i want your Bite

<sub>Daar liep ze dan, met de glimmende Pokéball in haar hand. Uitgebreid bekeek ze bal in haar hand, had een lichte frons op haar gelaat. Ze had het zowaar gedaan; ze had een Pokémon gekocht. Niet gestolen maar gekocht. Mensen in Kalos bleken sterker te zijn dan in haar geboortestreek of op de andere plekken waar ze missies had uitgevoerd, wellicht omdat hier meer doelgerichte trainers en coördinators waren – waardoor ze hun Pokémon dus ook meer trainden en deze dus ook sterker waren.
Vandaar dat ze besloten had om nog een Pokémon aan te schaffen, maar eentje vangen… Dat was een vreemd concept voor haar. Ze was op het eerste beste meisje afgestapt en had gewoon een Pokéball uitgekozen – misschien was het beter geweest als er wat dingen over had gevraagd. Veel kon ze er niet meer aan doen, dat kind zou ze waarschijnlijk nog in geen miljoen jaar terug vinden, dus er stil bij blijven hangen was zinloos.
 
Coraline had een rustige plek opgezocht en eentje die ook buiten was, dat leek haar het verstandigste. Eerst haalde ze Mittens erbij. ‘Oké, Mittens, ik heb een nieuwe teamgenoot geregeld voor ons, maar ik weet niet hoe deze in de schoenen staat,’ legde ze uit, ‘Ik weet niet eens of het een hij of een zij is.’ De kat knikte begrijpend en ging rustig zitten, wachtte af. Mochten dingen uit de hand lopen dan was Mittens er nog om haar te helpen de onbekende Pokémon in bedwang te houden.
De andere Pokéball werd geopend en de rode straal kwam eruit, nam langzaam een vorm aan en uiteindelijk stond er ook een Pokémon voor haar neus. Korte beschrijving zou iets zijn in de trans van: een blauw draakje. Langzaam hurkte ze voor hem neer, bekeek hem en trok de conclusie dat het toch echt een Totodile was. Deze bleef eerst rustig staan, maar langzamer hand begon hij een beetje te trillen hoewel je het eerder als twitchen zou beschrijven. ‘Hallo,’ trok ze zijn aandacht met een glimlach. Ze wilde net weer wat zeggen of de Totodile vloog haar aan, ze ontweek het – plofte half neer op de grond met haar kont – waarna Mittens op de ander afvloog.
De Glameow deed hem geen pijn, maar om de een of andere reden deed de Totodile wel zijn best om haar te bijten. Een paar tellen staarde ze ernaar waarna haar hand naar de draak schoot en zijn bek vastpakte. Zijn kracht lag vooral bij het dichtdoen van zijn bek, niet bij het opendoen – vandaar dat hem dichthouden ook geen probleem was. ‘En nu is het genoeg,’ sprak ze op een bevallende toon, ‘Je zit nu in ons team en daar val je niet zomaar anderen aan – wat je met buitenstaanders doet mag me een worst wezen, maar ons bijt je niet.’ Ze bekeek hem eventjes. ‘Begrepen, Crocs?’ De eerste de beste naam die in haar opkwam bij het zien van het wezentje, hetzelfde gold voor de naam van Mittens.


Langzaam liet ze hem los en Crocs bleef daadwerkelijk ook stilstaan. Haar schouders zakten naar beneden en ze ontspande zich. Gelukkig.
Helaas juichte ze te vroeg.
De Totodile slaakte een kreet waarna hij wild wegrende, waarschijnlijk op een rampkoers gaande. Cora schoot overeind. ‘Shit,’ siste ze zachtjes tussen haar tanden door. Ze had gezegd dat het haar niets uitmaakte wat hij deed bij anderen, maar dat had ze niet letterlijk bedoeld. Ervoor zorgen dat zij in de cel belandde omdat hij iemand verwondde was ook niet de bedoeling! ‘Kom Mittens,’ sprak ze waarna ze de achtervolging inzette. Als ze maar op tijd was voordat de Totodile ook echt schade had aangericht.

OOC; Eerste post gereserveerd voor Lucia!</sub>

Uitdagend keek Villain zijn trainer aan, Anubis stond er naast en leek niet echt te beseffen wat er precies aan de hand was. Lucia zuchtte en keek de hond geïrriteerd aan. "Je haat me, hé?" De Houndoom grijnsde en blafte kort. De trainer van de pokémon schudde afkeurend haar hoofd en richtte haar blik op Anubis. "Waarom Anubis?" De Riolu hield zijn kop schuin en keek niet begrijpend. Lucia hield hem een papier voor de snuit, het was roze en er stonden Luvdiscs op. "En hier moet ik heen?" Vroeg ze aan de twee pokémon, Anubis had echt geen idee waar het over ging, maar Villain had duidelijk door dat dit iets was wat zijn trainer niet zo leuk vond. Een pleziertje voor hem. Lucia zuchtte en liet de twee pokémon terug keren, Villain kwam toch langzaam van zijn claustrofobie af. "Ik krijg hoofdpijn van jullie," mompelde ze terwijl ze richting pokécenter liep. En nu zat ze er aan vast, een blinde date die de twee pokémon hadden geregeld. Toch wel knap. Anubis had heel naïeve haar trainerkaart aan iemand gegeven die met de inschrijvingen bezig was, en die persoon was nou net iets te enthousiast geweest. En Villain had staan kijken, het was vast zijn idee geweest.
Twijfelachtig keek Lucia even naar de machine, het was al weer een hele tijd geleden dat Lyra er bij was geweest. Ha, Villain had een hekel aan de kat, misschien kon Lyra voor de nodige rivaliteit zorgen waardoor de Houndoom een beetje meer zijn best ging doen. Ze haalde de Persian uit de PC en liet de pokémon er uit. Lyra knipperde loom met haar ogen en gaapte breed, zo als alleen een kat dat kon. Lucia draaide zich al weer om, ze had even genoeg van de drukke sfeer in het center, en gebaarde de kat te volgen. De Persian was heel anders dan de Meowth die ze vroeger was, de soepele bewegingen en de sierlijke manier van lopen kon je niet vergelijken met de onhandige stappen van de eerdere evolutie. Zonder er echt bij na te denken liep de brunette het bos in, in principe waren bossen wel fijne plekken als je rust wilde. Meestal dan. Lucia pakte de pokébal van Lucy, die kwam veel te weinig buiten, en liet de Charizard er uit. De grote pokémon keek een moment verbaast naar Lyra, maar stelde geen vragen, dat deed ze nooit. De draak was zo gezegd blind, deed alles zonder te wille weten waarom. Behalve bij rare, dreigende personen dan, dan wilde de oranje pokémon ze dolgraag aan stukken scheuren, zo als Lucia al had gemerkt. "Lyra is er weer," merkte het meisje op, om te kijken wat voor reactie dat bij de Charizard zou hebben. Lucy keek naar de kat en bromde een hallo of welkom terug, dat was lastig als je geen pokémons kon.
Lucia merkte dat Villain ook weer genoeg had van zijn kleine gevangenis, want de Houndoom sprong uit de pokébal en schudde even zijn kop. "O kom op, ik kom hier voor mijn rust," zei ze terwijl ze naar een grommende Villain en blazende Lyra keek. "Moet ik Anubis er soms ook nog uit laten zodat we allemaal samen gezellig kunnen picknicken?" Lucia zuchtte, alsof het niet allemaal al genoeg was. Villain leek deze opmerking wel leuk te vinden en hapte naar zijn trainers riem, of eigenlijk naar de pokéballen daaraan. Hij greep de bal van Anubis en liet het ding op de grond vallen waardoor de bal open sprong en de Riolu ook nog aanwezig was. "Villain!" Hulpeloos keek Lucia naar Lucy, die het allemaal wel amusant leek te vinden. Een nieuwe verschijning kwam ook op het veld, het was kleine en blauwe. De kleine pokémon kwam aangerend met een vrolijke snuit vol scherpe tanden. Lyra hield op met blazen naar de Persian en keek nieuwsgierig naar de nieuwe pokémon. Anubis rende meteen enthousiast op de nieuwe pokémon af, de mogelijke gevaren negerend. Wat een naïeve pokémon. "Oké, ik geef het op," zuchtte Lucia, Lucy kwam naast haar staan en ook Lyra kwam aangelopen, had blijkbaar een beetje medelijden. Villain en Anubis waren veel te druk met de nieuwe pokémon. "Waar is je trainer?" Oké, een vraag stellen aan een Totodile was waarschijnlijk zinloos, maar misschien kwam die trainer vanzelf. Afwezig aaide de brunette over de kop van de Persian terwijl ze keek of ze toevallig iemand zag.

_{Het was iets wat ze nog nooit eerder had gehad: een Pokémon die niet naar haar luisterde. Zelfs met andere Pokémon kon ze nog enigszins overweg, ze kon gewoon een vrij intimiderende houding hebben die respect kon afdwingen als het nodig was – tegenover Pokémon dan, mensen was een ander verhaal. En ondanks dat de Totodile had geluisterd, had het niet het resultaat wat ze had gewenst: nu ging hij gewoon opzoek naar andere dingen waar hij zijn tanden in kon zetten.
Het spoor volgend van de Totodile, met behulp van Mittens, schold ze zachtjes in haar gedachtes. De kat was geen hond, maar ze was wel goed in het opsporen van andere Pokémon: ze was erop getraind. Ze was niet een sterke Pokémon, nee ze was gewoon praktisch en natuurlijk een schatje in de ogen van Coraline. De Glameow was goed in het inschatten van andere Pokémon en kon zo analyseren welke het beste was en welke Cora dus moest proberen te kapen – dit dus op zo’n niveau dat ze anderen ook kon opsporen zodat ze ze niet uit het oog zou verliezen. Heel handig allemaal.
 
Geleidelijk begon de jonge vrouw langzamer te rennen toen ze Crocs weer in het beeld kreeg, maar de ernst die te lezen was op haar gelaat werd steeds erger. Waarom waren daar zoveel Pokémon? De Totodile stond daar, bij een Riolu en Houndoom – als ze het goed zag. Van zichzelf wist ze ook wel dat de hond vele malen sterker moest zijn, misschien zou dat er ook wel voor zorgen dat de Totodile niks doms zou doen – nou daar zat ze toch eens goed naast: een paar tellen keek hij van de ene Pokémon naar de andere, sloeg niet eens acht op de woorden van de eigenaar van de Pokémon en hapte daarna naar de Houndoom.
Cora bleef staan, sloeg met een hand tegen haar voorhoofd. Waarom koos hij ook de sterkste van de twee uit?!
Natuurlijk haalde de Totodile ook uit naar de Riolu toen hij daar de kans toe kreeg. ‘En nu is het genoeg!’ brulde de roosharige vrouw boos, terwijl ze met gebalde vuisten naar Crocs toeliep. Ook Mittens liep naar hem toe, net zo boos als haar eigenaar. ‘Je bent een gestoord beest -’ en hoewel ze dat normaliter schattig zou hebben gevonden, was het nu gewoon uiterst irritant, ‘- een miskoop, dat is wat jij bent!’ Ze pakte hem weer vast bij zijn bek, keek hem even boos aan, waarna ze haar blik richtte op het meisje. ‘Sorry,’ glimlachte ze poeslief, ‘Crocs hier is nieuw en heeft helaas geen manieren…’ Maar of ze hem ook echt moest gaan africhten was een ander verhaal, om eerlijk te zijn had ze geen idee wat ze met hem aan moest.}

Villain gromde verrast toen het kleine beest het lef had naar hem te happen, Anubis keek de Totodile verbaast aan en stak zijn poot vriendelijk uit. Het was toch een veel te naïeve pokémon. Toen de blauwe krokodil ook naar hapte week de Riolu wat angstig achteruit, zich verstoppend achter een boze Houndoom. Lucia merkte de trainer, als ze dat was, van de Totodile op. Een meisje met roze haar. Niet echt haar keuze, maar het kon er mee door. Lyra keek geïnteresseerd op bij het zien van een andere kat. De Persian zwiepte nieuwsgierig met haar staart en keek van naast Lucy toe, ze zat zo statig mogelijk naast de Charizard. "'t maakt niet uit," reageerde Lucia op het meisje, die overigs ouder dan zijzelf was. "Ik heb Villain al een tijdje en hij heeft nog steeds geen manieren." De Houndoom draaide zich verontwaardigd om en keek zijn trainer onbegrijpend aan. Hij? Geen manieren? Dat was toch onmogelijk! Anubis slaakte een angstige piep toen hij weer in de buurt van de Totodile stond, Villain had zich omgedraaid en negeerde zelfs de tweede kat. "Maar verdwijnt dat soort gedrag niet als ie evolueert?" Vroeg Lucia aan de onbekende persoon. Bij Villain was niks verandert, bij Lucy.. misschien een beetje en van Lyra wist ze het niet zeker. In elk geval hoopte ze dat Anubis een beetje zou veranderen, die naïviteit verliezen. Villain draaide zich weer om, hij had een beetje de bescherming van Anubis op zich genomen. Zat er toch iets goeds in de hond. Lucia zuchtte en liep naar voren, voordat Villain een aanval ging uitvoeren. Ze trok aan zijn halsband met de mega stone en bracht hem naar Lucy. Ze zette hem naast de draak, nu zat de Charizard tussen de kat en hond in. "Zorg er voor dat Villain niet nog meer littekens krijgt," commandeerde de brunette de draak met een blik op het lange litteken op de schouder van de Houndoom. "Jij bent niet de enige met pokémon problemen," zuchtte ze tegen het andere meisje. Anubis bevond zich inmiddels alweer achter Villain, die kleine, blauwe pokémon was volgens zijn mening eng. Lucia keek even en glimlachte, het zag er wel grappig uit, alle pokémons op een kluitje.