Illuminate.

Member Max Conley Punten : 163 Age : - Icon :

Voor een paar tellen staarde twee zwarte kraaloogjes in de blauwe ogen van Max. De vin op het hoofdje van de kleine Pokémon bewoog eventjes heen en weer toen het wezentje haar trainer zag. De dertienjarige jongen glimlachte eventjes naar de kleine Mudkip die vrolijk haar oogjes sloot. “Mudkip,” piepte het blauwe wezentje vrolijk. De eierschalen die op de tafel lagen negerend probeerde de Mudkip naar Max toe te lopen, die snel de stukjes eierschalen weg schoof die op de grond vielen. Twee andere Pokémon stonden zwijgend toe te kijken hoe de baby Mudkip waggelend naar Max kwam gelopen, die het wezentje toen van het tafelblad pakte. Zijn Minun kwam nieuwsgierig uit zijn capuchon tevoorschijn waarna het wezentje op de kleine Mudkip neerkeek, die op haar beurt terug naar Kyra keek. De Mudkip stak haar korte pootje uit waarop Kyra haar eigen pootje tegen die van de blauwe Pokémon aanduwde. “Hallo kleintje,” sprak Max na een korte stilte en ging voorzichtig over het hoofdje van de baby Mudkip heen. “Ik ben Max,” stelde jongen zichzelf voor en legde vervolgens zijn hand op de kop van zijn Buizel. “Dit zijn je teamgenootjes; Leon, Devin en Kyra,” voegde hij er nog aan toe terwijl hij op de Plusle en Minun wees. “Kip! Mudkip!” piepte Mudkip vrolijk als begroeting waarna ze haar kopje tegen zijn schouder duwde.

Max keek toen bedenkelijk naar het blauwe wezentje die haar kopje tegen zijn arm aanlegde en in een diepe slaap viel. Er was nu ook een naam nodig voor deze kleine baby.. eigenlijk had hij al een naam lang voordat deze Mudkip was geboren. Toki. Toki was wel een leuke naam. Ja, dat werd haar naam. Max liep naar de bank toe waar hij de kleine Toki op een kussen neerlegde waar vervolgens zijn Plusle en Minun bij gingen liggen, wat er best schattig uitzag zo. Max en Leon wierpen een blik met elkaar uit waarna de twee even grijnsde naar elkaar.. er restte enkel nog een ding, en dat was eten halen voor zijn pasgeboren Mudkip. Alleen was het al erg laat en zijn tante was nog aan het werk in het Pokémon Center van Camphrier Town. Zijn tante had al gezegd dat ze avonddienst had in het Pokémon Center maar was vergeten om boodschappen te doen. Hoewel Max al had besloten om te vertrekken naar Hoenn wilde hij toch nog een dingetje doen hier in Kalos en dat was kijken of hij nog een Pokémon kon vangen hier die hij dan mee kon nemen naar Slateport City. Daarvoor wilde hij naar Santalune City dus kwam het mooi uit dat zijn tante nog aan het werk was.

Zoals gepland pakte hij dus de drie Pokéballen van zijn Plusle, Minun en Mudkip en liet de drie slapende Pokémon terug keren in hun Pokéballen, de enige die dus nog over was, was Leon. “We gaan,” sprak Max kortaf tegen zijn Buizel en deze volgde hem snel door de schuifdeur van het Center. Vervolgens liep hij samen met Leon de straat uit richting de route die naar Santalune City moest gaan. Ondanks dat zijn tante Max had gewaarschuwd om niet ‘s avonds door de stad te zwerven met de gevaren hier.. was de jongen toch van plan om het te gaan doen. Hij wilde gewoon naar Santalune City. Daarom liep hij ook op een snel tempo over de donkere straten van de stad. In ieder geval voor elf uur wilde hij nog deze stad uit zijn. Het leek alsof al zijn zintuigen op scherp stonden nu hij over straat liep maar door alles wat er de afgelopen weken gebeurt was.. wilde hij hier gewoon weg. Alleen doordat hij daar aan dacht zag hij even verderop niet het lichtpuntje dat hun kant op kwam totdat Leon hem een por gaf. “..Wat nu?” siste hij tegen de Buizel maar deze scheen het ook niet echt te weten en de weg terug naar het Pokémon Center.. die wist hij plots ook niet meer. Hij zat dus min of meer in de problemen nu.

En Manolo.

Onderwerp: Re: Illuminate. do apr 16, 2015 9:53 pm

// Illuminate //

Manolo hield wel van het donker. Vroeger liep hij altijd door de donkere straten van Lavender Town, want weinigen durfden daar maar heen. Nu was het sowieso niet moeilijk om een donker straatje in dat dorp te vinden; praktisch alles was er donker en praktisch alles was er eng. Maar hij had het nooit eng gevonden. Het gaf hem eigenlijk een gevoel van zekerheid, want een geval apart, dat was hij gewoon. Nu, echter, had hij andere zaakjes te doen in de steegjes van Lumiose. Daar waar hij normaal met andere mensen rondhing en met bepaalde dingen handelde, liep hij nu om te checken of mensen er nog rondliepen. Het was immers niet toegestaan om na elf uur op straat te zijn en het was, voor zover zijn Holocaster het nu liet zien, een paar minuten na elven. Manny hield zijn zaklamp losjes vast, terwijl hij het op de grond voor zich scheen. Jaren in het donker te hebben geleefd, betekende dat hij had geleerd om makkelijk in het donker te kunnen kijken. Weliswaar slechter dan wanneer er licht was, maar hij kon vormen onderscheiden. Desondanks gebruikte hij veel liever een zaklamp. Kon hij ook meteen mee slaan, mocht er verzet komen.

Hij had eigenlijk niet vaak een patrouille. Manny was iemand die het veel liever anderen liet opknappen. Nou ja, de rotklusjes dan. De rest deed hij veel liever zelf. Hij was een man van woorden en daden. Het lag meer aan de situatie. Dat hij nu patrouille liep, was dus eigenlijk maar heel zeldzaam. En blijkbaar had hij ook meteen raak, want verderop kon hij een schim zien bewegen. Met zijn hand op de pokéball van Hephaestus liep hij erop af en scheen het zwakke licht van zijn zaklamp op de vreemdeling. Het was een jochie van rond de veertien. “En wat doe jij nog buiten je bed?” vroeg hij aan de knul, terwijl hij zijn wenkbrauw ophief. “Het is al lang kinderbedtijd geweest, hoor.”

Member Max Conley Punten : 163 Age : - Icon :

Max schrok op toen er een stem weerklonk en keek met een nerveuze blik naar zijn Buizel. Deze was niet echt onder de indruk van het hele schouwspel en keek enkel met zijn poten over elkaar geslagen naar de vreemdeling. “En wat doe jij nog buiten je bed?” klonk een mannenstem. “Het is al lang kinderbedtijd geweest, hoor,” voegde deze er nog aan toe waarop de jongen een gezicht trok. Max wist niet zo goed wat hij nu moest doen of zeggen, buiten het feit dat hij natuurlijk weg kon rennen, maar dat zou wantrouwen opwekken alsof hij iets te verbergen had en dat had hij niet. Eigenlijk wel hij wilde niet zijn Buizel verliezen. Max trok de wezel dicht tegen zich aan en deed een stap naar achteren mocht er iets gebeuren kon hij zijn partner zo in zijn Pokéball stoppen en wegrennen. Zijn andere Pokéballen had hij verstopt.“... ehh… uhh..” stamelde Max en streek met zijn schoen over de straatstenen heen. nietwetend wat hij nou moest zeggen of een leugen moest verzinnen.. hij kon natuurlijk altijd nog zeggen dat hij verdwaald was en de weg niet kon vinden naar het Pokémon Center. Het was waar een gedeelte ervan dan. Oorspronkelijk was het idee om de stad uit te komen dus kon hij het een beetje op die richting laten gaan in plaats van meteen een grote mond op te zetten. Daarbij was Lumiose City toch al een doolhof en al helemaal ‘s avonds.“..Ik ben de weg naar het Pokémon Center kwijtgeraakt..” zei Max uiteindelijk en verstevigde zijn greep om de Buizel heen. Het was deels gelogen maar deels ook weer niet dus eigenlijk sprak hij een soortvan de waarheid.

Onderwerp: Re: Illuminate. vr apr 17, 2015 1:21 pm

// Illuminate //

De jongen bleef stil. Logisch, ook. Manolo had eigenlijk niet anders verwacht van zo’n jonge knul als deze. De pokémon die hij bij had, leek niet echt onder de indruk te zijn, maar werd desondanks achter zijn trainer gehouden voor het geval dat. Manny schudde zachtjes met zijn hoofd. Als hij die Buizel had willen hebben, dan had hij al lang en breed die pokémon gepakt en dan had de jongen nog niet eens geweten dat hij zijn partner kwijt was. Het gestamel van de vreemdeling zei al genoeg; hij had de avondklok genegeerd en was rebels naar buiten gegaan, maar aan zijn manier van praten was te merken dat hij niet verwacht had gesnapt te worden. Manolo zuchtte. Deze knul zag eruit alsof hij geen Gabite van Heph’s kaliber aan kon, dus hij besloot geen grof geschut in te zetten. “Dat lieg je tussen je tanden door,” opperde de bruinharige jongeman tegen de vreemdeling. “Maar omdat ik ondanks alles nog wel een geweten heb, doe ik alsof je niet hebt gelogen en breng ik je naar het pokécenter. Deal?” Eigenlijk had de knul geen keuze. Het was graag of helaas, want als hij weigerde, dan kon Manny niet anders dan zijn pokémon inzetten. “Ik heb je naam nodig,” vertelde hij toen. Het was geen vraag, eerder een opdracht om die te geven. Afwachtend hield Manolo het licht van de zaklamp op de jongen zijn voeten gericht.

Member Max Conley Punten : 163 Age : - Icon :

“Dat lieg je tussen je tanden door,” sprak de vreemdeling en Max trok hierdoor een gezicht en slikte even moeizaam. Het liefst wilde de dertienjarige jongen door de grond zakken en daar voor altijd blijven. De Buizel naast hem fronste eventjes maar de oranje wezel probeerde zijn trainer aan te kijken maar deze had zijn ogen gericht op de grond. Leon zag dat Max haast op ontploffen stond. “Maar omdat ik ondanks alles nog wel een geweten heb, doe ik alsof je niet hebt gelogen en breng ik je naar het pokécenter. Deal?” sprak de man en opdat moment keek Max op. Een geweten? Een Team Rocket lid? Pff.. het waren mensen die alleen maar aan zichzelf dachten en Pokémon gebruikten als een soort van slaven. Tenminste zo zag de jongen het. “Goed,” bromde Max waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en toen zijn blauwe ogen op de man richtte. “Ik heb je naam nodig,” sprak deze toen op een commanderende toon. Max voelde dat hij weer boos begon te worden maar Leon porde hem in een poging om hem te kalmeren. De Buizel wist wel waarom maar boos worden had totaal geen nut.. ze zaten al in de puree en als de jongen boos zou worden, dat zou het alleen maar erger maken. Axel ging hij hier ook niet mee terug krijgen. “Max, Con -Con..” mompelde de jongen met een brok in zijn keel. Eerlijk gezegd kon hij zijn achternaam niet over zijn lippen krijgen omdat het aan zijn moeder deed denken.

Onderwerp: Re: Illuminate. do mei 07, 2015 8:41 pm

// Illuminate //

De jongen gaf eerst geen reactie, maar op het voorstel dat Manolo hem naar het pokécenter zou brengen, kreeg hij een gefrustreerde ‘goed’ te horen. Manny fronste. Bah, wat waren kinderen toch lastige wezens. Als hij niet beter wist, dan zou hij zeggen dat hij met één van de tweeling te maken had. Die konden daar ook veel van. De jongeman snoof lichtjes, maar besloot geen strenge maatregelen te nemen. Dat was gewoon zielig. Ondanks dat hij in Team Rocket zat, kende hij nog wel grenzen. Stelen, liegen en bedriegen vond hij prima, maar een mens opzettelijk pijn te doen zonder een aanleiding, dat paste niet in zijn straatje. Wat dat betreft had deze knul dus nog geluk dat het Manolo was die hem vond en niet een ander. Hij vertelde toen Max te heten, hoewel hij moeite leek te hebben met zijn achternaam. Tenzij hij daadwerkelijk Concon heette, maar dat klonk eerlijk gezegd als een hele slechte parody op de cancan. “Concon?” herhaalde Manny echter verbaasd. “Nou ja, whatever,” mompelde hij erachteraan. Hij draaide zich om. “Deze kant op. En blijf dichtbij me, want als iemand anders je vindt, ben je nog lang niet jarig,” waarschuwde Manolo Max.

Gesponsorde inhoud