Oh the FUN!

OOC: Open~

Waarom hij precies de deur uit was gegaan wist hij niet. Hij had ook binnen kunnen blijven en heel productief series kunnen kijken. Het maakte niet uit of hij zich in een hotel bevond of niet. De enige reden dat hij dat soms deed was ook om zijn ouders arm te maken, loog dat hij een of andere missie had zodat zij het zouden betalen en dan een lekker duur en fancy plekje uitkiezen om vervolgens niks uit te vreten daar. Natuurlijk vrat hij wel wat af daar, roomservice was en bleef leuk – maar hetgeen doen wat hij tegen zijn ouders had gezegd? Naah, daar had hij nooit echt zin in. Daarbij was het een leugen om mee te beginnen, dus had hij eigenlijk al niet echt iets om te doen.
 
Omdat het soms nodig was om je Pokémon uit te laten deed hij dat dan ook, was een grot in gelopen dankzij de kip. Veel problemen had hij er niet mee, meestal liep hij gewoon achter de Pokémon aan en kwam hij vanzelf wel weer terug bij het hotel. Normaal had hij altijd twee van de drie uit de Pokéball: Ted kon het met iedereen wel vinden… Hij deed niet echt iets. Het probleem zat hem meer in de combinatie Nugget en Eggsy. Eggsy stal het liefst alles wat los en vast zat, terwijl Nugget meer streefde naar gerechtigheid; ze botsen met elkaar. En meestal nam de Marill altijd de overhand en eindigde hij met een huilende Torchic en een lachende Marill. Dat was hem teveel moeite.
Dus was het altijd kiezen welke het zou worden en deze keer was het mevrouw Nugget. Blij liep het kipje voor hem uit, maar de vreugde stopte al snel toen er wat gerommel klonk. Beiden bleef stilstaan bij de T-splitsing. Het leek voorbij te gaan als een flits: een jonge dame die rende voor haar leven, een stukje gevuld met niks en daarna een boze Onix. Onthutst knipperde de jonge volwassene, wilde aanstalten doen om te draaien – dit was niet zijn probleem – maar Nugget rende er achteraan. Een klagelijke zucht kwam over zijn lippen waarna hij de achtervolging inzette: maar eigenlijk waggelde hij er een soort van achteraan met de Lotad op z’n hoofd.
Nugget y u do this?
 
Een niet intimiderende Torchic en een grote Onix kwamen al snel in beeld. Het ding piepte er tegen. ‘Nuggy, dat helpt -’ hij kon zijn zin niet afmaken of de kip viel de Pokémon ook echt aan. Een zinloze Ember werd ingezet en zorgde ervoor dat de grote steen Pokémon zich omdraaide. Een brul klonk en zoals verwacht rende de Torchic bang weg naar d’r trainer zodat ze zich achter hem kon verstoppen. De trainer daarin tegen leek alles behalve geïnteresseerd, laat staan bang, in de Onix.
De Pokémon kwam op hem af, maar bleef ineens stilstaan.
En dit was nu het effect van de Lotad-stare. Zonder te knipperen, alsof dat niet nodig was, keek het ding op de jongen zijn hoofd naar de Onix, terwijl zijn tongetje langzaam naar buiten kwam. Al gehypnotiseerd keek de Onix ernaar. ‘Hai,’ kwam er uiteindelijk nogal droog over de trainer zijn lippen, niet perse gericht naar de Onix – maar meer om te checken of de persoon er nog was waar hij in eerste instantie achteraan zat.

_{OOC; Hai :>}

Als het kuiken er niet achteraan had gerend had hij zich waarschijnlijk omgedraaid en was hij weggelopen. Een betere definitie van nope kreeg je niet dan dat, maar helaas gaf hij toch wel om zijn Pokémon en moest hij er maar weer achteraan. Het waren eigenlijk nog de enige dingen waar hij omgaf. Het krijsende kind mocht van hem part best opgegeten worden door de Onix, ’t was zijn zorg niet. En wellicht had Eggsy er ook zo over gedacht, misschien dat hij later het lijk had willen checken voor de loot maar dat was het dan ook.
Helaas was het Nuggets time to shine. En hoe. Het kipje deed niet meer dan een zielig Embertje en vluchtte toen omdat het toch een slecht plan bleek te zijn. Wat best logisch was omdat ze zo klein was dat het nog een wonder was dat de Onix haar überhaupt had gespot. Gelukkig voor beiden had de Onix daarna Ted gespot die hem helemaal voor zich had gewonnen met z’n blik. Handig ding was het eigenlijk wel.
 
De blondine wilde wat zeggen maar werd door zichzelf onderbroken doormiddel van een o zo charmante hoest.
Blijkbaar zag de hele situatie verkeerd en zag het als een kans om te ontsnappen, ze kroop zowaar weg. Een lichte frons kwam op zijn gelaat. ‘Het is nog steeds jouw probleem,’ merkte hij op, waarna hij de Lotad van zijn hoofd haalde. Eerst bewoog hij het beest naar rechts, toen naar links en aanschouwde hoe de Onix het volgde met zijn blik als een of andere kat. Als hij niet beter zou weten zou hij ook hebben gezegd dat het een kat was, maar daar kon je nogal moeilijk… Omheen kijken bij een bakbeest zoals een Onix.
Uiteindelijk hield hij de Water Weed Pokémon nog met een hand vast, bracht deze iets naar achteren en gooide hem uiteindelijk met een grote boog over de Onix. Een beweging waarbij zijn ene been omhoog kwam, bleef zo eventjes staan tot hij een: ‘Ted.’ Hoorde die erop duidde dat de Lotad goed was geland. Het ding was… Of het meisje geland, of voor haar… Misschien wel op d’r butt. Dat zou best funny zijn. Door de gedachte was hij eventjes afgeleid, maar zag al snel dat de Onix het er niet mee eens was. Hij was boos, wilde grommen en brullen. Maar Barry liet rustig zijn been zakken en een zachte: ‘Shhh,’ kwam over zijn lippen, waarna hij langs de Onix wees – naar waar de Lotad én het meisje moesten zijn.
Dit was en bleef haar probleem, niet ’t zijne.

_{OOC; wow, hoe doe ik posts.}