Sketch

Een ding was duidelijk bij mij, ik hield van de bittere kou, hoewel niet echt “houden van” , maar ik prefereerde Sinnoh’s kou boven de warmte die nu op mij neerdaalde. Geen enkele gewas kon mij hier beschermen tegen de ondragelijke hitte en dorren landschap. Om het nog vervelender voor mij te maken bood Ademir ook amper iets van verkoeling, want zijn meteorietlijf nam enkel in temperatuur toe en voelde vast en zeker heter dan zelfs de grond aan, maar helaas kon de Beldum de hitte niet aan en had ik hem teruggekeerd in zijn Pokéball, die eveneens kokend heet begon te worden. Ergens wilde ik o zo graag de Pokémon uitschelden dat hij wél kon schuilen tegen de hitte en ik zelf niet ook in een koele capsule kon zitten en iemand anders de hitte voor mij zou laten trotseren. Heel veel dingen gingen de laatste tijd niet als gepland, daar moest ik mezelf bij neerleggen. Ik had er geen vat op en van de ene benarde situatie werd ik in het andere gegooid. En nou was ik aan de verkeerde kant van Lumiose City de stad uitgelpen, hopend wat rust te vinden en vond ik deze nagenoeg degelijk, maar net in de verkeerde vorm. Het zweet gleed mijn lijf af en moeizaam had ik de dikke bepakking van mijn bovenlichaam in mijn rugtas gepropt en liep ik enkel nog met een zwarte T-shirt rond in plaats van mijn vest en dikke jas. Mijn keel deed ook heerlijk zeer en voelde kurkdroog aan, zo erg dat ik bijna kokhalsde. Om het nog fijner te maken voelde ik de spierpijn van het lange lopen in mijn voeten en benen en had ik wankel moeten lopen om het minste hoeveelheid pijn op te moeten lopen. Ugh, ik haatte hitte al en nou.. Vreselijk! Ik blies wat lucht uit en meende verderop de toppen van de stadse gebouwen te zien. Direct slikte ik, hopend dat het geen waanbeeld was dat ik momenteel zag. Er was ten minste hoop en met een iets steviger pas liep ik verder, vechtend tegen de klampende hitte. Na enkele stappen zag ik verderop een meisje, een grijze hondachtige Pokémon staan. Er was iemand en misschien kon ik wat water van haar lenen en wellicht vragen of ik de juiste kant op ging om naar Lumiose te gaan! Laat het geen waanbeeld zijn! Een prop vormde zich in mijn keel dat het weleens toch een waanbeeld kon zijn, omdat het te goed om waar te zijn was. Ondanks dat liep ik koppig door met vochtige ogen, totdat een derde figuur op mij afkwam. Het leek op een pony met vlammen in plaats van manen en een staart en deze kwam dus direct op mij afgestormd. Uitgeput om zelfs te ontwijken bleef ik staan, maar ondanks dat was ik zeer van de baan gebracht door diens benadering. Mijn hart ging tekeer en ik kraamde een zacht verbaast geluid uit. Zou ik nu al aangestoken worden door de Pokémon om al helemaal te vergaan van de hitte?

Typische manier van sterven zou het dan voor mij zijn. Het geluid van diens galop werd luider en van de angst kneep ik mijn ogen dicht en hield mijn handen voor mij, maar ik voelde enkel warme adem langs mijn vinger glijden. Behoedzaam en nog trillend van de schrik hield ik mij handen weg en zag de Pokémon nieuwsgierig aan mijn handen en toen mijn shirt snuffelen. Wat ongemakkelijk, maar geruster dat ik niet in de fik werd gestoken aaide ik onhandig de niet te intimiderende Pokémon. De stem van het meisje verraste mij en direct deinsde ik geschrokken naar achteren en keek ik direct het meisje aan. Ze moest echt zijn, net zoals de Pokémon! “Sorry,” Excuseerde ik mezelf al automatisch, “B-Blijkbaar ruik ik lekker…” Eerlijk gezegd, wilde ik mijn onzekerheid kwijt raken door flauwe grapjes te maken, maar ik was ook bezorgd of het meisje nou ook woedend op mij geworden was. Om het toch te proberen, ik was immers nogal radeloos en om langer met een droge keel te lopen kon ik niet aan. Wat onhandig streek ik mijn hand van mijn hals naar mijn rommelige, inmiddels onder zweet zittende haar. “U heeft niet toevallig wat water?”

Oké, misschien was ze toch niet zo boos als ik verwacht had, want ze beweerde dat zij degene was die zichzelf had moeten excuseren. Ze voegde ook eraan toe dat ‘Phoenix’, waarschijnlijk de Pokémon die nog vrolijk aan mij zat te snuffelen nogal nieuwsgierig kon zijn. Daar twijfelde ik niet aan. Inmiddels scheen de hondachtige Pokémon dichterbij te zijn gekomen en hoewel ik de nogal wolf-uitziende Pokémon beeldig vond, werd ik wel wat onzeker door diens ruwe uiterlijk, dat wilderige zwarte vacht, gemengd met de rode ogen, want deze gaven hem een nogal kille uitstraling. Ondanks dat werd ik niet al te nerveus door de Pokémon, zijn lichaamshouding leek kalm te zijn. Gelukkig. Na om water gevraagd te hebben, aarzelde echter het meisje amper en overhandigde direct een waterfles aan hem die zelfs nog lekke koel aanvoelde. “B-Bedankt!” Uit beleefdheid besloot ik niet als een bezetene gelijk een slok te nemen, en de hondachtige Pokémon keek mij wat argwanend aan. Zodoende vertelde het meisje dat Phoenix nog maar net uit een ei gekomen was en dus nog vrij jong was en dus natuurlijk ook nieuwsgierig. Een tel lang vond ik het vreemd dat ze ‘ei’ zei, maar al spoedig realiseerde ik mij dat bijna elke Pokémon uit een ei kwam, terwijl ik als kind iets gehoord had over een Pelipper die jonge Pokémon bracht. “Schattig, heeft hij ook een naam?” Ik wenkte kort naar haar andere Pokémon en nam een bescheiden slok van het water, maar alsnog voelde het eerste beetje vloeistof heerlijk na al die hitte. Ik veegde het laatste beetje water rond mijn mond weg en overhandigde de fles weer aan het meisje. Nou leek het mij het beste moment om, nu het meisje vriendelijk leek te zijn mijn vraag dan te stellen. “W-Weet u… waar Lumiose City zit?”

De op een hond lijkende Pokémon had dus de bijnaam ‘Shadow’ en om eerlijk te zijn was deze nogal voor de hand liggend. De over het algemeen donkere vacht vroeg er haast om. Het viel mij degelijk op dat beide namen afstamden van de Engelse taal. Het was haast mijn tweede moedertaal te noemen, maar bij vele moest hetzelfde wel gelden. Tussen alle regio’s kon er makkelijker gecommuniceerd worden door de taal die elke burger kon beheersen en dus ingestampt kreeg op school. Ter begroeting knikte ik kort naar Shadow met een zwakke glimlach op mijn gezicht tevoorschijn getoverd. Het moment dat ik mijn blik weer op het meisje richtte vroeg ze direct naar mijn Pokémon. Van het besef dat ik voor de verandering degelijk Pokémon bij mij had sloeg mijn hart een slag over. Inderdaad, ik had er één, een Beldum, genaamd Ademir die momenteel lekker koel in zijn Pokéball zat. De frustrerende gevoelens dat ik nog in de hitte liep keerde terug, maar mijn aandacht werd dan ook weer getrokken door de aarzeling van het meisje. Niet-begrijpend keek ik haar aan, totdat een tel later mij te binnen schoot waar het vandaan kwam. Natuurlijk, ze wist mijn naam nog niet. De schaamte leek echter wederzijds te zijn en ik grinnikte zachtjes om de spanning te doen verminderen voor mezelf. Het meisje stelde zichzelf voor als ‘Claire’, een eveneens Engels-klinkende naam. “Kirito, aangenaam.” Stelde ik mezelf onwennig voor, ditmaal zelfs zonder gestotter was dus een hele prestatie voor mij was. Eerlijk gezegd vond ik haar naam zelfs wat mooier dan de mijne, maar ik droeg er weinig waarde aan.  Buiten natuurlijk een slechte waarde, waarin men continu mij neerhaalde door nare woorden voor mijn naam te plaatsen en continu een lied te zingen met mijn naam erin. Iets over ene Kirito en de Wolga.

Claire wist mij te overdonderen –al was dat niet zo heel moeilijk- en zei dat ik geen ‘u’ hoefd te gebruiken, waarop ik licht beschamend mijn blik afwende. Het was beter om het wel dan niet te gebruiken tegen vreemden, want het was een teken ter beleefdheid. Men klonk intimiderend wanneer ze tegen een wildvreemde ‘je’ in plaats van ‘u’ gebruikte. Zodoende vertelde Claire ook met nog een glimlach op haar gezicht welke kant Lumiose City op was. Zo te zien rechtdoor en het was geen behoorlijke afstand, zeker nu ik wat water binnen gekregen had. Dat was eens geluk hebben en dan was dat van eerder geen verbeelding geweest. Met een knikje bedankte ik Claire en stapte richting de grote stad, gerustgesteld met het feit dat ik spoedig weer de veiligheid kon opzoeken van mijn huis. Helaas had de toekomst iets anders voor mij in petto, want direct voor mijn voeten kwam een roodbruine Pokémon tevoorschijn. Verrast stapte ik naar achteren en ging mijn hart tekeer in mijn keel, terwijl de Pokémon met zijn enorme kaken klapte en mij kil aankeek. Onee, dit was foute boel, want ik was zijn territorium waarschijnlijk binnen getreden. Direct wilde ik Ademir’s Pokéball grijpen dan weg te rennen, maar voordat ik het wist trok een stevige zandstorm over mij heen. Wat was er in Arceusnaam gaande? Ik voelde enkel het zand in mijn ogen prikken en de wind aan mijn kleren rukken, terwijl ik mijn armen voor mijn ogen hield. Amper durfde ik mezelf te bewegen, bang voor wat er zou gebeuren als ik dat wél deed. Wanhopig probeerde ik met mijn van de angst trillende benen op de grond te blijven. Ik was bang en was dit ergens spuugzat.  Waarom o waarom gebeurde mij dit steeds?

De stem van Claire weerklonk op dat moment en stak nog net boven het luide geruis, waardoor ik haar wist te verstaan. Ze zei dat ze eraan kwam, maar vanuit welke kant in Arceusnaam en hoe ver was ze dan van mij af? Ik besloot maar te blijven staan en hield mijn handen recht voor mijn ogen in een poging er geen zand in te laten komen. Op een gegeven moment voelde ik iets aan mijn shirt trekken en hoewel het waarschijnlijk Claire was, draaide ik mijn gezicht alert om. Toen het daadwerkelijk haar scheen te zijn voelde ik een geruststellend gevoel door mij heen gieren. Het was oké. Echter trok ze nog steviger aan mijn shirt en schreeuwde ze dat ze echt uit de zandstorm moesten gaan wat voor de hand liggend was. Ik was echter bang, maar wist mezelf enigszins in beweging te brengen en vergat direct over de vreemd uitziende Pokémon van zonet. Langzaam maar gestaag voelde ik de felle rukken van de wind afnemen en het zand in hoeveelheid verminderen, totdat er niets meer van over was. Direct hoestte ik wat zand op met een vies getrokken gezicht. Zand vond ik nogal misselijkmakend en dat in je mond krijgen was net een tikkeltje erger. Jakkes! Vreselijk. Ik veegde wat onhandig het zand van mijn kleding af en maakte kort oogcontact met het meisje. Ze had mij zonet gered en dat waardeerde ik, maar bedanken… Daar was ik eerlijk gezegd niet de beste in. Nooit geweest ook. Wat onwennig liet ik mijn hand langs mijn keel glijden en keek het meisje recht in haar ogen aan, al wende ik mijn blik weer af bij het meest geringe oogcontact. “B-Bedankt, Claire,” Prevelde ik zachtjes, al was het misschien niet meer dan gemompel, “Zonder jouw hulp was ik… “ Ik wilde mijn zin niet afmaken, zeker nu het voor zichzelf sprak. Weer, ja weer, scheen ik te zwak te zijn om mezelf te beschermen in plaats van dat anderen over mij moesten ontfermen. Onbewust balde ik mijn vuisten en keek ik wat afwezig naar Shadow die de overhand scheen te hebben bij de rupsachtige Pokémon.