Hij was op vakantie, maar dat betekende niet dat de groenharige zijn team niet zou mogen gaan uitbreiden. Hij had namelijk gehoord dat er ergens rond Mauville City ergens een Pokémon genaamd Shinx leven, misschien wel een leuke Pokémon om in zijn team te hebben. Of hij er wat van wist? Nope. De jongen hield ervan om verrast te worden, als ze natuurlijk in zijn voordeel zaten, anders zou hij er helemaal niets vanaf willen weten. De jongen keek naar de kaart voor zich, op het moment was hij in Slateport City, Mauville was, ehm.. eh. Oh! Mauville City was eigenlijk pal ten noorden van hier, enkel door route 110 reizen, dan zou hij al de stad moeten zien, kort glimlacht hij, dit was mooi. Wat waren die routes in Hoenn raar zeg, beginnen bij 101 en eindigen bij 134, het was echt willekeurig gedaan. Niet eens beginnen bij 1 of dergelijk, nee, meteen bij 101. Niet zijn zaken, waarom maakte de jongen zich er eigenlijk zo druk om? Zolang hij maar in de stad aankwam en misschien zelf ook nog de Shinx kon gaan vangen, dat was het belangrijkste ding dat Nathan maar kon gaan doen, immers was het ook eigenlijk maar het enige in trainers zaken wat er te doen was. Het was verboden voor hem om aan de Hoenn league mee te doen, gezien hij nu bezig mat met de Kalos league, wel begrijpelijk, het kon nogal verwarrend gaan lopen en zelf zou hij er ook alleen maar verward van gaan worden. Niet bepaald slim dus. Kort strekte hij zich uit, om vervolgens maar richting de noordkant van het havenstadje te gaan lopen, misschien kon hij er nog wel zijn voor het einde van de dag, dat zou natuurlijk eens extra mooi zijn. Het was echter enkel alleen maar te hopen, een gok, het was namelijk al ondertussen drie uur ‘s middags en hij had geen idee hoe lang de reis zou gaan duren. De rugzak werd iets prettiger opgehesen midden in zijn pas en handig ontweek hij de mensen ie de andere kant op liepen, om vervolgens mee te mengen in een stroom van mensen welke een bepaalde kant opgingen. In de wetenschap dat hun niet de stad uit zouden gaan ging de groenharige jongen wat meer aan de buitenkant lopen van de grote stoet mensen, aan de kant van waar hij zeker was dat daar de poort zou zijn, zo geen poort een andere manier om uit de stad te komen. Druk was het zeker, niet echt iets wat hij nou bepaald prettig vond, Nathan zelf was eerder van rust, maar natuurlijk was het wel nodig om zo nu en dan in de drukte van een stad te mengen. En trouwens, mensen een keertje zien, deels socialiseren kon ook geen kwaad namelijk, zelf al waren hun in een moordhumeur. Al die pissige gezichten, norse of zelfs boze. Gelukkig waren er wel meer vrolijke mensen, bijvoorbeeld mensen die, net zoals de groenharige jongen, op vakantie waren. Het leek er net op dat ze van allemaal verschillende plekken kwamen, al die accenten en andere dingen. De helft dat er werd gezegd, kon Nathan niet eens horen, zo luidruchtig was het er, het was ook misschien wel onbeleefd om te gaan afluisteren waarover gesprekken gingen. Het was gewoon dat de jongen op het moment verder niet bepaald veel te doen had behalve enkel lopen, hij kon er weinig aan doen, dus erover zeuren heeft geen enkel nut. Snel pakte hij zijn Holo Caster erbij, namelijk vooral omdat er niet te doen was. Het scherm werd ontgrendeld en als eerste wat hem opviel was de tijd, niet heel veel later in vergelijking met eerder, hoogstens een minuut of twee, misschien drie later. Er waren allerlei soorten kraampjes, winkeltjes en andere dingen te zien, weinig interesse had de jongen, maar om zich heen kijken kon wel eigenlijk niemand kwaad doen. Kort glimlachte Nathan zodra hij de uitgang zag, of in welk geval, van wat hij aannam dat de uitgang was. De groenharige jongen versnelde zijn pas een klein beetje, om vervolgens de stad uit te lopen en heilige Arceus, wat was het er rustig zeg. Ineens kreeg de jongen kippenvel zodra hij een hand op zijn schouders voelde, om vervolgens toen hij zich omdraaide een vrij oude man aan te treffen. Nee, liever totaal niet niet, ga weg oude man, kgg. Eigenlijk wou Nathan zich loskrijgen, maar de greep was verrassend sterk. Er klonk een schore, oude stem
“Jij daar, knaap. Je hebt wat laten vallen.” he? Hij was er vrij zeker van dat de jongen niets onderweg had laten vallen, zijn rugzak was immers gesloten en hij had niets in zijn zakken zitten. Snel keken zijn ogen naar zijn riem, om een snelle check te doen dat daar zijn Poke balls nog steeds aan hingen. Een gedempte binnensmonds zuchtje ontsnapte hem, alle vijf hingen nog aan zijn riem, niets ontbrak. Echter, nu was het dus maar dat de jongen er niet op kon komen wat hij had laten vallen, waardoor hij eerst even de oude, gerimpelde hand van zijn schouder afhaalde, of vervolgens te vragen
“Wat dan?” Het was duidelijk dat de groenharige jongen dit hele boeltje niet geheel vertrouwde, zo had deze onbekende man misschien wel zijn zakken gerold en als hij het onderwerp dat hij dus miste wou terugkrijgen, er misschien voor moest betalen. Onwillekeurig, of hij het door had of niet, balde Nathan zijn hand tot een vuist, mooi niet dat hij voor zijn eigen spullen ging betalen.
“Je gekke apparaatje, dat is toch wat ze tegenwoordig een Holo Caster noemen?” Nathan vernauwde zijn ogen, hoe kwam deze oude man aan zijn Holo Caster? Hij had het ding met opzet in zijn tas gestopt, vrij diep opgeborgen, om een ding als dit te vermijden.
“Dat is onmogelijk, ik heb hem nog bij me.” de jongen hoefde niet te kijken, hij was er volledig zeker van dat hij het ding nog bij zich had en wou niets met die man en oplichterij te maken hebben.
Er vormde een tandloze glimlach op het gezicht van de oude, onbekende man. Of Nathan het nou zou willen of niet, hij kreeg echt kippenvel van deze man. Er werd een Holo Caster omhoog gehouden, welke werd ontgrendeld. Het ding zag er gloednieuw uit, totaal anders dan zijn eigen ding en de jongen leek het niet dat deze man even de tijd had genomen om het ding schoon te maken voordat hij het wou ‘teruggeven’ aan wie dan ook. De achtergrond was hetzelfde als toen hij de zijne had gekocht, in andere woorden, het ding stond volledig geprogrammeerd in fabrieksinstellingen.
“Oplichterij.” werd er gemompeld door de groenharige jongen waarna hij maar snel verder doorliep, echter leek het niet zo te zijn dat hij van die man nog af was. In zijn ooghoeken was het te zien hoe deze beetje bij beetje dichterbij probeerde te komen en elke keer dat het net leek alsof Nathan ging stoppen, stopte de tandloze man. Hij versnelde zijn pas, de man deed dat ook. Wat was dit nou weer. Hij werd verdomme gevolgd, jezus.
“Wat moet je.” klonk de stem van de jongen koud zodra hij volledig was gestopt, nu de man pas leek door te hebben dat hij was uitgevonden, wat deze feitelijk al heel lang was.
“Waarom wil je nou niet je apparaatje terug knaap.” Jezus, kon een mens nog slomer doorhebben dat men hem al niet geloofde? Deze man in welk geval niet en eerlijk was eerlijk, Nathan werd er gek van. Het leek er niet zo snel op dat hij van de man kon gaan afkomen, misschien dat hij van hem kon afkomen als de jongen verder naar Mauville ging, hopen dat de man niet ver weg van Slateport City ging, dan was dat ook weer geregeld. Nathan begon wat vaart in zijn pas te zetten en langzamerhand kwam de stad al in zicht, helemaal geweldig was dat en trouwens, nee, geen sarcasme te bekennen. Nathan was er echt serieus blij mee dat het persoon weg was, kon hij namelijk nu rustig verder gaan lopen. Het leek er op dat de oude man weg was, Arceus dank, geen last meer van dit vage persoon. De jongen pakte zijn holo caster en pakte de applicatie voor de kaart erbij, kon hij weten hoe lang het nog lopen was. Al was de stad al in zicht gekomen, dit was al een flinke tijd zo dus dat was niet echt iets waar de groenharige jongen nou bepaald veel op zou kunnen vertrouwen, nog honderd meter, wauw, dat was nou dichtbij. Er werd aangetoond dat het ongeveer drie minuten ging duren, zo niet minder als Nathan nog meer ging opschieten. Ondertussen was het kwart over drie, wauw, dat was snel, van hoe snel de groenharige van de ene stad naar de andere kon reizen, niet normaal zeg, halleluja. Enthousiast versnelde de jongen zijn pas en het was te merken dat er op een bepaald punt, verder op de kaart een soort gebouwtje te zien was waarbij de jongen lichtelijk fronste, wat was dat nou weer? Op de kaart stond het niet, dus veel informatie daarvan was ook ver te vinden, jammer zeg. Ach ja, niet alles kon de groenharige jongen weten en daar moest Nathan dus maar mee gaan leven, of hij het wou of niet. Na een keertje kort in zichzelf zijn schouders te hebben opgehaald ging de jongen doorlopen, hij zou wel nog een korte pauze nemen eenmaal in Mauville aangekomen. Pas later die dag, of misschien zelfs de volgende dag, zou hij op zoek gaan naar de Shinx. Misschien zou de jongen wat meer geluk hebben als hij zo snel mogelijk weer uit de stad ging vertrekken, maar zich teveel haasten en daarbij uitputten zou ook wel geen nut hebben. Eindelijk kwam hij de stad binnen en het viel de jongen op dat het gewoon een overdekte boel was, niet volledig, deels. Kort fronste hij, ook vaag zeg. Niet iets wat in welk geval elke dag te zien was, wel handig als het regende maar mooi? Nee, niet echt. Dat was zijn smaak, natuurlijk konden de mensen die er woonden het mooi vinden. Met zijn handen in zijn zakken liep de groenharige verder door de best wel drukke stad, misschien dat er wel een mogelijkheid zou zijn dat hij kon gaan ontdekken waar de Shinx waren en hun de volgende dag zou gaan kunnen vangen. Het leek Nathan niet dat hun namelijk zonder reden gingen verplaatsen, niet dat hij er eigenlijk wat van af wist, ach. De groenharige jongen begon maar wat door de stad te dwalen, hopend dat hij misschien wat geluk zou hebben in zijn zoektocht. Echter, leek er nog helemaal niets te zijn, gewoon mensen, mensen, Pokémon welke niet wild waren en als ze wel nog niet gevangen waren, was het niet de soort waarna de jongen zocht. Hoe hij dat wist? Nou, de Pokédex natuurlijk, simpel als wat. Wel handig zeg, dat ding, kwam toch vaker in gebruik dan hij ooit had gedacht. Niet dat Nathan nou van elke Pokémon hij tegenkwam was wou weten, het was eerder gewoon bij sommige dergelijke dingen noodzakelijk, bijvoorbeeld bij gym gevechten. Het was altijd wel goed om te weten wat je tegenstander was en tot wat deze tot in staat is. Ondertussen had de jongen gewoon het ding de gehele tijd in zijn handen gehouden, de irritatie om het uit zijn tas te halen, op te bergen in het ding en het er vervolgens bij elke nieuwe Pokémon erbij te pakken werd de jongen te groot. Iets waar hij echt niet tegen kon, dus beter maar dat als hij het ding gewoon op een gemakkelijke plek binnen handbereik hield, dat zou een heleboel irritaties minder zijn namelijk, voor hem zoals als zijn medemens die Nathan tegenkwam. Misschien zag het er niet al te makkelijk uit om het zo te blijven vasthouden, maar dat betekende het niet dat het onhandig was, integendeel, dit was juist super handig. Misschien dat hij zich er echt voor moest inzetten, want dit ging nu echt niet opschieten hoor, de jongen was maar wat aan het ronddolen zonder bepaald nuttige dingen te doen, waar verandering in moest gaan komen.
“Hè, jij daar!” verdomme, kon iemand nou ook een keertje gewoon met rust worden gelaten? Of was dat tegenwoordig ook weer zo moeilijk? Waarschijnlijk het eerste, want dit was al zowaar de derde keer dat de jongen werd gestoord door mensen die hij niet kon diezelfde dag. Al reageerde Nathan niet met woorden, stopte de groenharige wel met lopen, wat misschien voor een slim brein genoeg sprak dat hij aan het luisteren was.
“Ik daag je uit voor een gevecht!” ah, kijk eens aan, iemand begreep dat een persoon ook kon luisteren zonder zich om te draaien, dat was een goed teken ja zeker. Kort greens de groenharige op diens voorstel, zijn Pokémon konden wel wat training gaan gebruiken, dus een gevecht zou zeker niet misplaatst zijn.
"Ik neem je uitdaging aan." Sprak Nathan met diezelfde grijns rond zijn lippen, wel keek hij kort om zich heen om vervolgens voor te stellen
"Zou het misschien niet wat handiger zijn om wel het gevecht uit de stad te houden?" Hoe het zat met de Pokémon van zijn vijand was de jongen onbekend, maar hij wist wel dat hij Abby ging inzetten en het zou nog maar eens heel goed kunnen dat zij ging evolueren. Immers was de Charmeleon daar wel sterk genoeg voor. De onbekende knikte instemmend, ten teken dat deze het ook door had dat het handiger zou zijn als hun niet de stad gingen afbreken met het gevecht. Al betwijfelde de groenharige jongen het of het eigenlijk wel überhaupt ooit zo ver zou gaan komen, het was enkel maar niet te hopen. Een kleine binnensmonds zuchtje ontsnapte Nathan waarna hij vervolgens maar met zijn handen in zijn zakken in de richting van de uitgang van de stad, het onbekende persoon die hem zojuist had uitgedaagd ging wel volgen, leek hem in welk geval. Zodra Nathan Mauville City uit was, zag de jongen al het onbekende persoon inderdaad achter zich lopen. Iedereen leek hem te volgen zeg, jeetje. Nathan liep nog wat door, zodat er een flinke ruimte tussen de twee personen zat.
"Het word een een tegen een gevecht, er word maar een Pokémon gebruikt." Wauw, iemand was dus al aan het bedenken geweest wat de regels van het gevecht zouden gaan zijn, slim.
"Begrepen." Het zou geen zin heb en om er tegen in te gaan, dit was namelijk zo een persoon, iemand dat tegen alles en iedereen probeerde in te gaan als hij niet zijn zin kreeg. Hoe Nathan dat door had gekregen in zo een korte tijd? Er waren genoeg dingen die dat aantoonden, zijn houding, manier waarop hij sprak. Als eerste pakte zijn voorlopige tegenstander de Poké ball van diens Pokémon erbij, waarbij de jongen verbaast met zijn ogen knipperde. Dat was een Shinx, dat had Nathan namelijk in zijn vrije tijd opgezocht in de Pokédex, maar deze had andere kleuren. Een shiny? Dat was nou onverwachts. Al wist de jongen wel al tegen welke Pokémon hij te maken had, was de informatie hem nog volledig onbekend.
"Shinx, the Flash Pokémon. Shinx is a quadruped, feline Pokémon resembling a lion cub or lynx kitten. Its front half is light blue, while the rear is black. There is a short tuft of fur on its head and smaller tufts on each cheek. The top tuft is smaller on the female Shinx. It has large, oval ears with yellow, star-shaped markings on the insides, yellow eyes, and a tiny, red nose. Whenever its mouth is open, small fangs can be seen in its upper jaw. A black marking encircles its neck like a collar and there are yellow bands above its forepaws. The hind paws are black on the male Shinx and blue on the female. Spiked fur surrounds the base of its long tail, which is tipped with a yellow star shape. If it senses danger, its fur can gleam brightly to blind predators so it can flee. Electricity is produced by the extension and contraction of muscles in this Pokémon’s forelegs." Nou, deze was overduidelijk niet blauw, eerder een geelachtige kleur. Misschien dat Lugus wel eerst zou worden gebruikte, immers was zijn aanval Bone Rush wel erg sterk tegen de Flash Pokémon. Nu pakte ook Nathan de Poké ball van Lugus, waarna hij de Lucario voor zich liet verschijnen. Een grom verliet de Aura Pokémon, waarna deze een stapje naar voren zette bij het zien van zijn vijand. Eigenlijk viel het de jongen nu pas echt op, maar het was een heerlijke dag. De zon scheen flink, er was een zacht lente windje die ervoor zorgde dat het niet al te heet werd en er waren vrijwel geen wolken te zien in de lucht, in andere woorden; een perfect dagje om eigenlijk te gaan relaxen. Natuurlijk koos niet iedereen daarvoor, zoals de jongen en het persoon tegenover hem, hun waren liever in een gevecht, ieder op zijn eigen manier. Nathan zou hooguit een week in Hoenn blijven, daarna zou de jongen wel weer terug gaan naar Kalos, er waren daar meer dan genoeg dingen die hij kon gaan doen, dus nu kon hij eerder genieten van zijn vakantie. Iedereen had zijn eigen manier van vakantie te vieren, dit was dus maar de manier van de groenharige jongen zeg maar. Als hij eerlijk erover was, vond Nathan het een heerlijke manier en niemand kon hem er ook over horen zeuren, meer dan enkel een persoon die er dus van profiteerde. Nou, dan zouden ze maar gewoon kunnen met het gevecht he? Waar de twee op wachtten, was hem niet duidelijk. Alsof een één of ander ding wachtte om hun een bevel te geven ten teken dat ze konden gaan startten. De groenharige jongen zelf wachtte op zijn tegenstander, verwachtend dat deze de eerste zet zou gaan nemen. Het zou hem ergens niets verbazend dat het persoon verderop wachtte tot juist de jongen de eerste zet zou gaan nemen, in andere woorden, ze waren waarschijnlijk op elkaar aan het wachten, iets compleet nutteloos omdat het helemaal nergens zou gaan helpen.
vs. 
De spanning tussen de twee Pokémon was te snijden en zodra het bijna leek dat dit niet erger kon worden hield Nathan het niet meer uit houden met te gaan wachten, de jongen was altijd al iemand met weinig geduld geweest.
“Lugus, gebruik je Extreme Speed.” nu hij toch bezig was met aanvallen, kon de groenharige jongen het wel gaan gebruiken om ook meteen een aanval te gebruiken die waarschijnlijk raak zou gaan zijn. Natuurlijk als deze miste was er ook nog de mogelijkheid om een aanval te combineren met het huidig, maar dit zou waarschijnlijk wel nu goed zijn.
“Ontwijk Shinx, probeer daarna je Crunch.” er klonk niet al te veel vertrouwen in de stem van zijn voorlopige tegenstander, iets waardoor Nathan kort fronste, wat zou er zijn? Het klonk net alsof dit persoon zojuist voor een moeilijke beslissing stond, iets waardoor zijn verwarring niet bepaald minder werd, waarom zou iemand zo weinig vertrouwen hebben in zijn eigen Pokémon, of zo moeilijk over iets doen? Het zou hem in welk geval nooit duidelijk worden, want nieuwsgierig genoeg om er ook echt moeite naar te doen om te vragen, nee, daar had de jongen geen zin in. De Lucario raakte de Shinx met gemak, waarbij er een zachte grom klonk. Toch leek de shiny Flash Pokémon diens best te doen om de Crunch uit te voeren, al werd deze doordat Lugus een simpele sprong naar achter had genomen in die tussentijd. De jongen wist dat Lugus hem met gemak kon verslaan eenmaal deze in mega vorm, al werd dat voor diverse redenen niet gedaan. Als eerste was het doordat de Aura Pokémon waarschijnlijk kon gaan doordraaien en als tweede, hij wou zijn tegenstander nog een beetje hoop geven. Het klonk als valse hoop, mensen mochten het ook zo zien, maar wie weet.
“Aura Sphere.” er vormde zich een blauwige bol tussen de poten van de Lucario in een nood tempo, waarna deze op de Shinx werd afgeschoten. Doordat de Flash Pokémon handig wegsprong ontweek deze de lichtblauwe bol
“Gebruik je Spark.” de shiny Shinx werd in elektriciteit gehuld, om vervolgens op Lugus af te gaan. Nathan sprak nog niets, hij wachtte op het juiste moment. Er was nog een meter of vijf verwijderd tussen de twee, vier, drie, twee. Nu.
“Bone Rush.” zodra de Flash Pokémon voor de Aura Pokémon kwam verscheen er ineens een enorm bot in de poten van de Lucario, waarna deze vervolgens de Shinx meerdere malen probeerde te raken. Niet een, niet twee maar zelfs drie keer raakte het bot hard, waarna de opeenvolgende twee pogingen misten. Natuurlijk zou het nog beter zijn geweest als Lugus ook de twee andere keren had geraakt, maar bepaald zeuren kon hij niet, het kon ook natuurlijk altijd nog zijn dat de hele aanval was mis geweest en geen enkele poging ervan had geraakt.
“Shinx, gebruik je Thunder Fang!” er begon een elektriciteit rond de tandjes van de Flash Pokémon te vormen, waarna deze op Lugus probeerde te bijten. Een gegrom kwam van de Lucario, ten teken dat de aanval dus was geraakt.
“Spring naar achteren.” De Aura Pokémon probeerde zich los te krijgen van de stevige beet van de Flash Pokémon, waarna dat was gelukt deze meteen een meter of drie naar achteren sprong. Er klonk een licht gehijg van de Shinx, maar nu Nathan er ook echt goed naar keek zag het er ook naar uit dat Lugus het al wat moeilijker begon te krijgen, iets waarbij de groenharige jongen lichtelijk fronste. Zo snel al? Ah, well. Weinig dat hij er aan kon gaan doen, dus het beste zou zijn om er gewoon mee door te gaan en er weinig aandacht aan te besteden. Gewoon doorgaan tot naar een van de twee de overwinning ging, wat meest waarschijnlijk te zien zou zijn dat het naar Nathan’s kant ging. “Lugus, Dragon Pulse.” Er ontstond een blauwe straal, welke regelrecht op de Shinx af ging, gelukkig genoeg voor zijn kant leek deze de aanval niet kunnen ontwijken. Met een klap werd deze dus tegen een boom aangesmeten, waarbij een grommetje de Shinx ontsnapte. Dat ding had dus wel nog genoeg energie over om te vechten, zelf na die best wel sterke aanvallen van eerder. Een glimlachje verscheen rond Nathan’s lippen, misschien dat dit eigenlijk ook wel nog eens een intressant gevechtje kon gaan worden. Wauw, best sterk was die eigenlijk ook wel zeg, misschien wel een heel stuk sterker dan de jongen in de eerste instantie had verwacht. Uiterlijk kon dus maar heel goed misleidend zijn, dat was maar al te duidelijk te zien. Dit bedacht Nathan, hij moest nog steeds gaan zoeken naar een Shinx in het wild, eigenlijk ook maar de eerste en enige reden dat hij überhaupt rond Mauville City te vinden was. Mensen echter, zoals dit ene persoon, leken het leuk te vinden om hem te storen, al was deze afleiding niet echt iets waar de groenharige jongen over kon gaan mopperen nee.
“Gebruik je Crunch.” de kleine Flash Pokémon kwam op de Aura Pokémon af, waarna deze de Lucario weer probeerde te bijten
“Counter.” de aanval werd met gemak tegengehouden, waarna deze vervolgens werd teruggekaatst met dubbel zoveel kracht dan dat het normaal zou gaan doen. In andere woorden, een aanval die wel heel erg veel schade zou doen, want de normale kracht van de Crunch lag al vrij hoog, niet eens gesproken door de verdubbeling van de Counter. De kleine Flash Pokémon werd met een flinke klap geraakt, om vervolgens een eindje verder op weg te vliegen, aw, dat moet pijn hebben gedaan. De jongen moest toegeven, de Shinx had wel zeker een goed uithoudingsvermogen, het ding had al wat flinke klappen gekregen, maar nog leek het niet op te geven.
"Thunder Fang Shinx!" Er begonnen zich kleine vonkjes zichtbaar te vormen bij de Shinx
"Power-Up Punch." In tegenstelling tot de aanval te ontwijken, liet Lugus zich gewoon bijten door de Shinx, lichtjes gromde de Lucario toen de Flash Pokémon diens tandjes in zijn arm zette. Met zijn andere arm, welke nog vrij was, sloeg de Aura Pokémon vrij hard tegen de Shinx. Nog steeds leek deze niet los te laten, in andere woorden, een echte volhouder dus.
De Aura Pokémon leek er niet echt bepaald blij mee te zijn dat de katachtige Pokémon nog steeds aan zijn armen hing, wat hij duidelijk leek te uiten door een flinke grom te laten.
"Metal Sound." Er klonk een oorverdovend geluid van de Lucario, het deed gewoon pijn aan de oren. In een lichte verwarring met wat voor pijnlijk geluid de zojuist was geweest, liet de Shinx los en schudde met zijn hoofd, alsof deze het geluid wilde wegkrijgen uit diens hoofd.
"Nog een keertje Bone Rush." Hopelijk maar zou dit het moeten doen, dat zou zijn dag wel wat beter maken. Er vormde zich een enorm bot in diens poten, waarna hij ermee op de Shinx sloeg. Het ding leek pijn te hebben, maar iets leek het hem tegen te houden om te stoppen. Nog steeds, iets waar Nathan nooit mee te maken zou kaan komen te hebben. Het was te zien hoe deze niet een teken van teveel vermoeidheid liet zien, apart. Het bot sloeg niet een enkele keer, niet twee, ook niet drie, maar zelfs vier keer op volle kracht tegen de Shinx. Nu leek deze er nog meer moeite voor te doen om niet uitgeput neer te vallen, maar deze pogingen leken nutteloos te zijn, het was gewoon verspilde energie.
“Shinx!” klonk er lichtelijk geschrokken van het persoon, waarna deze naar zijn flauwgevallen Pokémon liep. Er werd iets gemompeld, onmogelijk te horen voor de groenharige jongen waarna zijn voormalige tegenstander de Flash Pokémon liet terugkeren in diens Poké ball.
“Bedankt voor het gevecht.” klonk er vervolgens van het persoon zodra deze overeind was gekomen, Nathan knikte kort, waarna hij zijn rug omdraaide en weer de stad binnenliep. Al had Lugus niet superveel schade gekregen, kon het nooit kwaad om de Lucario volledig te helen. Wie weet dat er iets kon gebeuren, waarbij de groenharige jongen de Aura Pokémon nodig zou hebben. Het was onmogelijk te vertellen, het was namelijk niet dat hij de toekomst of dergelijke kon gaan voorspellen. Rustig liep hij door de straten, op weg naar het Pokémon center. Natuurlijk hield hij ook nog de omgeving in de gaten, het was niet dat de jongen zomaar kon gaan vergeten waarom hij eigenlijk in de eerste instantie in Mauville City was en natuurlijk was dat niet om het gevecht van eerder. Nee, hij wou nog steeds een Shinx in zijn team hebben. Gelukkig had de jongen het Pokémon center al vrij snel gevonden en dus meteen ging hij naar binnen, het verschilde eigenlijk vrij weinig met de Pokémon centra in Kalos, maar wat had hij dan verwacht? Dat alles volledig hetzelfde zou zijn? Of compleet anders? Eerder het eerste, vooral omdat het misschien wat handiger zou gaan zijn, stel voor, alles was compleet verschillend. Zo een ding zou alleen maar verwarring brengen en dus in andere woorden was het iets dat heel erg onhandig was. Rustig bekeek hij het Pokémon center terwijl hij wachtte tot Lugus volledig geheeld was, het was namelijk niet dat er nou zo veel te doen zou zijn in deze tussentijd. Wachten was altijd maar saai en op sommige momenten leek het wel zelfs alsof iedereen aan het wachten was op iets, het maakte niet uit wat, immers had elk persoon zijn eigen redenen. Hij was nogal diep in gedachten verzonken, dat was overduidelijk te merken, de groenharige had namelijk niet eens door dat iemand hem riep, totdat hij werd aangetikt. “
Meneer, uw Pokémon is klaar.” oh ja, daarom was hij daar eigenlijk in de eerste instantie. Onthouden Nathan, niet meer zo diep in gedachten verzeild raken, dit soort momenten waren namelijk niet echt de prettigste momenten.
“Bedankt.” vervolgens nam Nathan de Poké bal van het dienblad dat voor zijn neus werd gehouden en klikte de capsule terug op de standaard plek aan zijn riem. Gemakkelijk dat toch zeg, het werk dat erbij kwam kijken duurde enkel een seconde, gewoon vastklikken en loshalen. Vervolgens liep hij het Pokémon center uit en keek om zich heen, misschien zou hij maar even voor het moment zijn zoektocht moeten gaan staken en iets eten. Immers zou het een stuk minder afleidend zijn als hij zijn maag had gevuld, het zou wat zijn, als maar steeds zijn gedachten naar zijn honger gingen terugkeren, niet echt bepaald handig nee. Een kaart van de stad zelf zou wel prettig zijn op het moment, namelijk keer op keer verdwaald raden was niet echt een handige optie. De jongen zag zichzelf namelijk wel verdwalen in Mauville City, het was best groot, dus misschien dat hij zelfs niet eens de eerste zou zijn die er verdwaald raakte. Anders zou het wat zijn. Liever niet iets waar hij aan dacht, gewoon die kaart vinden en daarna wat eten. Kaart, kaart, kaart. Waar was dat ding als je het nodig had? Oh, gevonden! Rustig liep de groenharige jongen er heen, om het ding vervolgens te bestuderen. Het Pokémon Center en de Pokémon Markt waren de eerste twee dingen die hij had gevonden, niet zo moeilijk, ze lagen in het absolute midden van de stad. Er was ook een fietsenwinkel, dat kon ook nog ja. Nog steeds niet hetgeen wat de jongen zocht jammer genoeg, zou het er eigenlijk wel überhaupt opstaan? Vast wel, maar wat als het niet belangrijk genoeg zou zijn om echt op de kaart te komen? Nee he, dan moest hij met honger blijven rondlopen. Bij sommige steden in Kalos wist de groenharige wel waar hij moest zijn maar hier, in Hoenn had Nathan werkelijk geen flauw idee. Hij bekeek de kaart nog meerdere keren, ergens in de hoop dat hij er niet geheel bij was en gewoon honderd keer over de naam aan het lezen was.
De jongen keek sip naar de kaart toen het echt helemaal nergens te vinden was, verdomme, dat werd maar honger lijden he. Een klein zuchtje kwam van hem, nou, moest hij maar wat anders gaan verzinnen. Bijvoorbeeld gewoon verder doorgaan met het zoeken naar een Shinx, die Pokémon zaten zeker goed verstopt, dat moest de jongen zeker gaan toegeven. Hij draaide zich om, stak zijn handen in zijn zakken en liep vervolgens maar een random richting op, als het goed was zou hij die richting nog niet zijn opgegaan. Het was vrij verwarrend, zijn in een volledig onbekende stad en daar zonder enige hulp de weg zoeken. Nou, de enige ‘hulp’ die hij daar had was die kaart waar Nathan eigenlijk niets aan had, dit schoot dus echt helemaal niet op zeg. Zijn blik ging snel naar boven, waar het te zien was hoe meerdere donkere onweerswolken te zien waren. Hopelijk ging het maar niet al te snel regenen, anders zou hij zijn ‘zoektocht’ moeten gaan staken tot de volgende dag. Hij versnelde zijn pas nog wat, druk om zich heen kijkend. Hoe het hem lukte, dat mocht Arceus weten. Het was namelijk dat de groenharige jongen geen enkel idee had in hoe hij het precies had gedaan, maar hij was een enkele Shinx tegengekomen. Gewoon, het ding was aan het ronddwalen geweest in de stad, alsof er niets aan de hand was. Niet dat er ook eigenlijk iets aan de hand was, helemaal niets. Zijn aandacht werd echter al snel weggetrokken toen hij een zwak gegrom hoorde, lichtelijk verward keek de jongen om zich heen, waar was dat nou weer vandaar gekomen? Er was verderop, tussen wat puin, een goudachtige vacht te vinden. Nieuwsgierig liep hij naar het ding toe, waarvan de groenharige jongen nog geen enkel idee had met wat het nou eigenlijk was. Nogal verbaast knipperde Nathan met zijn ogen toen hij wat wat het was, het was een shiny Shinx, nog preciezer te zijn, het leek wel alsof deze was van die gast van eerder diezelfde dag. Hij keek om zich heen, half verwachtend dat dit persoon ergens stond, half verwachtend dat hij de enige er zou zijn. Niemand, echt helemaal niemand was er in de nabije omgeving te bekennen voor zover de jongen het kon zien. Dus, de Flash Pokémon was gewoon achtergeleten? Hoe gemeen mensen ook konden zijn zeg, alhoewel, het was niet dat Nathan nou bepaald het aardigste persoon ter wereld was. Verre van zelfs, maar als het over Pokémon ging, met name zoals deze, een achtergelaten Pokémon, kon hij wel wat zachter worden op dat vak. Niet altijd eigenlijk, maar soms, vaak. Toch was het maar vreemd hoor, waarom zou iemand zijn Pokémon willen achterlaten? Een twijfelende blik werd op de Shinx geworpen, wat zou dat arme ding hebben mis gedaan om te worden vrijgelaten? Natuurlijk kon het als iets goeds worden gezien, maar het zag er niet echt naar uit de de Shinx er nou bepaald super blij mee was. Het lag er maar als een zielig hoopje vacht in elkaar gedeukt, oh gossie. Nathan hurkte wat neer bij de Flash Pokémon, waarna deze meteen opkeek en de groenharige jongen recht aankeek.
“Wat doe je hier?” het antwoord was wel duidelijk, maar wat contact met de Flash Pokémon proberen te leggen zou een stuk beter werken dan het ding meteen te vragen of het bij zijn team wou gaan komen. Er kwam een zacht, wat verdrietig grommetje van de Flash Pokémon, het was niet dat de jongen het ding kon verstaan, verre van zelfs.
“Ben je achtergelaten? Arm ding.” Tja, wat zou er anders zijn gebeurd? Niet echt een andere mogelijkheid waar de jongen nou zo heel erg snel achter zou gaan kunnen komen, waarschijnlijk helemaal niet. Nu pas viel het de jongen op dat de Flash Pokémon een flinke scheur in zijn oor had, alsof er in was gesneden, het er was uitgehaald. Er waren kleine korstjes te zien, wat erg zeg. Het was dat de jongen wist dat de Shinx dit tijdens het gevecht nog net had, anders zou hij nooit kunnen weten wanneer dit was gedaan. Rustig, niet al te grote, onverwachte bewegingen maken ging zijn hand naar het kopje van de Flash Pokémon. Het ding kon hem aanvallen, niet echt iets dat hij kon gaan gebruiken op het moment, aangevallen worden door Pokémon was nooit goed namelijk. De groenharige jongen had er genoeg verhalen van gehoord hoe erg het uit de hand kon lopen, hij had het zelfs nog eens meegemaakt. Niet al te prettige dingen nee, dus het was liever iets wat hij zo graag mogelijk zou gaan willen vermijden. Een van de dingen die de jongen niet een tweede keer wou gaan meemaken, bij zichzelf dan in welk geval. Bij een ander persoon, daar kon het een heel erg ander verhaal zijn als het de groenharige jongen werd gevraagd. Hij werd niet aangevallen, geen tanden in zijn arm, dat was mooi. Voorzichtig ging Nathan’s hand over diens koppie heen, waarbij een zacht gesnor geluid, wat het dan ook anders mocht zijn, van de Shinx kwam. “Wil je misschien met mij mee?” Het ding hief zijn koppie op en keek naar de groenharige jongen. Deze klikte de lege Poké ball van zijn riem en hield het ding voor de Flash Pokémon. De Shinx staarde er met grote ogen naar, waarna er een grom klonk. Nathan had serieus geen idee wat het betekende, maar tja, wie zou dat eigenlijk nou wel weer hebben? andere Pokémon telden niet echt, gezien dat niet zo super veel zou helpen met wat het ding nou precies sprak. Nathan drukte het ding rustig tegen het kopje van de gouden Shinx, waarna hij keek naar de wiebelende bal in zijn handen. Bleef hij zitten? Of ging het ontsnappen en een gevecht eisen? Of zelfs nog wegrennen, dat was ook een optie. Met een bijna ingehouden adem keek de jongen naar de Poké ball, het ding wiebelde maar wat, heen en weer. Het zo best gaaf zijn als Nathan de Pokémon ook werkelijk gevangen had, hij wou al gewoon de Shinx, maar het ding was shiny. Dus eigenlijk was het zowaar ‘twee in een’. Wauw, daar dacht hij serieus aan? Goed bezig.
