Kanima

Er hing een muffige lucht, door de half af gebrande en zeer vuile gordijnen kwamen kleine straaltjes licht, waarin je stofdeeltjes zag ronddwalen. De rode ogen van de man waren half dicht geknepen tegen het scherpe licht, terwijl hij door het Lost Hotel heen dwaalde. Op de een of andere manier had hij zin om rond te dwalen door plekken waar niet veel mensen kwamen. Een waaghals zouden vele 'm noemen, maar hij vond het gewoon leuk om te doen. Achter hem aan kwam een Arbok aan gegleden. Hij had nog wat moeite met de vrouwelijke slang in bedwang te houden, maar ze leek al iets beter naar hem te luisteren. "Ophiuca, gebruik Acid om dit toch al afbrokkelende hotel eens van wat meer gaten te voorzien," sprak de witharige rustig. De Arbok keek hem eventjes vreemd aan en leek voor een tel te weigeren, maar de strenge blik in zijn rode ogen liet haar toch gehoorzamen. Op de grond kwamen spatten sterk gif terecht, die sissend door het hout heen beten. Hij had ooit eens een verhaal gelezen over een mythisch wezen genaamd een Kanima. Een reptielachtig monster dat gebruikt zou worden als wapen voor wraak. Zijn mondhoeken gleden omhoog, dat zou echt iets voor hem zijn en misschien zou hij Ophiuca wel zo kunnen gaan gebruiken. "Als je geen gaten in je schoenen wilt en je voeten wilt houden, knoop dan goed in je oren me niet nog een keer van achter te besluiten," gromde de man toen opeens, terwijl zijn rode ogen zich vernauwde en er een duistere blik in verscheen. Ophiuca kwam overeind en siste, maar stopte toen ze zag wie diegene was.

[Marcus Ludovic only~]

Connor's rode ogen vernauwde zich toen hij zag wie er bij hem was komen staan. Ditmaal had hij niet zijn Vullaby bij zich, maar een Houndoom, eentje die doordringend naar Ophiuca keek. De Arbok was gestopt met sissen en wisselde nu blikken tussen de twee trainers. Haar nieuwe trainer en haar oude trainer. Hoe moest ze hierop reageren? Connor snoof zachtjes toen hij de woorden van de roodharige hoorde. De laatste ontmoeting tussen de twee was nou niet echt geweldig goed gelopen, maar toen had hij de man nog kunnen loven met een sigaret, nu ging dat niet meer. "En heeft je spontane ontmoeting ook nog een diepere betekenis? Of ben je hier alleen maar om nog een sigaret te bietsen, want dan moet ik je teleurstellen, ik heb niets meer bij me," sprak hij op rustige toon. Ondertussen was Ophiuca gaan liggen, of nou ja, ze had zichzelf ingedraaid, maar bleef met een scherpe blik naar de twee mannen kijken. Wie weet wat hier allemaal uit zou komen.

De witharige snoof zachtjes toen de roodharige een pruillipje trok en hij trok een wenkbrauw omhoog. Vreemd figuur bleef het toch, dat was tenminste iets waar hij zeker van was. Ophicua keek ondertussen nog steeds van haar oude naar dr nieuwe trainer, met af en toe een zacht gesis te laten horen. Zijn rode ogen focuste zich weer op de man voor hem, terwijl hij een neutraal gezicht trok. "Ze luistert en ze is sterk, het is te zien dat ze goed getraind is," sprak hij op neutrale toon, maar met een onderliggend compliment erin. Ach, hij moest toch iets van aardigheid erin gooien, anders was dit gesprek zo heel erg snel dood, of verspeelde hij weer een kans om mensen beter te leren kennen.

Nog steeds was hij er niet helemaal over eens met zichzelf of hij de trainer voor hem kon vertrouwen. Er lag een zekere ... sfeer op zijn schouders die ervoor zorgde dat Connor het liefst zo min mogelijk met hem te maken wilde hebben, maar daar naast ook weer te nieuwsgierig was om weg te blijven. Vervloekte brein ook, wist nooit een goede optie te kiezen. "Ze trok mijn aandacht toen ik d'r zag staan, ze past goed in mijn team," sprak hij rustig. De Abrok had inderdaad direct zijn aandacht getrokken, de felle blik in haar ogen had ervoor gezorgd dat hij zijn zakken had leeggemaakt om d'r over te kopen. "Connor Hale, ja. En ik heb je Arbok omgedoopt tot Ophicua," zei hij kalm, terwijl de witharige knikte.