Het was zo’n grijze, donkere, regenachtige dag waarop alles er somber uit zag. Zulke dagen moesten verboden worden in de lente. Althans, dat vond Oskar. De regen dwong hem in principe niet om binnen te blijven, maar wie had er nou zin om nat te worden als het niet hoefde? Met een nukkige uitdrukking zat hij met Peridot op de bank van het huis van zijn broer. Wat dat betreft had hij wel geluk gehad, want als hij ergens anders was geweest was hij nog somberder geworden door het weer. Als hij dan ergens gestrand was, dan het liefste thuis.

“Ga je nog boodschappen doen vandaag?” vroeg Oskar richting de keuken, omdat daar zijn broer bezig was. Die gaf een simpele ‘nee,’ terug. Oskar bromde iets, al was het niet echt een woord, meer een gevoel wat zich even uitte. Wat een saaie dag. De tv was niet leuk, de radio was niet leuk. Peridot was wel leuk maar die sliep momenteel. Zijn andere Pokémon waren ergens in het huis, hun eigen ding aan het doen. Oskar kon ze best opzoeken, maar daar voelde hij op het moment eigenlijk weinig voor. Ook toen er gestommel boven klonk voelde hij zich niet gemotiveerd om het uit te zoeken. Zijn huisgenoot had hier echter andere plannen over. Met een glas en een doek in zijn handen kwam hij de kamer in – al was het maar voor een paar centimeter. “Oskar, kan je even zorgen dat je Pokémon de boel niet slopen?” vroeg hij. Oskar zuchtte, al was het meer omdat hij zich verveelde dan om de vraag van zijn broer. Hij legde Peridot van zijn schoot af, want die was er half op gekropen, en bracht zichzelf vervolgens langzaam naar de trap toe, met de blik van zijn broer de hele weg op hem gericht. Dat laatstgenoemde hoofdschuddend weer terug de keuken in liep, had Oskar niet gezien.

Eenmaal onderaan de trap merkte Oskar het gestommel meer op dan zonet. Wat waren die Pokémon allemaal aan het doen? Als de zwartharige jongen verstandig was geweest, had hij zich misschien afgevraagd of hij er wel in zijn eentje achteraan moest. Oskar was daar echter niet slim genoeg voor, en liep gewoon op zijn dooie gemak  de trap op. Bovenaan merkte hij dat het geluiduit de badkamer kwam. Het stommelde inmiddels al wat minder, maar er was nog steeds iets te horen. Iets dat bewoog. Benieuwd naar wat zijn Pokémon aan het uitvoeren waren, deed hij de badkamerdeur open. Op het eerste gezicht leek het alsof er niks was, maar al snel zag hij iets bewegen achter het douchegordijn. De jongeman kon zo één twee die niet zien wie van zijn Pokémon er besloten had een denkbeeldige douche te nemen.  Daar was maar één oplossing voor: het gordijn opentrekken.

“Alright jongens, zo is het genoeg geweest, de bro heeft last van het ge-“ Zijn zin bleef onafgemaakt, want hij had het douchegordijn geopend en er zat een Pokémon achter die helemaal niet van hem was. Er stond een Archen. Een felgekleurde, vogelachtige Pokémon, die eigenlijk uitgestorven moest zijn. Even bleef Oskar’s stem in zijn keel hangen en zijn ogen werden groot. De Archen sloeg haar vleugels voor haar lichaam, alsof ze een mensendame was die net onder de douche was gevonden. Pas nu kon Oskar weer een geluid uit zijn keel krijgen. “Bro!” schreeuwde hij. “Er zit een Pokémon fossiel in huis!” Een zachte ‘weet ik, die heb ik daar zelf opgehangen,’ klonk van beneden. Tijd om nog een reactie te geven was er niet, want Archen besloot aan de ren te gaan. Ze sprong recht in Oskar’s gezicht, die achterover viel. Een nog hardere bonk dan het gestommel van eerst klonk. Oskar wist zeker dat zijn broer boos ging worden, maar daar hield hij zich even niet mee bezig. Hij moest die Archen te pakken krijgen!

Zo snel Oskar kon – en dat was niet heel snel – rende hij de badkamer uit. Hij zag nog net een rood met blauwe flits de slaapkamer van zijn broer in verdwijnen, dus ging hij er achteraan. Hij trof Archen die vrolijk met Spinel op het bed aan het springen was. “Hey! Stop daar eens mee!” Het ging Oskar niet om het geluid, maar om de veren die Archen achterliet en zijn broer zou hem waarschijnlijk een preek geven over hoe slecht springen was voor een bed. Oskar wist Spinel uit de lucht te vangen en naast het bed neer te zetten, maar de Archen hapte naar hem toen hij zijn handen in de buurt bracht. “Spinel, kan je een Sticky Web op deze dame doen?” vroeg Oskar. Het idee was dat Spinel’s web bewegen moeilijker maakte voor Archen. Helaas ging het grandioos mis, want in plaats van Archen te raken, kwam het hele bed onder het web te zitten en liep Archen gewoon nog vrij rond. Ze grinnikte geamuseerd. Oskar vond het niet zo leuk. Oskar vond het ook niet zo leuk dat ze na haar giechelbui de kamer weer uit rende en wie weet waarheen verdween. Hij stak zo snel mogelijk zijn hoofd om het deurkozijn om te zien waar ze was, maar deze keer zag hij geen staart achter een deur verdwijnen en werd het gokken waar het wezen zich had verstopt.

Oskar koos er voor om in zijn eigen slaapkamer te kijken. Daar trof hij Feldspar en Obsidian aan, die een soort staarwedstrijd leken te houden. Oskar vermoedde dat Obsidian hier was gaan staan en Feldspar hem was komen volgen, omdat laatstgenoemde nooit ergens heen ging zonder iemand te volgen. Best aandoenlijk, eigenlijk. Feldspar had echt een speciaal plekje bij Oskar veroverd. “Guys, hebben jullie toevallig een Archen voorbij zien hoppen?” Beide Pokémon keken hem aan met een uitdrukking waar hij niets in kon lezen. Steen en grond Pokémon waren geweldig, maar niet altijd erg behulpzaam. Oskar ging er maar van uit dat Archen niet op zijn eigen kamer zat, dus ging hij in de volgende kamer kijken. De logeerkamer. Voor hij er naar binnen ging, besloot hij te luisteren aan de deur. Er klonk wel een geluid, maar wat het was wist hij niet. Daarom besloot hij maar te kijken. Hij duwde de deur verder open, en trof inderdaad Archen aan. Archen en Palladium, die volledig in de bek van Archen zat. De geluiden die Oskar had gehoord, waren de geluiden van een stikkende fossiel Pokémon. “Whoa! Palladium is geen eten!” riep Oskar geschrokken, waarna hij op Archen af sprong en beide Pokémon beet pakte. Dat hij eindelijk Archen vast had dacht hij niet eens over na. Hij wilde nu alleen zijn eigen Pokémon redden, dus trok hij de blauwe kreeft met al zijn kracht uit de bek van zijn aanvaller. Het lukte om Palladium er uit te verwijderen, maar Archen wist hierna wel weer uit zijn greep te ontkomen en de kamer uit te vluchten. Oskar had al een vermoeden van waar ze heen rende, en aan het gestommel te horen had ze er inderdaad voor gekozen om naar de zolder te gaan. “Ben je oké, Pal?” vroeg Oskar aan zijn Clauncher. Dat deze niet dood ging was momenteel iets belangrijker voor hem. De Clauncher had een getraumatiseerde uitdrukking op zijn gezicht, maar verder scheen het goed te gaan. “Rust maar even uit.” Hij legde zijn Pokémon op het logeerbed en gaf hem een aai over zijn hoofd. Als hij er zo nog steeds zo geschokt uit zag, zou Oskar hem wel meenemen naar het Pokécenter.

Toen Oskar de kamer verliet, zag hij dat Peridot de trap op gekomen was, waarschijnlijk benieuwd naar wat er allemaal gebeurde. Het kon ook zijn dat zijn broer haar gestuurd had, maar dat kwam niet in Oskar op. Ook Obsidian stapte de slaapkamer uit waar hij zich in bevonden had en keek met een lege uitdrukking naar Oskar. “Kom jongens,” sprak Oskar zijn Pokémon bemoedigend toe, waarna hij de leiding nam en als eerste van de drie de zoldertrap op liep. Daar vond hij al snel een enorme bende aan waarvan hij zeker wist dat het er eerst niet was. Archen was het schijnbaar niet eens geweest met de indeling en had er wat veranderingen in gemaakt. Oskar’s broer ging hier niet blij mee zijn...

“Obsidian, wil je me helpen? Kan je een Thunder Wave op Archen gebruiken?” vroeg Oskar zachtjes. Hij wilde niet dat Archen zijn plan door kreeg, al scheen die toch te druk bezig te zijn met op de hoogste stapel dozen te klimmen. Obsidian hulde zich in een elektrisch veld en vuurde het af op de prehistorische Pokémon. Die keek op van het geluid, maakte een krassend geluid, maar kon de aanval niet ontwijken. Nu werd haar lichaam bedekt door het elektrische veld, wat haar als het goed was zou verlammen. Ze liet zich dan ook meteen van de stapel dozen vallen en viel duidelijk verlamd op de grond. Ze kraste alsnog angstig, wat medelijden opwekte bij Oskar. Hij wilde het beest helemaal geen pijn doen, maar dan moest ze wel meewerken. Het leek er op dat ze dat niet van plan was, want toen ze zich weer kon bewegen, begon ze in spullen te graven. “Hey! Dat is niet van jou!” riep Oskar. Archen luisterde niet, en begon in plaats daar van spullen naar Obsidian en Peridot te gooien. Was dit een variatie op Rock Throw? “Kijk uit!” waarschuwde Oskar zijn Pokémon. Obsidian liet al het spul gewoon op hem vallen, terwijl Peridot het behendig ontweek. Een schok ging door Archen, en Oskar vatte dit op als een kans om aan te vallen. “Perry, gebruik Blizzard!”

Blizzard was geen goede aanval om uit te voeren op een zolderkamer. Alles werd koud, en werd nog meer door elkaar gegooid dan het al was. Het enige goede wat er uit kwam, was dat Archen werd geraakt, maar het werd zo’n zootje dat Oskar de aanval eerder liet stoppen dan Peridot had gewild. Ze keek verbaasd om toen hij haar een halt toeriep. Hij had toch het bevel gegeven? Waarom moest ze dan nu al stoppen? Haar verwarring zorgde voor afleiding, en dat gaf Archen een opening om aan te vallen. Deze keer met een Wing Attack, gericht op Peridot. De arme Furret werd hard geraakt, maar niet hard genoeg om haar uit te schakelen. “Perry, Scratch!” Door de korte afstand kon Peridot makkelijk Archen van zich af slaan met haar klauwen. Het wezen kraste akelig, en Oskar wenste vurig dat hij haar niet meer pijn hoefde te doen dan dit. Dan zou de Archen ook moeten stoppen met zijn Pokémon pijn doen, want ze voerde een volgende aanval uit. Of dat probeerde ze tenminste, maar ze werd al snel tegengehouden door de verlamming en viel terug op de grond. In plaats daar van pakte ze nog een voorwerp van de grond, wat ze in een algemene richting gooide met haar staart. Het raakte Peridot’s hoofd, maar was niet genoeg om schade aan te richten. Wel maakte het haar boos, en in plaats van op een bevel van haar trainer te wachten, viel ze nu uit zichzelf aan. “Perry, nee!” probeerde Oskar haar tegen te houden, maar helaas was ze te koppig en begon ze Archen wild te slaan met een Fury Swipes aanval. Oskar wilde al bijna Obsidian vragen om haar ook een verlamming op te leggen met een Thunder Wave, maar dat kon hij niet doen. Peridot was zijn beste vriend, die kon hij nooit opzettelijk aanvallen. Het was al verschrikkelijk dat hij haar voor gevechten gebruikte.

Archen kraste luid en wild, duidelijk niet blij met de Fury Swipes. Het beest begon zelfs wild in het rond te rennen. Ze wist zo Peridot van zich af te schudden, maar zelfs toen die van haar af was bleef ze zonder doel rennen. Ze botste tegen meerdere stapels spullen en muren op voor ze recht naar het zolderraam rende. Oskar wist nog een ‘nee!’ te roepen, maar het was te laat. De fossiel Pokémon sprong het raam uit, wie weet waar heen. Oskar haalde sneller dan ooit een Pokéball tevoorschijn en gooide het voorwerp achter de Archen aan het raam uit. Wie weet wat er met de Pokémon gebeurde als het de grond raakte. Hopelijk wist hij haar in de bal te krijgen voor ze te pletter sloeg. Hij keek even met puppyogen omhoog, alsof hij door het dak heen naar de goden (admins) kon kijken en ze smeekte om de Pokémon in de bal te laten zitten. Zelfs als ze niet bleef zitten, had hij haar op zijn minst van haar ondergang gered.

Op dat moment hoorde Oskar voetstappen op de trap. Pas nu drong het opnieuw tot hem door wat een zootje de zolder was. Zijn broer liet al snel zijn hoofd zien en wist niet wat hij zag. “Oskar! Wat is hier gebeurd?!” Oskar legde nerveus een hand in zijn nek. “Ik zei toch dat er een fossiel Pokémon was?” Zijn broer rolde met zijn ogen en zuchtte diep. “Juist. Ruimt die fossiel Pokémon het ook weer op?” Oskar zette een pruillipje op. “Ik denk het niet, ze is zojuist uit het raam gesprongen.” Nu schudde zijn broer zijn hoofd en liep met een rol van zijn ogen weer de trap af. “Ruim het op voor je weer naar beneden komt!” riep hij nog bij de trap omhoog. Oskar zuchtte. Het liefst rende hij meteen naar beneden om te zien of de Pokémon oké was, maar zijn broer zou dat nooit goed vinden, dus zou hij eerst aan het opruimen moeten. Met een diepe zucht begon hij de spullen weer op te stapelen. Ach, hij had tenminste Peridot en Obsidian bij zich om hem gezelschap te houden.