Chilly breezes

Een geeuw verliet North’s mond terwijl Petal en hij van Laverre City naar Dendemille Town wandelden. Hij wist dat het niet meer lang kon duren. Bij de splitsing van Dendemille Town en een onbekende route twijfelde hij even. Hij had gehoord dat zich hier vlak in de buurt het Lost Hotel bevond en was eigenlijk was benieuwd wat daar te beleven was. Toch was hij best wel moe en besloot hij om dat morgen uit te gaan zoeken. Sinds hij toch nog met de training van zijn Pokémon bezig was, kon hij net zo goed het dorpje een beetje verkennen. En dus liep hij Dendemille Town binnen. Hij rekte zich uit en rilde meteen van de kou. Als hij dit had geweten, had hij een andere jas aangetrokken. Maar helaas, zijn warme winterjas lag nog helemaal veilig bij zijn ouders ergens in Aquacorde Town. Hij kon zich het huis waar ze naartoe waren verhuisd van Kanto nu al niet meer herinneren. Hij was dan ook zo snel mogelijk op reis gegaan zodat hij zo veel mogelijk van Kalos kon ontdekken. De jongen draaide zijn hoofd toen hij iets hoorde, maar voor hij ook maar iets kon doen, wikkelden Petal’s roeden zich al om zijn middel en trokken hem net op weg voor een aanstormende Ponyta. De trainster van de Ponyta kwam algauw opdagen en terwijl Petal hem neerzette, keek North fronsend naar de trainster. ‘Je zou je Ponyta wel wat beter mogen opvoeden, ja,’ zei hij direct zijn mening tegen het meisje. ‘Hij liep me zowat omver.’ Dit was al de tweede keer sinds hij zijn reis was begonnen dat hij iemand berispte om het gedrag van haar Pokémon. Vivienne was namelijk de eerste geweest. North sloeg zijn armen over elkaar en keek haar fronsend aan. Achter de Ponyta aangaan om hem tegen te houden? Nah-ah. Dat moest zij maar doen. Het was immers haar Pokémon, toch?

Met een frons keek North naar de Ponyta die zich omdraaide en vervolgens steigerde. Petal had zich ondertussen beschermend voor North opgesteld zodat de fire type in elk geval niks kon beginnen tegen North. Hij had ondertussen al gemerkt dat de Ponyta geen partij voor hem zou zijn, ook al was de Ponyta redelijk groot. Groter dan Petal in elk geval, maar het scheelde niet veel. Petal vermoedde dat het echter nog maar een jonkie was, misschien een Pokémon die nog maar net uit zijn ei was gekomen. Die kon hij makkelijk aan als ze op aanvallen overgingen. North keek met een opgetrokken wenkbrauw toe toen ze haar vinger tegen zijn borst prikte. Hij liet zijn hand omhooggaan, sloot deze heel droog rond haar pols en haalde haar vinger vervolgens van zijn borst af. 'Dat zie ik ja,' was zijn droge antwoord waarbij hij nog nét niet spottend overkwam. Hij hield verder wel zijn mond om te zien of de Ponyta naar haar zou luisteren. Wonderbaarlijk genoeg leek het beest ook echt moeite te doen om het meisje te begrijpen en North gaf een goedkeurend knikje. Mooi zo. Die Pokémon moesten luisteren naar je, anders kon je er niks mee. Aan impulsieve, niet luisterende Pokémon had je helemaal niks. Je moest ze van het begin af aan duidelijk maken dat zij naar jou hadden te luisteren en niet andersom. Pas toen was het dat hij merkte dat het echt nog maar een jonkie was. 'Het is goed van je dat je haar wijst op wat ze fout deed. En dat je streng bent. Zij moet naar jou luisteren en niet andersom,' was zijn commentaar dan ook. Hij zette extra nadruk op 'haar' zodat het meisje begreep dat hij had verstaan dat had een meisje was en geen jongen. 'Hoe jong is ze eigenlijk?' Zijn stem had een minder berispende toon overgenomen en was overgegaan naar een geïnteresseerde toon. Hij sloeg zijn armen rustig over elkaar heen en keek haar vervolgens afwachtend aan, wachtend op antwoord.

North kon het niet laten om even te grinniken toen ze niet antwoordde op zijn woorden. Hij durfde te wedden dat ze één van die meiden was die het niet leuk vond om de les gelezen te worden. Zo had hij in het begin van zijn reis ook zo iemand ontmoet. Haar naam was Ravenna en hij had iets opgemerkt over haar Plusle, maar dat had ze niet goed ontvangen. De reactie van dit meisje deed hem een beetje denken aan de reactie van haar, hoewel Ravenna wel later tot inzicht was gekomen dat hij het juist had en dit meisje er maar, naar zijn gevoel, kinderachtig op reageerde door zichzelf in haar gezicht te slaan. Maar ach, misschien had ze wel iets te hard geslagen en had ze voor de rest van de dag hoofdpijn. Hij kon altijd hopen. Hij wist zeker dat als Petal zijn gedachten had gehoord, hij weer had aangevallen met zijn roede. ‘Cool,’ sprak hij op haar woorden. Het was hem niet ontgaan dat ze er trots op was, maar hij gaf expres niet meer dan dat complimentje. ‘Inderdaad,’ zei hij terwijl hij het nog eens extra bevestigde met een knikje. ‘Ik kom uit Pallet Town. En jij?’ vroeg hij. Het zou goed mogelijk zijn dat ze beiden uit Kanto kwamen, want Ponyta was een Pokémon die zich daar bevond. Vooral op Cinnabar Island liepen er best veel rond. Maar nee, ze had haar Ponyta zelf gefokt, dus dat was niet mogelijk. Maar ze kon de ouders van de Ponyta wel in het wild daar hebben gevangen, right? ‘In Kanto hebben ze op Cinnabar Island pas veel Ponyta’s. De gymleider daar heeft er zelf ook eentje, maar dan wel echt van een hoog niveau. Hij is namelijk de zevende gymleider.’ Hij grijnsde even. Als hij hier alle gyms had gedaan, zou hij misschien eerst naar Hoenn gaan en daarna naar Kanto. Hij hield van de prachtige stadjes van Kanto, dus de kans dat hij daar eerst zou beginnen was erg groot.

Het kwam niet echt als een verrassing toen ze vertelde dat ze een breeder was. Kende je dat moment dat je een instinctief gevoel had over iets en dat het juist bleek te zijn? Wel, dat had hij nu. Hij had instinctief aangevoeld dat ze een breeder was. Het zou dan ook best lachwekkend zijn geweest als hij het nu fout had gehad en het zou afgaan zijn geweest als hij zijn instinctieve gevoelens aan haar had verteld. Zijn groene ogen gleden naar haar toen ze een vraag stelde en hij grinnikte. ‘Dat heb je goed ingeschat,’ antwoordde hij. Hij besefte dat haar huis dan erg dichtbij moest zijn, want ze waren momenteel in Dendemille Town. Hij vond het hier eerlijk gezegd maar helemaal niets en was veel blijer met Pallet Town. Maar goed, ieder z’n eigen ding. Haar dorp was wel veel groter dan het zijne. Pallet Town was vast wel het kleinste dorpje van alle dorpjes van alle regio’s. Oké, misschien zou New Bark Town ook wel heel klein zijn, maar voor zijn gevoel was Pallet Town toch wel heel klein. Maar ook weer heel mooi, dus dat compenseerde elkaar wel. Zijn gifgroene blik gleed naar haar. ‘Ik zal mezelf ook maar meteen even voorstellen,’ zei hij grijnzend. ‘Mijn naam is North. Aangenaam kennismaking.’ Dat laatste meende hij misschien niet helemaal, maar ach. Dat wist zij niet. Hij stak even twijfelend zijn hand naar voren. Hij was normaal niet zo van het handjes schudden, maar hij kon best wel eens een uitzondering maken, niet dan?

Dat hij een trainer was hoefde hij niet echt te verduidelijken, want dat kon ze namelijk van zijn antwoord al wel afleiden. Zijn groene blik bleef kort op haar hangen toen ze zichzelf voorstelde en zijn hand aannam. Hij kon niet uit haar toon of uit haar gezichtsexpressie afleiden wat ze vond dat ze elkaar ontmoetten, maar hij had zo’n idee dat haar gevoel wederzijds was met het zijne. Het was dan ook niet echt vlot verlopen tussen hun, maar wie weet ging dat nog wel komen. Hij wist dat het deels door hem kwam omdat hij zijn mening altijd zo direct zei, maar moest hij anders de hele tijd zwijgen over dingen die hem niet aanstonden? Nee, dat was geen optie. Haar vraag deed hem even de wenkbrauwen fronsen. Schijnbaar was hij niet de enige die geen goede vragen kon bedenken in een gesprek en daar altijd heel veel moeite voor moest doen. En dan kwamen er altijd de raarste vragen uit, want wie ging er nu meteen naar een leeftijd vragen, right? Maar goed, daar ging hij haar niet op aankijken, want dat had makkelijk zijn eigen vraag kunnen zijn als hij het heft in handen had moeten nemen. ‘Achttien jaar. In de bloei van mijn leven, zoals ze zeggen,’ zei hij grijnzend. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens, meer omdat het volgens de formaliteiten zo hoorde dat je een wederzijdse vraag stelde dan dat hij er echt zin in had. ‘En eh…’ Arceus, nu moest hij dus een vraag stellen. Oké, hij kon zich al beter vinden in haar vraag van daarnet, want uit hem kwamen ook niet echt zinnige vragen. Hij keurde zijn eerste gedachten dan ook direct af, maar uiteindelijk kwam er een vraag die hij wel redelijk vond. ‘Heb je al een eigen fokkerij?’ vroeg hij dus maar aan Claire.