the one that got her first ranger quest

De zwart harige was nog maar net student ranger geworden, of ze had zich al aangemeld voor haar eerste quest. Ze moest weer terug reizen naar Cyllage City, waar ze laatst ook was met haar zus om een ijsje te eten. Maar nu mocht ze er heen voor haar eerste quest. Vol spanning liep ze richting de city toe waar ze wezen moest. Natuurlijk liep haar lieftallige kuikentje langs haar, want dat was blijkbaar de bedoeling als ranger. Iets wat de twee meiden natuurlijk niet erg vond, in tegen deel zelfs ze waren het gewent. Alleen nu zou ze Chiyo vaker in haar armen moet dragen, vooral als het druk om hun heen werd. Ze wou haar lieftallige pokémon namelijk niet kwijt raken, of dat het gewond raakte. Want sommige mensen, zagen haar niet. Ook al viel haar oranje kleur op, konden mensen haar nog steeds op de een of andere manier raken. Ze hadden ook al eens en keer gehad, dat iemand dacht dat Chiyo een voetbal was. Niet alleen haar pokémon voelde zich beledigt en boos, ook Yara was toen niet al te vrolijk. Daarlangs kon ze niet begrijpen dat die gene het verschil tussen bal en pokémon niet zag.

Na een lange wandeling gehad te hebben, nam ze eerst nog wel even een pauze voordat aan de slag ging met haar eerste opdracht. Ze nam plaats en begon aan het brood wat ze vanochtend gemaakt had. Ze gaf ook het lunch pakketje van haar pokémon aan de Torchic. Terwijl ze op de bank aan het eten was, probeerde ze haar opdracht weer te herinneren. Ze moest een steen weg halen, zodat mensen weer het strand konden bezoeken. Maar daar voor moest ze een wilde pokémon tijdelijk gevangen nemen. Het belangrijkste was dat de pokémon rock smash kon. Ze had de dag van te voren nog opgezocht welke pokémon dat allemaal konden. En welke pokémon in deze buurt waren. Al gauw kwam ze er achter dat er vrij veel pokémon waren, die de aanval Rock Smash zouden kunnen doen. Er waren er ook genoeg van in de buurt, maar ze had helaas maar vijf namen er van onthouden. Al hoewel dat ook al genoeg zou moeten zijn, want ze had tenslotte maar een pokémon nodig. Ze begon de pokémon op te noemen in haar hoofd, Onix, Wailmer, Absol, Bagon en een Mienfoo. Dat waren de vijf pokémon dat ze nog wist, alleen bedacht ze zich dat een Wailmer voor nu niet handig was. Aangezien het een water pokémon is, en ze niks in het water hoefde kapot te maken.

Toen ze eenmaal klaar waren met hun lunch, keek ze haar pokémon aan en gaf haar een knik. “Oke meid we gaan beginnen als echte rangers,” zei ze tegen haar pokémon. Ze knikte en maakte een vrolijk geluidje. Yara gooide hun spullen netjes weg in de prullenbak en begon naar de steen te lopen wat ze kapot moest maken. Ze was even vergeten hoe mooi het richting het strand van Cyllage was. Stiekem had ze nu ook wel zin om naar haar klus even het strand te gaan bezoeken om haar eerste quest te vieren. Hopelijk stond er ook alvast een ijskraam klaar, want trek in een ijsje had ze wel. Daarlangs was het het weer ook wel voor een ijsje, maar in haar geval maakt het niet uit op welke tijd van het jaar was. Een ijsje kon ze altijd wel goed gebruiken. Gelukkig waren ze niet veel later op de plek waar ze wezen moest. Ze zag ook al gauw de steen dat ze moesten kapot maken. Ze keek even om zich of ze een van de vijf pokémon zag wat ze zich nog kon herinneren. Al gauw zag ze een Mienfoo en een Bagon. Of te wel ze had twee keer kans om een pokémon te vangen met haar styler. Daarlangs was het haar eerste keer dat ze zo'n ding gebruikte, dus het zou een wonder zijn als ht de eerste keer lukte. Ze pakte alvast haar styler vast en liep richting de Bagon, aangezien hij het dichts bij stond. Langzaam liep ze er op af en zorgde dat er een blauwe gloeiende staaf uit haar apparaat kwam. Verwonderd keek ze er naar, want ergens voelde ze zich nu wel een magiër. Ze dacht goed na wat er in het boek stond, ze moet het ding langs de pokémon richten. En dan cirkels maken om de pokémon heen, tot dat hij gevangen was. Je kon zien wanneer hij gevangen was als hij wit was geworden. Daarna zou hij naar je luisteren, tot dat je hem weer vrij laat. Dus daar begon de zwart harige rondjes te draaien met het apparaat. Er kwam inderdaad een cirkel dat steeds beter om de pokémon heen sloot. En hij werd inderdaad wit, dus het meisje stopte met draaien. Wat blijkbaar niet de bedoeling was, aangezien hij niet naar haar luisteren. In tegen deel zelfs hij liep gewoon de andere kant op. Want als het goed was zou de pokémon dou jou kant op lopen. Ze zuchte even en liet haar hoofd hangen, misschien had ze door moeten gaan met draaien. Bedacht ze in haar zelf.

Ze keek weer omhoog en besloot om richting de Mienfoo te gaan lopen. Ze stak haar styler weer uit en begon rondjes te draaien. Ook hier ging de cirkel steeds beter om de pokémon passen en werd hij weer wit. Dit keer bleef het meisje door gaan met draaien, tot dat hij zijn normale kleur weer had. Ze stopte even en keek in spanning af of de pokémon haar kant op ging lopen. En ja haar door kwam de Mienfoo haar kant op gelopen. Uit opluchting maakte ze een sprongetje in de lucht en sprong nog even wat rondjes. Ook haar Torchic deed gezellig mee. Daarna probeerde ze weer de rust tot haar te keren en te zorgen dat haar opdracht goed uit gevoerd werd. “Oke Mienfoo, zie je die steen daar,” begon het meisje met praten, terwijl ze ook naar de steen wees. De pokémon knikte om te laten merken dat hij het begreep. “Oke, ik wil graag dat je je Rock Smash gebruikt op de steen,” vervolgde ze verder. Hij knikt weer en liep richting de steen. Toen hij daar eenmaal was verlichte zijn pootje en gaf hij een harde dreun tegen de steen. Je zag ook dat de steen uit elkaar viel, verwonderd keek het meisje naar de pokémon. Die trots naar haar keek wat waarschijnlijk een teken was, met de vraag of het zo goed was. Ze liep naar de Mienfoo toe en zei “Dankje wel jongen, je mag weer vrij zijn. Bedankt voor je hulp, wij mensen zullen er blij mee zijn,” en gaf de pokémon nog een aai op de bol. De pokémon kleurde weer wit en keek even verbaasd naar het meisje, ze glimlachte naar hem. De Mienfoo sloop langzaam weg en rende daarna weer naar de plek, waar ze hem gevangen had.

Trots keek ze naar haar Torchic, wat ook trots naar haar keek. Dit betekende namelijk dat ze haar quest goed gedaan had toch. Of had ze nou toevallig de verkeerde steen gesloopt. Wat hopelijk niet zo het geval was, en zo wel dan kon ze nog verder oefenen met haar Stylus. Het voelde goed om zo met een wilde pokémon om te gaan. Ze pakte haar pokémon op om haar te knuffelen, want ze was gewoon zo blij met de keuze dat ze gemaakt had. Dit voelde goed, dit vond ze tot nu toe zelfs leuker dan de contest waar ze aan mee gedaan had. Ook al had ze er maar met een mee gedaan, het voelde gewoon goed. Ze hoefde niet te presteren voor een groot publiek, en daarlangs hoefde ze ook geen trukjes te leren met haar pokémon. Wat ergens misschien ook best on natuurlijk kon zijn voor het beestje. Ze zette Chiyo weer neer op de grond, en ruimde haar styles op. Ze pakte haar holo caster er bij en stuurde de gene waar ze de quest van aangenomen had een bericht. Met een foto er bij van de steen dat ze net weg gehaalt had. Ze hoopt dat de gene het goed vind en dat ze nog kon genieten van haar vrije dag.

De gene waar ze de quest vaan aan nam was blij met haar werk en ging haar een bedankje sturen. Iets wat niet hoefde van de zwart harige, maar natuurlijk wel fijn vond. Ze voelde haar vrije middag al aan komen, maar daar dacht een iemand ander over. De Bagon wat ze als eerste probeerde te vangen voor de klus is terug gekomen, en blij was hij niet. Angstig keek hij even naar haar Torchic, want zeker wist ze niet of zij hem aan kon. Daarlangs wou ze het arm beestje geen pijn doen, en ze wist niet zeker of ze met haar styles het beestje ook weer kon kalmeren. Dus ze besloot om hem niet aan te gaan vallen, want een gewonde Torchic wou ze niet. Maar een gewonde Bagon ook niet. Voor beiden partijen zou ze enorm schuldig over voelen.

Ze begon zachtjes af te tellen van drie naar een, zodat haar Torchic begreep dat ze zo gingen rennen. Toen ze bij een waren keerde ze vlug om en rende het strand over in de hoop dat ze van het beestje afkwamen. Want ze vertikte het om het pijn te doen. Na een tijdje gerent te hebben en de bewonde wereld te zien op het strand durfde ze langzaam te gaan stoppen met te rennen. Ze keek even achter zich om en zag inderdaad geen Bagon meer. Een opluchting ging door het lichaam van de zwart harige heen. Gelukkig zag ze ook al gauw de ijsco wagen en keek even naar Chiyo. “Na dit allemaal gehad te hebben, weetje al wat voor ijsje je wilt?” vroeg ze aan haar pokémon met een brede glimlach. Ze knikte en liet weten dat ze het ijsje wou hebben wat ze altijd nam. In dat op zicht was ze het zelfde als de zwart harige. Zij nam namelijk ook altijd het zelfde ijsje, soms waren er uitzonderingen. Maar meestal nam ze altijd het zelfde.

Yara liep naar de ijscoboer en zei “Een pokémon special ijsje, en een bakje met 3 bolletjes stracciatella.” De man knikte en pakte het pokémon special ijsje, en deed in het bakje 3 bolletjes met de ijs smaak dat de zwart harige graag wou. Want na het rennen had ze zeker flink warm gekregen, dat was het enigste na deel dat het meisje zo veel zwart in haar kleding droeg. Maar het was zo fijn, en daarlangs kleden het ook nog eens af. Niet dat ze zwaar was ofzo, maar het liet haar figuur er mooier uit laten komen. Ze gaf het geld aan de man en pakte de ijsjes aan. Ze ging op de grond zitten en zette het ijse van haar pokémon op een bord. En zelf begon ze heerlijk te genieten van haar ijsje. Ze was alvast aan het bedenken wat ze hier na eens zal doen als ze hier klaar mee waren. Want ze moesten weer even wachten voor dat ze weer een nieuwe quest konden doen. Daarlangs moest ze nog haar Torchic gaan evolueren, als ze een nieuwe rang zou willen hebben.
Yara kwam zo veel leuke kleine dingetjes tegen in Ranger zijn. Vooral het range systeem vond ze geweldig, want je kon jezelf opwerken naar een doel. Iets wat juist eigenlijk de bedoeling was, dat ze hun zelf omhoog gingen werken. Want ze wou natuurlijk er wel goed in worden, en als ze verder omhoog kon werken. Kon ze ook makkelijker mee doen aan contesten. Aangezien je met een pokémon toch zwaar beperkt was.

Tijdens het ijsje eten en het gedachte over haar ranger en coordinator toekomst. Keek ze ook naar de mensen dat over het strand heen liepen en aan het spelen waren met elkaar. Of juist het water in sprongen of de andere dingen dat mensen konden doen op het strand. Ze vond het namelijk soms ook rust gevend werken om naar mensen te kijken, vooral als haar brein los gaat op gedachtes. Dan kon het misschien beter op iets concentreren. Ook kon ze weer iets herinneren wat ze misschien bijna ging vergeten, iets wat ook niet altijd handig was en moest gebeuren.

Na nog even lekker gezeten te hebben op het strand, nadat hun ijsje op was. Vond de zwart harige toch weer de hoogste tijd om weer even wat te gaan wandelen. Misschien konden ze nog even de boulevard over gaan wat bij het strand lag. Wie weet vond ze nog iets leuks om te kopen voor anderen, of voor haar zelf. Of misschien leuke schattige accessoires voor haar pokémon. Iets waar ze natuurlijk ook nog steeds dol op waren. Ze stond op en Chiyo liet al meteen merken dat ze in de armen van de zwart harige wou. Aangezien ze haar kleine vleugeltjes op stak. Ze lachte even en zei tegen haar “laat me even dit weg gooien, dan kom ik op tillen oke.” Chiyo knikte dat ze het begreep en wachtte netjes op de zwart harige tot dat ze weer terug kwam. De zwart harige liep naar de prullenbak en gooide hun spullen netjes weg. Daarna liep ze weer terug naar haar lieftallige pokémon en zo als belooft tilde ze de pokémon op. En hielt het beestje lekker in haar armen, ook al had ze zwart aan het werd het daar door snel warm. Het maakte haar nooit uit dat er ook nog een schattige pluizenbal dan nog in haar armen wou. Daarlangs vond ze het na al die jaar het ook nog steeds fijn om haar pokémon zo tegen haar aan te hebben. Misschien was de ranger keuze ook niet zo'n slecht idee. Aangezien de zwart harige ook al het idee kreeg, dat ze haar Torchic begon te verwaarlozen kwa aandacht. Aangezien ze in een korte tijd heel veel pokémon aan het toevoegen was aan haar team. Je kon wel zegen dat ze een beetje was door geslagen. En nu kon ze langzaam stap voor stap een band gaan opbouwen met de pokémon dat ze al heeft. Hoe vaker ze over de voordelen na denkt, hoe zeker ze er van word. Dat ze nooit spijt zal krijgen over haar ranger keuze.