Almost ready, I feel it! [&JEANNE LÉZARD]

Austin wierp een trotse blik op zijn Pokémon. Beiden hadden vandaag hun uiterste best gedaan om de aanvallen die ze pas hadden geleerd onder controle te krijgen en sterker te maken. Austin was de afgelopen week flink aan het trainen geweest. Hij wist dat het binnenkort zover was. Hij wist dat hij binnenkort de gym kon gaan uitdagen, iets waar hij naar uitkeek. Hij was nu al vrij lang aan het trainen. Zijn gevecht met Caroline, waarbij Blade was geëvolueerd in een Kirlia, had ook heel erg geholpen. Hij was het meisje ontzettend dankbaar. Hij was benieuwd of hij, als hij zou gaan, er klaar voor zou zijn. Een gymleider uitdagen was niet niks, maar hij wist dat hij in het voordeel was dankzij Waterfall, zijn Marshtomp. Hij wist ook dat het moeilijk ging worden, maar dat ze er samen wel doorheen kwamen. Met een zachte zucht keerde Austin Blade terug in zijn Poké Ball. De Pokémon verdiende wel wat rust. Waterfall wilde niet in zijn Poké Ball en dat wist Austin, dus liet hij de Pokémon gewoon uit zijn Poké Ball. ‘Wat gaan we vandaag eens doen?’ mompelde hij en hij keek om zich heen. Er was verderop een shop waar hij even kon gaan kijken. Hij besloot om dat te gaan doen en rustig liep de jongen naar de shop toe. Hij ging de shop binnen en keek vervolgens naar de Potions, de Antidotes en andere middeltjes die je Pokémon hielpen die uitgestald waren. Hij wilde er snel naartoe lopen en had daardoor niet in de gaten dat hij zich dichtbij iemand bevond. Gevolg: hij knalde tegen die persoon op. ’S-S-Sorry!’ bracht hij stotterend uit terwijl zijn hoofd knalrood werd. Hij hoopte dat hij hier geen last mee ging krijgen, zeg!

Waterfall draaide zijn kop om en grinnikte toen hij zag dat zijn trainer het weer eens voor elkaar had gekregen om tegen iemand te botsen. En zo te zien was het wéér een meisje. Jeetje, wat had hij toch met meisjes de laatste tijd? Hij was ondertussen al Annie, Ayako, Caroline, Lori en Aria tegengekomen. En dan had hij nog Nola en Alana via de Holo Caster ontmoet. Van jongens had hij tot nu toe enkel Josh ontmoet. Zijn blik gleed naar het meisje en hij was vrij opgelucht om te horen dat ze niet boos op hem was. Waterfall fronste zijn voorhoofd echter nors toen hij zag dat een Pokémon die hij niet herkende voor het meisje ging staan. Alsof hij zich geroepen voelde ging hij ook voor Austin staan en rechtte zijn rug waardoor hij intimiderend overkwam. ‘Waterfall, n-nee,’ bracht Austin gebiedend uit waarna hij de Pokémon een zetje gaf. De Pokémon wilde echter geen millimeter verschuiven en keek haast uitdagend naar de Pokémon voor zich. Austin haalde onbeholpen zijn schouders op en hoopte dat hij zich op die manier kon verontschuldigen voor Waterfall’s daden. ‘Mijn naam is A-Austin,’ zei hij stotterend. ‘En dit h-hier is W-Waterfall.’ Terwijl hij naar de blauwe Pokémon keek, probeerde hij deze opnieuw een zetje te geven. Maar Waterfall had blijkbaar geen zin om zich te verschuiven en Austin liet het maar zoals het was, waarna hij zijn aandacht op het meisje voor zich richtte. Hopelijk zou de Pokémon tegenover hem zich ook niet geïntimideerd voelen door Waterfall en het gewoon grotendeels negeren, want Austin wilde zeker niet dat er een gevecht tussen hun uitbrak omdat ze beiden hun trainers wilden beschermen.

Austin liet, heel zachtjes, zijn knie waarschuwend tegen Waterfall’s rug stoten. De water-Pokémon leek er echter niks van in de gaten te hebben en een tikkeltje onbeholpen keek Austin naar de rug van zijn Pokémon. Hij vond het belachelijk dat Waterfall zich zo opstelde. Hij kon op zijn minst de Pokémon – die hij niet kende – geruststellen en zeggen dat hij niet wilde vechten? Maar nee, de water-Pokémon moest meteen weer beschermend reageren tegenover zijn trainer. Austin gaf een kort knikje toen de trainster zich voorstelde. Ze heette dus Jeanne. En haar Pokémon heette Jack. Een gewone naam, maar wel een mooie. Hij koos meestal zijn bijnamen uit op het uiterlijk van zijn Pokémon of het type. Waterfall had hij die bijnaam gegeven omdat zijn Pokémon een water type was. Nu was er ook nog bijgekomen dat hij ground type was. En Blade had hij de naam gegeven omdat… omdat hij er iets van plan mee was in de toekomst. Zijn blik gleed terug naar Jeanne. ‘Ben je je ook aan h-het voorbereiden o-op de gym?’ vroeg hij stotterend. Hij legde een hand op de schouder van Waterfall, maar deze keek de Pokémon voor zich uitdagend aan. ‘Mijn Pokémon is trouwens ook b-bezorgd,’ sprak hij zachtjes, alsof dat al niet duidelijk was. De lichaamstaal van Waterfall gaf duidelijk weer dat de vreemde Pokémon tegenover hem vooral niks moest proberen. Austin kon zijn ogen niet zien, maar hij had er wel een idee van. De Pokémon zou misschien best kwaad kijken. Hij wist het niet, maar hij hoopte dat het in elk geval niet in een gevecht zou uitbreken, want daar had hij niet veel zin in.

Austin trok lichtelijk met zijn mondhoek toen Jeanne antwoord gaf. Wat zou hij het vreselijk hebben gevonden als zijn vader hem zou verbieden om op reis te gaan. Of nou ja, om gyms uit te dagen, want zo te zien vonden haar ouders het geen probleem dat ze op reis ging. Waarom zou je je kind verbieden trainer te zijn als je haar wel gewoon op reis liet gaan? Hij nam toch aan dat ze op reis was en dat ze niet even van huis was om een wandeling te maken. Maar als ze geen trainer was, wat was ze dan wel? Hij zou die vraag echter voor later moeten houden, want er werd hem een vraag gesteld. Austin schudde zijn hoofd. ‘Ik ben intens aan het t-trainen, dus mijn Pokémon zijn er al w-wel bijna klaar voor en dan g-ga ik de gymleider uitdagen h-hier,’ vertelde hij haar stotterend. Hij vond het nog altijd een hele opgave om een hele uitleg te doen zonder minstens twee keer te stotteren. Hij had echter het gevoel dat het steeds minder werd naarmate hij meerdere mensen ontmoette en merkte dat ze eigenlijk best meevielen en niet meer waren zoals vroeger. ‘W-Waarom mag je eigenlijk g-geen gymgevechten doen van je o-ouders?’ vroeg hij stotterend aan haar. ‘En wat d-doe je dan w-wel?’ Waterfall had ondertussen schijnbaar vrede genomen met het feit dat er toch niks ging gebeuren waarvoor hij moest inspringen en lui leunde hij tegen zijn trainer. Austin kon zijn gewicht nauwelijks houden en gaf de Pokémon een zetje met zijn knie, maar Waterfall besloot dat hij zo wel lekker leunde tegen Austin’s benen en sloot genietend zijn ogen. Austin zuchtte kort en deed een stapje naar achteren waardoor Waterfall bijna zijn evenwicht verloor. Beteuterd keek de Pokémon hem aan waarop Austin glimlachte waardoor er kuiltjes in zijn wangen verschenen. De Pokémon verzachtte zijn blik en keek vervolgens nu een tikkeltje nieuwsgierig naar de Pokémon tegenover hem en liet zijn vijandige houding volledig varen. Hmm, misschien kwam het toch nog goed dan.

Austin fronste zijn wenkbrauwen verbaasd toen hij het antwoord van het meisje hoorde. Het was best schokkend en hij richtte zijn blik een tikkeltje somber naar de grond. ‘Oh,’ zei hij zacht. Hij had wel een idee waarom ze dan geen trainer mocht worden. ‘De druk van h-het gevecht zou ervoor z-zorgen dat je weer flauwviel, t-toch? En dat is dan d-de reden waarom je g-geen trainer mag worden?’ Hij keek haar vragend aan om te weten of zijn theorie klopte. Het enige waar hij zoiets aan kon linken was aan dat. Bij een gevecht kwam veel druk kijken. Je moest snel nadenken en snel handelen. Hoofdpijn zou ervoor zorgen dat je minder goed en minder snel kon nadenken. Als je minder snel kon nadenken en je bevond jezelf in het midden van een gevecht, liepen de spanningen hoog op en had je meer kans om het bewustzijn te verliezen. In haar geval dan. Bij anderen zou het misschien enkel leiden tot een emotionele uitbarstingen. Misschien zou heel zijn verklaring ook wel niet kloppen en dacht hij gewoon te veel na. ‘Hebben z-ze ooit de oorzaak g-gevonden van je problemen?’ vroeg hij haar stotterend. Hij had enkel kort geglimlacht op het feit dat ze Breeder was geworden. Hij had het gevoel dat hij aan dat onderwerp minder aandacht moest besteden dan aan dit onderwerp. Hij was geen dokter en hij zou het waarschijnlijk niet voor haar kunnen oplossen, maar misschien konden ze samen naar oplossingen zoeken waardoor ze toch wél een trainer kon worden. Austin durfde te wedden dat het opgeven van zo’n droom vast heel lastig was, zeker als je elke dag met andere trainers werd geconfronteerd. Waterfall gaapte ondertussen en ging vervolgens naast Austin op de grond zitten. Austin legde kort zijn hand op de kop van de water en ground type.

Austin’s mond vertrok tot één streep toen zijn theorie juist bleek te zijn. Er was niet veel te doen aan de stress van een gymgevecht, tenzij je er heel relaxt naartoe kon gaan. Maar dat was voor hem al onmogelijk. Hij was dan ook wel een zenuwachtig type, maar alleen het denken aan zo’n wedstrijd liet hem al zweethandjes krijgen. Hij wist zeker dat als hij er uiteindelijk zou staan, dat hij ook moeite zou hebben met niet om te vallen van de schrik. Maar hij wist ook dat hij die zorgen allemaal vergat eer dat hij het gevecht zou beginnen. Dan zou adrenaline hem overnemen en zou hij bijna nergens meer last van hebben, tenzij het verkeerd ging natuurlijk. Maar zelfs dan wist hij zijn hoofd nog koel te houden. Het vervelende was dan altijd dat je tegen zo’n gevecht aan zat te hikken. Hij had liever van die gevechten die meteen besloten werden en waarbij meteen een Poké Ball in zijn gezicht werd gegooid zodat ze het gevecht meteen konden beginnen. Ja, dat waren de gevechten die hij het liefste had. De blonde jongen keek Jeanne bedenkelijk aan. ‘Misschien kan je er j-juist wel iets aan d-doen,’ stotterde hij. Hij wist niet of het ging helpen wat hij nu ging zeggen, maar hij kon het toch proberen? Het was immers een optie. Klein beginnen, dat was gewoon de truc. Niet alles in één keer willen doen want dan kwam je er toch niet. ‘Misschien kun j-je klein beginnen d-door eerst Pokémon te gaan vangen?’ Hij keek haar vragend aan. ‘Een gevecht met een wilde P-Pokémon kan ook stress meebrengen, maar dat zal zich slechts in een v-vroeger stadium bevinden dan als je een g-gymgevecht gaat doen.’ Hij legde het allemaal stotterend uit. ‘Misschien dat je z-zo kunt oefenen. En trainers uitdagen. En daarna m-misschien proberen om naar de g-gym te gaan?’ Hij keek haar vragend aan. Het zou misschien wel kunnen helpen.