Day Off

Wat ze deed in Slateport City? Simpel, Kate had besloten een dagje vrij te nemen van het moederschap, een Trapinch opvoeden was moeilijker dan je zou denken, en liep door de straten van Slateport. Tara was er natuurlijk wel bij, de pokémon wilde voor geen goud in haar pokéball, en zat haar ogen uit te kijken in haar trainer haar tas. Een dagje vrij was voor de Trapinch ook een hele ontspanning, aangezien Tara nog jong was moest ze nog veel leren. Overleven voornamelijk, maar ze moest ook sterker worden en niet snel in de war raken. Kate wilde de jonge pokémon nog niet verliezen en ze probeerde de Trapinch zo natuurlijk mogelijk op te voeden. Dat was lastig, maar Tara leerde in elk geval. De Trapinch was enthousiast en luisterde geweldig, al kon ze als ze verveeld was nog wel eens op avontuur uit gaan. De eerste gym kwam er ook weer aan, aangezien de league uitdagen een goede krachtmeting was en Kate ingeschreven stond ans trainer leek het het meisje een goed idee de uitdaging aan te gaan. Bovendien was Tara een enthousiaste vechter en zou ze geen uitdaging uit de weg willen gaan. Dit dagje uit was ook leuk, weer eens wat anders, en het was duidelijk dat de Trapinch ervan genoot. Kate keek zoekend om zich heen, ze was dan wel in Slateport, maar wat ze gingen doen..? naar het museum gaan was geen optie, Tara zo het doodsaai vinden en Kate eerlijk gezegd ook. Dat konden ze voor een andere keer bewaren.. of nooit, nooit was ook prima. “Heb jij een idee van wat we kunnen doen?” praten met Tara was een gewoonte van Kate geworden, al kon de pokémon niks terug zeggen, niks zinnigs in elk geval. Het was leuk om iemand te hebben om tegen te praten, anders was het leven zo leeg en depressief. Bovendien reageerde Tara meestal met haar ‘Taaaar’ of heel soms ‘Traaaap’ waardoor de pokémon het idee gaf terug te praten. ‘Taaaar,’ kwam er van de Trapinch en Kate glimlachte, nu nog iets bedenken. Shoppen was niks voor haar, Arceus nee, ze hield daar niet van. Misschien had ze beter naar de Meteor Falls kunnen gaan, dat was in elk geval nog interessant. Al zou Tara het misschien met gaten gaan bedenken, de pokémon had pas ontdekt dat ze een natuurtalent was in graven, zoals alle Trapinchen, en deed het graag. Vooral in momenten als ze zich verveelde. En was was er nu leuker dan mensen of pokémons per ongeluk in je vallen te laten vallen? Kate grinnikte, het was ook grappig om de verbaasde uitdrukking op Tara’s snuit te zien als er weer eens een Zigzagoon of Skitty in een van haar gaten vielen. Bovendien was het goed, in die gaten konden weer nieuwe planten groeien. Meer bos! Zolang het de woestijn niet overheerste, want daar hield pokémon en trainer van, was het prima. “Zullen we daar heen gaan?” vroeg Kate aan haar pokémon na even afwezig naar de zee te hebben gestaard. “De zee ontdekken?” ‘Taaar’ kwam er uit de tas, al was het moeilijk te horen wat de Trapinch bedoelde. Het meisje begon met lopen, op naar het strand!
Op het zand luisterde Kate naar het rustige gekrabbel van de zee, het was nog niet echt zwemweer, maar er speelden al mensen in de golven, sommige samen met hun pokémon. Het meisje haalde Tara uit haar tas en zette de pokémon in het zand. Verbaast keek de Trapinch naar onder, zand was toch alleen in de Desert? Wat van haar stuk gebracht bewoog Tara zich door het bekende zand, na een blik op de zee te hebben geworpen kon Kate al van de Trapinch haar blik zien dat ze daar niet in de buurt zouden komen. Natuurlijk begon Tara meteen met wat ze het liefst deed in zand. Graven. Al snel was de pokémon in het zand verdwenen en het leek er niet op dat ze snel teurg zou komen. Kate glimlachte en plofte toen in het zand, het strand was ook wel prettig. Lekker weer, verkoelend water, geen extreme hitte zoals in de woestijn. Maar toch.. liever liep de met haar gogoggles door de Desert dan dat ze in de golven speelde op het strand. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze de woestijn gewend was. Al kon ze niet ontkennen dat het bos prettiger aan voelde, een echte Fortreeër was ze. Op nummer één kwam het bos, dan de woestijn en dan.. ze wist het eigenlijk niet. Na haar geheugenverlies wist Kate niet zeker wie ze precies was. Het enige was ze wél zeker wist was dat ze de pleegmoeder van Tara was, de Trapinch was het enige stukje houvast in de verwarrende wereld. Afwezig, alweer, staarde Kate naar de golven, soms vroeg ze zich af hoe de pokémon haar zag. Als moeder of als trainer, of toch meer als vriendin? Een antwoord zou ze waarschijnlijk nooit krijgen, maar zolang de Trapinch gelukkig was was ze er blij mee. Tara stak haar kop uit het zand, alsof ze het gepieker van haar trainer aanvoelde, en liet een vrolijke ‘Taaar’ horen. In elk geval had een van de twee het naar hun zin.
Met een flesje water in haar hand liep Kate weer richting Slateport, ze had bijna de hele middag op het strand doorgebracht. Tara had zo een plezier gehad in het strand en het weer was geweldig. Er was geen reden geweest om weg te gaan. De Trapinch bevond zich nog steeds in het zand, maar volgde haar trainer wel. Tara vond het gewoon leuker om onder het aardoppervlak te bewegen. Een plotselinge beweging voor haar voeten deed Kate struikelen. Haar Trapinch had net boven het zand willen komen, maar had niet goed gevoeld dat het meisje daar net liep. Kate viel naar voren en het water glipte uit haar vingers. Het flesje moest natuurlijk precies zo vallen dat het iemand nat spetterde voordat het half leeg op de grond viel. Met grote ogen keek Kate de persoon aan. “Sorry,” bracht ze geschrokken uit. “Ik struikelde en..” Tara stak haar kop ook schuldig uit het zand. Oeps.

& Max