What about the kids!? [ & Sierra ]

En nu was hij het zat. Boos duwde de jongen zichzelf overeind, waardoor twee van zijn Chikorita's opkeken. Hij negeerde hun vragende blikken echter terwijl hij boos tegen zichzelf aan het mopperen en schelden was. Met een gezicht dat op onweer stond, beende de jongen door de fokkerij heen naar buiten. De kou sloeg hem ruw in zijn gezicht, maar momenteel kon dat hem weinig schelen. Nee, hij ging die buren van hem eens een lesje leren.

Aan de ene kant woonde Hans, een vriendelijke man die dol was op de baby's van Zeke's meest recente nestje. Hij kwam bijna dagelijks even langs en had zelfs eens als oppas gespeeld. De Pokémon leken Hans ook helemaal geweldig te vinden en waren altijd blij als hij langs kwam. Aan de andere kant woonde een jong koppel met wie Zeke bijna geen contact had. Kwam waarschijnlijk doordat hij per ongelijk één van de verhuisdozen waar nou net alle breekbare spullen inzaten omgegooid had. Sindsdien hadden ze hem altijd vuile blikken toegestuurd als hij ze zag, en Zeke had natuurlijk even vies teruggekeken. Momenteel waren de twee wel erg luidruchtig bezig, als je begrijpt wat hij bedoeld. In de kamer diens muur grenst aan die van Zeke's fokkerij, nota bene. Hij had kleine, jonge, onschuldige baby Pokémon daar en zij gingen humpen midden op de dag? Schandalig! Met een diepe frons op zijn gezicht bonkte de jongen op de voordeur, maar hij kreeg geen reactie. Die twee waren te druk bezig om het te horen, of zo.

Het was duidelijk te zien dat Zeke pisnijdig was, zelfs al stond hij met zijn rug naar de voorbijgangers gericht. Bijna trillend van frustratie deed de jongen een stapje naar achter en haalde hij diep adem in een poging zichzelf wat te kalmeren. Misschien moest hij gewoon hun ruit doorbreken en naar binnen stormen, dat zou ze leren. Dat zou wel betekenen dat hij waarschijnlijk het een en ander zou zien wat hij helemaal niet hoefde te zien. Was het het waard? Hij had werkelijk geen idee. Het was erg lastig. Het rustig ademhalen leek niet te werken, want toen hij vanuit zijn ooghoeken iemand langs zag komen, draaide hij zijn hoofd wat en snauwde hij haar ruw toe: "Wat?" Hij had niet eens gekeken of ze zich überhaupt wel wat van hem aan getrokken had, maar Zeke was momenteel te opgefokt en hij moest het toch op iemand afreageren?

[ & Sierra Bones ]

De kou was erg onaangenaam. Het was jammer dat kou en winter geen personen waren, want dan had Zeke ze al lang een trap onder hun kont gegeven. Nergens voor nodig, dit weer. Alles was dood in de winter: De blaadjes vielen van de bomen, plantjes groeide niet en onderkoelde Pokémon en daklozen haalden het niet. Hoe konden mensen van de winter houden? Helaas voor Zeke kon de jongen ook eindeloos lang door zeiken over de gruwelen van de zomer en nam men zijn meningen dan vaak ook niet erg serieus. En dat terwijl hij ieder woord altijd meende...

Terwijl de pas begonnen Breeder met een vuile blik naar het meisje keek, merkte hij dan ook dat hij begon te trillen. Tja, zijn rode t-shirt was ook niet echt geschikt voor de snijdende wind en de grauwe wolken. Binnen was het echter lekker warm geweest en aangezien hij geen reden had om naar buiten te gaan, had hij lekker met blote armen rondgewandeld. Nu had hij daar lichtelijk spijt van. De jongen was momenteel echter te gefocust zich druk te maken over de mogelijke verkoudheid die hij hier op kon lopen. Het geluidje dat haar mond verliet irriteerde hem enkel erger, hoewel hij ergens ook wel wist dat ze eigenlijk niks verkeerd deed. Nee, hij was hier de boeman, maar Zeke was te koppig dat toe te geven. "Waar sta jij nou naar te staren?" bromde hij daarom dus fel terwijl hij zich naar haar toedraaide. Way to go, Ezekiel.