Rabbits and Ravens don't mix

Raven was gesloopt. Zijn kleren waren nog altijd zeiknat van de stromende regen. Zijn warrige haar plakte tegen zijn gezicht. En zijn voeten voelden alsof ze een marathon hadden gelopen. Met slome passen slenterde hij door de gangen van het Pokémon center. Luca liep achter hem aan, duidelijk ook vermoeid van de lange, zware dag. Het liefst kroop Raven nu diep weg onder de dekens, om er nooit meer onder vandaan te komen, maar hij betwijfelde of hij überhaupt de slaap wel kon vatten. Hij zat nog steeds in spanning of de Riolu het wel zou halen. De zuster had hem beloofd dat hij nu buiten levensgevaar was, en voor nu zijn rust nodig had, maar hij was er nog steeds niet helemaal gerust op. Dat soort beloftes waren hem wel eens eerder gemaakt. Met als resultaat het zwarte gat in zijn hart.
Er ontsnapte een zware zucht over zijn lippen, en plotseling fronste Raven toen hij besefte dat hij niet had opgelet. A13, was het nummer geweest van zijn kamer. Heel makkelijk voor een normaal persoon om te vinden, maar niet voor iemand zoals hij. Simpel naar de bordjes op de deuren kijken zat er voor hem niet in. "Eh.." Hij stond stil en draaide zijn gezicht even naar Luca, die hem op het moment ook niet veel de weg kon wijzen, omdat de Lucario geen nummers kende. En terug gaan om het te vragen.. Nee, daar was hij te trots voor. Hij wilde gewoon zo snel mogelijk gaan slapen. Raven besloot gewoon maar te gokken dat hij goed zat. Hij liep naar de deur en drukte de deurklink omlaag, opgelucht om te horen dat die niet op slot zat. Dan was het waarschijnlijk wel een lege kamer en kon hij die net zo goed gebruiken. Nietsvermoedend duwde Raven de deur open en liep hij de ruimte binnen.

OOC: Ganzenopdracht. Eerste post is voor Alice.
 

Zijn hart stond stil op het moment dat hij besefte dat er al iemand in de kamer stond. Een meisje. En ze was niet blij. Raven verstarde volledig en toen hij haar gegil hoorde besefte hij dat hij op het verkeerde moment de kamer in was gelopen. De jongen liep rood aan en net toen Luca zijn kop de hoek om zat om te kijken wat er gebeurde, werd er plotseling een tas hun kant op gesmeten. Arme Raven, die dit natuurlijk te laat hoorde aankomen, kreeg de tas vol in zijn gezicht. Door het enorme gewicht van de tas - wat had ze er in godsnaam in boeken?! - klapte hij vol naar achter. "Ah!" kreunde hij geschrokken. Dit was absoluut niet zijn dag.

De tas viel op de grond, en met een uiterst pijnlijke uitdrukking greep Raven naar zijn neus. Au! Hij moest nu minstens een afdruk op zijn gezicht hebben. Woest draaide hij zich naar het meisje in de kamer. Dat hij per ongeluk naar binnen was gelopen oké, maar was het echt nodig om met tassen naar hem te gaan smijten. "Wat bezielt jou?!" riep hij kwaad.  
 

Raven hoorde haar briesen van woede en wist op dat moment dat hij een probleem had. Maar, koppig als hij was, ging hij het er niet zomaar bij laten zitten. De klap tegen zijn hoofd deed verdomme nog zeer! Raven klemde zijn kiezen gefrustreerd op elkaar toen ze weer naar hem begon te schreeuwen, bijna geneigd om zijn oren dicht te drukken. 'Wat bezielt mij?! Jij bent degene die zomaar mijn kamer binnen komt komen wandelen terwijl ik aan het omkleden ben, zeewierharige viespeuk!!' Dus toch. Raven liep nog roder aan, maar balde zijn vuisten toen hij haar belediging hoorde. Hòe noemde ze hem? Maar, tijd om te reageren kreeg hij niet, want er werd alweer iets naar zijn hoofd gegooid. De appel kwam met een harde 'tok' tegen de zijkant van zijn gezicht. "Kgh!" Met zijn oog dichtgeknepen legde hij snel zijn hand op de pijnlijke plek. Dat ging een blauwe plek worden.. "Wil je daar mee ophouden?!" riep hij kwaad. Kon ze niet gewoon normaal praten, zonder dat hij van alles naar hem gesmeten kreeg. 'Verlaat mijn kamer, nu!' schreeuwde het meisje weer. 'Of ik zorg ervoor dat je hem verlaat!' Raven gromde boos, maar deed een pas naar achter, om te voorkomen dat ze straks nog met haar Pokémon begon te gooien. "Doe je kamer dan op slot!" verweet hij haar kwaad, terwijl hij nog steeds met zijn hand over de pijnlijke plek wreef.
 

Raven trok neerbuigend zijn kin omhoog toen ze hem een verweet terug wierp en perste zijn lippen samen tot een strakke lijn, te koppig om toe te geven dat hij niet had kunnen zien dat dit niet zijn kamer was. Toegegeven, hij had misschien beter eerst even kunnen kloppen, maar kon hij weten. Mooi niet dat hij daar sorry voor ging zeggen. Niet nadat hij er al twee blauwe plekken aan had overgehouden.
Raven balde boos weer zijn vuisten. Ze haalde het bloed onder zijn nagels vandaan, en ze had geen slechtere dag kunnen uitkiezen om ruzie met hem te gaan lopen zoeken. Toen ze haar Pokémon op hem af stuurde (Raven wist nog steeds niet welke dat was), kwam Luca ook in beeld en ging hij beschermend naast Raven staan. De Lucario had even versteld gestaan door hun woordenwisseling, maar zodra iemand zijn meester begon te bedreigen, ging hij zich er ook mee bemoeien. Hij wierp even een waarschuwende blik op de Umbreon, die tot zijn verbazing ongeïnteresseerd bleef zitten en zijn poot likte. Raven snoof toen hij merkte dat er niks gebeurde. "Nee, laat maar, geen reden om je stomme konijn op me af te sturen, ik ben al weg," mopperde hij boos, waarna hij zich omdraaide om kwaad weg te lopen. Door zijn woede merkte hij niet eens dat de deur van de buurman ook wagenwijd was open gezet. Natuurlijk moest hij hier weer vol tegen aan lopen. Raven probeerde een schreeuw binnen te houden, terwijl hij met dichtgeknepen ogen zijn handen weer naar zijn neus bracht. Luca stak bezorgd zijn handen uit naar zijn meester. Nee, dit was echt zijn dag niet..
 

Hij hoorde het meisje met ferme passen op hem afstappen, en draaide zich om, half verwachtend dat ze hem of ging uitlachen, of hem een nieuwe preek ging geven. In plaats daarvan pakte ze plots zijn kraag, en verrast liet hij zich even meetrekken. Er zat nog behoorlijk wat kracht in dat kleine meisje, maar toch bleven ze voor haar kamer stil staan toen Raven zich uiteindelijk verzette. Hun gezichten kwamen dreigend bij elkaar, hij kon haar briesende ademhaling op zijn huid voelen. Raven staarde haar op zijn beurt koud aan met zijn grijze, lege ogen. 'Moet jij nu eens heel erg goed luisteren, zeewierhaar,' gromde ze, en hij vernauwde zijn ogen toen hij besefte dat ze die nicknaam er in ging houden. Blijkbaar pikte ze het niet dat hij haar Pokémon een 'stom konijn' had genoemd, ook al was de belediging op dat moment meer voor haar dan voor haar Pokémon bedoelt. 'Dus waag het niet nog een keer of ik ram je hoofd door die deurpost heen!' Nee, bedankt, zijn hoofd had vandaag al genoeg te verduren gekregen. Boos hief Raven zich weer overeind toen ze zijn kraag los liet, niet onder de indruk van haar dreigement. Zij was degene die zich hier als een idioot gedroeg. "Stuur dan niet zomaar je Pokémon op me af, we zijn verdomme in een pokécenter!" gromde hij geïrriteerd terug. "Ben je klaar met je dreigementen?"
 

Nee, ze liet het er niet bij zitten. Wat had hij anders verwacht. Eigenlijk zou hij nu de volwassene moeten zijn en weglopen. Dat had hij ook gedaan, om vervolgens tegen te worden gehouden door een deur. 'Mijn dreigementen zijn klaar op het moment dat je mijn kamer verlaat,' tierde ze. Raven snoof, er toch echt zeker van dat hij zojuist over de drempel was gestapt en dus feitelijk niet meer in haar kamer stond. "Of anders ga je weer dingen naar mijn hoofd gooien?" vulde hij haar dreigement aan. "Geen zorgen, ik ben al weg." Raven had er genoeg van. Hij wenkte Luca met een gebaar van zijn hoofd, en draaide zich toen opnieuw weg van het meisje. Dit keer lette hij beter op toen hij weg stapte, maar hij had nog steeds geen flauw idee waar hij heen moest. Maar, mooi niet dat hij dat aan hààr ging vragen.