{Allison} Past times

Uurghffn. Allison greep naar haar hoofd en haar blauwe ogen stonden vol dodelijke irritatie. Ze hoopte voor Floyd, Marcus en Raven dat ze hen vandaag niet tegen zou komen, want ze zouden niet eens een woord hoeven spreken voor de irritatie haar te veel zou worden en ze hen naar de keel zou grijpen. Au, au… Vooral Marcus, met zijn… Ze balde haar vuisten, zette haar lange nagels in de palmen van haar handen. Ze zou hem nog wel krijgen. Wat hij in haar drankje had gedaan zou zijn grootste spijt worden. Hij zou leren dat er met haar niet te sollen viel. Hoe ze het ging doen wist ze nog niet, maar hij zou gewild hebben dat ze hem onthoofd had met haar Pinsir. Nee, de dood zou nog te lief zijn.
En toen sneed iemand haar de pas af en noemde diegene haar naam. “Ja?” klonk er, half snauwend, uit de mond van de jonge vrouw. Ze legde de link nog niet dat dit misschien wel een bekende van haar was - in haar hoofd klonk het logischer dat het weer een vervelende zeikerd was die haar aandacht nodig had en voor nu had ze daar niet zo’n zin in.

Zij klonk alsof ze betere dagen had gehad. No Mukkin’ shit, captain obvious. Allison stond op het punt te snauwen, toen de volgende woorden van het meisje haar iets kalmeerden. School? De kwade blik verdween uit haar blauwe ogen en een frons vormde zich op haar gezicht, terwijl haar blik bedenkelijk over het meisje gleed. School, hmn? “School is een lange tijd terug. Moet ik je kennen?” vroeg ze, nu één wenkbrauw nieuwsgierig opgetrokken. Het was op haar veertiende geweest dat ze Team Rocket had gejoind. Veertien. Dat was nu al zes jaar geleden. Het was niet vreemd dat ze zich afvroeg waarom het meisje haar herkende, vooral aangezien ze niet uit Kalos afkomstig was.

Science project? Allison hief haar wenkbrauwen. Ze kon zich haar projecten niet meer echt voorha-... Lyra legde al uit hoezo. Ah, toen had ze in haar relatie gezeten en stond ze op het punt alles en iedereen achter te laten. Maar natuurlijk. Allison snoof even geamuseerd. Mooie, mooie tijden. Toen was avontuur nog spannend en gaf stelen nog een thrill. Wat was ze leuk jong geweest destijds. Toen het meisje begon over haar vlam, hief Allison haar wenkbrauwen. “Wat denk je dat me hier heeft gebracht? Een leuk koppie en de belofte aan avontuur,” sprak ze rustig, waarna ze opnieuw fronste. Ze meende zich toch te herinneren… “Was jij geen gigantische stuud? Wat doe je hier?”

”Aanbod?” Allison had verder niet veel meer gereageerd op de woorden die het meisje had gesproken - ze waren niet echt een reactie waard. Maar, dat laatste beetje had haar geïnteresseerd. “Ik meen me te herinneren je niets aangeboden te hebben,” sprak ze rustig. Ze wist niet in hoeverre dit meisje wist wie ze nu was. Dat zij degene was die haar een pas kon verlenen, die… haar de échte kans kon geven om haar onderzoeken in de praktijk te doen. Immers werden slimme koppen wel vaker alle kanten op gestuurd, in de hoop dat de grootste breinen een kans zouden krijgen en het team verder zouden helpen. Allison wist dat dit meisje haar destijds een hoog cijfer had bezorgd, maar dat was lang niet genoeg.

E-mail? Heilige Arceus, Giovanni mocht haar weleens… Oh nee, hier wist ze wel van. Dit had in één van die brieven gestaan die ze laatst ontvangen had, maar waarom had ze die ook al weer niet doorgelezen…? Misschien moest ze toch eens meer aandacht gaan besteden aan haar administratie. De jonge vrouw zuchtte een keer, maar keek op toen het meisje ineens enthousiast werd over de hoge positie die Allison bemachtigd had. “Eh… Ja?” kwam er wat verdwaasd uit, een halve frons over haar gezicht trekkend. “Eh.” Kijk, daar ging haar hoofd weer. Boem! Alles viel op de grond en ze was even kwijt hoe ze ook weer moest reageren. Kom op, ze kon ‘t wel. Ze zuchtte even een keer diep en keek het meisje weer aan. “Dat klopt, ik heb de leiding. Help me eens herinneren hoe je heet,” merkte ze op, in een poging zo rustig mogelijk te klinken.

Lyra, was het schijnbaar. Allison knikte langzaam. Ah, klonk … Nee, klonk niet bekend. Ze ging even met haar hand door haar lange, dubbelgekleurde haren terwijl ze het meisje aankeek. “Maar, ik weet wat ik hier doe,” sprak ze rustig. Ze had talent, anders had ze haar rang nooit bereikt. Maar, als Lyra een e-mail had gehad, moest ze opgevallen zijn, moest ze iets… speciaals hebben. Team Rocket nam wat dat betrof maar weinig risico’s. “Maar, volgens mij ben jij nog niet in staat een Swirlix van een kind te stelen. Wat heb je me te bieden?”

Ze had geen interesse in stelen. Allison fronste, maar mocht al gauw horen over het onderzoek. Allison blikte op de Porygon en fronste haar wenkbrauwen. “Betekent dat dan niet dat de Porygon ons - mijn eigendom is?” vroeg ze kalm. Oh, nee. Ze had geen enkele interesse in de Porygon. Maar ze wilde weten of dit meisje zich realiseerde in wat voor terrein ze zich begaf. Ze diende hen, niet andersom. “Je begrijpt dat je niet simpelweg en voor niets onze computers kan gebruiken? Dus, opnieuw… Wat heb je mij te bieden?” vroeg ze kalm.