And so they escaped -

Met een lichte glimlach stond de paarsharige vrouw achter het glas, starende naar een kleine, lelijke Pokémon. Het had spectaculair moeten zijn, angstaanjagend zelfs. Maar, wat ze zag was niets minder dan één grote teleurstelling. Het wezen fladderde met zijn lelijk gevederde vleugels en krijste zijn afschuwelijke stem. Allison haalde haar hand even door haar lange haren, terwijl een bedenkelijke frons zich over haar gezicht vormde. “Is dit het?” vroeg ze rustig, terwijl één van de wetenschappers even geamuseerd snoof. ‘Dit is het,’ sprak deze. Allison kneep haar mond samen, haar blauwe ogen gericht op het wezen. Het was afschuwelijk, lelijk en compleet nutteloos. Het… Ze had het idee dat het niet eens kon vliegen en dát moest dan de voorouder zijn van alle huidige vogelpokémon? Een zacht gemompel verliet haar mond, waarna ze haar kaken strak op elkaar klemde. Dit was alles. Alle moeite, alle tijd die ze erin hadden gestoken. En dit was alles. “En de andere twee?” vroeg ze. ‘Die komen eraan,’ werd haar verteld. Allison knikte. Dit kon toch niet alles zijn? Er zat vast een evolutie achter deze afschuwelijk lelijke wezens. “Ik heb meer informatie nodig.”

Geschreeuw klonk en langzaam keek Allison op. In eerste instantie verwachtte ze dat het Lucy was, dat deze een Bone Rush had gebruikt op een onschuldige voorbijganger. Maar, dit was niet het geval. ‘De Archens! Ze zijn ontsnapt!’ werd er geroepen door een scientist die binnen kwam stappen, zijn armen bekrast door de snavels van de wezens. Allison zuchtte, nam enkele seconden de tijd om de opkomende moordlust weer te doen zinken.
“Ik wil dat je ze vindt voor iemand anders dat doet. Ga.”