geraakt was. Mooi, dan hadden zij nu een flinke voorsprong.

Roxanne was echter niet van plan om die voorsprong in stand te laten blijven, want ze liet haar Nosepass meteen weer aanvallen. Deze keer een Rock Throw. “Hayley, duik onder!” riep Lori als tegenstrategie. Hayley probeerde het bevel op te volgen, maar zo diep was de poel nou ook weer niet en zelfs als ze zich helemaal op de bodem legde staken haar vinnen een stuk boven het water uit. Ze was een veel te makkelijk doelwit, en de Nosepass kon veel te goed richten, want hij wierp de steen precies in het poeltje water, bovenop Hayley. Ze piepte, en deed haar best de steen van zich af te krijgen, maar met spartelen kwam ze er niet. “Hayley, breek die steen met Ice Fang!” Dit bleek een slecht idee te zijn, want hoewel de steen gebroken werd vormde zich ook ijs op en in het water. Lori wilde Hayley opdragen er uit te komen, maar een elektrische golf ging over haar heen en even dacht ze dat het gebeurd zou zijn. Nu het poeltje niet echt meer bruikbaar was door de losse stukken steen en ijs, kon het eigenlijk niet anders dan dat Lori het gevecht met nog één aanval af moest maken. De Nosepass was twee keer door Surf geraakt, toch? Hij kon niet veel levenskracht over hebben. Misschien dat een Aqua Jet net genoeg was om hem neer te krijgen. Een andere keuze was er niet echt, dus riep Lori naar de Carvanha om Aqua Jet te gebruiken, wetend dat de Carvanha daarna waarschijnlijk niet verder kon vechten. Het water sloot zich om haar heen en ze voerde, thank Arceus, haar aanval succesvol uit. Nosepass werd opgedragen om te ontwijken, maar daar was Hayley het niet mee eens en zodra ze zag welke kant hij op wilde stappen veranderde ze haar koers. Ze raakte de steen en sloeg samen met hem keihard tegen een stuk rots van de omgeving aan. Nu wist Lori zeker dat het gedaan was met Hayley. Het was een geval van winnen of verliezen, en de scheidsrechter kondigde het nu aan…