Cover up, rain down | OPEN

Misschien moest ze zichzelf er echt bij neerleggen. Het was gegaan zoals het gegaan was. Ze kreeg Promise vast ooit terug, zij het niet nu. De krassen in haar gezicht werden littekens, littekens bleven nooit rood en lelijk. Ze werden lichter, en konden dan makkelijk over het hoofd gezien worden. Ze zou voortaan gewoon van de alcohol afblijven. En het kind... Goed, dat bleef een probleem. Wat moest ze er ook mee? Ze was pas zestien... Maar daarbij had ze van jongs af aan al vreselijk gevonden hoe sommige kinderen gewoon niet geboren werden omdat de moeders ze niet wilden... Ze wilde het dus hebben, maar aan de andere kant dus niet. Ze wilde het niet laten verwijderen. Arceus, wat moest ze doen? Ze sloeg hard met haar hoofd op haar knie, maar besloot dat dat geen idee was geweest toen ze er ook nog hoofdpijn van kreeg. Misschien moest ze het aan iemand vragen. Haar moeder? Nee, nog niet. Chloe. Ze zou het haar zus vragen. Die wist altijd wat te doen bij dit soort dingen. En ze moest het zoiezo weten. De zwartharige nam de grijskleurige holocaster uit haar zak en zocht haar zusters nummer op. Ze koos voor bericht verzenden en typte vervolgens een tekstboodschap. 'Yow, meeten? Moet je wat vertellen ~' luidde het. Ze wilde het ding wegstoppen, maar het zat nog niet in haar zak of het piepte. 'Oeh, wat dan? En waar wilde je meeten qtie?' Alyss glimlachte, en weifelde even of ze iets zou weggeven, maar vervolgens schreef ze: 'Dat zeg ik dan wel c: Uh... In 't Ambrette Aquarium? Gewoon met de taxi daarheen ofzo :'3' Zij moest ook even rijden daarvoor, maar ze wilde er graag nog heen. Ze had gehoord dat het heel mooi was. Ze wachtte even, en zag hoe haar zus bezig was met typen - dat stond immers in het bovenste balkje. Op een gegeven moment verdween dat bericht, en nog geen vijf seconden laten verscheen er een bericht terug. 'Whokii, ennuh is goed. Kan ik zo zijn, zit niet zo ver daarvandaan ~ 14:15?' De zwartharige schudde haar horloge onder haar mouw vandaan, maar realiseerde zich toen dat de tijd ook op haar holocaster zichtbaar was. Ohja. Uhm... 13:50, nee, dat redde ze niet vanaf hier. '14:25 lijkt me beter (: Zie ik je daar dan?' Ze ging ervanuit dat het antwoord wel ja zou zijn, dus stopte ze het elektronische apparaatje weer weg. Ze stond op van het bankje en liep weg. Een taxi zoeken. Dat kon niet heel moeilijk zijn.

Die... was vol, en die daar ook... Daar! Oh nee, daar stapte net iemand in. De auto's met hun blauwe nummerborden vertrokken stuk voor stuk, Alyss achterlatend zonder vervoersmiddel. Een zucht ontsnapte uit haar mond, en ze keek nog maar eens op haar mobiel. Haar zus had nog een bericht achtergelaten als reactie op de coördinator haar laatste berichtje. 'Haha, oké joh ~ And yup, see ya there (;' De zwartharige liet nog even een zwakke glimlach over haar gezicht gaan. Toen kwam er echter een zilvergrijze auto aan met blauw nummerbord. Ze hield snel haar hand op en stopte haar holocaster weg. De auto stopte, en de deur werd geopend door een jonge vrouw met een bos roodblonde krullen. Ze glimlachte, en deed de deur open voor de jonge reiziger. Deze glimlachte, en bedankte haar even voordat ze instapte. De stoelen waren met leer bekleed en voelden vrij koud aan toen ze erop plaatsnam. Haar tas hield ze op schoot. De vrouw was ingestapt. "Waar moet je heen?" vroeg ze vriendelijk, terwijl hun blikken elkaar kruisten in de achteruitkijkspiegel. "Het Ambrette Aquarium," sprak de zwartharige jongedame met een knikje. De motor werd gestart, en ze waren al snel onderweg. Haar blauwe ogen keken naar buiten, al speelde zich daar niks bijzonders af. Ze reden langs velden, over wateren en onder viaducten door. Het was alweer een tijd geleden dat ze in Ambrette was geweest. Ze had daar toen afgesproken met Vivienne, maar nu met haar zus. De stad was prachtig, wist ze, maar ze had gehoord dat het aquarium er echt fantastisch was. Honderden verschillende zeepokémon, die te bezichtigen waren. En ook zoetwaterpokémon, trouwens. Maar ze kwam er maar half voor de vissen. Ze moest het met haar zus hebben over iets, iets belangrijks. Iets waar ze het al vaak over gehad hadden, maar nu was het ook echt aan het gebeuren, en was het nog belangrijker om het erover eens te worden. De coördinator ging wat naar achter zitten, en zo ving ze in de verte een glimp van de zee op. Daar was het, aan de zee. Dat was ook één van die mooie dingen die Ambrette te bieden had. Prachtig uitzicht over de groenblauwe zee. Vroeger hield ze van de zee. De kalme, kabbelende wateren die hen overal omringden. Maar ze had nu niet echt meer echt zo'n connectie met de zee. Ze wist nu dat de groenblauwe vloeistof helemaal niet altijd kalm was. Bovendien had de droom van laatst haar niet echt gerustgesteld over de zee, ookal was het toch echt een droom geweest. Haar blauwe ogen staarden wat afwezig naar de lijn van grijzig blauw. De lucht was immers niet al te helder. Haar vingers liet ze kort over de glimmende rij pokéballs aan haar riem gaan. Ze kon voelen aan de kerven welke van wie was. De balls van Está en Cespéd hadden al enkele diepe krassen. Die van Está toch wel de meeste, vooral die grote ruwe plek onderop. Dan zaten er die van Naranja en Viaje, die veel minder beschadigd waren; Amarilla's ball, die vrijwel nieuw was - immers liep de Braixen bijna altijd buiten - en uiteindelijk de gloednieuwe shiny ball van Celoso. Ze kon precies voelen welke van wie was, en ze glimlachte terwijl ze haar vingers door de geulen van de diepste krassen heen liet gaan. Haar schatjes, allemaal, stuk voor stuk. Hoewel ze niet allemaal even goed luisterden kon ze zich geen leven zonder hen voorstellen... Een beetje zoals Promise verliezen, waarschijnlijk. Oh man, dat wilde ze niet. Ze wilde ze niet kwijt, niet nog eens. Dat was ook de reden waarom ze Lumiose vermeed. Ze ging het niet riskeren om daar terecht te komen en bestolen te worden. No way. Haar ei van gedachten sprong open toen de auto tot stilstand kwam. De vrouw voorin draaide zich om, en glimlachte kort. "Hier is 't," sprak ze. Alyss boog zich opzij en zag het klokje op het dashboard. 14:22. Perfect. De dame noemde een redelijke prijs die de coördinator haar toestopte in de vorm van briefjes en muntjes. "Daar. Ontzettend bedankt!" sprak ze, waarna ze de deur opendeed en haar voeten op de droge, donkere zandgrond plaatste. Haar haar waaide meteen naar links, met de wind mee. Met toegeknepen ogen keek ze rond. Dat leek wel op de ingang, vond ze, terwijl haar blik zich gericht had op een blauw bord tussen twee palen, wat leidde tot een trap. Even schudde ze haar hoofd wat, en toen liep ze er met vlugge looppas naartoe om de trap te betreden. Ze liep de stenen treden af en kwam beneden, waar ze weer de omgeving scande, op zoek naar de blonde lokken van haar zus. Ze vond ze deze keer voordat de blondine haar kon laten schrikken. "Ha!" zei ze triomfantelijk, iets te hard. Een aantal mensen keken naar haar, maar ze trok zich er niks van aan en liet zich in een grote knuffel trekken. "Aliaaal," zong Chloe met een grijns over haar gezicht. "Wat wilde je zeggen?" kwam er nieuwsgierig achteraan. De zwartharige kon het niet laten en stond de glimlach dus toe op haar gezicht. "Straks. Kom, we lopen even uit deze drukte," Er stonden nogal wat mensen in de hal, en die hoefden het niet allemaal te horen - wat anders wel zou gebeuren, Chloe kennende. De jongere zus trok de oudere dus weg uit de menigte, en nam het pad naar links, waar de collectie zoetwaterpokémon zaten. Dat was de minder bezochte kant. Ze keek omhoog langs de glazen bakken terwijl ze de achttienjarige erlangs sleepte. Uiteindelijk was er nog een zijpad, waar Magikarp zaten. Daar kwam vast nooit iemand, want ja, hoe interessant waren die stomme vissen nou? Dus trok ze de blondine mee dat pad in, en ging vervolgens staan kijken naar de lelijke rode vissen, alsof ze geïnteresseerd was in die beesten. "Chlo," begon ze toen, tussen haar kiezen door op fluistertoon. Haar zus leek meteen één en al oor. Ze boog zich wat naar de coördinator toe. Deze haalde diep adem, en zei toen de drie woorden die ze had willen zeggen. "Ik ben zwanger," siste ze. Toen ze het laatste woord had uitgesproken boog de blondine zich van haar af. Haar ogen werden groot en haar mond was opengevallen. "Zwanger?!?" Jupp, ze had gelijk gehad. Alyss rolde met haar ogen. "Kon het nog harder?" zei ze geïrriteerd. De blondine sloeg direct haar handen voor haar mond. "Jongen of meisje?" vroeg ze toen. Weer werd er met een paar blauwe ogen gerold. "Vier weken ben ik pas schat. Ik weet het pas twee dagen ofzo," sprak de zwartharige. Chloe sloeg zichzelf voor haar kop, maar toen keek ze even onzeker naar haar zusje. "Je houdt het, hè?" De blonde trainster trok even met haar mond, en nu zuchtte de zwartharige weer, maar meer wat teleurgesteld. "Dat was meer waarom ik jou weer wilde zien... Ik weet niet wat ik moet doen. Houden, weg laten halen? En moet ik het nu tegen mam zeggen, of nog niet?" Weer een zucht die op de woorden volgde. Dit keer van beide zusjes. De blondine leek na te denken, en dus wachtte de coördinator af tot haar zus haar oordeel zou uitbrengen. Er werd met een paar kiezen geknarst, een naar geluid, en toen gaf de blonde dame antwoord. "Als ik niet wist hoe zwaar jij tegen abortus was zou ik zeggen weghalen... Je bent immers wel erg jong... Maar aan de andere kant zou het wel geweldig zijn om tante te worden," sprak ze bedenkelijk, met een kleine glimlach. Alyss keek nog even afwachtend, maar begon toen ook weer te denken. "Moeder zijn lijkt me ook wel oké... Maar het is zoveel verantwoordelijkheid... En ik ben bang dat er iets gebeurt met het kind... En dat ik het dan moet afstaan, snap je?" De jongere reiziger trok wat beteuterd met haar mond. Daarop kon de blondine niets anders doen dan knikken. "Dat is wel een gevaar... Maar ik weet zeker dat mam er met alle liefde voor zou zorgen, toch? En er zijn zat mensen die een wereldreis hebben gemaakt met een baby bij zich. Hoeveel verschil is er nou tussen jou en die mensen, behalve de leeftijd? Dat kun jij makkelijk aan, joh," Alyss kreeg een stootje tegen haar schouder. Ze keek naar haar handen en beeldde zich in hoe een klein kind erin zou liggen, met grote ogen naar de wereld zou kijken, op zou groeien door en met pokémon... Het zou geweldig zijn. Trouwens, tegen de tijd dat het geboren werd was ze vast haast zeventien. Dat kon. Dat moest kunnen, toch? Met een glimlach hief ze haar hoofd op. "Gelijk heb je, Chlo. Maar... zeggen tegen mam of niet?" vroeg ze toen nog. Weer een kort denkmoment in stilte. "Ja," werd er toen gezegd. "Zeg het binnenkort maar via de webcam op je holocaster of in een center. Hier, heb je mama's nummer?" Ze schudde haar hoofd. Nee, oeps. Ze had al een paar keer het verkeerde nummer ingetoetst, en daar dan naar ge-SMS't alsof het Abby was... Bleek het haar niet te zijn. De blondine hield haar hand op, en Alyss plaatste de holocaster erin. Ze wachtte tot Chloe klaar was met typen. "Nice. Chlo..." begon de zwartharige, en kreeg toen een vragende blik van haar zuster. Ze knipperde even. "Bedankt," sprak ze. De blondine grijnsde en maakte een wat spottend buiginkje, waar ze een duwtje voor kreeg. "Nou zeg. Zeg Al, heb jij- Wat?!" De achttienjarige had naar haar riem gegrepen, maar was tot de conclusie gekomen dat iets er niet was. Verbaasd keek de coördinator naar haar zus, welke even geschrokken op haar rechterzij sloeg. "Ik heb Rajins pokéball in het center laten liggen, denk ik. Ehm... Ik ga 'm zoeken. Zie je later wel weer," De zestienjarige kreeg nog een knuffel, en weg was Chloe. Met een grijnsje schudde de blauwogige dame het hoofd. Toen hobbelde ze de lege gang uit, naar een ruimte welke wat drukker was. Dat zorgde ervoor dat ze direct tegen iemand aanbotste. "Oh shit. Sorry, niet de bedoeling," Ze siste tussen haar tanden door. Niet slim.

- 2121 woorden, volgens mij