Silence

Nadat de jongen zijn woorden in haar oog had gefluisterd had ze maar snel gewoon haar excuses aangeboden. Het was meer uit angst dat ze het snel had gedaan dat ze het echt zelf wilde. Of het een goed idee was geweest om dat te doen wist ze niet, maar ze wilde gewoon dat hij haar los liet. De jongen kwam weer wat overeind, maar hij liet helaas haar pols nog steeds niet los. Er volgde al snel een soort van uitleg wat ze moest doen en wat ze niet moest doen. Ze mocht niet weg rennen, want dan kreeg ze zijn Ninetales achter haar aan. Moest ze dan maar gewoon bij hem blijven? Ze stopte met stribbelen en keek even naar de grond waarna ze lichtjes zuchtte. Ze keek weer omhoog, waardoor ze hem dus weer aan keek. "Oké ik beloof dat ik niet weg zal rennen" zei ze maar, zachtjes, maar wel hoorbaar vervolgens keek ze weer weg, hopend dat hij nu haar pols los zou laten. Over de voorwaarde dat je iets moest doen voor de andere als je je 'excuses' aan bood wist ze niets. Dus met de gedachte dat ze dan alleen niet weg mocht rennen werd ze rustiger.

Eindelijk liet hij haar pols los en wreef meteen met haar andere hand over haar pols. Jeetje, hij had nog een aardige grip op haar pols gehad. Echter keek ze hem super verbaasd aan want hij vroeg serieus ineens wat ze voor hem ging doen. Wacht? Wat? Ze keek hem wat verontwaardigd aan. Hoezo moest ze nu ineens iets voor hem doen? Ze bleef hem even aan kijken en keek vervolgens weer weg. Oké ze kon nu heel, heel, heel hard gaan rennen, maar had ze zin in die Ninetales op d'r hielen? Nee, niet echt. Ze kon hier blijven, dat was simpel, maar nu moest ze iets voor hem doen. Ze keek hem vervolgens maar weer aan "Maar..." begon ze "Hoezo moet ik iets voor je doen?" vroeg ze, serieus niet wetend waar hij het over had. "Serieus... ik weet niet waar je het over hebt?" zei ze maar weer "Ik bedoel, ik heb toch mijn excuses aangeboden?" vroeg ze vervolgens. Nee, ze was nu echt in de war, waarom? Ze wreef nog een keer over haar pols, ze was in ieder geval bevrijd.

Ze had hem allerlei dingen gevraagd, jammer genoeg kon ze geen gedachten lezen, of na ja het was waarschijnlijk beter dat ze zijn gedachten niet kon lezen. Helaas kreeg ze geen enkel antwoord terug op haar vragen. Waarom legde hij niet gewoon uit wat hij van plan was. Ze was zo verschrikkelijk confused at the moment. Opeens pakte hij haar andere pols vast, wat was hij nou weer van plan? Ze zag het absoluut niet zitten dat hij weer haar pols had vast gepakt. Ze werd mee gesleurd richting het bankje en de jongen ging dan ook zitten. Voordat ze het wist zat ze op zijn schoot en voordat ze kon tegen stribbelen werd haar kin vast gepakt en voelde ze hoe hij zijn lippen op de hare drukte. Ze werd nou serieus gezoend door een gast die ze amper kende? Wat was dit? Ze voelde hoe ze helemaal rood aan liep en haar hart ergens in haar keel klopte. Helaas kon ze haar hoofd ook niet weg draaien, want die werd gewoon op z'n plek gehouden. Waarom was ze überhaupt in deze situatie beland?

Ze werd gelukkig weer los gelaten en ook zijn lippen waren niet meer op de hare. Tsugumi was zo van slag af dat ze even niet kon reageren. Haar pols werd ook weer los gelaten, gelukkig, wat was dit een awkward positie waar ze in was. Met een rood hoofd keek ze de jongen aan die zei dat haar excuses nu aanvaard waren. Ze zat nog steeds met een mond vol tanden op zijn schoot. Ja, waarom zat ze nog steeds op zijn schoot? Ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen sloeg en toen pas kwam ze weer wat bij zinnen. "Waarom?" kon ze vervolgens uit brengen, haar vingers lagen op haar lippen. "Ik ken je amper, waarom doe je dit?" vroeg ze vervolgens gewoon helemaal verbaasd. Ze was waarschijnlijk nog nooit zo hard gemind fucked in haar leven, nee echt gewoon niet. Tsugumi schudde haar hoofd en wilde gewoon dat dit nooit gebeurd was. "Als je het niet erg vind, ik ben weg..." mompelde ze wat, alleen haar stem kwam er moeilijk uit. Vervolgens wilde ze aanstalten doen om van zijn schoot af te komen.

Ze had hem gevraagd 'waarom?' maar ook daar kwam natuurlijk weer geen antwoord op. Nadat ze haar vingers op haar lippen had gelegd had ze het hem gewoon nog een keer gevraagd. Het was waar dat ze hem amper kende, ze wist niet eens zijn naam en eerst schold hij haar nog uit vanwege haar lengte en haar uiterlijk. Waar trouwens niks mis mee was. Maar weer kreeg ze geen reactie, uiteindelijk had Tsugumi maar gewoon besloten dat het tijd was om te gaan, ze wilde van zijn schoot af, wat dachten buitenstaanders wel niet als ze hun zo zagen zitten op die bank. De gedachte maakte haar ongemakkelijk, maar toen ze aanstalten wilde maken om weg te gaan werd ze nog dichter tegen de jongen aan getrokken. Haar gezicht kon niet roder dan het nu was. Ze duwde zich van hem af met haar handen. Ze hoorde zijn woorden wel, maar ze wilde ze eigenlijk helemaal niet horen. Hoezo wilde hij niet dat ze ging, wat een leugenaar. Helaas kon ze zich op geen enkele manier los krijgen nu. Ze zuchtte even en duwde zichzelf nog steeds van hem af zodat de afstand tussen de twee wat groter was. "Zeg dan op je minst je naam...." zei ze vervolgens niet echt wetend, als hij zo graag wilde dat ze bleef kon hij het krijgen ook. "De naam is Tsugumi" zei ze met een rode kop nog steeds weg kijkend. Dit was waarschijnlijk de meest awkward positie waarin ze zich ooit aan iemand had voorgesteld. Waar ging dit heen, jeetje.

Ze stelde zich maar gewoon voor, ze moest iets, het was al awkward genoeg dat ze niet fatsoenlijk weg kon komen hier. Het leek even stil te zijn en Tsugumi probeerde zich weer los te wurmen wat dus absoluut niet werkte. Op het moment was hij te veel en te lang in haar personal space. Opeens voelde ze hoe hij haar over haar bol aaide. Serieus? Ze was verdomme ouder dan hem en oke ze was wel een heel stuk kleiner dan hem, maar dat zei helemaal niks over iemands leeftijd. Opeens sprak de jongen zijn naam. Hij heette dus Bryan, nou ze wist in ieder geval iets van hem nu. Hij was ook niet echt spraakzaam wat dat betreft. Opeens voelde ze weer hoe ze weer dichter tegen hem aan gedrukt werd. Ze voelde hoe Bryan een kusje op haar achterhoofd plaatste. Waar ging dit heen? Serieus? "Mag ik vragen waarom je dit allemaal doet?" vroeg ze vervolgens maar super awkward "Ik bedoel al die mensen hier kunnen ons zien, het is awkward" mompelde ze met een wat zachtere stem. Haar comfortabele gevoel was al lang geleden verdwenen.

Waarom zat ze hier eigenlijk nog? De jongen rolde met zijn ogen toen ze vroeg waarom hij dit eigenlijk deed. Ze keek hem even droog aan toen hij vroeg waarom niet en vervolgens zei dat het gezellig was. Ze zuchtte even en keek weer weg met nog steeds die blos op haar gezicht. Voor hem was het misschien gezellig, maar Tsugumi vond er niks gezelligs aan, ze wist toevallig alleen dat hij Bryan heette, verder kende ze hem totaal niet. Nog steeds hield ze dezelfde afstand van hem af, ondanks zijn arm die om haar heen zat. Vervolgens zei ze dat het gewoon awkward was dat iedereen hun zag zitten. Het liefst werd ze hier nu weg gehaald door iemand, helaas kende ze amper mensen in Kalos. Hij begon vervolgens grinnikend dat er overal mensen zoenend op straat stonden en dat niemand daar problemen mee had. Ze zuchtte weer "Misschien ik wel" mompelde ze ongemakkelijk. "Kan je mij nu los laten, ik zit niet graag bij mensen op schoot" zei ze lichtelijk beschaamd, nee ze wilde dat deze situatie snel zou stoppen. Heel snel.