BLIND Date || &Alana Bouvier

"Ja, was dat je nog niet opgevallen?" Ze schudde met haar hoofd, maar bedacht dat hij dat niet kon zien. "Nee, eigenlijk niet nee." zei ze ietwat ongemakkelijk. "Je ogen staan wel leuk bij je." floep, daar ging weer een opmerking. Maar ach, hij kon toch niet zien hoe ze bloosde. "Ik ben op dit moment bezig met de gyms," Oh dat was toevallig! "Jij?" Alana die keek de jongen even aan, al zou hij dat niet kunnen zien. "Ik ook," zei ze rustig. "Al veel badges?" Oh my Arceus. Alcohol. Dat was echt het meeste wat ze nodig had nu. Ze knikte ook om haar glas te vullen en toen deze gevuld was nam ze snel een slok van het glas vol met alcohol. Oh, dat was echt beter. Dat zou uiteindelijk wel verzachtten, al zou ze wel vroegtijdig moeten stoppen met de alcohol.

Arceus, daar kwam ze weer met zo'n opmerking. Dat z'n ogen leuk stonden. "Dat.. hoor ik ook voor het eerst," reageerde hij fronsend. Het klonk absoluut niet alsof hij gevleid was. Raven hechtte niet zoveel waarde aan uiterlijk, maar dat was nou ook weer zo lullig om te zeggen. In alle eerlijkheid wist hij niet echt hoe hij op haar moest reageren. Hij was nog nooit iemand tegen gekomen die zo'n flapuit was en je meteen zo overlaadde met complimentjes. Nee dat was niet waar, maar die meiden hadden dan vaak al een borrel op, dus die waren al helemaal niet serieus meer te nemen. Hij was nog aan het twijfelen of hij dit bij Alana ook niet moest doen. Raven nam nog maar moeilijk een slok van zijn champagne en schraapte zijn keel even toen ze vroeg hoeveel badges hij al had. "Drie," reageerde hij schamper. Verder dan dat was hij nog niet gekomen.

"Dat.. hoor ik ook voor het eerst," zei hij fronsend. Jeetje, ze zegt iets over het uiterlijk terwijl hij blind is, lekker slim Alana. Alana beet even op haar lip, terwijl ze een slok van haar Champagne nam. Als het aan haar lag nam ze de hele champagne fles, maar dat zou ook een beetje... onbeschoft zijn. "Drie," Pfoe, dan zou hij wel sterk zijn. "Dan ben je verder dan dat ik ben." zei ze met een lachje erachteraan. "Ik heb één badge, ik ga binnenkort voor de tweede badge." dat zou wel een beetje het maximale zijn wat ze zou vertellen op dit moment dan. Het voelde eerder dat zij de date aan het runnen was door vragen te stellen. Meestal was het andersom, maar ach. Alana dronk nog wat ongemakkelijk van haar Champagne, maar goed dat hij haar nu niet zag. Maar aan de andere kant kon Raven mensen dus niet aan hun uiterlijk beoordelen, dus echt om de persoon zelf. Dat was wel ergens mooi, vond zij dan.

Tot zijn opluchting hield ze op met .. wat het ook was dat ze aan het doen was. Flirten? In ieder geval, ze begon over een onderwerp wat hem iets beter lag. Hij trok zijn mondhoek omhoog. "Ik hoop dat je een goede conditie hebt, want je moet eerst een klimmuur op voordat je de gym uit kan dagen," besloot hij haar van te voren in te lichten.
Hij draaide zich half om toen hij de ober weer hoorde aankomen. Raven had van te voren aangegeven dat de keuken het menu mocht verzinnen, want het had voor hem toch geen zin om de kaart te lezen. Hopelijk had Alana hier ook geen problemen mee. "Ze schijnen goed te zijn, dus ik heb gezegd dat ze ons mogen verrassen," legde hij uit, terwijl de over het voorgerecht voor hen neer zette. Soep. Want ik vertrouw jullie niet met vorken.

"Ik hoop dat je een goede conditie hebt, want je moet eerst een klimmuur op voordat je de gym uit kon dagen," Klimmuur? Mooi zeg. Niet dus. Naja, ze had een goeie conditite, ze rende iedere ochtend dus mja. "Moet wel lukken, ik ren iedere ochtend dus mja." zei ze droogjes. Jeetje, zat hier veel alcohol in of lag het een beetje aan haar? Ze dronk het laatste beetje Champagne op en zette haar glas uiteindelijk neer. "Ze schijnen goed te zijn, dus ik heb gezegd dat ze ons mogen verrassen," Alana keek hem even aan. "Dan ben ik benieuwd." zei ze met een glimlachje, wat bijna automatisch ging. De obers kwamen met iets wat op Soep leek. Ja hoor Soep. Geen vorken. Ze glimlachte even naar de obers waarna ze dankbaar knikte. Arceus, ze had het wel getroffen zeg. En het mooiste was dat ze altijd weg kon rennen want hij zag haar toch niet meer, waarschijnlijk. Ze pakte de lepel met haar verkeerde hand, waardoor deze weer meteen losschoot en op de grond viel. "Damn." zei ze ietwat ongemakkelijk. Ze kroop onder de tafel, stilte.

Raven lachte kort toen Alana vertelde dat ze elke ochtend rende. "Dus jij gaat rennend die muur op?" vroeg hij geamuseerd. Dan wenste hij haar veel succes.
Ze was sneller met de champagne dan hem, iets waarvan hij niet echt wist wat hij er van moest denken, dus om dat een beetje recht te zetten dronk hij die van hem ook maar op. Niet dat hij van plan was zich lam te zuipen vanavond. Absoluut niet. We weten allemaal hoe slecht Raven is met drank en die lage alcohol tolerantie was iets wat hij niet echt kon gebruiken vanavond. Hij wilde net beginnen aan zijn soep, toen opeens het gerinkel klonk van een vallende lepel. Er verscheen een lichte geamuseerde frons op zijn gezicht toen Alana onschuldig vloekte en voor hij het wist was ze al van haar stoel verdwenen. Echt handig was ze niet. Raven besloot er maar geen opmerking over te maken en wachtte totdat ze de lepel weer gevonden had.

Gossie, dat ze dit ook echt zou doen ook. en ik ook. Ze kroop onder de tafel, ze moest straks gaan rennen, keihard. Maar dan zou Aiden vast heel blij met haar zijn. Want daar kan niemand aan tippen. Ze twijfelde eerst wel nog een beetje, awkward jazeker. Ritsje open...

Het duurde wel verdacht lang voordat Alana de lepel gevonden had. Raven fronste behoedzaam en wilde net het tafelkleed omhoog trekken om te vragen wat ze allemaal aan het doen was, toen hij plots het geluid hoorde van een rits. Hij trok wit weg, nee dit vertrouwde hij niet meer, en kwam toen net iets te hard overeind, zodat zijn stoel met een luid geluid achterover klapte. Plotseling waren alle ogen op hen gericht. Raven klemde zijn kaken op elkaar om niet gefrustreerd te gaan schreeuwen en bleef daar gewoon een beetje verstijfd staan, benieuwd of ze nog van onder de tafel kwam kruipen om zichzelf uit te leggen. Ze was gewoon haar vestje aan het dichtritsen. Misverstand. Daar hield hij het maar op.

OOC: Arceus Bo. Strafpunten dit hoor.

Ze keek verbaasd op toen de jongen opeens uit het niets opstond en ze schrok een beetje van de achterover klappende stoel. Ah, daar was die lepel. Ze pakte de lepel op en kroop onder de tafel vandaan. "Raven? Wat is er?" vroeg ze aan hem. Het enige wat ze deed was haar vestje dichtritsen, wat hij toch niet zou kunnen zien dus mja. Haar ogen werden groot toen ze bedacht wat het had kunnen zijn en ze werd zo rood als een Cheri Berry. "Het is niet wat je denkt." zei ze zo rustig mogelijk, maar erg rustig klonk het niet. "Ik deed mn vestje dicht, niet meer!" awkward? Jazeker. Ze zei t toch, ze moest straks gaan rennen.

Waar de achtergrond kort geleden nog gevuld was met geluiden van pratende mensen en klinkend bestek, heerste er nu een diepe stilte toen iedereen met ontzet naar het koppel in het midden van het restaurant staarde. De één stond verschrikt aan de grond genageld, stoel op de grond, en de ander kwam net onder het tafeltje vandaan kruipen, met een lepel in haar hand weliswaar. Raven slikte toen ze onschuldig vroeg wat er aan de hand was, zijn gezicht nog altijd vol ontzet. Wat er was? Dat kon op dit moment waarschijnlijk het hele restaurant wel voor haar invullen. Dit leek uiteindelijk ook bij Alana door de dringen en ze stamelde geschrokken dat het niet was wat hij dacht. Arceus, deze date kon echt niet ongemakkelijker. Raven herstelde zich, en terwijl hij de brandende blikken nog steeds op zijn huid voelde, trok hij snel zijn stoel weer omhoog om die in ieder geval niet langer de aandacht te laten trekken. "Ja, je vestje," bevestigde hij stamelend, terwijl hij zijn hand uitstak om haar overeind te helpen. De situatie was snel weer naar gewoon gedraaid, gelukkig, en de mensen wenden langzaam hun blikken weer af om hun diner te vervolgen.

Ze schoven allebei weer aan de tafel, maar Raven wist dat het gebeurd was. Iedereen was aan het fluisteren zodat ze het niet zouden moeten horen, maar hij kon woord voor woord verstaan hoe er over hen gesproken werd. Normaal zou het hem niet zoveel interesseren, maar echt goed een conversatie houden ging niet meer als hij ondertussen vermoedens moest aanhoren over haar avontuurtje onder de tafel. Niet dat hij sowieso goed was in het houden van conversaties. Raven was er al snel klaar mee. Hij legde met een klap zijn lepel neer toen hij weer het woord rits hoorde vallen en kwam overeind. "Kom, we gaan," merkte hij op naar Alana. Het klonk niet echt als een vraag, maar hij ging hier niet nog een minuut langer spenderen. Raven legde wat geld neer op de tafel voor de bon en wenkte Alana toen mee naar de deur. De avond was nog jong. Ze konden vast ergens anders nog wel wat vinden.