Chosen One

De wind wakkerde sterk aan in de namiddag toen de lucht al donker kleurde en de drukke stad van Vermillion City werd verlicht en het leven broeide. De jongeren gingen naar huis toe, maar de eerste adolescenten en volwassen liepen al richting de restaurants en liepen soms nieuwsgierig een winkel binnen. In plaats van zich tussen de mensen te mengen en als een normaal persoon van zijn leeftijd te winkelen of op een zogeheten “date” te gaan, stond hij in de frisse lucht, net voor de stad wat rond te dwalen langs het glinsterende water en de hoog aangelegde fietsencomplex. Telkens raasden er weer fietsers langs die op volle snelheid beneden landde en tips kregen van een mede-fietser over hun kunsten. Dit vond hij echter niet heel interessant, maar dus wel het natuur en de Pokémon die hij door de rust beter kon observeren, ver van de stad af. Met zijn kladblok op zijn schoot en een scherp geslepen potlood schetste hij een groep op Pikachu lijkende Pokémon die speels achter elkaar rende tussen de hoge gassprieten. Volgens de lokale Trainers bleken de twee Pokémon “Plusle” en “Minun” te heten, twee Electric type’s die hier veel voorkwamen. Ook was er een gerucht dat er nog een elektrische Pokémon hier veel voorkwam, een zogeheten Electrike. Het was een groene Pokémon met gele strepen bij zijn ogen, snuit en de top van zijn staart en zou een enorme kop hebben en het lijf van een hondachtige Pokémon. Eerlijk gezegd, kon Jayce zich nog steeds er een boel bij voorstellen. Sinds hij echter hier zat had hij nog geen exemplaar gezien en hij zat hier al sinds… vanochtend? Bizar. Hij had zich wel weten te vermaken met de twee andere Pokémon en had hun anatomie langzamerhand door, al was deze niet zo moeilijk buiten de plaatsing van hun ogen en de bolling van hun wangen. En hun gedrag leek op het eerste gezicht sympathiek, maar ergens ook wel sluw, gezien ze tweemaal zijn masker gejat hadden. Buiten dat incident leken ze wel gezellige Pokémon. Wellicht schuw, want ondanks dat enkele exemplaren iets van hem durfde te jatten, kwamen ze verder amper dichterbij en behielden ze enkele meters afstand. Voor hem was het wellicht niets, maar voor hun als kleine Pokémon was dat afstandje natuurlijk groter.

De twee exemplaren die inmiddels alert hun horen boven het gras staken waren echter de schuwe en verdwenen weer in het lange gras toen Jayce zijn potlood op de grond liet vallen. Grmpf, dat was balen, maar niet het einde van de wereld. Voldaan borg hij zijn potlood op en bladerde hij door het kladblok heen. In al die tijd had hij zeker tien realistische schetsen weten te maken, terwijl ze een beweging maakte. Een prestatie op zich. Maar het leek erop dat deze pret voorbij was, gezien de wind telkens zijn kladblok uit zijn handen dreigde te rukken. Er was wellicht slecht weer op komst. Direct borg hij ook zijn kladblok op in zijn rugtas en liep zoals enkel hij dat kon; dieper het beboste gedeelte in dan om terug te keren naar de stad. Hij voelde zich verre van op zijn gemak met al die lichtjes, pratende mensen en die bedden. Liever het zachte gras of een harde boomstam. Of beter zelfs, een combinatie!

Met een redelijk humeur liep hij het bos dieper in en werden de geluiden van de bewoonde wereld steeds zachter en zachter, totdat enkel het geluid van de loeiende wind en het natuur om hem heen weerklonk. De spanning die lichtjes in zijn lijf had opgebouwd ebde weg en al spoedig keerde zijn kalmte terug. Heerlijk. De wind mocht degelijk minder, maar voor de rest kon hij hier zeker aan wennen. Het trok stevig aan zijn kledij en hij moest zelfs zijn masker vasthouden, want anders zou deze van zijn gezicht afvallen. De weerstand nam echter steeds meer toe en moeizamer wist hij naar voren te stappen. Wanneer de wind van voren kwam belemmerde het zelfs zijn ademhaling, waardoor hij vaak even zijn gezicht moest afwenden. Pas toen het echt leek te voelen alsof hij elk moment in het luchtruim zou belanden besloot hij onderdak te zoeken en koos een terrein uit met vele, hoge bomen die dicht bij elkaar zaten en amper van het laatste zonlicht doorlieten. Eens zien.. ja, daar! Een boom met zijn wortels in een lange bocht de grond in, besloot hij maar als zijn zitplaats te kiezen. Uitgeput viel hij tegen de boomstam aan, opgelucht dat de wind hier minder vat had. Nu was het afwachten.
Terwijl het wind in de verte loeide, voelde hij op een gegeven moment zelfs druppels op zijn lichaam. Regendruppels. W-Wacht.. Regen met zulk wind? Dit werd een behoorlijke storm! Dit baarde hem zorgen, maar op deze plek blijven leek hem het meest verstandige. Inmiddels kwam het regen fel neer, maar bleef hij gespaard door het geluk dat deze bomen al bladeren gevormd hadden in de vroege voorjaar. Pfoe. Om zich heen zag hij het dichtbeboste terrein langzaam aan een mysterieuze tint krijgen door de storm die over hen heentrok. Echter werd het nog mysterieuzer door een geluid die leek op… Houndoom gehuil..? Nee, dit was anders, maar zeker een hondachtige Pokémon. W-was het deze “Electrike”? W-wacht, zag hij nou iets? Hij meende daadwerkelijk een gele schim te zien in de verte die zich op razende tempo ver-Daar was het weer! En weer! Het waren er duidelijk meerdere en ze raasde enkele meters verderop langs, maar leken hem niet gezien te hebben. Ze hadden een vreemde, uitstekende kop, maar hadden een blauwe vacht en niet de groene. Was dit een andere Pokémon dan, of hadden ze hem misleidende informatie gegeven? Zwijgend en met zijn adem zo lang mogelijk ingehouden keek hij naar de voorbij rennende Pokémon toe die nagenoeg amper last ondervonden van het brute stormachtige weer. Hun geconcentreerde blikken sprak echter boekdelen en het feit dat ze nerveus aan het rondsnuffelen waren; ze zochten naar iets. Wat het nou was, kon hij makkelijk gokken. Voor enkel voedsel met elk een redelijk gevulde buik zouden ze niet in een storm ronddwalen. Het was hoogstwaarschijnlijk een soortgenoot en gezien de aantallen van de groep was het een belangrijk individu. Het verbaasde hem ook niet dat iemand of zelfs een Pokémon een ander zou kwijtraken, tijdens rotweer. De Pokémon verdwenen spoedig uit zijn zicht en al spoedig leek hij de enige te zijn in de wijde omtrek. Het leek er aardig op dat de storm lang voort zou duren, dus sloeg hij zijn ogen neer en vestigde zich in de meest comfortabele positie tegen de boomstam. Hoewel het vochtig en koud was, moest hij het hiermee doen.

Paf! Ongeacht hoelang hij geslapen had, werd hij gewekt door een pijnlijke klap tegen zijn zij aan. Geschrokken schoot Jayce overeind en zag toen de individu die tegen hem op gebotst was. Een blauwe hondachtige Pokémon, die kleiner was dan de Pokémon die hij eerder gezien had en bovendien een net ander lichaamsbouw had. W-Was dit nou echt een Electrike? Maar.. het was blauw? Vertwijfeld staarde hij enkel naar de blauwe Pokémon die haar kopje heen en weer schudde en toen pas scheen door te hebben dat deze net tegen hem aan was gebotst. Direct schoot de blijkbaar schichtige Pokémon angstig naar achteren en viel deze onhandig over haar achterpoten. Met een zacht plofje kwam ze op haar zij terecht. “G-Ga-”Op tijd klemde hij zijn kaken op elkaar. Het had geen zin om vocaal te reageren, dus besloot hij zich amper te verroeren. Nadat hij vaak in contact was gekomen in de ongetemde natuur rond Cianwood, wist hij al te goed hoe je schichtige Pokémon moest benaderen. Meestal bedaarde ze wanneer je amper bewoog of wanneer je jezelf kleiner maakte en dus minder van een dreiging vormde. Dat eerste leek hem verstandig met de zeer schuwe en van streek geraakte Pokémon die inmiddels weer overeind gekrabbeld was en onzeker een afstand maakte tussen hem en haar. Alsnog keek ze na elke paar stappen alert, maar met een vleugje nieuwsgierigheid over haar schouder. Langzaam aan nam ze minder stappen en bleef ze enkel nieuwsgierig naar hem loeren, vanuit enkele boomstammen. Was dit een jonge Pokémon om amper mensen te herkennen en zulk gedrag te vertonen? Een volwassen Pokémon was gevlucht of had hem aangevallen, zeker gezien dit gebied verder van de mensen zat en ze dus wilder waren. Maar… wat nu? Ze keek nog steeds naar hem, maar snoof met haar snuit zijn kant uit en sloeg een enkele keer nieuwsgierig met haar puntige staart. Er hing namelijk een kalme, maar doch zeer zenuwslopende sfeer, alsof iets hen observeerde van een afstand. Het kon echter net zo goed door de storm zijn en het feit dat hij pas van een slumber gewekt was. Of.. toch niet? Opeens zag hij de gele schimmen van eerder verschijnen, enkele exemplaren in een cirkel om hem heen die hem met laag gegrom benaderde. Nee, hea! Schijnbaar hadden ze hem degelijk opgemerkt en was de jonge Pokémon een bekende van hen om zo plotseling te verschijnen en.. Hé! Dit moest de Pokémon zijn waarvoor ze zochten! Hun blikken stonden kalmer, maar degelijk kil op hem gericht, klaar om toe te slaan. En nou dacht ze dus.. dat hij.. haar had… Oh Ho-oh. De roedel Pokémon kwamen dreigend dichterbij en inmiddels was de blauwe jonge Pokémon aan zijn zichtveld onttrokken. Enkel wat lichtblauwe pootjes zag hij achter die van een groot exemplaar van de Pokémon uitsteken. Waarschijnlijk de leider.

Zonder langer te wachten stortte hij en zijn groep genadeloos op hem af. Amper tijd om zijn Pokémon te gebruiken of deze zelfs uit de Pokéball’s te halen dook hij ineens. Zijn hart ging tekeer in zijn keel, maar toch behield hij zijn steevaste kalmte. Bang was hij zeker; zijn lichaam trilde, het zweet brak hem uit en hij voelde natuurlijk zijn hart tekeer gaan, maar zijn geest bleef helder. Beschermend sloeg hij enkel zijn armen voor zijn gezicht en wachtte de pijn af. Dit kon hij onmogelijk winnen. Hij wachtte erop. Maar.. niets. Geen gegrom. Enkel een blafje die boven de luide wind stak. Het leek hem niet veilig om nou al te bewegen, maar toen er tellen later niets gebeurde besloot hij het erop te wagen. Langzaam haalde hij de armen voor zijn hoofd weg en zag toen de jonge Pokémon beschermend tegenover hem staan, recht tegenover de leider die streng op hem neerkeek. De twee leken het niet helemaal eens over iets te worden, gezien de leider iets naar hem toeblafte en de ander bijna elke keer in elkaar kroop en een jammerde weerwoord had. Spoedig liet de leider zich erbij neervallen en leek de roedel van hem weg te begeleiden met de jonge Pokémon achter hen aan. En Jayce? Die bleef ongedeerd achter. In de verte zag hij nog net de jonge Pokémon die hem geen blik meer gunde. Maar… Wat waren de groene Pokémon naast haar? Ze leken veel op haar, maar met de groe-Was dat een Electrike? Dan klote de beschrijving wél! Maar waar kwam de blauwe vacht dan vandaan? En vreemder nog, waarop riep ze de rest tot een halt? Ergens beviel het hem ook niet dat de andere Electrike’s met elkaar leken te communiceren maar afkeurend naar haar keken. Ondanks dat bleven ze echter dicht in haar buurt. Wat was er toch gaande? Lang bleef hij er niet bij stil toen ineens alles fel wit kleurde toen een bliksem door de wolken heen joeg en werd gevolgd door een luide donder. Geschrokken en verlamd door de verbazing bleef hij zitten, starend naar de inmiddels zeer donker geworden lucht. De storm verergerde met de minuut. Jayce kon zichzelf echter niet in actie krijgen en bleef zitten, hopend dat de storm over zou gaan. Er was geen betere plek en anders moest hij zich weer verplaatsen. Maar wat er zonet gebeurd was…. Het was moeilijk te bevatten.

Pas na ruim twintig minuten besloot hij pas zich te bewegen, het weer was minder ontstuimig geworden en net goed genoeg om te eten. Hij had enorme trek gekregen na de spanning en nam tevreden een hap van iets wat men een “sandwich” noemde. Hij kreeg er eentje aangeboden, nou, iemand had het letterlijk naar hem toegegooid. En het zag er eetbaar uit, dus… Voldaan nam hij er happen van, totdat deze op was en hij met een voldaan gevoel weer naar de lucht keek. Deze was aardig opgeklaard en de wind was minder wild, maar de regen stopte maar niet. De Pokémon van eerder bleef echter in zijn achterhoofd zitten. Het was te mysterieus voor worden en… hoorde hij nou dát blafje? Alert keek hij om zich heen en zag toen daadwerkelijk de Electrike van eerder op hem afrennen met meerdere grotere Pokémon en mede-Electrike’s om zich heen. Ze liep echter op hen voor met een wilde blik in haar ogen. Ze keek alle kanten uit en een elektrische lading had zich om haar lijf gehuld. Het zou een zekere Volt Tackle kunnen zijn, maar enkel Pikachu’s leerde die toch? Wat moest dit dan voorstellen? Met de bezorgde blikken van de Manectric werd het hem duidelijk. De bliksem van net was dichtbij geweest en had de Electrike geraakt. Van teveel elektriciteit zou je als Electric type continu bevroren al die lading van je af te schudden. Niet dat het vaak gebeurde. Bij Pokémon Center leken ze er iets voor te hebben, maar dat veel te ver vandaan. Arme Electrike, die lading maakte zeker een jonge Pokémon gek. Letterlijk. De andere Pokémon leken degelijk bezorgd nu hij ze beter zag nu de afstand kleiner was, maar ergens ook.. kalm? Alsof ze dit verwacht hadden, alsof dit er eenmaal bij hoorde. Bizar.

Maar de blik verdween weer toen ze hem zagen, toen werden hun blikken weer kil. Alsnog leken ze hem niet aan te willen vallen, hun prioriteit leek letterlijk op de voorbij sprintende Electrike te zitten. Hé, keek de Pokémon hem zonet aan? Niet zomaar, maar met smekende ogen? Jayce begreep de hint direct. Hij wist wat hem te doen stond om haar te helpen om de lading kwijt te raken. Het was wellicht een absurd idee en actie wat hij zou doen en de andere Pokémon zouden dat verre van fijn vinden. De situatie van de Electrike leek hem alsnog de top prioriteit te hebben dan het feit dat dit schijnbaar “normaal” was. Bovendien had zij hem gered en dan was het eens zijn beurt. Jayce liet twee Pokémon vrij uit hun Pokéball en deze groette hem vrolijk, maar verward. De Skarmory keek verward naar de groep grommende Manectric’s, terwijl Kraker zijn blik op de blauwe Electrike liet vallen. “Acuzio, houd hen bezig. Kraker, we moeten haar uitputten!” De twee knikten tegelijkertijd en de Skarmory wierp zich richting de Manectric die elk een Thunder Shock op hem afvoerde. Behendig ontweek de Skarmory deze, maar een aanval wist hem pijnlijk te raken. Op tijd had hij zich weten te herstellen en had hij een heleboel zand hun kant uit gemept. Zelfs de wind werkte voor de verandering mee.

Jayce zat echter de blauwe Pokémon op de voet te volgen met Kraker die op volle kracht al rennend Water Gun’s op haar afvuurde. Elke keer wist ze op tijd weg te springen, maar draaide ze zich eindelijk naar hen om met haar fel rood gloeiende ogen. Een bij-effect van de overschat van elektriciteit in diens lijf. Met deze kille paar ogen sprong ze regelrecht op de Totodile af en beukte veel tegen hem op met haar Tackle. Met een kreun viel Kraker op de grond, weer met zijn blik op de lucht gericht. “Rage en Scratch!” Fel sloeg hij de Pokémon van zich af door fel uit te halen met zijn vlijmscherpe klauwen tegen de gevoelige snuit van de Electrike. Deze deinsde direct naar achteren en hield pijnlijk haar poot over de snuit. “Vloer haar en gebruik Bite!” Door zoveel mogelijk de Pokémon tegen te laten vechten zou ze energie verliezen en hopelijk ook de dosis stroom in haar lijf. Kraker schoot naar voren, haalde fel uit met zijn poten langs de hare, zodat ze zou struikelen en beet toen in haar nek en drukte haar lijf tegen de grond aan. Ze sloeg een kreun, maar Jayce zag de elektrische schokken om haar lijf cirkelen. Dit werd te gevaarlijk… Te laat! De schokken raakten Kraker’s lijf en van de schrik en pijn liet hij de Pokémon los. Zonder oponthoud draaide de Electrike zich om en schoot ze regelrecht op hem af en deelde weer een rake Tackle uit. De klap kwam hard aan en Kraker rolde kort over de grond, voordat hij op de grond tot stilstand kwam. Bijna dacht hij dat hij uitgeschakeld was, maar hij had zijn ogen nog wijdopen, maar er leek iets mis te zijn. Kraker bewoog amper zijn achterpoten. Alsof ze verlamd waren. Kwam dat door de schokken van de Electrike?  

De Totodile bromde zachtjes wat, maar wist zich overeind te hijsen met behulp van zijn koppigheid en voorpoten. De strijd was nog lang niet voorbij! Inmiddels keek de Electrike dreigend zijn kant uit, voordat ze weer op volle kracht op hem af kwam rennen. Voor de derde keer al. “Bite!” Kraker wachtte totdat de Pokémon zou naderen, maar tot zijn verbazing schoot ze op het laatste moment om hem heen en zette zich pal naast hem af. Met een klap kwam ze tegen de zijkant van zijn nek aan. Met een pijnlijke vlak kwam Kraker neer met ditmaal de jonge Electrike boven zich. Een aanval leek hem handig ; Water Gun. Dat zou echter de situatie verergeren. Water geleidt stroom… Hoewel dat kon werken in zijn voordeel.

“Scary Face en dan Scratch!” Kraker trok een eng gezicht dat een vies getrokken gezicht bij de Electrike resulteerde, waarna hij direct met zijn poten uithaalde, ditmaal naar diens ogen, waardoor deze zich weer terugtrok. Afstand. En nu.. “Water Gun voor je!” Kraker spoot een waterstraal richting de grond tussen hem en de Pokémon en wist zichzelf door de kracht van de aanval weer enigszins overeind te krijgen. De Electrike trok verbluft haar kop eerst naar achteren, voordat ze weer naar voren schoot en haar poten het water raakte. De elektrische schokken rond haar lijf nam direct toe en even snel af. Kort erna verdween de rode, wilde gloed uit haar ogen en keek ze vermoeid naar voren. Direct schoot de leider voor haar die dreigend naar Kraker gromde.  Wacht.. “Acu-“ De Skarmory had het lang genoeg weten uit te houden, maar lag uitgeteld op de grond en met een zwakke glimlach keerde hij hem terug. Goed zo, Acuzio. De overige Pokémon omsingelde hem met dezelfde dreigende blik in hun ogen, maar weer kwam de blauwe Electrike ertussen. Deze keer leken haar woorden meer effect te hebben en gaf de leider zich met tegenzin toe aan haar besluit. Vastberaden liep ze op Kraker af, terwijl de andere Pokémon ruimte maakten. De Totodile liet een grimas zien en stond klaar om weer in de aanval te gaan. “Scary Face en dan Water Gun!” Kraker trok weer een eng gezicht en de Electrike vertraagde haar pas, waarna de waterstralen haar volop wisten te raken.

Ondanks dat gaf de Pokémon het niet op en lanceerde zich ditmaal de lucht in en liet zich direct vallen op de Totodile. “Snel… Rage!” Een aanval die meer schade uitdeelde, naarmate de Pokémon in kwestie meer schade opliep. Met een woedende blik deelde hij met zijn voorpoten klappen uit aan de gevoelige buik van de Electrike, gevolgd door een felle Bite. Geschrokken van de aanvallen slaakte de Electrike een kreet, maar vocht ze terug door fel met haar lijf te bewegen. Het was genoeg om Kraker’s evenwicht te laten verliezen, waardoor hij haar losliet. “Water Gun!” Direct ving hij zichzelf op en deelde een Water Gun op de Electrike uit die amper haar eigen balans teruggevonden uit. De aanval liet haar achterover op de grond vallen. Ondanks de klappen die beide partijen hadden opgevangen was de strijd nog verre van voorbij.

Al grommend schoot de Electrike ditmaal niet op hem af, maar begon kris krassend op hem af te rennen. Dit beviel Kraker niet en alert volgde hij hem, totdat deze plotseling achter hem verschenen was. “Snel, Scratch!” Snel haalde hij flink naar de Electrike uit, maar deze gaf niet op en deelde een felle kopstoot tegen zijn zij uit. Het lucht verdween uit zijn longen en een tel buiten adem viel hij voorover met de happende Electrike boven hem. Kom op. Wacht, Kraker’s staart moest nog oké zijn… “Zwaai met je staart!” Kraker deelde een rake klap met zijn staart uit en de Electrike trok geschrokken naar achteren. “Water Gun!” Jayce zag duidelijk dat Kraker’s kracht begon af te nemen en de opgeloopte schadezijn tol begon te eisen, evenals de verlamming. De Totodile spoot de Electrike recht in haar gezicht, waardoor ze verder naar achteren schoot. Nog erger, zelfs was dat de Totodile zich steeds trager voortbewoog en ondanks de Scary Face was de Electrike behoorlijk snel. En spoedig had ze zich ook weten te herstellen en vloerde Kraker door een lange aanloop, gevolgd door een felle zwaai met haar kop tegen de onderkaak van Kraker. De Totodile viel met een luide kreun op zijn rug en de Eectrike haalde fel naar hem uit, waarvan een zeer dichtbij de nog herstellende litteken om Kraker’s oog kwam. De trauma met de horde verwilderde Zigzagoon en de angst die door hem heen ging toen Kraker’s hartslag qua kracht afnam in zijn armen. Het gaf hem zelfs bijna hartkloppingen om er weer aan herinnerd te worden. Nou was het gelukkig anders met enkel een tegenstander die ondanks de jonge leeftijd snel leerde. Echter maakte ze toch de fout om Kraker’s meest gevoelige lek te raken, de litteken. Direct beboette ze het door een felle Bite om haar bek heen. Vast en zeker zou de Electrike een angstkreet geslagen hebben, maar met zijn kaken exact tussen die van Kraker kreeg ze de kans er niet toe. Dit was een voortreffelijke situatie voor Kraker, gezien zijn dierlijk instinct in actie kon komen; een krokodilachtige Pokémon greep zijn prooi rond de snuit vast, sleurde hem het diepe in en schudde zijn kop. Gezien het gevecht helaas niet in het water bevond leek het erop dat Jayce mocht improviseren. Al duurde dat niet al te lang. “Water Gun en werp de Electrike tegen de boom aan!” Direct vuurde Kraker een waterstraal af die recht tegen de snuit van de jonge Pokémon aan knalde en haar adem letterlijk benam. Direct erna schudde Kraker wild zijn kop en wierp met zijn laatste kracht de Pokémon van zich af. De laatste resten van de Water Gun wist een bijdrage te leveren aan de afvuurkracht en spoedig kwam de Electrike pijnlijk neer op de grond.

Zwaar uitgeput viel de Totodile voorover op de grond en het verbaasde Jayce amper; het gevecht voelde aan als een eeuwigheid. Inmiddels merkte hij weer de aanwezigheid van de roedel Pokémon op die bezorgd richting de jonge Pokémon snoven. Enkele exemplaren wiebelde nerveus op hun poten of bromden onzekere geluiden uit. De leider verroerde zich echter amper, totdat hun blikken kruisten. De ogen van de wilde Pokémon keken hem ditmaal iets minder wantrouwend aan en zelfs… opgelucht? Ergens voelde het echter alsof het gevecht een belangrijker doel gehad had dan het verliezen van de overtollige stroom dat schijnbaar een ritueel zou zijn kunnen geweest. Alsof de jonge Electrike zich had proberen te bewijzen. Haar wil. De Electrike hees zichzelf trillend op haar poten overeind en keek de Totodile strak aan die ook nog niet wilde opgeven. Zijn lijf zat onder de wonden, maar zijn wil om te strijden was er nog. Een laatste aanval…. Dat zou de beslissing gevende aanval zijn. De jonge Electrike was echter in haar oude patroon teruggevallen en strompelde op Kraker af. “Zet je af met Water Gun en Scratch!” De Totodile vuurde moeizaam een waterstraal tegen de grond en lanceerde zijn lijf richting de Electrike. Bijna.. bijna raakten ze elkaar. Haast in slow motion deelde ze elk een rake klap uit, waarna beide partijen op de grond neerkwamen, elk aan de andere zijde.

Jayce had geen idee wie gewonnen had en of dit nou betekende dat… De leider sloeg een diepe zucht waarbij hij zijn ogen dichtsloot. Teleurstelling? Nee, hun blikken kruisten weer. Dit was toestemming. Toestemming om de Electrike proberen te vangen en een nieuw leven te geven waar ze zelf voor gekozen had. In zijn ooghoek bewoog Kraker zwakjes zijn lichaam, maar lag de jonge Electrike bewegingsloos op de vochtige grond, pal tegenover de plas waar ze van de ading ontdaan was. Dit was het moment. Jayce haalde uit de rugtas een Pokéball tevoorschijn-toen hij beter keek, een vreemd uitziende PokéBall- en dreigde die te werpen, totdat zijn door de spanning bezweken benen het gewicht niet aan konden en hem liet struikelen. Pijnlijk kwam hij op de grond terecht, terwijl de PokéBall uit zijn hand rolde en tegen de jonge Electrike aan knalde. Op de achtergrond hoorde hij Kraker moeizaam grinniken, gevolgd door een droge hoestbui. Beschamend keek hij op en een paar wilde roedelleden hadden minachtend hun blik afgewend, terwijl de andere zwakjes… grinnikte? De leider bleef echter serieus en staarde eveneens afwachtend richting de Pokéball waar zijn dochter in verdwenen was. Dit was de keus van de jonge Electrike geweest. Toch?

OOC: Vanaf 8ste alinea begint het gevecht!