{ New start for lost souls

Ze hadden voor teveel onroer gezorgd in de stad. Haar vuurtjes waren te voorspelbaar geworden en zelfs de politie wist al wie ze was. Te veel mensen tegen de haren in gewreven.. Het was tijd om weer verder te reizen. Iets zei haar dat ze de drukke stad zou missen en dat ze daarom terug zou komen. Het beviel haar hier zeker maar het was voor haar tijd geweest alles even te laten rusten. Als ze een tijdje weg was kon hier alles weer bedaren en zij ondertussen wat meer werken aan haar team. Aldrei mocht wel wat sterker worden en Refur al helemaal. Aan die fluffball had ze helemaal niks en tot op de dag van vandaag vond ze het beest sonde van haar geld geweest. Toch gaf de pokémon een onverwachte energie in het team. Ragya was zelf een vurige persoonlijkheid en Aldrei kil als de winter. Dan had je een pokémon als Refur nodig om alles dwars te zitten en tegen te werken. Waar had je ze anders voor? Nu liep ze ook met deze fluffbal door de drukke straten van de stad. En waar Aldrei naar iedereen gromde en grauwde die dichtbij genoeg kwam was het Refur die iedereen met zijn puppyblik vrolijk en opgewekt aankeek. Ze verschilde als dag en nacht. Toch konden ze niet zonder elkaar, al zou je als je dat zei waarschijnlijk aangestoken worden door Aldrei. Zacht grinnikend om deze gedachten liep ze door. Haar zwarte rugzak op haar rug voelde vertrouwt. Samen liepen ze naar een van de winkels. Een zacht belletje rinkelde opgewekt toen ze de deur opende. De hemelsblauwe wanden gaven een vrolijk gevoel dat je deed denken aan vakantie. Het gaf haar zowat hoofdpijn. Toch nam ze plaats in de wachtruimte en keek naar het tweetal kleuters dat daar met blokken speelde terwijl hun ouders een reis plande. Aldrei keek er koeltjes op neer, haar oren naar achteren. Dit was echter tot het jongetje de pokémon in de gaten kreeg en ernaar toe waggelde. Dreigend staarde de Ninetales de kleuter aan, alsof ze hem uitdaagde nog een stap dichterbij te zetten. Maar het kindje kende nog geen gevaren en kraaide zachtjes om hierna zijn hand op de snuit van de gouden pokémon te leggen. Deze wist niet goed wat te doen, de pokémon had nog enig gevoel dat je niet zomaar kinderen mocht bijten. Zacht grommend probeerde ze het jongetje weg te jagen maar deze sloeg gewoon zijn armen om haar heen. Hulpzoekend keek de Ninetales nu omhoog in de ogen van Ragya. Deze grijnsde enkel breed. Eigen schuld. Maar Refur hielp de grote vos nu echter wel door op de grond te springen en opgewekt te keffen. Het jongetje richtte zich nu op de bruine fluffball en knuffelde de Eevee. Deze wurmde zich los en huppelde door de winkel, de twee jongetjes nu beiden achter hem aan. Op dat moment werd Ragya gewenkt door een medewerkster. De roodharige liep op de vrouw af van middelbare leeftijd. Haar rode ogen namen de ander zich op. Kort blond haar en zorgzaam staande bruine ogen. Een poffig gezicht met een zachtroze blos. Rustig nam de meid plaats op de hoge kruk. De vrouw stelde zich voor als Cadence en vroeg waar Ragya heen zou willen gaan. ‘De naam is Ragya, ik zou graag een vaste reispas willen voor Hoenn en Kalos’ De vrouw knikte opgewekt en draaide zich om voor wat brochures. Ze kreeg er enkele voor haar neus geduwd en de meis trok haar wenkbrauw op. Ze wou alleen maar een pas kopen en heen hele reis boeken.. Maar het leek Cadence niet de deren en ze begon uitgebreid te praten over toeristische plekken. Ragya knikte maar wat door het gesprek heen tot ze eindelijk kwamen op het invullen van gegevens. Na een hele rits gegevens was het blijkbaar goed en kreeg Ragya de bon en een pas. Zelf betaalde de vrouw met cash en was ze voor haar doen klaar. ‘Een fijne reis mevrouw..’ Cadence keek kort naar het blaadje wat ze had ingevuld. ‘Kata- Ba- Mevrouw Airon’ besloot ze met een stralende glimlach haar simpele roepnaam te gebruiken. Ragya knikte nogmaals en wenkte Aldrei die stond te popelen weer weg te gaan van de terror kindjes. Refur kefte ze nog kort na en huppelde toen ook de deur uit. Schuin keek ze naar haar pokémon en liep weer weg richting de haven. Tijd voor een reisje.

Eenmaal aan bij het water was Aldrei meteen 10 keer humeuriger geworden. Ze wist wel waarom. De pokémon haatte water nog meer dan haar gemiddelde type genoten en was zwaar zeeziek. Ze had er dus ook geen zin in. Maar onverstoord liep Ragya door en diende haar pasje in bij de havenmeester. Deze wees haar de weg naar een grote booten zei dat ze over een half uur uit gingen varen en ze ondertussen wel een kooi kon claimen. Dus liep de roodharige via de loopplank de boot op en keek schuin naar achteren om te zien waar haar pokémon bleven. Refur huppelde vrolijk omhoog en kefte opgewekt. Aldrei echter sjokte halfhartig de boot op en schudde hier haar pels uit. Grinnikend liepen ze naar binnen en namen de trap naar het benedendek. Hier waren al enkele kooien geclaimd en daar waren de deuren al van gesloten. Toch wisten ze nog een lege kamer te vinden en gooide ze hier haar rugzak op het bed. Ze pakte de lakens van het bed af en rolde deze enigszins op zodat Refur hierin kon liggen dutten. Toen ze er zeker van was dat de Eevee sliep deed ze de deur op slot en liep met Aldrei weer naar dek om de kijken hoe het schip uitvaarde van de haven af naar het grote blauw. Aldrei werd ondertussen groen en ging bij de rand van het dek zitten, om zo af en toe eens te kolhalzen. Niet zo hygiënisch maar beter dan op de houten dek. De roodharige sloot haar ogen en genoot van de frisse zeelucht en helder weer. Ze wist dat het alleen maar beter zou worden hoe verder ze naar Hoenn reisde. Het was niet voor niks zo’n bekent vakantieoord. De stem uit de luidsprekers gaf hun de tijd dat ze over enkele uren bij de eerste haven van Hoenn aan zouden komen. Er waren enkele droppoints waar je uit kon stappen en kon beginnen aan je reis in de andere regio. Ragya las wat in de foldertjes en besloot dat Slateport de beste punt was om uit te stappen. Vanaf daar kwam er gelijk een bustour richting de steden en dorpen. Vanaf daar konden ze wat ronddwalen. Verder las ze ook wat over de hete bronnen in Lavaridge town en dacht erover om hierheen te gaan zodra ze aanmeerde. Misschien kon ze daar Aldrei van haar waterangst afhelpen als het water echt zo warm was als de tekst zei.. Goedkeurend knikte ze en stak de folders weer in haar zak. Wat verveeld liep ze over het dek en luisterde andere toeristen af die vrolijk praten over hun bestemmingen. Dit was haar eerste keer in Hoenn en het leek haar dus wel zo makkelijk er wat over te weten. Na de boot te hebben doorlopen ging ze weer terug naar Aldrei die haar kop lusteloos op de reling had gelegd. ‘Kom meis, laten we je wat opfrissen en bij Refur gaan kijken’ Zonder veel fut stond de gouden vos op en sjokte haar achterna. Ragya opende de deur van haar verblijf en zag tot haar verbazing dat Refur nog vast sliep. Ze haalde haar schouders op, liever een slapende Eevee dan een die wakker was en de boel afbrak. Ragya opende de kleien badkamer en pakte de gratis handdoek om die nat te maken. Aldrei lag voor dood op de grond en keek haar ziek aan. Arm ding. De trainer begon de pokémon af te deppen met de natte handdoek en gooide hem daarna in de wasbak. Net toen ze klaar was en Refur wakker had gemaakt galmde de stem van de kapitein weer door het schip. Hun eerste stop kwam al weer in het zicht. Dus floot ze haar pokémon, pakte haar tas en liep naar boven. Op het dek had nu een hele menigte zich verzamelt en met z’n alle keken ze naar de eilanden die in zicht kwamen. De warme en vochtige lucht had nu de overhand en het tropische weer verraste Ragya lichtelijk. Ze was dan ook zoiets niet gewent. Bij de eerste stop stapte een klein aantal mensen uit en binnen een half uur waren ze weer op pad. Verlangend keek Aldrei naar het vaste land en met haar oren in haar nek keek ze hoe deze aan haar voorbij schoot. Gelukkig duurde het niet zo lang voor ze bij Slateport aankwamen. Snel pakte ze Refur op en rende samen met Aldrei het vaste land op. Deze had nog zeepoten en moest bijkomen. Maar Ragya was als eerste die bij de tour aankwam en voor een plekje op de bus betaalde. Aldrei keek klagelijk naar de felgele bus, zichtbaar niet opgewonden om weer op iets onstabiels te moeten zitten. ‘Ach watje, kom op’ Na een klagend kreuntje stapte ook haar vos pokémon de bus in en ging naast Ragya op een stoeltje zitten. Zodra de bus in beweging kwam, nadat enkele andere toeristen erop waren gestapt, viel Refur al in slaap. Ze reden een tijdje rond en zagen mensen bij iedere stop uitstappen. Nu ook wagenziek bleef de trainster wachten en kijken naar haar volgende stop. Het duurde een tijdje maar daar was haar stop; Lavaridge town. Blij om weer in de open lucht te kunnen stapte ze de bus uit en ademde diep in. Yay, tijd om naar de warme bronnen te gaan. Jammer genoeg was de bus enkele meter buiten het dorp gestopt om de rust niet te verstoren en moesten ze even lopen. Toch besloot Ragya na een dag vasten beiden pokémon wat te geven, misschien dat hun buik zo tot bedaren kwam. Zelf kauwde ze loom op een boterham terwijl ze verder liepen, maar het leek Aldrei wel op te klaren. Of het lag aan de warmte, dat wist ze niet zeker.

Nog voor ze bij het dorp kwamen begon Aldrei plots te grommen. Fronsend volgde ze diens blik maar vond niks. Geen mensen, geen pokémon, niks. ‘Kom op, stel je niet aan’ beet ze haar pokémon toe terwijl ze verder liep. Beledigd snoof Ninetales en liep trots door. Toch zag ze hoe de gouden pokémon oplettend bleef. Ze schudde haar hoofd en gooide het maar op diens zeeziekte die nog niet uitgewerkt was. Maar toen Refur ook begon te keffen kon ze niet anders dan stilstaan en haar wenkbrauw op te trekken. Wat was er dan? Speak of the devil and you step him on his tail. Er dook een pokémon voor hun op. Aldrei sprong meteen weer naar voren en grauwde dreigend. Ragya haar rode blik gleed naar de wilde pokémon en bekeek dien met grote ogen. Een ponyta, maar diens vlammen waren een ijzig blauw. Zijn zilvere ogen stonden uitdagend als een storm en diens gehinnik was zeker niet goedgemund. Een shiny ponyta.. Okey dan.. De ponyta steigerde eens en brieste hun fel toe. Aldrei keek beledigd en blafte toen wat terug. Diens reactie was alles behalve fatsoenlijk aan Aldrei haar blik te zien. ‘Pardon?’ sprak ze dus ook verontwaardigd. Werd ze hier gewoon uitgescholden door een shiny ponyta? Dat was een welkomstcomité van je welste. Even was te in de ban genomen van de scheldende pokémon om te realiseren dat ze hem moest vangen. Want ja, hoe vaak kwam je wel niet een shiny tegen? Ze vond het zeker een mooie pokémon met zijn hellblauwe manen. Blauw vuur was het warmste, maar het was zo blauw dat het bijna koud leek. Toch wist ze wel beter dan deze vlammen zomaar te aaien. Daarbij waren die stormgrijzen ogen gevuld met felheid, hij leek met zijn houding bijna te zeggen dat het een wonder was dat er nog niet voor hem gebogen werd. Daarbij hoefde je zijn gehinnik te verstaan om te weten dat dit geen schone woorden waren. De ponyta keek uitdagend naar Aldrei en Aldrei uitdagend terug. ‘Dark Pulse’ sprak ze toen tegen haar Ninetales. Dit hoefde ze geen twee keer te zeggen. Aldrei liet haar ambere ogen wat oplichten en vuurde een donkere energie bol af op de wilde pokémon. Deze keek wat verast maar het was voor hem te laat weg te duiken. Hij struikelde en schudde zijn vlammen uit. Beledigd kwam hij op Aldrei af in een Tackle. Deze dook net op tijd weg, al viel hij nu recht voor de Amber van deze wilde fire type. Nu waren deze aanvallen niet zo effectief was het een feit dat ze in dit tempo hard aan kwamen. ‘Will-O-Wisp, hierna nog eens Dark pulse’ sprak Ragya snel terwijl Refur in haar armen bemoedigend kefte. De gouden vos reageerde meteen en liet enkele delen van de omgeving opbranden, daarmee ook de Ponyta in de vijandige vlammen hullend. Deze probeerde ze bokkend van zich af te schudden en ontweek zo onbedoeld de volgende aanval. Hij hinnikte nog een belediging en stormde nogmaals op de grote vos af. Maar de ninetales bleef onverbiddelijk staan en ving de aanval op met een Dark Pulse, waar de fire type nu recht in liep. Het nadeel was wel dat Aldrei nu de Tackle maar moest doorstaan. ‘Maak afstand en val dan nogmaals aan.’ Riep ze haar pokémon toe. Deze grauwde uitdagend, zette haar gouden haren op en sprong behendig opzij. Maar de fire horse had ook die natuurlijke snelheid en draaide zich razendsnel weer om. Na nog een bries vuurde hij nog een Amber af na eens een Growl te hebben laten horen. Aldrei ontweek de Amber zonder al te veel moeite en reageerde met nog een Dark pulse. Ze konden weinig anders, rest hadden ze nog niet nodig en solar beam zou niet zo veel uitvoeren. Maar beiden pokémon waren al enkele keren geraakt en leken moe te worden. Misschien dat ze het op nog een ronde zou wagen en dan een pokébal zou uitproberen. ‘Solar Beam, dan nog een Dark pulse’ opperde ze toen maar naar haar pokémon die zich bezig hielt met nog een Tackle te ontwijken. Ze liet haar blik weer oplichtte en vuurde beiden aanvallen kort achter elkaar af. Wetend dat er maar minstens één ontweken zou worden. Na deze pogingen pakte Ragya haar rugzak en rommelde er wat doorheen. Uit gewoonte pakte ze een normale pokébal. Al zou dit natuurlijk vergooide moeite zijn. Na wat verder rommelen vond ze de achterlijk lelijke pokébal die de bijzondere pokémon zoals deze moest kunnen vangen. ‘Aldrei, Solar beam’ riep ze nog terwijl ze het ronde voorwerp in haar hand geklemd hielt. Terwijl Aldrei de pokémon afgeleid hielt gooide zij de pokébal. Hijgend bleef haar Ninetales wachten, haar ambere blik op de pokébal gericht terwijl ze haar ademhaling probeerde te kalmeren. Refur naast haar kefte opgewekt, opgewonden dankzij het gevecht en de moedige uithalen van de vreemde. Ragya zelf kon haar blik niet van de wiebelende bal halen en hoopte op het beste, ze wist niet hoelang ze de ander af kon blijven zwakken. Hun aanvallen waren ook niet oneindig. Het was maar wachten..

{ Open, laatste alinea is het gevecht c:

Na een korte flits was de Ponyta weer uitgebroken. De blauwgevlamde fire type schudde zijn manen uit en brieste verontwaardigd. Alsof hij verbaast was dat ze hem uberhoud hadden geprobeerd te vangen. Maar lang bleef hij niet staan, hij gaf nog een hinnik en steigerde om weer op Aldrei af te stormen in een Tackle. Deze hief haar kop op net het juiste moment en kreeg het voor elkaar de aanval te ontwijken. Naast haar piepte de Eevee ontdaan, maar was slim genoeg zich buiten het gevecht te houden. Oké, ronde twee. Ragya gooide haar rode haren naar achteren en keek haar Ninetales aan. ‘Aldrei, Will-O-Wisp. Sluit hem in’ De Ponyta was te wild in open grond om vol te raken, misschien als ze hem ingesloten kregen konden ze hem wel klein krijgen. Aldrei draaide haar gouden oortjes naar achteren en grauwde fel bij haar aanval. Weer gloeide haar ambere ogen op en ontstond er op willekeurige plekken pluimen vuur. Ze moesten echt werken aan het mikken, dacht Ragya bitter terwijl ze een vuurtje naast haar doofde. Maar ook de wilde pokémon kreeg wat te voorduren. De cirkel om hem heen zorgde dat hij moeilijk weg kon komen, of hij moest het wagen een sprong over Aldrei te maken. Toch was hij niet ontdaan genoeg om zijn aanvallen te staken. Ook zijn stormgrijze ogen kregen een gloed terwijl hij een Ember uitvoerde. Aldrei sprong wat opzij, zo maar de halve aanval op zich krijgend en toch de wilde pokémon ingesloten houdend. ‘Nu, Dark pulse’ Zo maakte de grote vos haar aanval gereed. Zodra de donkere bal energie zich in haar muil had gevormd sprong ze op, de aanval recht op de ander richtend. En hoewel de Ponyta zijn kans probeerde te pakken en onder de Nintales door wou rennen werd hij fors geraakt in diens flank. Hij werd tegen de grond aan gesmeten en met een doffe klap raakte hij de droge aarde. Maar net op het moment dat Ragya een nieuwe bal wou gooien krabbelde hij overeind. Aldrei kwam neer maar nog voor ze haar krachten weer bijeen had stond de paard achtige weer overeind. Hoewel het zichtbaar was dat hij al zijn krachten verzamelde voor een volgende aanval gaf hij nog niet op. ‘Rest’ Gaf de trainster toe. Aldrei moest rusten om hierna weer goed aan te kunnen vallen. Aan halve aanvallen hadden ze niks. De gouden vos keek twijfelend in haar rode ogen, neeg toen haar kop en nam rust. De Ponyta leek deze kans aan te grijpen en galoppeerde op haar af in een Flame Wheel. Zijn grauwe vlammen raakte haar pokémon vol en wierp haar naar achteren. Triomfantelijk snoof de pokémon, steigerde alsof hij de oorlog had gewonnen en nam zijn tijd op adem te raken. Maar nog voor hij het wou eindigen met een laatste aanval opende Aldrei haar ogen en stond weer op. Zichtbaar frisser als voorheen stond ze op haar poten en schudde haar staarten uit. ‘Goedzo, Dark pulse, maak het af’ Aldrei voerde haar aanval op terwijl de Ponyta verbaast keek. Hij was er zeker van geweest dat hij had gewonnen.. en nu stond de vijand ineens weer op? De Shiny brieste wat beledigingen, of ja zover Ragya het begreep, en probeerde weer een aanval op te brengen. Maar Aldrei was voor en sprong op om haar Dark pulse op de Ponyta af te vuren. Weer werd de wilde pokémon naar achteren geworpen, en nog voor ze konden zien of het hierbij bleef gooide de roodharige een pokébal. De vlammende pokémon verdween erin en het was weer doodstil. Enkel de zware ademhaling van Aldrei was te horen terwijl ze zich weer tot bedaren probeerde te krijgen.

Na nog enkele keer schudden lag de pokébal met een korte klik stil. Wat verbaast bleef heel het team staan, gewoon naar de stilstaande bal kijkend. Dit was immers de eerste pokémon die ze met z’n alle hadden gevangen. Refur was gekocht en Aldrei had ze gevangen met een geleende pokémon. Dus ja, eerste echte vangst met haar eigen team. Maar na een kort moment van stilte grauwde haar Ninetales haar toe. Ze had gelijk, aan kijken en staren hadden ze niks. Refur was nu ook bijgekomen van de schok en rende op Aldrei af. Blij piepend huppelde deze rond de uitgeputte pokémon heen. Ragya schudde haar hoofd, wetend dat deze pokémon vast niet zou helpen aan de mentale status van het team. Maar evengoed grijnzend liep ze naar de bal toe, pakte hem op en gooide hem de lucht in. Na een snelle flits stond de blauw gevlamde Ponyta voor haar. Ze klikte de nu lege pokébal aan haar riem en nam de ander in zich op. De nog naamloze hengst keek haar evengoed schattend aan. Zichtbaar een gedachten vormend over zijn nieuwe trainster. Zelf zag ze diens zelfverzekerde blik en houding alsof hij de bete was in de wereld, blijkbaar was hij bewust van zijn vreemde kleuren en dat andere hem graag hadden. Ze moesten dus wat aan diens ego gaan werken maar daar kon ze wel mee leven. Verder leek hij een ruime variatie aan beledigende opmerkingen te hebben aan de schande in de ogen van Aldrei te zien. Voor het eerst was ze blij dat ze geen Ponyta’s verstond. Misschien hielp het als ze zijn mond ging spoelen met zeep. Maar eerst wou ze een ding proberen; ze was immers opgegroeid in een Rapidash fokkerij. Zelf knikte ze goedkeurend richting de hengst, en deze brieste terug, nu zelfs zonder beledigingen. ‘Aldrei, blijf hier en pas op Refur’ Wantrouwig keek de Ninetales haar aan, zelfs wat sceptisch als je het haar vroeg. Maar Ragya deerde zich er niet aan en legde haar handen op de schoft en rug van de Ponyta. In een soepele beweging zwiepte ze haar been over diens rug terwijl ze zich omhoog drukte. En daar zat ze dan. De nog naamloze pokémon schraapte met zijn hoef over de grond en brieste eens, zijn oren naar achteren gevouwen. Zijn blauwe manen dansten voor haar zicht maar leken haar niet te branden, al gaven ze wel enige vorm van warmte. Nadat beiden partijen wat waren gewent aan het gevoel gaf Ragya been. Ze drukte haar hakken naar beneden en drukte zachtjes aan. Meteen reageerde de pokémon en schoot naar voren. Verbaast klapte de roodharige bijna naar achteren waarna ze maar naar voren leunde. Dankzij het meezitten dwong de pokémon onder haar zich enkel sneller vooruit. Ze voelde zijn spieren bewegen onder diens zacht gekleurde huid. Na een tijdje doelloos op de Ponyta gezeten te hebben nam ze het roer weer over. Ze leunde naar achter, verzwaarde haar zit en dwong de pokémon zachter te gaan. Hierna drukte ze haar binnenbeen wat aan en keek naar links. De hengst volgde haar en racete in dezelfde snelheid weer terug. Jammer genoeg had ze hem minder onder controle dan gedacht en kreeg ze een bok op het einde van haar reis. Ze vloog naar voren en lande onhandig in de bosjes. De fire type brieste op zijn arrogante manier van doen. Ze krabbelde weer overeind en keek de ander aan in zijn grijze ogen. ‘Je verdient een naam, wat denk je van Sleipnir?’ Ze had gedacht hem te vernoemen vaan de storm of wind. Maar Sleipnir lag hem beter. De zoon van de vuurgeest Loki en het hardwerkende reuzenpaard. Ze kregen een zoon, een paard met 8 benen die zo snel was als het weer hem droeg. Passend en episch. Alsof het dier de betekenis wist maakte hij een bevestigend geluid op een toon van; ik weet dat ik geweldig ben. ‘Sleipnir dus’ zuchtte ze half, denkend aan hoe hard het werd om dit beest manieren aan te brengen

{ Still open c: *Hint Hint*