Aphrodite

Lumiose City. Voorlopig zijn thuis, een haven voor Team Rocket leden en nog altijd een druk bezochte stad door trainers en hun pokémon, ondanks de dreiging die Team Rocket met zich mee had gebracht in de stad. De gym was overgenomen en er werden overal in de stad pokémon en andere hebbedingetjes gejat van de gemiddelde mens, maar Manolo zat droog voor zich uit te staren op een klein muurtje in de buurt van de winkelstraten. Zijn Gible zat naast hem op de grond te staren naar de langslopende figuren, af en toe opkijkend wanneer hij een interessante geur oppikte, meestal die van een pokémon. Manny kon niet op twee handen meer tellen hoeveel idioten hij dat uur in de straat had gezien. Ondanks de vele waarschuwingen die trainers onder elkaar gaven, waren er nog altijd die mensen die dachten dat hen niks zou overkomen. Dat niks van hen gestolen zou worden. Maar de realiteit zat anders, want net die mensen werden er tussenuit gepakt. Manolo wist het wel hoor. Hij kon ze er zo uit pikken, de mensen die niet opletten. Hij had dan ook al twee portemonnees te pakken gehad waar wel wat bruikbaars in had gezeten.

“Heph, ik verveel me. Wat gaan we doen?” vroeg de jongen aan zijn pokémon. De Gible keek op, verward over de vraag, diep nadenkend over een antwoord. Mensen staren was leuk voor een korte tijd, maar niet wanneer het echt te lang ging duren. Misschien kon hij de winkels eens gaan patrouilleren en vond hij er wellicht meer tussen. Hier had hij niet zoveel geluk meer. Nonchalant kwam Manolo recht van zijn plek en liep straal een winkel binnen. Een handelaar in evolutiestenen. De man achter de balie, waarschijnlijk de eigenaar, hield zijn waar nauwlettend in de gaten door alle mensen die naar binnen en buiten gingen strak na te staren. Niet dat hij daadwerkelijk veel kon beginnen tegen een Team Rocket lid, maar Manolo besloot het hier maar rustig te houden. Het was hier ook niet zo druk, dus het viel teveel op. Hij maakte een rondje door de winkel en verliet de zaak weer, gevolgd door zijn trouwe Gible. Hier had hij weinig geluk. Misschien bij een volgende.

Manny besloot echter eerst een sigaretje op te steken, voor hij zich naar een volgende winkel begaf. Hier smachtte hij naar. Die drukte vergde veel van hem en hiermee kon hij een beetje stoom afblazen. Ontstressen. Hoe je het ook noemen wilde. Hij had de gehele middag al een sigaret kunnen opsteken, maar had daar tot nu nog geen drang naar gehad. Lang stond hij er echter niet mee buiten. Een paar grote teugen en hij kon het als peukje op de grond gooien en vertrappen. “Wat kijk jij me raar aan,” merkte de jongen droog op, zijn blik omlaag – op zijn Gible gericht. Hephaestus begreep de gewoonte waarschijnlijk niet. Om heel eerlijk te zijn, snapte hij het zelf vaak ook niet. Wat er zo bijzonder was aan je longen kapot ademen, dat ging hem te boven. Maar hij vond het toch lekker, dat bleek wel uit zijn verslaving. Oké, een groot deel daarvan had hij dan ook te danken aan die verslaving. Was het daar niet voor, dan hoefde hij er waarschijnlijk niet zo snel meer één. En toch verspilde hij er elke keer geld aan. Deed hij dat niet, dan sliep hij waarschijnlijk niet meer op een matras dat gevuld leek met stenen.

Schouderophalend liep Manny maar verder. Heph hield zich ongebruikelijk stil, waarschijnlijk diep in gedachten verzonken over de waarom. Hij besloot er verder niks over te zeggen, want hij wilde zijn pokémon niet uit zijn gedachte te halen. Dat voelde niet goed. Het was op dat moment dat hij het zag. De pokéball die los hing aan een gesp. Het was van een jongen van rond de zestien jaar oud en hij was overduidelijk niet met zijn pokémon bezig. Manolo achtte het eerst een lege pokéball, maar het was de enige die eraan hing. Waarschijnlijk was het dan een beginnende trainer, maar dat maakte hem niks uit. Dat joch moest maar beter op z’n spullen letten. Nonchalant en voorzichtig begaf hij zich tussen de menigte door en liep hij langs de jongen, zachtjes trekkend aan de pokéball, zodat deze los kwam. Zodra hij voelde dat hij het vast had en er geen kracht tegen werd gezet, liep Manny net zo nonchalant weer weg. Hephaestus had het spektakel met eigen ogen mogen aanschouwen, zijn kijkers groot van verbazing, terwijl hij aan zijn trainer vroeg wat er in zat. Dat vermoedde de jongen, althans. “Geen idee, Heph. Kom, we gaan eens kijken.”

Uit voorzorg was hij teruggekeerd naar zijn appartementje. Nu zat hij op zijn bed, Hephaestus op zijn kussen, zorgvuldig te staren naar de pokéball in zijn handen. “Er zal zeker geen Blastoise uit komen?” mompelde Manolo bedenkelijk tegen niemand in het bijzonder. Heph gaf echter wel antwoord. Een hoopvolle reactie. De jongen besloot maar niet langer in spanning te zitten en liet het ronde voorwerp open klappen. Een figuur vormde zich in de rode straal die bovenop de deken van zijn bed begon. Het zag eruit als een eivormig iets, waarop Manny een wenkbrauw hief. Een pokémon ei? Konden die in een pokéball dan? Het rode van de straal trok weg, waardoor wit en crème de nieuwe kleuren werden. Hij trok haast wit weg bij het zien van de figuurtjes op de schil van het ei. Dit was geen gewoon pokémon ei. Dit was een pokémon in de vorm van een ei. En er waren niet veel pokémon die dat hadden, laat staan de figuurtjes die hij kon opmerken. Dit was een Togepi.

“Je maakt een grapje,” was het eerste wat Manolo hardop zei. Vele gedachtes schoten door zijn hoofd; zoals dat als Hades zich er nu bij bevond, dat de gasbol in de lach was geschoten en er waarschijnlijk niet meer uit kwam. De Togepi ontwaakte uit zijn droomstaat en zag dat er een vreemdeling naar hem zat te staren – zijn trainer nergens te bekennen. Het wezentje keek hem droog aan, waarop zijn gezicht betrok en er tranen in zijn ooghoeken verschenen. Waar was zijn trainer? Manny slikte. Oh nee. Nee nee nee. Hij mocht niet gaan huilen. Vlug pakte de jongen het ei voorzichtig op. “Niks aan de hand!” begon hij snel. Hij kalmeerde echter, want het hielp niet wanneer je zelf paniek zaaide als je juist iemand wilde kalmeren. “Je trainer heeft je aan mij gegeven,” loog hij, een geruststellende glimlach rond zijn lippen. “Ik zal vanaf nu voor je zorgen.” Oké, die Togepi was toch best wel schattig. En het hielp niet dat hij daar een zwak voor had. Het wezentje stopte de krokoroktranen en begon toen vrolijk te glimlachen. Manolo zuchtte. Bah. Hij wilde niet bekend gaan staan als de babysitter van Team Rocket... Maar tegen een snoet als deze kon hij moeilijk nee zeggen. “... Aphrodite. Dat past wel bij jou.”