[SIU] The Poor Madman

Het oude huis, met zijn wilde overwoekerde tuin, was stil, geheimzinnig. Misschien zelfs angstaanjagend, voor zij die snel angst voelden. Lori Campbell zat ergens midden op de angst-schaal en voelde dus niet meer bij het zien van het huis dan nostalgie. Dit was namelijk het huis waar ze de eerste jaren van hun leven had doorgebracht. Ze was hier niet zo zeer groot gebracht, want dat was toch grotendeels gebeurd in het huis waar ze nu met hun ouders woonde, maar ze had hier toch wijze levenslessen geleerd die ze nooit zou vergeten. Het voelde vreemd om hun oude thuis zo te zien. Zo… eenzaam. Het huis was niet lang geleden onbewoonbaar verklaard en dat had toch herinneringen bij de zwartharige naar boven gehaald. Ze had besloten een kijkje te nemen en als er niemand in de buurt was, één van hun jeugdherinneringen terughalen uit het huis, want bij het verhuizen had ze per ongeluk iets achter gelaten.

Lori bewoog zich heel nonchalant voort toen ze de tuin in stapte. Het pad was volledig overwoekerd en dus moeilijk om bij langs te lopen zonder door allerlei planten geprikt te worden, maar Lori weigerde om Josh te gebruiken om het weg te hakken. Alles moest onaangetast lijken. Het was immers eigenlijk niet toegestaan om het huis te betreden, maar Lori moest en zou binnen dringen en zien of alles nog zo was zoals het gezin het had achtergelaten. Wat de zwartharige opviel, was dat het ‘te koop’-bord nog in volle glorie tussen de planten stond. Het was nooit gelukt om het huis te verkopen, helaas. Het geld hadden ze goed kunnen gebruiken, maar er gingen al geruchten dat er asbest en andere rotzooi gebruikt was bij het bouwen van het huis, waardoor veel kopers al snel afhaakten. Het omlaaghalen van de prijs, deed mensen alleen maar denken dat ze eerder zouden sterven in het huisje. Ergens kon Lori dat wel begrijpen. Ze klaagde er eerlijk gezegd niet over, want nu kon ze een poging doen om de vergeten spullen op te halen.

Een gedempte pijnkreet werd geslaakt, zacht genoeg om niet door de omgeving gehoord te worden, maar wel hard genoeg om te laten merken dat er serieuze pijn gevoeld werd. Een stekende pijn in hun enkel had Lori van hun pad afgeleid en ze moest eerst de schade bekijken voor ze hun weg vervolgde. Een doorn had een enorme kras achtergelaten. Binnensmonds vloekend haalde Lori de sjaal van hun nek af en bond deze om de wond. De stof was te dik en zou het bloed niet goed kunnen opnemen, maar ze had geen verband en kon niet met een bloedende enkel door lopen. Als ze bloed overal smeerde, zou er zeker gemerkt worden dat er iemand in het huis geweest was. Misschien werden er dan wel horror verhalen bedacht rondom het huis. Eigenlijk klonk dat ook niet verkeerd, maar Lori volbracht hun missie toch liever ongezien. Bloed waste toch weer uit hun sjaal. ’t Kwam wel goed.

Met een paar minuten vertraging, was nog steeds opliep omdat de kras best wel pijn deed bij het bewegen, wist Lori zich eindelijk door de overwoekerde tuin te werken. Ze keek voor de zekerheid nog achter zich of ze niet gezien werd, maar deze hele straat was zowat verlaten sinds er bekend was hoe gevaarlijk deze huizen waren. Schijnbaar was er ook een stel Pokémon komen wonen wat de boel onveilig maakte, maar daar had Lori tot nu toe geen problemen mee gehad. Sowieso had ze Taylor en Hayley aan hun zijde. Die konden best een paar klappen uitdelen als het moest. Lori wierp een langere blik op de voorgevel, die er oud en vervallen uit zag. De verf was er bijna helemaal af gebladderd en iemand had blijkbaar een raam ingegooid. Als Lori er nog had gewoon, had ze het erg gevonden dat iemand zoiets gedaan had. Nu ze wist dat het toch gesloopt zou worden om plaats te maken voor nieuwe woningen, deed het hen weinig. Zolang ze maar even binnen kon kijken, en dat kon ze, want er was toch niemand die hen tegen zou houden. Nonchalant stapte ze naar de deur af. Ze kon meteen al zien dat het hout verrot was en de scharnieren verroest. Het sleutelgat zag er ook niet al te best meer uit. Een sleutel van het huis had ze niet meer, dus probeerde ze gewoon de deur maar open te doen. Geen succes. Hij zat duidelijk nog op slot. Logisch ook, want zo hadden ze het huis achtergelaten nadat de laatste geïnteresseerden langs waren geweest. Dat moest inmiddels ook al meer dan vijf jaar geleden zijn. Geen wonder dat het huis er zo belabberd uit zag.

Lori had nu twee keuzes: met al hun kracht tegen de deur aan rammen in de hoop dat deze alsnog open brak, of door het raam klimmen. Beide klonken niet bepaald aantrekkelijk. Toch was de keuze al snel gemaakt en veranderde ze hun aandacht van de deur naar het raam. Met hun gewonde enkel kon ze niet hard genoeg rennen om de deur open te krijgen. De glasscherven zouden gevaarlijk zijn, dus zocht ze eerst een stevige tak van de grond om de grootste stukken er verder uit te tikken. Zodra het gat groot genoeg was om hun lichaam er doorheen te wurmen – en op dit moment was Lori hun genen heel dankbaar dat ze zo klein was – gooide ze de tak weer weg en zocht ze met hun handen naar een plek waar ze zich vast kon houden om het raam door te klimmen. Ze wist nog net twee plekken te vinden waar ze hun handen neer kon zetten zonder ze open te halen aan het glas. Met de kracht in hun armen wierp ze zichzelf door het raam heen. Ze landde wat pijnlijk op hun zere voet, maar het was het waard. Ze was binnen.

Binnen zag het er beter uit dan van buiten. Alles zat weliswaar onder het stof en hier en daar zat het behang wat los of zat er een gat in het stof van een stoel, maar behalve dat stond alles er nog netjes bij. Het kon net zo goed een huis zijn waarvan de eigenaren al heel lang op vakantie waren. Eigenlijk deed het ook wel een beetje aan een spookhuis denken. Iets waardoor Lori zich eigenlijk alleen maar op hun gemak voelde.

De zwartharige bleef niet al te lang rondkijken in de woonkamer. Immers was dat niet waarom ze in hun oude huis had ingebroken. Ze was op zoek naar een voorwerp – een knuffel eigenlijk, die ze met opzet had achtergelaten in hun kamer, zodat het duidelijk een kinderkamer was. Eigenlijk was het het idee van hun ouders geweest en had ze geen keuze gehad, anders was ze hem nu vast niet komen halen. Zonder twijfeling in hun pas stapte ze de kamer door, naar de gang waar de trap zich bevond, en begaf zich vervolgens naar de bovenverdieping, waar het alleen maar stoffiger leek te zijn. Ze herkende alle hoeken en gaatjes nog goed van toen ze er woonde. Als het niet lukte om de knuffel terug te krijgen, dan had ze op zijn minst wat mooie herinneringen terug kunnen halen. En een mooie nieuwe herinnering gemaakt – inbreken in een verlaten huis was namelijk niet niks.

Hun eigen slaapkamerdeur scheen ook last te hebben van de afbladderende verf, want hun deur was deels houtkleurig en dat was hij niet geweest toen Lori er had gewoond. Ze duwde de deur voorzichtig open, lichtelijk van hun stuk gebracht door het luide krakende geluid wat de deur bij deze handeling maakte, en wierp toen een blik op de inhoud van de kamer. Onder het stof was een kinderbedje te herkennen met verschillende knuffels er in. Blij dat ze hun doel eindelijk kon volbrengen, stapte Lori enthousiast op de knuffels af. Ze werd echter tegengehouden toen de vloer een akelig krakend geluid maakte bij het plaatsen van hun voet. Dit was niet het soort kraken wat de deur maakte, maar een ellendig geluid wat Lori meteen het idee gaf dat de vloer het elk moment kon begeven. Toen hun voet met vol gewicht op de vloer stond gebeurde er echter niks, dus haalde ze hun schouders op en liep ze nonchalant verder.

Dit bleek al heel snel een slecht idee te zijn, want bij het plaatsen van hun andere voet – gelukkig niet de voet met de kras van de doorns – zakte direct door het hout heen. Een pijnscheut vulde hun hele lichaam. Vreemd, hoe pijn dat soms kon doen. Lori hield zich nog net in om niet te gillen, al was dat meer van de schrik dan van de pijn. Hun been was tot aan de knie door de vloer verdwenen. Zodra ze zeker wist dat ze niet verder zou zakken, probeerde ze zich – deze keer wel voorzichtig – omhoog te tillen uit de vloer. Het kraakte verschrikkelijk, en even was ze bang dat hun hele lijf door het hout zou verdwijnen, maar het lukte om zich er uit te tillen zonder verdere schade aan te richten. Hun volgende stappen waren een stuk voorzichtiger, en ze begreep nu ook waarom het huis onbewoonbaar was verklaard. Hoe was alles zo zwak geworden in zo’n korte tijd?

Lori wist zich zonder verdere schade aan te richten bij de knuffels te plaatsen en kon er nu tussen kijken of die ene die ze zocht er ook bij lag. Tot hun verbazing lag alles overhoop, en waren er sporen in het stof te vinden. Het leek er bijna op alsof er iemand binnen was geweest en al tussen de knuffels had gekeken, maar dat zou absurd zijn. De sporen leidden bovendien niet echt ergens naartoe, behalve misschien het raam – waarvan Lori nu pas opmerkte dat hij open stond. Er naartoe lopen om hem te sluiten leek hen iets te gevaarlijk met de kapotte vloer, en sowieso vond ze het niet belangrijk genoeg om te sluiten. Het huis zou toch gesloopt worden, dus waarom moeite doen?
Lori twijfelde of ze niet alle knuffels mee moest nemen, maar ze was hier eigenlijk voor één specifieke gekomen en wou daar zonder niet weer vertrekken. Ze wist zeker dat hij hier achtergelaten was, maar ze kon hem niet vinden tussen de knuffels op het bed. Verwarring en lichte paniek ontstond nu in hen. Ze kon toch niet vertrekken zonder knuffel, niet nadat ze zoveel schade had aangericht? Waren er inbrekers geweest die specifiek hen knuffel wilden hebben? Dat was absurd. Er moest iets anders aan de hand zijn, en Lori had al een idee om het mysterie op te lossen. Ze zocht de Pokéball van Taylor op aan hun riem en wierp het balletje op de grond, zodat hij open sprong en de Shuppet tevoorschijn kwam. Eerder had Lori hun taak alleen willen volbrengen, maar met het afbrokkelende huis was het misschien slimmer om een iets lichtere detective aan hun zijde te hebben. “Tay! Fijn je te zien,” begroette ze de spook Pokémon vrolijk. Die reageerde net zo vrolijk terug, en keek vervolgens verward om zich heen. Lori gaf haar een paar tellen om de omgeving in zich op te nemen en legde toen de situatie uit.

“Ik ben op zoek naar een knuffeltje van een Gengar die hier zou moeten liggen, maar zoals je ziet is ‘ie er niet. Aan de sporen in het stof te zien heeft iemand hem het raam uit genomen, maar daar kan ik niet zo makkelijk kijken. Kan jij buiten kijken naar wat je kan vinden? Dan zoek ik binnen verder.” Taylor wendde haar blik geen moment van haar trainer af, knikte toen ze klaar was met spreken, en zweefde toen het raam door – letterlijk – om buiten te zoeken naar het Gengar knuffeltje. Lori zelf ging voorzichtig weer terug naar de deur van hun kamer, hun best doend om het gat in de vloer te vermijden, en betrad in plaats daar van de kamer die van hun ouders was geweest. Hier bleek echter al snel dat ze niks zou vinden. Er waren geen rare sporen te zien en er lagen al helemaal geen knuffels. Ze deed niet eens de moeite om de kamer grondig te onderzoeken. Niet alleen omdat ze dacht dat er niks te vinden was, maar ze hoorde hun Shuppet vanaf de beneden verdieping naar hun roepen. Zo snel ze kon, maar wel voorzichtig, omdat ze niet iets wilde slopen zoals boven, rende ze de trap af, richting de eetkamer waar ze Taylor nog steeds hoorde roepen. Met een bezorgde uitdrukking op hun gezicht betrad ze de kamer, om Taylor en nog een andere Pokémon aan te treffen. Ze herkende het als een Aipom. Deze aapachtige Pokémon hadden inderdaad ook al voor problemen gezorgd in de tijd dat ze hier woonde, maar ze had niet verwacht om er nu eentje te zien.

Taylor hield het wezen nauwlettend in de gaten. Ze had geen armen, maar als ze die wel had, had ze die gebruikt om de Aipom vast te houden. Nu deed ze dat enkel met haar blik. Vaak was Lori tegen dit soort gedrag, maar deze keer waardeerde ze het wel. Ze wilde de Aipom namelijk wat vragen. “Hey vriend,” begroette ze hem, hoewel het niet bepaald vriendelijk klonk. “Vertel mij eens: wat doe jij hier binnen?” Ze zette hun handen in hun heupen en keek de Aipom streng aan. Die begon met veel energie en duidelijke angst wat te brabbelen en wees naar Taylor. “Tay, jij hebt ‘m toch niet naar binnen gebracht?” De shuppet schudde haar hoofd, en legde het in haar eigen woorden uit. Natuurlijk kon Lori dit niet verstaan, maar door op lichaamstaal te letten en op te letten waar Taylor naar keek kon ze haar redelijk begrijpen. “Aha. Dus deze Aipom zag je door het keukenraam naar binnen komen?” Een knik bevestigde Lori’s theorie. Het verbaasde hen niet dat het keukenraam open stond, want het voelde hier best koud. “Breek je vaker in?” vroeg ze, hen aandacht weer terug richtend op het aapje. Een twijfelende knik volgde. “En ook vriendjes van je, of alleen jij?” Opnieuw brabbelde Aipom wat, al kon Lori deze keer aan zijn toon en lichaamshouding begrijpen dat hij niet de enige was. Ook ving ze op dat hij zich schuldig voelde. Dat kwam waarschijnlijk omdat Lori zich zo dominant had gedragen. “Maak je geen zorgen ventje, ik zoek alleen naar iets heel dierbaars en daarna mag je gewoon weer rustig naar binnen komen,” probeerde Lori hem gerust te stellen. Het was niet hun bedoeling geweest om hem slecht te laten voelen, dus natuurlijk probeerde ze het te fixen. “Al moet je wel uitkijken, want ze zijn van plan om de boel hier te slopen. Dus als er gevaarlijke machines in de buurt zijn, blijf dan vooral buiten het huis.” Aipom knikte, lichtelijk verward door de plotselinge verandering van karakter. Lori rechtte echter al snel weer hun rug en kwam terug op hun strengere aanpak. “Goed, vertel mij nu eens: hebben jullie een knuffel meegenomen uit het huis?”
Waar Lori hun houding veranderd had, bleef die van de Aipom precies hetzelfde. Hij bleef nogal schuldig uit zijn oogjes kijken en hoewel Lori het waardeerde dat hij door had dat hij fout zat, had ze liever dat hij meteen meewerkte. Ze was dan ook dankbaar toen hij dan toch knikte. “Kan je ons meenemen naar waar het gebleven is?” vroeg ze direct. De knik die volgde van Aipom was zo mogelijk nog twijfelachtiger dan de vorige, maar het kwam wel. Vervolgens sprong hij van de keukentafel, richting het keukenraam. De Aipom paste hier gemakkelijk door en Lori wist zeker dat Taylor er ook geen moeite mee had, maar hunzelf zou het wat minder gemakkelijk af gaan. Toch haalde ze alleen maar hun schouders op voor ze zich door de opening wurmde. Ze had geluk dat ze niet zo breed of lang was, anders was het hun niet gelukt.

Eenmaal buiten moest Lori even om zich heen kijken voor ze de Aipom en Taylor weer zag. Duidelijk had het paarse aapje er veel zin in, want hij was al een stuk verder gerend. Zo te zien had Taylor hem tegen gehouden en zorgde ze er nu voor dat Lori de twee bij kon halen. Dit deed de zwartharige met gemak, ondanks dat de achtertuin nog erger overwoekerd was dan de voortuin. Het grootste verschil was dat het hier bijna alleen maar onkruid was en geen nare takken met dikke, pijnlijke doorns. Ze moest natuurlijk wel opletten dat hun sneakers niet vast kwamen te zitten tussen de plantjes, maar dit was minder moeilijk dan doorns ontwijken.

Taylor liet de Aipom verder gaan iets voordat Lori ze helemaal had bijgehaald. Vanaf deze afstand kon ze nog makkelijk achter de twee aan lopen zonder het gevaar dat ze ze kwijt zou raken. De tuin was toch niet heel groot, en hoewel er een schutting om was gevallen waardoor de tuin van de buren er direct op aansloot, vermoedde Lori niet dat ze erg ver zouden reizen.
Hun vermoeden bleek al snel te kloppen, want de Aipom klom een boom in achter in de tuin van de buren en wenkte daar dat de andere twee ook omhoog moesten komen. Taylor zweefde direct omhoog en stak plagerig haar tong uit naar haar trainer, wetend dat die dit niet zo makkelijk kon. Lori stak hun eigen tong terug uit, voor ze de laagste tak beetpakte en begon aan een verbazingwekkend moeilijke klim. Als kind had ze altijd al gehoopt ooit deze boom in te kunnen klimmen. Ze had hem best zien staan van over de schutting en vroeg zich dan vaak af of je er in kon klimmen. Die ene keer dat ze eens bij de buren in de tuin was, was ze nog te klein om bij de laagste tak te kunnen. Ze was nog steeds klein, maar kon in elk geval bij de onderste tak en via daar was klimmen een eitje. Een ongekookt, moeilijk te pellen eitje zonder helemaal smerig te worden, maar het lukte. De plek waar de Aipom hen naar begeleid had was verstopt geweest tussen de bladeren, maar nu ze hoger op zat zag ze wat zich er bevond. Blijkbaar was het een soort clubhuis met verschillende spullen er in die de Aipom uit huizen hadden gestolen. Groot was het clubhuis niet, maar dat waren de aapjes zelf ook niet en voor zover Lori nu kon zien, zaten er maar drie Aipom in totaal in. Eentje hield het Gengar knuffeltje stevig in zijn poten.

Het was niet Lori’s bedoeling geweest om obsessief te worden over het knuffeltje, maar meteen toen ze hem zag reikte ze met hun hand naar het ding om hem van de Aipom af te pakken. Die schrok niet alleen van de hand, maar was ook nog eens vastberaden om het (inmiddels best wel smerige) ding niet af te staan. De andere Aipom waren het niet eens met Lori’s plotselinge agressie en begonnen hen tegen te werken. Zelf was ze te druk met het afpakken van hun knuffel om Taylor er bij te roepen, al hoorde ze de Pokémon wel lachen op de achtergrond. Gefrustreerd door het hele tafereel begon ze alleen maar harder te trekken, maar dit bleek geen goed idee te zijn. Om meer kracht te zetten probeerde ze hun voeten te verplaatsen, maar ze was vergeten dat ze op een boom stond en er niet overal ondergrond was. Hun voet viel weg door het gebrek aan ondergrond, waardoor de zwartharige hun evenwicht verloor en van de tak af viel waar ze op stond. Ze kreeg het voor elkaar om hun voet op een andere tak neer te zetten, maar deze kon hun gewicht niet aan en brak daardoor. Hun val was onvermijdelijk, en waarschijnlijk ook onmogelijk niet op te merken door iemand in de omgeving. Als het niet werd gehoord door het gekraak van de brekende tak, dan wel door Lori’s luide gevloek, of het geschater van de Pokémon, die nog steeds veilig in de boom zaten. Het laatste geluid wat te horen was, was een verbazingwekkend zachte dreun van het contact tussen Lori’s lichaam en de grond, gevolgd door een zwakke kreun waarbij Lori hun bewustzijn verloor.

-- poging tot neutrale pronouns ayyy. Open ofcourse c': --