I can see no way | OPEN

It's always darkest before the dawn;

Ik wist niet meer hoe ik hier beland was. Ik was er gewoon, ergens, op mijn rug in een bed. Ik keek omhoog, tegen een wit plafond aan. De muren om me heen waren een groenachtige kleur. Als ik opzij keek zag ik houten spijlen. Keek ik op, dan zag ik een onbereikbare rand voor mijn kleine lichaam. Ik had honger. Ookal was het midden in de nacht. Ik had honger. Ik wilde het zeggen, maar in plaats daarvan schreeuwde ik. Ik begon te huilen, schreeuwen. Waarom ik het deed? Geen idee. Maar in dromen kan alles. Ik schreeuwde omdat ik honger had. Ik wilde eten; ik wilde dat er iemand zou komen om me te helpen. En ik werd beloond. Voetstappen klonken op de gang en binnen de kortste keren vloog er een deur open. Ik ging door met huilen en volgde de binnenkomer met natte oogjes. Maar de persoon die zojuist binnengekomen was ging me niet helpen. Kwaad schreeuwde de dame iets, en vervolgens hief ze haar hand op. Ik kon het volgen hoe de hand vlak naar mijn gezicht kwam. Hij was dichtbij, ik kon hem bijna voelen. En toen werd Liv wakker. Haar wangen waren nat van de tranen en het zweet. Haar handen, rug en voeten waren klam onder de vreemd ruikende deken. Ze ging met een schok overeind zitten. Vier paar ogen staarden haar aan in het donker. Een paar blauwe en een paar zwarte. Ze werd rustig van de ogen, al was het maar een klein beetje. Saffron en Quartz waakten over haar, waar ze ook was, en wat ze ook aan het doen was. Als ze droomde schreeuwde ze; haar dromen waren nooit positief. Ze eindigden nooit goed. Nayenne en Blake kwamen het meest in de nachtmerries voor, en Penny dook af en toe even op. Ook Arthur; de jongen die de groep pesters leidde in het weeshuis. En Lucia; het gemene buurmeisje wat naast Anya en Tyson had gewoond. Liv kende ze allemaal. Maar Nayenne was het meest voorkomend. Elke keer kwam die droom terug. Op een andere manier. Maar het kwam altijd neer op dat ze geslagen werd. Dat ze bijna geraakt werd. En dan werd ze wakker. Nooit had ze de klap ervaren in een droom. En in het echt ook al een lange tijd niet meer, en ze hoopte dat het ook nooit meer zou gebeuren. Ze had genoeg gehad voor haar hele leven, en dat in zeven maanden tijd. Liever niet nog eens. Met een zucht liet ze zich opnieuw achterover vallen. Kon ze niet gewoon een keer lekker slapen? Gewoon rustig? Waarom waren er nooit positieve dingen aan de hand in haar droomwereld? Kon dat niet ofzo? Nee, duidelijk niet. Af en toe werd ze er echt helemaal gek van dat ze zo ontzettend moe was, maar slapen lukte gewoon niet. Tenminste niet gewoon die twaalf uur achtereen, die je eigenlijk nodig zou hebben. Om de vier uur werd ze onderbroken. Nu draaide ze zich op haar zij, en dacht aan haar droom. Ze wilde 'm vergeten, maar het kon niet. Terwijl er opnieuw een traan over haar wang rolde dacht ze aan Nayenne. Wat zou die ervan vinden? Liv huilde... Maar zonder geluid... Toch? Dan mocht het toch? Nee, nee! Nayenne was er niet! Alles mocht! Maar... Ze wist het niet meer. Ze wist het gewoon niet meer.
Bij haar voeten was de kleine, blauwe dragon type alweer gaan liggen, maar de Helioptile keek vol medelijden naar zijn trainer. Hij weifelde kort, maar sprong toen naar voren. Hij wurmde zich tussen de armen van de blondine, en maakte een zacht, troostend geluid. Het meisje lachte even door haar tranen heen. "Bedankt Saffron. Ik hou van je," deelde ze mee. Haar hand liet ze even over zijn oortjes glijden, en toen schoven haar oogleden over haar oogbollen, en zakte ze langzaam in een droomloze toestand van slaap. De Helioptile bleef liggen om zijn trainer te kalmeren als dat nodig was, maar natuurlijk had de pokémon ook zijn slaap nodig. Het duurde dus niet heel lang voor ook de electric en normal type indommelde in de warme positie waarin hij zich bevond; tussen de armen van zijn eigenares.

Ze knipperde haar ogen open tegen het licht. Ze was straal vergeten het gordijn dicht te doen gisteravond. Dus helder daglicht verspreidde zich nu door de kamer van het pokécenter die Liv in gebruik had. Haar blauwe ogen stonden nog een beetje dof toen ze haar benen uit bed zwaaide. Ze vond Quartz mopperend naast het bed. Te vroeg wakker ofzo? De Gible had altijd wat te zeuren. De blondine wreef haar ogen even uit en zocht een spiegel. Boven een klein kastje hing er één. Eigenlijk leek het meisje niet echt snel moe. Of nooit. Het was niet te zien dat ze heel moe was. Alleen een beetje aan de stand van haar ogen, en dan nog alleen zo 's ochtends vroeg. Haar heldere blauwe ogen spiedden even rond. Waar was Saffron nu weer? Ze zag zijn staart uit een kist piepen. De kist stond daar voor als je wat langer verbleef. Je kon daar dan vast kleren in doen ofzo. Maar de Helioptile had wat anders gevonden. Eten! Dolenthousiast leverde de pokémon het stuk kaas en het brood af bij zijn trainer. Zat dat standaard in een kamer ofzo? Het was haar nog nooit opgevallen. Liv nam met een glimlach het voedsel aan. Vervolgens legde ze het op een kastje, en maakte voor zichzelf brood met kaas. Ze bood ook een stukje aan aan haar pokémon, maar Quartz moest er niets van hebben en Saffron lustte het niet. Hij had het alleen maar gepakt voor zijn trainer. Het was al snel op, en toen begon de blondine weer haar spullen in een tasje te mikken. Haar rugzak ging al jaren mee, maar hij was nog in perfecte staat. Er paste echt alles in. Haar derde schetsblok ging er alweer in, en natuurlijk kleding, eten, drinken, potions en berries, potloden, slaapzak, matje, fleecedeken... Noem maar op. De rugzak was licht en groot. Ongeveer vijftig liter inhoud ofzo, echt een reisrugzak. De blondine was superblij met het ding. Haar kleding had ze nog aan. Alleen haar riem zette ze nog even vast om haar middel, en in één van de pokéballs daaraan liet ze Quartz gaan. Saf zou nooit akkoord gaan met het feit dat hij in een ball zou moeten; Liv wist dat hij eruit kon komen op eigen houtje. Maar hij deed het alleen als hij wist dat ze niet oplette. Als ze zijn ball dichthield kon hij er niet uit, maar na enkele momenten van dat doen zou ze het vergeten. Hij klom dus vliegensvlug op haar schouder. Toen waren ze helemaal gereed om te vertrekken. De blondine liep naar buiten, leverde de sleutel af en ging op weg. Ze was verbleven in Littleroot town, en daar zocht ze nu iets interessants, om misschien te bekijken of te tekenen. Er waren zeker mooie gebouwen, maar niet erg speciaal. Schattige kleine huisjes in het groen, veel bloemen, bomen, rode puntdaken. Littleroot was echt een schattig dorpje. Schattige pokémon ook. Ze zag een stelletje Sewaddles aan de rand van een groepje bomen. Je zou zeggen; een groepje bomen is een bos, maar het was zo klein dat je het net geen bos kon noemen. In de boompjes hingen wat Wurmples, Silcoons en Cascoons. Een Poochyena stoeide met een Zigzagoon. De net meerderjarige jongedame ging net zitten om van het prachtige kleine stadje te gaan genieten, tot er plots iets kwam opdagen wat het een stuk interessanter maakte. De pokémon daar had ze nog nooit gezien. Grijze vacht, met rode plekjes. De nek was omrand met een pikzwarte vacht, en ook dat stak uit de oren. Liv klapte haar dex open. "Zorua, the Tricky fox pokémon. Zorua hides its true form by changing its shape into people and pokémon, and loves to surprise people," sprak het lila ding met metalen vrouwenstem. Een Zorua dus. Het beestje had zijn naam horen vallen en keek op. Ze liep naar de breeder toe, en na deze even bekeken te hebben stond er plots een tweede Liv in Littleroot town. Zo had het meisje opeens een tweelingzusje. Deze glimlachte. "Jij bent een leuke pokémon," glimlachte de blondine. "Zou je het... leuk vinden als ik je ving?" Tja, dat moest ze nu eenmaal wel weten. Stel dat de dark type... Maar de Livkloon knikte en veranderde terug naar haar eerdere vorm. De pokémon liep een eindje achteruit en maakte een geluid waarmee ze aangaf dat ze er klaar voor was. De Helioptile sprong naar voren en maakte zich ook klaar om te beginnen. "Begin maar met Thunder shock, Saffron," sprak de blondine zacht. Een elektrische aanval stormde op de dark type af, en deze aanval miste nooit, dat was het fijne eraan. De kleine dark type kwam dus in beweging, maar het duurde niet lang voor ze in de elektrische kooi zat en ze de damage aan moest nemen. Echter kwam deze terug met een Fury swipes, en Saffron werd geraakt. Drie keer, toen hervond hij zijn balans en kon zijn trainster hem een nieuw commande geven. "Quick attack," zei ze nu, en direct verschenen er witte strepen lang het geel en zwarte lichaam van de electric type. Maar de Zorua kon ook ontwijken. Ze sprong op en startte een Pursuit, die doel raakte. "Uhm... Nogmaals Quick attack..." besloot de jonge trainster. Haar nagels klemden nu al een beetje in haar handpalm. Ze wilde Saffron geen pijn doen omdat zij de Zorua wilde hebben. Zo egoïstisch... Maar de Helioptile was veel te koppig om nu te stoppen. In plaats daarvan ging hij met volle kracht vooruit en beukte op de dark type in, die een eind naar achter vloog en daar weer landde, na even een eind weggeschoven te zijn. "Goedzo Saffron, Thunder shock," glimlachte de blondine. De dark type begon net een Scratch toen ze opnieuw ingesloten werd door bliksemstralen. Toen ze losgelaten werd zat ze al redelijk onder het zwarte stof, en hijgde ze wat. Maar ze begon nu opnieuw met een Fury swipes. "Mud-slap!" zei het meisje, de eerste aanval die in haar opkwam zeggend. En terwijl de Generator pokémon de aanval uitvoerde kwam de Tricky fox pokémon met kleine oplichtende klauwtjes op hem afvliegen. Dit keer raakte de dark type hem vier keer, en daarna werd ze naar achter geblazen door een Mud-slap. "Quick attack!" Nu de kleine vos ook zand in haar oogjes had, had de Helioptile de tijd om zich snel tegen het kleine lichaam van de vos aan te beuken en haar nog verder weg te laten vliegen. "Nu nog Thunder shock." Het moest daarna wel afgelopen zijn... Zo sterk was de Zorua toch ook weer niet? Maar het beestje stond doodleuk op. Naja, niet doodleuk. Het kostte wat moeite. Ze begon wel meteen een Pursuit aanval. "Ontwijk hem, nog een keer Thunder shock dan!" Kom op... Het zou toch niet zo zijn dat de vrouwelijke pokémon sterker was dan de hagedisachtige? Liv kon haar nu toch wel vangen? Weer werd ze aangepakt door de bliksemstralen die de Helioptile had verzonden. Nu zakte ze door haar pootjes en kreunde wat. De blondine besloot het erop te wagen. Ze pakte één van de vijf lege pokéballs uit haar zak. Ze drukte op het knopje, en hij werd een beetje groter dan hij eerst was. Ze had hem nu goed vast, en wierp hem naar de viervoetige dark type. De ball sprong open, en er volgde een rode flits, waarin het lichaam van de Zorua was veranderd. Het rode verdween in de ball, en vervolgens ging deze ook weer dicht, om te blijven flikkeren en wiebelen op de plek waar de Tricky fox was verdwenen. Alsjeblieft, kleine Zorua, blijf waar je bent. Een pokémon als dat zou een fantastische aanwinst zijn voor het team... Als ze maar bleef zitten...

2002 woorden. Dit topic is open!