What's this? [&LIONELL AGUNA]

Rose trok haar wenkbrauw op terwijl ze op de kaart keek en vervolgens naar voren. Volgens de kaart moest hier ergens een plaats genaamd Lost Hotel zijn, maar ze zag niet echt iets en ze stond toch wel echt op de plaats waar ze moest zijn. Rose moest eerlijk toegeven dat ze veel te nieuwsgierig was voor deze wereld. Men zei dat het er erg akelig was en dat er gure types rondliepen met sterke Pokémon, maar Rose geloofde er niet veel van. Het begon te schemeren. Het was best een warme dag en daarom droeg Rose een topje met een short. Het was al wel wat afgekoeld en Rose begon het kouder te krijgen, maar ze vond het niet zo heel erg. Ze grinnikte even. Ze moest er nu vast uitzien als één van die ruige types met die schorpioen die ze op haar schouder had laten tatoeëren zichtbaar. Ach ja. Ze haalde haar schouders op en keek vervolgens naar het gras. Het was zo hoog dat Rose het wel een beetje verdacht vond. Ze liep naar voren, duwde het gras opzij en zette grote ogen op toen ze de trap zag. Ah, dus daar bevond die trap zich! Ze keek even over haar schouder, haalde vervolgens nog een keer haar schouders op en liep vervolgens van de trap naar beneden. Haar ogen scanden de omgeving, maar ze zag niet meteen één van die ruige types waar men het over had en ontspande zich. Kalm liep het meisje verder. Ze hoorde verderop een paar stemmen, maar dat was niet direct iets om zich gealarmeerd over te voelen. Ze was echter zo aan het letten op die stemmen dat ze niet wist waar ze liep en het was dan ook niet raar dat ze struikelde en voorover viel. Ze kneep haar ogen dicht voor de eventuele val.

Hij vernauwde zijn ogen wat. Vreemde plek was het wel, Lost hotel. Fellíce, zijn allernieuwste aanwinstje trok haar neusje op vanuit zijn tas, die schuin langs zijn schouder hing. De jonge Eevee had het karakter van Thane gekregen, en stak nu haar kop voorzichtig uit de tas waar ze zichzelf in had geplaatst. De punten van haar bruine oortjes streken langs de arm die hij om zijn tas had. Hij droeg enkel zijn witte t-shirt, en had z'n rode vest dus in zijn tas gedaan. Buiten was 't namelijk wel warm, lentewarm. Hier beneden viel het tegen, dus wilde hij weer naar boven vertrekken. Hij sloeg de hoek om naar de trap, maar voor hij kon beginnen met het beklimmen van de treden viel hij om door een gewicht wat op hem landde. Met zijn tweeën gingen ze languit tegen de vloer. Toen ze gevallen waren schoof Lion wat achteruit en keek wat geschrokken naar het meisje wat was gevallen. "Jemig, gaat het?" vroeg hij. Misschien was de persoon al van verder omhoog komen vallen en had ze zich bezeerd.

Rose’ hart klopte in haar keel van de schrik. Ze voelde dat ze tegen iemand viel en samen donderden ze van de trap af. Het zou er vast hilarisch hebben uitgezien en het zou ook hilarisch zijn geweest mocht ze nu toevallig niet zelf het slachtoffer van deze val zijn geweest. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat het een jongen was met wie ze samen op de grond belandde en de ramp was compleet. Gelukkig voor haar en jammer voor hem viel ze op hem, waardoor hij de klap opving. Haar lichaam lag nu wel op de zijne en hun gezichten waren niet ver van elkaar verwijderd. Dit maakte Rose gedesoriënteerd en bang, waardoor ze haar hand snel aan de zijkant van zijn lichaam zette en van hem af rolde. Ze had zichzelf niet al te veel pijn gedaan en kwam overeind. ‘Ja hoor,’ zei ze rustig tegen hem, maar haar hart klopte wild in haar keel. Ze keek naar de treden waar ze samen vanaf gevallen waren. Gelukkig voor hun beiden hadden ze zich beiden niet al te hoog op de trap bevonden en bevond er zich een tapijt onder hun. Het was een soort van rood tapijt met gouden randen dat gedrapeerd lag over de zwart-witte vloer. Haar blik ging weer terug naar de onbekende jongen. ‘Ik zou dat eigenlijk eerder aan jou moeten vragen,’ zei ze zorgelijk, ‘jij bent immers diegene die de klap heeft opgevangen.’ Na even getwijfeld te hebben liep ze naar hem toe en stak haar hand naar hem uit. Ze vond het eng om hem aan te raken, maar wilde ook weer niet overkomen alsof ze eerst hem niet dankbaar was. Plotseling hoorde ze voetstappen aan het einde van de gang. Ze keek, maar zag niet echt iemand en haalde haar schouders op. Het zou wel niks geweest zijn.

Ze was bovenop hem gevallen. Snel rolde ze van hem af en verklaarde dat het wel ging. Dan was 't goed. Hij schoof zich wat overeind op het rode en gouden tapijt en keek op naar de jonge vrouw voor hem. Ze zei dat zij eigenlijk aan hem had moeten vragen of het ging, gezien hij de klap had opgevangen. Hij schudde zijn hoofd echter. "Neuh, met mij gaat 't goed hoor," bracht hij ertegenin. Hij kreeg een hand aangereikt en hij nam de hulp aan. Met behulp van zijn eigen buikspieren en haar hand trok hij zichzelf overeind, zonder teveel aan haar te trekken. Ze leek even iets te horen, en keek om, waarna ze haar schouders tegen zichzelf ophaalde. "Bedankt. Hoe heet je?" Dit was echt zo'n persoon bij wie je niet zeker wist of je die nou u of jij moest noemen. Maar hij was negentien, hij kon vast wel jij tegen haar zeggen. Dat zou zij vast niet zo'n probleem vinden.

- Ja... Helemaal niet laat xD

Rose glimlachte opgelucht toen de jongen aangaf dat hij in orde was. Gelukkig. Het zou weer typisch iets voor haar zijn geweest als ze hem pijn had gedaan. Het zou haar niet de eerste keer gebeuren dat iemand zich pijn deed omwille van haar acties. Ze was al vaak genoeg verzeild geraakt in de problemen of gewoon onhandig gevallen en daarbij was altijd wel iemand betrokken geraakt. Het gebeurde haar ook dikwijls dat ze tegen iemand aanliep. De laatste keer dat dat haar was gebeurd had ze een heel brute jongen ontmoet die zichzelf Zeke noemde. Of nou ja, hij haar zijn naam niet gegeven, maar zij was er achter gekomen. Ze keek op toen de jongen iets zei. ‘Mijn naam is Rose. En hoe heet jij?,’ vroeg ze rustig aan hem. Ze onderdrukte een vermoeide gaap terwijl ze rondkeek. ‘Wat is het hier donker,’ mompelde ze. Een strookje licht van de plek waar ze naar beneden was gevallen scheen naar beneden, maar dat was dan ook het enige licht dat ze kon zien. ‘Laten we op onderzoek uitgaan. Als een soort van avontuur,’ sprak ze en ze grinnikte even. Soms had ze echt kinderachtige trekjes, zeg. Ook al was ze dan negentien en zo.