Seeing The Sea

Silvester strekte zijn vleugels en vloog over de Badlands. Mabel zat op de rug van de Pidgeot en kneep haar ogen dicht tegen het zand. Veel was er niet, een paar honderd meter boven de woestijn, maar toch wel een beetje. Door zijn Keen Eye had Silvester er geen last van, maar zij jammer genoeg wel. Ze vlogen al een tijdje, de zanderige bodem vloog aan de vogel voorbij. Mabel merkte dat haar arm ook last bezorgde, al was ze de hele week braaf thuis geweest en geen dingen gedaan die de wond konden opentrekken bleef het een gevoelige plek. Dat kwam ook omdat haar moeder haar ook nog naar de plaatselijke arts had gebracht en toen het tijd was had die alle enge dingen, zoals hechtingen, er uit gehaald en gezegd dat als ze rustig aan deed de wond zou helen en dat het litteken waarschijnlijk binnen twee jaar weg was. De krab die ze van de krokodil had gekregen was heel netjes geweest, alsof je je met een heel scherp mes sneed, dus het heelde allemaal sneller dan als het een ruige wond was. In elk geval zat er een net verband om, zowel de dokter als haar moeder had gezegd dat het beter was iets beschermends er om heen te houden. Dus Mabel kon de komende tijd geen lange mouwen meer dragen, in plaats daarvan droeg ze mouwloze truitjes met een vest er over heen. Zo zou ze het in elk geval niet al te koud krijgen.
Het enige wat echt te zien was in de Badlands was het zand en de talloze gebouwen van de Power Plant, die heel Kalos van energie voorzag. En dan vooral Lumiose, met zijn trotse Prism Tower. Het was in elk geval goed dat het op een natuurvriendelijke manier ging en ze niet van een of andere bron de stroom aftapten. Pure zonne-energie, dat was goed, dat was de toekomst. Maar veel van dat kon je niet zien, alleen koude, stalen gebouwen. Mabel keek zo goed als het kon tussen de veren van Silvester door, Lawrence had niet zo een fab kapsel gehad dat wapperde in de wind. En in dit geval in haar gezicht. Met haar armen om de nek van de Pidgeot keek ze over zijn schouder terwijl zijn vleugels stil hingen in de lucht. Ze waren vooral aan het zweven. Net als de Skarmory’s die ook langs vlogen, maar op een respectabele afstand bleven. Van pokémons moest ze even niks hebben, alleen Silver dan. Het meisje rilde even, na de Feraligatr en het litteken dat ze een tijdje zou dragen moesten alle beesten gewoon uit haar buurt blijven. Haar jeugdtrauma was in alle hevigheid terug gekomen. Een berg trok haar aandacht, daar was het, het einde van de woestijn. Het begin van Coumarine.
Silvester landde zo gracieus als een Pidgeot (slash Skarmory) maar kon aan het begin van de kleine haven stad, Coumarine. Mabel gleed van de rug van de pokémon, niet zo gracieus jammer genoeg, en landde op de grond waar ze er in slaagde haar evenwicht te behouden. “De boot die ik wil nemen vertrekt in vier dagen, wat zullen we tot die tijd doen Silver?” Deelde ze de Pidgeot mee. Vragend keek Mabel de pokémon aan, een kijkje nemen in de Sea Spirits Den zou haar wel leuk lijken, er waren geen pokémons, dat was reden één, en het moest een bijzondere plek zijn. Silvester keek alleen terug met zijn warme, grote ogen en zei niks, waarschijnlijk wist hij ook niks om te doen in Coumarine. “Hm, laten we maar eerst naar het pokémon center gaan en kijken of er een kamer vrij is voor die vier dagen,” nadenkend keek de brunette naar de straten, de geur van zee was overduidelijk en de boten kon je zien liggen in de havens. “Laten we dan maar gaan,” zei ze nog voor ze begon met lopen richting het rode dak wat ze al vanuit de lucht had gezien.
Mabel kon tot haar opluchting nog een kamer krijgen, het zou echt zo een typische situatie zijn als de laatste kamer net weg was. Maar dat was gelukkig niet het geval en ze dropte haar spullen in de kamer. Silvester was in zijn bal gegaan toen ze het center binnen waren gelopen, de Pidgeot was gewoon echt veel te groot met zijn één meter zeventig, zelfs groter dan zijn trainer als scheelde het niet veel. Mabel pakte de pokébal van de vogel en liet haar maatje er uit. Silvester schudde even zijn indrukwekkende kop en knipperde met zijn ogen voor hij nieuwsgierig om zich heen keek. “We zijn in het center,” merkte zijn trainer op. Het meisje had haar tas op het bed gezet en keek ook even om zich heen. “Zullen we gaan kijken wat er allemaal te beleven is? We moeten hier vier dagen blijven.” Met een blik uit het raam probeerde Mabel een beeld te krijgen van Coumarine. Het was een havenstad, in de haven zouden vast veel vissersboten liggen met een verse vangst Magikarps. Ze deed het raam open en gebaarde dat de Pidgeot naar buiten moest. “Wacht je buiten op me? Dan kom ik er aan,” Silvester knikte en hupte door de kamer naar het raam waar hij vervolgend op sprong en uit vloog. Mabel sloot het raam weer en liep naar de deur, deze keer geen vliegen door het springen uit het raam. De liep naar buiten, deed de deur op slot en ging naar buiten.
Buiten cirkelde Silvester boven zijn trainer, lopen was toch echt wel lastig als je lichaam was gebouwt op vliegen. Mabel keek naar boven, naar de vogel, en lette niet echt waar ze liep. En natuurlijk, waarschijnlijk omdat Mabel Mabel was en de laatste tijd het allemaal toch niet zo lekker liep, verloor ze haar evenwicht toen ze struikelde over een losliggende steen. Ze kon zich opvangen zonder al te hard te vallen, vallen was toch niks nieuws, maar was niet voorbereid op de plotselinge scherpe pijn die door haar gewonde arm trok. Mabel kreunde en rolde op haar rug om even te liggen, er waren toch niet veel mensen hier. Auw! Ze sloot haar ogen en omklemde met haar andere hand haar gewonde linkerarm. Silvester zag zijn trainer op de grond liggen en maakte een duikvlucht naar onder. Bij het landen gooide hij bijna iemand omver, dat grote lichaam was toch wel even wennen, en boog zich bezorgd over zijn trainer. Ging het wel met haar? Mabel maakte in elk geval nog geen aanstalten om op te staan, de pijn was vreselijk, maar nam gelukkig langzaam af.

Mabel knipperde even met haar ogen, Silver had vast niet geleerd om te praten, dus het betekende dat er iemand was gekomen. Maar hoe kende die persoon haar naam? "Het gaat wel," mompelde ze versuft, haar hand had ze nog steeds op haar linkerarm. Silvester, die even zijn aandacht op zijn trainer had gericht, begroete de Altaria vriendelijk. Mabel kwam een beetje overeind en deed haar vest uit. Ze keek naar haar verband wat nu een beetje rood was gekleurd. Muk. In elk geval was het goed dat ze geen trui aan had met lange mouwen, dat zou irritant zijn. Mabel keek even op, waaaaaacht eens even. "Andy?" Verbaast keek ze de jongen aan, alsof ze nu pas doorhad dat hij er was, wat eigenlijk ook de waarheid was. Meteen daarna kromp ze ineen omdat een nieuwe pijnscheut door haar arm trok. Silvester maakte een bezorgd gebaar en boog zich nog wat meer naar voren. "Het gaat wel Silver," mompelde het meisje toen de Pidgeot zijn kop zachtjes tegen haar aan drukte, maar erg overtuigend klonk het niet.

Silvester ging weer rechtop staan, anders kon Mabel niet fatsoenlijk praten, en keek even naar de Altaria, hij was niet de enige die was geëvolueerd. "Het was een Feraligatr," antwoordde het meisje zachtjes terwijl ze naar het verband keek. Dat bracht zoveel herinneringen terug, dat was ook waarom ze thuis vooral op haar kamer had doorgebracht. Net als vroeger, fobie 2, zij 0. Maar het bloeden was niet goed, het zou het helen alleen in de weg zitten. "Hij viel mij en Silver aan," voegde ze er nog aan toe, het stuk waar de Pidgeot, toen nog Pidgeotto, bijna verloor zou ze weglaten weglaten. De krokodil was gewoon te sterk geweest en zonder de hulp van de Pangoro zouden ze waarschijnlijk beide middageten van de pokémon zijn geweest. Mabel's blik viel op de Altaria, het liefst zou de tegen Silver aan kruipen en zich zo diep mogelijk verstoppen voor alle pokémon, maar dat zou heel raar zijn. "Is dat eh.." ze had de naam van de vogel nooit opgevangen, als ze al een naam had, sommige mensen kozen er voor hun dieren geen naam te geven. Silvester ging meer liggen, dan leek hij wat kleiner, en keek zijn trainer nog steeds met grote, bezorgde ogen aan.

Mabel stond zo goed als het kon op en klopte voorzichtig, met haar rechterhand, wat vuil van haar trui, van haar armen durfde ze niet. Daarna sloeg ze het vest voorzichtig om haar schouders, het was best koud en om ook nog ziek te worden... Tja, dat was niet echt waar ze op zat te wachten. "Ik ben heel gelukkig met Silver," antwoordde het meisje met een glimlach. Al was het wat pijnlijk om terug te denken aan hoe de vogel zich had gedragen als Pidgeotto, daar moest ze maar gewoon niet meer aan denken. "Ik moet gewoon naar het pokécenter, daar heb ik al mijn spullen liggen." Mabel keek even in de richting waar ze vandaan was gekomen, zo ver kon het center toch niet zijn? Silvester kwam ook overeind in zijn indrukwekkende één meter tweeënzeventig. De Pidgeot ging dichtbij zijn trainer staan zodat die op hem kon steunen. Mabel leunde tegen haar pokémon aan en sloot even haar ogen, misschien had ze beter nog een weekje thuis kunnen blijven. Maar daarvoor was het te laat, nu moest ze het maar doen met wat ze had. "Aangenaam Scout," zei Mabel met een, misschien klein beetje nerveus, glimlachje tegen de vogel. Hm, Scout, had ze nog niet geweten. Moest ze toch beter op letten. Het was altijd wel fijn om de naam van iemand te weten, of het nou een mens of pokémon was. Mabel greep zich een beetje vast in de veren van haar Pidgeot, ze kon niet ontkennen dat ze sinds het Feraligatr gebeuren extra nerveus was geworden rond andere pokémon. En tja, Scout mocht dan wel een mooie, zachtaardige pokémon zijn, het was wel een pokémon. Hopelijk zou ze niet al te veel veren van Silvester er uit trekken.

"Ik kan misschien wel een beetje hulp gebruiken," gaf Mabel toe, ze wierp een korte blik op Silvester. "Silver kan veel, maar handen heeft hij niet." De Pidgeot stak vrolijk als uitleg zijn linkerpoot uit, Mabel wierp even een korte blik op het metalen ding wat er omheen zat. Zo ver ze wist had Silver altijd al een vogelband gedragen, als ze hem ooit kwijt raakte zou ze hem terug kunnen krijgen. Maar nu zat er ook de mega stone, hoe het precies werkte snapte ze nog steeds niet, ook niet na het een paar keer te hebben gezien, maar het werkte en daar ging het om. Het meest indrukwekkend aan mega Silver was het feit dat hij er in slaagde nóg groter te worden. Dat leek haast onmogelijk aangezien hij nu ook al boven haar uit torende. Silvester trok zijn poot weer terug en de bruine steen werd weer aan het oog onttrokken.
Mabel keek richting pokécenter, ze kon het rode dak niet meteen zien, maar ver had ze in elk geval niet gelopen. Ze steunde nog steeds een beetje op haar pokémon, de pijn in haar arm was wel afgenomen, al was het nog niet verdwenen. Waarschijnlijk zou ze die vier dage dat ze nog hier was gewoon in bed blijven liggen, net als ze thuis had gedaan. Silvester hupte voorzichtig naar voren, zo gracieus als hij in de lucht was, zo onhandig was hij op de grond. Het was duidelijk dat Pidgeots geen landlopers waren. Onhandig bewoog de vogel zich naar voren terwijl hij zijn best deed om zijn trainer te ondersteunen. Mabel grinnikte even, het was een grappig gezicht, en ging gewoon lopen, ze was gewond aan haar arm, niet haar benen. Silvester was gewoon een beetje aan het overdrijven. "Ik vind het heel aardig van je dat je wil helpen," zei Mabel glimlachend met haar blik op Andy, alleen zou ze waarschijnlijk geen verband om haar arm krijgen. Tja, ze kon het ook wel aan de zusters vragen, maar dat voelde ook weer zo stom... In elk geval had hij het nu aangeboden en was ze niet zo goed met het benaderen van vreemden. Dat kreeg je als je je hele jeugd met je Pidgey en Noctowl als enige vrienden doorbracht.

Mabel keek nog even kort naar onder toen Andy vroeg of Silvester een mega stone had. "Ja, dat is een Pidgeotite, die heb ik kortgeleden gekocht," antwoordde ze met een glimlach. "Ik heb hier de Keystone," vervolgde ze terwijl ze haar gewonde arm omhoog hield en haar armband met de steen liet zien. Meteen besefte ze dat het niet zo slim was geweest, Mabel kromp ineen bij een nieuwe pijnscheut en keek even naar haar arm, in elk geval leek het bloeden te zijn gestopt. Silvester maakte ook een bezorgd geluid en keek zijn trainer aan, voor zover dat kon als je groter dan die was. Mabel klopte de vogel op zijn zij als teken dat het wel ging, het de hele tijd zeggen was ook onhandig.
Vrienden? Mabel keek even afwezig naar de zee, eigenlijk had ze nog nooit iemand, afgezien van Silver en Lawrence, haar vriend genoemd. De ironische kant van haar fobie was, dat ze afgezien van pokémons eigenlijk nooit vrienden had gemaakt. Vrienden met de wezens waar ze zo bang voor was, maar Silver en Law waren gewoon speciale pokémons. Dat kon je gewoon niet uitleggen. "Ik ben er gewoon blij mee," besloot Mabel maar te zeggen. "Afgezien van Silver heb ik niet echt vrienden, komt omdat.." ze stopte in haar zin, ze had Andy het nog niet vertelt toch? Over het feit dat ze elke pokémon ontweek vanwege een stomme, irreële angst. Ze zweeg en keek naar de grond, volgens de meeste was ze gewoon maar een rare vogel. Niemand leek het echt te begrijpen en niemand reageerde zoals ze zou willen. Gewoon. Mabel keek even in de zachte ogen van Silvester, iedereen zag haar angst als iets waar je medelijden mee moest hebben, of de reacties waren heel anders. Maar het meeste was toch wel medelijden, alsof ze een klein kind was dat de wereld nog niet snapte. En daar was ze toch echt wel klaar mee.

Mabel zuchtte en bleef staan. Omdat? "Ik heb een langere geschiedenis met Feraligatrs dan wat er pas is gebeurt," begon ze met haar blik nog steeds een andere kant op. "Toen ik zes was heeft eentje me een keer aangevallen. En daarna heb ik een fobie voor pokémon ontwikkeld. Je snapt wel dat iemand die bang is voor pokémons anders is, dus ik was een beetje buitengesloten." Mabel leunde tegen, of knuffelde eigenlijk haast, Silvester, de Pidgeot sloeg beschermend zijn vleugel een beetje om het meisje heen. "Dus ik sloot mezelf op in mijn kamer en op school sloot ik mezelf buiten. De enige waar ik niet bang voor was was Lawrence, de huisNoctowl." Vervolgde ze zachter, het was toch altijd wel pijnlijk om over te praten. Pokémons waren misschien eng, in haar ogen dan, maar ze wist uit ervaring dat mensen niet veel beter waren. Gemene pesters die voor hun plezier andere bang maakten. Dat hielp natuurlijk niet en Arrow was ook zo heerlijk vriendelijk geweest. Het was verbazingwekkend hoe hard kleine Zigzagoons konden bijten. "Maar vrienden heb ik nooit gemaakt," eindigde het meisje.
Silvester maakte een bezorgd geluid en richtte zijn ogen even op Andy, hij kon er ook niet meer doen dan zijn trainer een beetje proberen te troosten. Mabel drukte zich tegen haar vogel aan, de laatste tijd zat het niet mee, met haar fobie ging het alleen slechter en blijkbaar veranderde ze in zo'n emotioneel meisje. Huilen en alles was nooit iets voor haar geweest, dat was iets voor stomme stereotypes, maar de behoefde om gewoon een keer tegen Silver aan te kruipen en verdrietig te zijn was er wel. Het enige goede wat er was gebeurt was Silvester die in een lieve, grote knuffelbeer was verandert, en daarvoor had ze ook door een hel moeten gaan met de Pidgeotto Silvester. Mabel was zo ongeveer klaar met haar verhaal, al had ze niet verteld hoe ze aan Silver was gekomen als ze bang was voor pokémons. Ze had de Pidgeot vanaf haar achtste en toen was die vreselijke fobie er al. Maar dat deel was ze gewoon vergeten, als je alles moest samenvatten wat er was gebeurt...

"Ik vind pokémons nog steeds hele mooie en interessante wezens," antwoordde Mabel met een glimlachje nadat Andy het over de Gible had. "Ik kan er alleen niet in de buurt komen," zuchtte ze er achteraan, zelfs al zou ze zich tot het uiterste pushen, dichtbij komen was gewoon onmogelijk voor redenen die ze zelf niet begreep. "Ik zou ook blij zijn als jou mijn vriend kan noemen," zei ze gemeend. Andy was een aardig iemand, niet zoals de kinderen die ze kende uit Vaniville, maar die waren jaren geleden al op reis gegaan... "Ja," mompelde Mabel instemmend, ze wilde ook naar het center, niet rondlopen met een mogelijk bloedende wond.
Na een paar stappen slaagde ze er alweer in de struikelen. Nu vastbesloten om niet te vallen maakte het meisje een paar onhandige pasjes, uiteindelijk was alleen het vest op de grond gevallen. "Ik eh.. ben niet de handigste," verklaarde ze met een lichte blos op haar wangen. Silvester bukte zich en pakte het vest met zijn snavel op. Mabel pakte het ding aan en legde het weer voorzichtig over haar schouders, ze wilde het ding liever niet verliezen, hier zaten nog plekken op die Silver met zijn nagels had gegeven. Ah, de herinneringen.