Mastery

Het viel het meisje op dat ze de Tower of Mastery een fijne plek vond. Het was rustig in het lichte gebouw, maar er was ook genoeg beweging te vinden. Al die trappen op- en aflopen, bijvoorbeeld. Of je nekspieren trainen door vanaf de begane grond naar het hoofd van de Lucario te staren, want dat was leuk. Maar wat onbewust de reden was dat Lynn de toren voor de tweede keer bezoeken waard vond, was een combinatie van de eerdergenoemde twee dingen die er bij haar voor zorgden dat ze goed kon nadenken, over van alles. Over vragen die al lang niet meer door haar gedachten gespookt hadden, zoals hoe het was met de kinderen die ze kende van het weeshuis en dingen over de mensen die ze haar ouders zou moeten noemen. Maar ook over dingen van nu, de volgende Gym, de Pokémon die ze daar wilde inzetten en wat er allemaal nog gedaan moest worden voordat ze aan die Gym toe was. Haar ontmoeting met Fay over een dag, wat de snelste route naar Lumiose zou zijn om daar op tijd te komen en of het team van het rozeharige meisje er echt zo anders uit zou zien als dat het meisje verteld had.
Terwijl het zwartharige meisje de ene na de andere trap afliep en haar nekspieren trainde door haar blik op het gigantische hoofd van de gebeeldhouwde mega Lucario te houden, schoten haar gedacht niet alle kanten op, maar waren ze geordend. Niet dat ze normaal verstrooid was of zoiets dergelijks, maar Lynn kon wel merken dat denken zelf haar in deze omgeving wat beter afging. Zara, zonder geluid te maken aan haar zijde lopend, leek het moment van stilte en rust ook eens een keer intact te willen houden. Het duurde echter niet lang voordat die stilte doorbroken werd. Een stem klonk door de Tower of Mastery: "Ik wil je vandaag Protect gaan leren," Met een nadenkend fronsje hield Lynn halt op een van de laatste trappen naar de begane grond. Die stem kende ze.. Toch? Haar blik verplaatste zich tot over de railing van de trap en Lynn kreeg zicht op een blondharig persoon met een bijzondere Ninetales. Het fronsje op Lynns gezicht werd ingeruild voor een lichte glimlach. Rustige daalde de jonge Trainer de laatste trappen af en ving nog net de gemompelde woorden op die gingen over het bedenken van hoe, of zoiets. Ze was van plan geweest te proberen een grappende opmerking te maken, maar Zara kon zich niet langer stilhouden, wat Lynn nou ook weer niet al te erg vond. Met een enthousiaste miauw trippelde de katachtige Pokémon op het meisje en de Ninetales af en kwam op zo'n twee meter afstand tot stilstand. Met een vrolijke fonkeling in haar ogen keek de Liepard van de één naar de ander voor zich. Met een glimlach schudde Lynn haar hoofd en legde ook de afstand naar de anderen af. "Nou, daar gaat mijn sneaky entree." Grinnikte ze. Het was inderdaad een bekende.

"Hai," Groette Lynn terug met een glimlach. De bekende blondine stond op en klopte haar broek af, waarna ze op onschuldige toon maar wel met een grijns sprak dat Zara aan haar kant stond. Lynn wierp een blik op haar maatje, die het gesprek gevolgd leek te hebben en zo ongeveer dezelfde gezichtsuitdrukking had aangenomen als Lilium. "Verrader," Lachte Lynn, waarbij ze de katachtige Pokémon een aai over haar kop gaf. Zara, met een speelse grijns op haar snoet, miauwde een verontschuldiging. Daarop kon haar maatje niet anders dan glimlachen en Lynn richtte haar blik vervolgens weer op de oudere Trainer en diens Pokémon, zich herinnerend dat het oudere meisje eerder iets had gezegd over een move leren toen Lynn zich nog op de trappen had bevonden. "Je wilde Alyss Protect leren, hoorde ik net," Merkte ze rustig op met een lichte hint van interesse in haar stem, haar blik kort wat meer naar de Ninetales verplaatsend. Het was niet echt een belangrijke vraag waarom de blondine dat wilde doen en daarom stelde de jonge Trainer hem ook niet, maar als het andere meisje uitleg zou willen geven, dan was daar nu in ieder geval een soort bruggetje naar gelegd, wat ook weer het begin van een gesprek zou kunnen zijn.

Waar de blondine het niet al te erg leek te vinden dat Lynn contact gezocht had, leek de Ninetales van de oudere Trainer er niet echt blij mee. De blik van het zwartharige meisje schoot even rustig van de shiny Pokémon en weer terug naar Lilium. Ze dacht geen vijandigheid gezien te hebben in de houding van de Ninetales, wat voor Lynn genoeg was. Niet alle Pokémon hoefden haar aardig te vinden zolang dat niet betekende dat de wezens wrok tegen haar koesterden, of zoiets dergelijks. Een neutrale houding tegenover haar was voldoende, vond Lynn. “Duidelijk,“ Lynn grinnikte. "Waar gaat de wereld toch heen als zelfs je eigen teamleden je verlaten?" Vroeg ze ietwat theatraal en met een scheve glimlach. Haar maatje, Zara, was ondertussen gaan zitten en zwiepte om de zoveel tijd vrolijk wat met haar staart. Het leek alsof de Liepard zich niet bewust was van de behoedzame houding van de Ninetales, maar Lynn wist beter. De eigenschap om de omgeving altijd met een schuin oog te observeren was zowel Lynn als haar maatje zelf vaak te pas gekomen.
Haar werd met vernauwde ogen gevraagd of ze de blondine afgeluisterd had. Met een vrolijk grijnsje hief het zwartharige meisje haar handen. "Het ging per ongeluk," Antwoordde ze, "Laat Alyss me niet roosteren." Met een glimlach liet Lynn haar handen echter alweer zakken, wel opgemerkt hebbend dat Lilium het niet meende. Eén hand verdween in de zak van haar zwarte vest, terwijl de andere haar rode sjaal wat optrok en daarna langs haar zij viel. Onder het werpen van een zoveelste blik op de shiny Ninetales luisterde de jonge Trainer naar wat de blondine haar vertelde. De laatste zin die door het oudere meisje uitgesproken werd, over kijken hoe Protect geoefend kon worden, ving Lynns aandacht het meest, al nam ze de rest van de informatie ook goed in zich op. Altijd handig om de zwakkere plekken van een soort Pokémon die een mogelijke tegenstander kon zijn, te weten. "Als het jou ook een goed idee lijkt, kan één van mijn teamleden misschien wel helpen met die training," Opperde het zwartharige meisje, haar blik inmiddels weer gericht op de blondine. "Oefenen op aanvallen uitvoeren kan nooit kwaad."

"Ik zou niet weten hoe dat voelt," Sprak het oudere meisje op plagerige toon. "Wacht jij maar.." Reageerde Lynn onheilspellend, maar nog steeds grappend. Even had het wel door haar hoofd geflitst iets te zeggen over de Bannette van de blondine waar Lynn tijdens hun vorige ontmoeting kennis mee had mogen maken, maar de jonge Trainer weerhield zichzelf daarvan. Het onderwerp Cheshire was de vorige keer niet het luchtigste geweest en het zwartharige meisje voelde er daarom niet echt iets voor om het nog eens op te rakelen.
Nadat er aan de Ninetales gevraagd was of Lynn het waard was, werd er plagerig een tong naar de jonge Trainer uitgestoken. Die grijnsde alleen haar scheve grijnsje en wachtte de reactie van de Pokémon van de blondine af. Alyss bleek niet het type voor grapjes te zijn en.. Gaapte? Ach, een zaak om leven en dood, ook al was het niet echt zo, kon natuurlijk heel saai zijn. Het zat wel goed, dacht Lynn, in ieder geval zou er niets geroosterd worden. Vervolgens werd de aandacht van het oudere meisje, na de Ninetales geaaid te hebben, weer op Lynn gericht. Haar aanbod werd geaccepteerd en opgevolgd door de opmerking dat het alternatief stenen naar de Ninetales gooien zou zijn geweest. Lynn grinnikte onhoorbaar om de blikken van de Fire-type Pokémon en diens Trainer, en sprak vervolgens plagend: "Ik snap niet helemaal waarom Zara jouw kant nou ook alweer koos." Enkele momenten later had de jonge Trainer twee Pokéballs tevoorschijn gehaald, één in iedere hand houdend. "Kies jij maar; links of rechts," Glimlachte Lynn, waarbij ze de twee capsules even wat ophief. Voor Lynn zelf maakte het immers niet al te veel uit; voor alle Pokémon in haar team was wat extra training altijd welkom, maar gezien Zara niet erg veel aanvallen had voor in deze situatie en Cin nou niet bepaald sterk was, bleven de twee teamleden in haar handen over. Links betekende dat Atlas ten tonele zou verschijnen, rechts dat Pan deel zou gaan uitmaken van deze training. Het zwartharige meisje was benieuwd.

De blondine was heel erg lief, sprak de persoon waar die beschrijving aan toe zou behoren met een plagerige grijns. Lynn grinnikte: "Ik wist niet dat met stenen naar Pokémon gooien een kenmerk was van lieve mensen." Nee, als dat zo was had de jonge Trainer al die lieverdjes veels te hoog ingeschat. Rustig wachtte het zwartharige meisje de keuze van de Pokémon en diens Trainer tegenover haar af, haar handen wel weer wat zakken latend totdat ze zich naast haar zij bevonden. Er werd uiteindelijk gekozen voor links. Met een glimlachje werd de Pokéball van Pan werd weer veilig opgeborgen, waarna de jonge Trainer de overgebleven metalen capsule opgooide. Een grote gestalte verscheen en kreeg vorm. Binnen enkele tellen was Atlas volledig gematerialiseerd en liet een laag, warm geluid horen bij wijze van begroeting, waarna de Carracosta zich met een vragende blik wat naar zijn Trainer draaide. "Hé Atlas, zin om wat te trainen?" Vroeg het zwartharige meisje met een glimlach. Zara zette ondertussen de paar stappen die zich tussen haar en de prehistorische Pokémon hadden bevonden en ging met een opgewekte miauw naast haar teamgenoot zitten. De Prototurtle Pokémon blikte naar de andere Pokémon die zich in de ruimte bevond en keek die vriendelijk aan, waarna hij bevestigend knikte op Lynns eerdere vraag. "Goed," Begon Lynn met een glimlach, haar blik inmiddels weer op het oudere meisje gericht, "misschien is het een goed idee om de training buiten te doen, nu Atlas in jouw plaats stenen zal moeten gooien." Het laten instorten van de Tower of Mastery leek Lynn namelijk niet het beste idee ooit.

Het stenen gooien werd verdedigd met de woorden: "Ik moet ook mijn liefheid verborgen houden door kwaadaardige dingen te doen," gevolgd door een uitgestoken tong. Lynn lachte hoofdschuddend. "Ik ben bang dat ik de logica daarachter niet helemaal begrijp, maar als jij het zegt.." Met een wat onschuldigere toon in haar stem vervolgde de jonge Trainer: "Dan zal ik vanaf nu ook maar met stenen gaan gooien, denk ik."
"Waren die niet uitgestorven?" Was de eerste reactie. Met een, toch wel trotse, glimlach keek Lynn haar de Prototurtle Pokémon. De Carracosta was groter dan gemiddeld; zo ongeveer één meter tachtig, waarmee hij boven zijn Trainer en ook de meeste mensen uittorende. Atlas bewoog ondertussen met een hint van nieuwsgierigheid in zijn ogen zijn kop wat naar beneden, zodat hij dat verbaasde, blondharige meisje wat beter in zich op kon nemen. Lynn knikte nog bij wijze van een antwoord op de vorige vraag, waarna er een nieuwe vraag gesteld werd, namelijk hoe ze aan Atlas gekomen was. "Mijn geluk uit zich bij toernooien, zo blijkt," Antwoordde Lynn, waarbij er een ietwat schaapachtige glimlach op haar gezicht stond. Twee keer in de finale staan, waarbij één keer de finale winnen, dat vond de jonge Trainer nog best bijzonder. Ze wist ook nog steeds niet hoe ze dat precies voor elkaar had gekregen, eigenlijk. Blijkbaren waren double battles haar specialiteit, of zoiets. Vervolgens stemde het oudere meisje met haar voorstel in waarna ze vroeg voorzichtig met Alyss te doen. Lynn blikte naar de Carracosta, die rustig terugkeek. "We zullen het proberen," Sprak Lynn, de geamuseerdheid was goed te horen in haar stem. Atlas leek het zelf allemaal wel best te vinden en liet een neutraal geluid horen in zijn lage stemgeluid. "Op naar buiten, dan maar," Merkte Lynn op, waarna ze zich naar de uitgang begaf. Zara was al snel weer aan haar zijde te vinden, op de voet gevolgd door de Prototurtle Pokémon, die zich uiterst voorzichtig door de deuropening wist te manouevreren.

Zodra het meisje wat bangig naar achteren leunde, zette Atlas een pasje naar achter en hief zijn flippers verontschuldigend wat op, vrezend iets fout gedaan te hebben. Met een lichte glimlach op haar gezicht keek Lynn het aan; de Carracosta was het typische voorbeeld van een vriendelijke reus en zou nooit iets of iemand buiten een Pokémongevecht met opzet kwaad doen, ondanks zijn wat dreigende uiterlijk. Er was dan ook geen reden om in te grijpen, of zoiets, de jonge Trainer kon de prehistorische Pokémon vertrouwen met dit soort dingen. "Ah, jij was de winnaar van het Summer Festival?" Lynn verplaatste haar blik naar de blondine en sprak met een glimlachje: "Ja, dat was ik," gevolgd door een geïnteresseerde: "Heb jij ook meegedaan?" In ieder geval moest het jonge meisje dan niet tegen de blondine gevochten hebben, of kon ze dat zich niet meer herinneren.
Van achter haar ving ze wat geruststellende, mompelende woorden op die waarschijnlijk tot de Ninetales gericht waren. Lynn besloot zich er niet in de mengen, ook omdat ze niet veel aan de woorden van het oudere meisje toe te voegen had omdat ze haast zeker wist dat het ook daadwerkelijk goed zou komen. Atlas wist zichzelf altijd goed in de hand te houden en had controle over zijn kracht. Alleen als iets hem of zijn teamgenoten bedreigde, liet de prehistorische Pokémon zich nog wel eens wat meer gaan, maar dat kwam maar heel zelden voor. De mengeling van een dun laagje sneeuw en zand knerpte onder de voeten van het zwartharige meisje toen zij en Zara zich schuin achter Atlas opstelden. "Yep, klaar," Antwoorde Lynn rustig, de Prototurtle Pokémon glimlachend een bemoedigende blik toewerpend. "Doe je ding, Atlas." Eerst wilde Lynn kijken hoe haar teamlid dit zelf aan zou pakken, misschien dat ze zich er later nog wat meer mee ging bemoeien. De Carracosta plantte zijn poten stevig in het zand en keek gefocust naar zijn tegenstander, afwachtend of die de eerste zet wilde doen of dat aan hem overliet.